Ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΧΙΟΥ...Ε.' - ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ .

Kάπου εκεί..αριστερά , ψηλά , είναι η πηγή του Βελουχιού , η ..νερομάνα του Λιδορικιού αλλά και της..μισής , σχεδόν , Ελλάδας...

...Ο κόσμος τα 'χασε και δεν ήξερε τι ναπει και τι να κάνει , γι' αυτό έτρεξαν στο σοφό ερημίτη της πουρνάρας , μαζί με το βασιλιά τους , να πάρουν τη γνώμη του . Εκείνος , έδιωξε τους άλλους και παίρνοντας κατά μέρος τον Καλόκαρδο κάτι του είπε , κι' αφού τον ευχήθηκε του είπε να γυρίσει στη χώρα . Γυρίζοντας ο Καλόκαρδος κάλεσε τα δυό παλληκάρια και τους είπε :

- Και τα δυό σας κάνατε γιά το λαό μου έργα χρήσιμα και μεγάλα , όμως θαρρ'ω πως το νερό είναι πιό χρήσιμο , γι' αυτό τ' αρχοντόπουλο της Ποτειδάνιας θα πάρει την κόρη μου και του Αιγιτίου θα γίνει αρχηγός στο στρατό μου .

- Συμφωνάμε , συμφωνάμε , είπαν τότε όλοι .

- εγώ , όμως όχι , αδικήθηκα , φ΄΄ωναξε οργισμένο τ' αρχοντόπουλο του Αιγιτίου , κι' αμέσως ανεβαίνοντας στην πιό ψηλή έπακξη του κάστρου που ο ίδιος έφτιαξε , έδωσε μιά και έπεσε στο γκρεμό , εκει δα που είναι το γιοφύρι του Στενού .

Το πτώμα του άτυχου παλληκαριού το πήραν οι συμπατριώτες του στο Αιγίτιο και το 'θαψαν με τις τιμές που του 'πρεπαν , κι' από τότε οι Στρουζιώτες δε χωνεύουν τους Παλιοξαρίτες και ..τάραζαν και ταράζουν στην κλεψιά τα κοπάδια τους . Βλέπεις από τότε κρατάει το γινάτι τους , γιατί δεν χώνεψαν ακόμα πως τ' αρχοντόπουλό τους έχασε από τους Ποτειδάνιους το θρόνο της Καλλίπολης .

Οι Καλλιπολίτες όμως δέχτηκαν με ικανοποίηση το αρχοντόπουλο της Ποτειδάνιας , πήγαν κι έχτισαν καινούργια πολιτεία κοντά στην Πηγή κι' άφησαν την παλιά . Το κάστρο άρχισε να ρημάζει και να γκρεμίζεται . Το σκοτωμένο βασιλόπουλο ξεχάστηκε , και μόνο τις νύχτες τις βαρειές , όταν βογγάει ο βοριάς μέσα στα χαλάσματα και τις σπηλιές , σηκ.ωνεται το στοιχειό του και πάει στην Πηγή να βρει τ' άλλο και να το σκοτώσει , αλλά πηγαίνοντας εκεί βουλιάζει μέσα στα βαλτόνερα και δεν μπορεί να περάσει , ώσπου χαράζει η αυγή και λαλάει τ' ονίθι στο νερόμυλο τ' Ανδρίτσου ..

Εδώ ο μπάρμπα Γιωργούλας , κόμπιασε , έκανε να ρουφήξει μιά με την τσιμπούκα του , αλλά είχε σβύσει . Τρέξαμε του φέραμε ένα δαυλί , άναψε , τράβηξε μιά..βαθειά-βαθειά ρουφηξιά , γύρισε ολόγυρα , σιγά-σιγά , μας κύτταξε ένα ..ένα , παράξενα , και μας είπε :

- Άιντε..τραβάτε τώρα κούτσικα να πλαγιάσετε κι' άλλη φορά θα σας πω γιά τον ..αράπη , που βγαίνει στου " Παπά τη βρύση " και τα τσαρούχια του ακουμπάνε κάτω..στο ρέμα , άιντεστε ..τώρα ..

Δυστυχώς , όμως , δε μούμελλε ν' ακούσω αυτή την ιστορία , κάποια αυγή η μπόρα του πολέμου μ' απόδιωξε απ' τον τόπο μαυ κι ο καλός μας μπάρμπα Γιωργούλας έσβυσε- καθώς έμαθα - μέσα στο φτωχό του φτωχοκάλυβο καθώς το καντήλι σαν τελειώσει το λαδάκι του...

Ολομόναχος ήταν στη ζωή ο μπάρμπα Γιωργούλας , ούτε γυναίκα ούτε παιδιά είχε , και τον έθαψαν οι χωριανοί του οι φτωχοί , πάνω στη " ψηλή ράχη ". Ο Θεός ας αναπαύει την άγια του ψυχούλα...".

Έτσι τέλειωσε αυτή η όμορφη μυθοπλασία του αγαπημένου φίλου , του αξέχαστου Καφτανιαλέκου , Αλέκου Κωστάκη κατά κόσμον , που όπως είπαμε , δημοσιεύτηκε στο " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " , το 1984 , κρίμα που δεν έχουμε και τη ιστορία με τον..αράπη , στου παπά τη..βρύση..Ο Αλέκος έχει αφήσει θησαυρό λαογραφικών ..αναφορών , όσες μπορούμε τις φέρνουμε στο φως , ενώ έχουμε σκοπό να κάνουμε , σύντομα , ένα αφιέρωμα στον αξέχαστο Λιδορικιώτη και φίλο.... ..Κ.-

Καλό σας βράδυ.......Κ.-