Της Πέμης Ζούνη
Έμενα χρόνια στου Φιλοπάππου. Μαγική περιοχή, πάντα μου προκαλεί ευφορία, ακόμα κι όταν όλα είναι στραβά. Σωφρονίσκου, Τσάμη Καρατάσου και Μακρυγιάννη ήταν τα τρία σπίτια που άλλαξα, εκεί γύρω. Η περιοχή δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις! Απλώνεις το χέρι και πιάνεις την Ακρόπολη. Αυτό φτάνει. Δύσκολα συννεφιάζεις εκεί. Η γειτονιά έχει πολλά για να δεις. Το Μουσείο της Ακρόπολης, Ηρώδειο, ολόκληρη η Αποστόλου Παύλου (που παραφορτώθηκε με καφετέριες χαμηλά προς το Θησείο), το Αστεροσκοπείο, ο λόφος του Φιλοπάππου με το πλακόστρωτο και το πολύπαθο κτίσμα (τέως «ησυχαστήριο») του Πικιώνη, τα δρομάκια που οδηγούν στην Πλάκα απ' την άλλη... Χίλιες εικόνες ακριβές, όλη η ιστορία της Ελλάδας σε ένα μοναδικό παλίμψηστο. Αγαπημένη μου διαδρομή στην περιοχή είναι η Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Κοιτάς μπροστά, έχοντας στην πλάτη τους Στύλους του Ολυμπίου Διός... κανένα κτίσμα στον ορίζοντα. Σαν να μεταφέρεσαι σε άλλον χρόνο, ή σε άλλη χώρα. Για κάμποσα μέτρα η ματιά ακουμπά σε δέντρα και ουρανό. Χαζεύω ξανά και ξανά, άπειρες φορές, τα νεοκλασικά στην αριστερή πλευρά του δρόμου και στα κάθετα δρομάκια, στη Μητσαίων, την Καρυατίδων, την Παρθενώνος. Κάθε ψηλό παράθυρο, κάθε ακροκέραμο, κάθε μικρός κήπος, μια ολόκληρη ταινία. Περνάω απ' τη «Στροφή» στην Προπυλαίων – πόσα καλοκαιρινά βράδια περάσαμε στην περίφημη ταράτσα της να σχολιάζουμε τρώγοντας την παράσταση που είχαμε δει στο Ηρώδειο, με την έξαψη του άγουρου καλλιτέχνη. Κατηφορίζοντας, ρίχνω μια ματιά στη Φράττι και την Αγγελικάρα, που βγάζουν στον περιφερειακό, στην Γκαριμπάλντι. Μυρίζει άνοιξη. Όποια εποχή κι αν είναι. Συνεχίζω στην Καβαλόττι με κατεύθυνση το κέντρο. Λίγο πιο κάτω ένα από τα πιο παλιά μαγαζιά, το «Αρτοποιότης ο Τάκης», με την υπέροχη οικοδέσποινα, για τυρόπιτα, ψωμί, γλυκά. Στη Χατζηχρήστου θα ψωνίσω από τα «Ελληνικά Καλούδια» και τη Φρουτοπία. Ηρώδειο Μου λείπει απ' την εικόνα ο Νίκος με το Χρωματοπωλείο του (στη Δημητρακοπούλου ήταν ή στη Βεΐκου, μπερδεύομαι). Είναι χρόνια που έχει κλείσει. Ο ευγενικός, ανήσυχος, φιλότεχνος Νίκος. Πιο διαβασμένος και πιο καλλιτέχνης απ' όλους μας. Το δώρο στη γειτονιά. Ένα χρωματοπωλείο, στέκι για σπάνιες συζητήσεις. Υπήρχε, όμως, μέχρι πολύ πρόσφατα ένα άλλο αγαπημένο στέκι, το «365», του Κωνσταντίνου, της Γεωργίας και του Λουκά. Λίγο πιο πάνω, κοντά στον σταθμό του μετρό. Τάνγκο μπαρ μέχρι αργά. Για την τρελή φυλή των απανταχού ορκισμένων τανγκέρο. Τουλάχιστον υπάρχει ακόμα το Duende, ένα μπαρ που δεν αντιγράφεται εύκολα. Υπάρχει μία μόνο άσχημη στιγμή μέσα στη γλύκα των χιλιάδων όμορφων αισθήσεων. Το καλοκαίρι του '82. Επιστρέφοντας πεζή, αργά το βράδυ στο σπίτι. Μια επίθεση από έναν άντρα. Γλίτωσα. Δεν θέλω να το θυμάμαι. Δεν ξέρω ποιο είναι το μυστικό της γειτονιάς. Το μαγνητικό της πεδίο, η ιστορία που αναδύεται από κάθε εκατοστό του χώματος και της πέτρας, η ευγένεια των νεότερων κτισμάτων... Μια ζωντανή ακόμα μνήμη πολιτισμού... Στου Φιλοπάππου ταιριάζει ο Χατζιδάκις και συγκεκριμένα το «Βαλς των χαμένων ονείρων».
No comments:
Post a Comment