EMEIΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ..

 

Tου Αλεξη Παπαχελα

Να βγούμε για μια στιγμή έξω από το τοπικό μας καζάνι και να δούμε τη μεγάλη εικόνα; Η απόφαση της συνόδου κορυφής του Οκτωβρίου περιλαμβάνει μία παράγραφο που πρέπει όλοι μας να διαβάσουμε. Αφού αναφέρεται στη διαγραφή χρέους της Ελλάδας, υπογραμμίζει: «Ολες οι άλλες χώρες-μέλη ρητά επιβεβαιώνουν την αδιαπραγμάτευτη απόφασή τους να τιμήσουν πλήρως την υπογραφή τους ως κράτη και όλες τις δεσμεύσεις τους στις δομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις καθώς και τους όρους δημοσιονομικής προσαρμογής». Τι λένε δηλαδή όλες οι υπόλοιπες χώρες; Με απλά λόγια, πως η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν τιμά την κυρίαρχη υπογραφή της και δεν μπορεί να κάνει ό,τι χρειάζεται για να προστατεύσει το ευρώ. Αν έπειτα από αυτή την απόφαση και τον τρόπο που μίλησαν η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί στις Κάννες υπάρχουν κάποιοι που αμφιβάλλουν ότι η Ευρώπη είναι έτοιμη να μας πετάξει εκτός ευρώ, με συγχωρείτε, αλλά έχουν πρόβλημα κατανόησης της πραγματικότητος.

Φτάσαμε εδώ με πάρα πολλούς υπεύθυνους, να μη γελιόμαστε. Προφανώς, τεράστιο μερίδιο εγκληματικής ευθύνης πέφτει στον κ. Παπανδρέου. Αργησε απελπιστικά σε όλες του τις κινήσεις, ήταν αναιμικός ως ηγέτης, απέτυχε πλήρως να αντιμετωπίσει τα πρώτα κρούσματα ανομίας και κατέληξε στον τραγικό χειρισμό του δημοψηφίσματος. Επονται όμως, με μικρότερο μερίδιο ευθύνης, τα συνδικάτα, άλλες πολιτικές δυνάμεις, μέσα ενημέρωσης και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που σχημάτισαν από νωρίς ένα σκληρό, αντιμεταρρυθμιστικό μέτωπο. Μεταξύ τους κυρίαρχο ρόλο έπαιξε το παλαιό ΠΑΣΟΚ, με το οποίο δεν τόλμησε ο κ. Παπανδρέου ποτέ να τα βάλει.

Τώρα έχουμε μια εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι απίθανα δύσκολη κατάσταση. Το κράτος δεν λειτουργεί. Η κοινωνία είναι στα «κάγκελα» λόγω φόρων, ύφεσης και ανεργίας. Ο κ. Παπανδρέου έχει χάσει την αξιοπιστία του, εντός και εκτός. Ο κ. Σαμαράς αυτοπαγιδεύθηκε στην αντιμνημονιακή του ρητορεία καίγοντας κάθε γέφυρα μεταστροφής. Η συμμαχία των προθύμων να επωμισθούν το δύσκολο έργο της διατήρησης στο ευρώ δεν έχει ορατούς και λαμπερούς υποστηρικτές. Αντιθέτως, η συμμαχία των απρόθυμων έχει μαζί της το συναίσθημα, τις κραυγές και ισχυρά συμφέροντα.

Για να βγάλει πέρα η χώρα το ακατόρθωτο, πρέπει να γίνει κάτι απίθανο: να σχηματισθεί μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας από πολιτικούς με κότσια και ικανότατους τεχνοκράτες, που (α) θα ηρεμήσει τους έξω, (β) θα βάλει το κράτος να δουλέψει, σε συνεργασία με ξένους τεχνοκράτες, σαν να είχαμε Ολυμπιακούς τον Μάρτιο, (γ) να κάνει μια ρεαλιστική στροφή η Ν.Δ. και (δ) να καταλάβει η Αριστερά τα όρια της διαμαρτυρίας εντός δημοκρατικού πλαισίου. Αν αυτά δεν συμβούν όλα μαζί, θα πρέπει να εναποθέσουμε τις λιγοστές μας ελπίδες σε διάφορα θαύματα, ή μάλλον στην επαλήθευση φαντασιώσεων. Π.χ. να ποντάρουμε ότι θα καταρρεύσει η Ιταλία και να μας τα δώσουν όλα άνευ όρων από φόβο ή να υπάρξει ένα λαϊκό πανευρωπαϊκό κίνημα που θα νικήσει τις αγορές και τις αντιλήψεις τύπου Μέρκελ.

Φοβάμαι ότι εμείς θα συνεχίσουμε να βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Οι πολιτικοί μας θα φροντίζουν τα μαγαζάκια τους και όχι την πατρίδα. Οι περισσότεροι θα φωνάζουμε «δώστε μας τα λεφτά αλλά χωρίς όρους». Και θα έλθει ένα πρωί, που θα πάρουμε μια επιστολή από τους υπόλοιπους που θα μας λέει «πείτε μας τι θέλετε για να φύγετε». Και τότε θα έχει κερδίσει η δραχμή, η μιζέρια, η απομόνωση, το άρρωστο στάτους κβο. Θα κλείσουμε τα παντζούρια για να μην μπαίνει φως, θα νιώσουμε μια στιγμιαία λύτρωση και αίσθηση υπερήφανης κυριαρχίας, και μετά θα έλθει μια μακρά, βαθιά περίοδος σκότους για μας, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

kathimerini.gr