ΣΤΟ...ΚΟΥΜΑΡΟΔΑΣΟ...

Φτωχό μου , αγαπημένο κουμαρόδασο..
της μοναξιάς μου , της ατέλειωτης , μονάχο..καταφύγι ,
πόσες φορές , στο χρυσαφένιο σου πρωτόδροσο ,
δε με συντρόφεψες , στης χίμαιράς μου το ατέρμονο..κυνήγι…

Πόσες φορές στη νοτισμένη την αγκάλη σου ,
δεν με ταξείδεψες , σε μέρη ξένα , εξωτικά ..ονειρεμένα ,
κι’ άλλες , στη λίμνη κάθρεφτίζοντας τα κάλη σου ,
δε μού’δειξες , κρυφά , τα μονοπάτια της ζωής , τ’ αγαπημένα .

Πόσα , στις ώρες της σιωπής , εσύ , δε με ‘μαθες ,
πώς να προσμένω τις ζωής τις ομορφιές , να μ’ ανταμώσουν ,
κι’ απ’ των ανθρώπων τις ψυχούλες τις..πολύπαθες ,
ποτέ να μη ζητάω πολλά , περσότερα απ’ όσα έχουνε να δώσουν..

Μια άλλη , όμορφη , ζωή , κοντά σου πάντα έζησα ,
γεύτηκα , λες , πρώτη φορά , τους ώριμους καρπούς του πεπρωμένου ,
κι’ εκεί , μες στη γαλήνια ερημιά σου , σιγο..έσβυσα ,
την πίκρα των χειλιών , από τη γεύση κάθε πόθου..ξεχασμένου …..Κ.-

Αθήνα 4-5 / 10 / 2008 .