ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ
Αν και όχι ..Αθηναίος , βλέποντας τη φωτογραφία αυτή , που απεικονίζει ..ολοζώντανα , την παλιά Αθηναϊκή αυλή , όπου έμεναν αρκετές οικογένειες , μιας και η..” αυλή “ περιλάμβανε από κανονικά διαμερισματάκια , στο κεντρικό κτίσμα , που ήταν συνήθως ανώγειο , της εποχής εκείνης βεβαίως..βεβαίως , μέχρι ψευτο..δωματιάκια γύρω - γύρω στην αυλή ..με κοινή τουαλέτα κλπ..κλπ..περί μπάνιου φυσικά ούτε συζήτηση , άγνωστον είδος ….!!
Παράδεισος με τα ..ούλα του η αυλή της δεκαετίας του 50 , αλλά και νωρίτερα ή και αργότερα . Είχα την τύχη να περάσω πολλές μέρες σε μια τέτοια αυλή , κάπου στου Χαροκόπου στην Καλλιθέα ..
Απ’ έξω , τίποτα δεν πρόδινε την ομορφιά που κρυβόταν πίσω απ’ τη βαριά , σκούρα ..πράσινη ξεθωριασμένη απ’ τα χρόνια εξώπορτα , αλλά μπαίνοντας βρισκόσουνα μπροστά σε ένα μικρό…χωριό , με τις ..κοινωνικές του τάξεις , και όλα όσα ομορφαίνουν ή…χαλάνε τις κοινωνίες ..
Η παραπάνω φωτογραφία , ανταποκρίνεται στο 70% της δικιάς μου αυλής , που όσα χρόνια κι’αν περάσουν δεν πρόκειται να ξεχάσω ..και δεν σας κρύβω πως έρχονται νύχτες που ..ταξιδεύω στα χρόνια εκείνα , στην περίφημη αυλή ..που πάντα είχε τη μυρωδιά του…κλειστού υπόγειου , παρότι ήταν χώρος ανοιχτός , ποιος ξέρει ίσως η μυρωδιές απ’ τα απόνερα και το βόθρο , ίσως …
Μπαίνοντας απ’ την εξώπορτα , περπατούσες ένα μικρό διάδρομο , στρωμένο με πλακάκια , κι’ αριστερά σου υπήρχε η πρώτη πόρτα από το σπίτι του ισογείου , που ανέβαινες 3-4 σκαλάκια , εκεί έμενε κάποιος αστυνομικός , με τη γυναίκα τους και τα δυο παιδιά τους , ένα αγόρι ένα κορίτσι , ο μεν γιος στην ηλικία μου περίπου , η κόρη λίγο μεγαλύτερη .
Η ξώπορτα της παραδεισένιας αυλής , κάπου στην Ανδρομάχης και Χαροκόπου. Η αδερφή της μάνας μου η θεια Μαρία , με τα 4 απ’ τα 8 παιδιά της , το πέμπτο , με το άσπρο πουκάμισο , είναι κι’ αυτό της αυλής αλλά γιος της κυρά Φιλιώς , όχι της θειας μου .
Κάτω ακριβώς , απ’ την είσοδο του σπιτιού , υπήρχε μια σκάλα , με σιδερένια κουπαστή , που κατεβαίνοντας μερικά σκαλιά , βρισκόσουνα στην πόρτα του…υπογείου διαμερίσματος , όπου έμενε μια μάνα με το παιδί της .
Πάνω απ’ το ισόγειο του αστυνομικού , έμενε , όπως ήταν επόμενο , ο σπιτονοικοκύρης , που απ’ ό,τι θυμάμαι είχε και διπλανό παρόμοιο σπίτι .Προχωρώντας στα..ενδότερα της αυλής , απολάμβανες όλο το..” αυλικό..μεγαλείο “ , χυμένα νερά , μπόλικη ακαταστασία και αριστερά δυο – τρία δωματιάκια ( ..κλουβιά θα τα λέγαμε ) όπου έμενε η αδερφή της μάνας μου που είχε τότε , εν ζωή , οχτώ παιδιά , της είχαν πεθάνει και δύο , έξι αγόρια και δυο κορίτσια .
Το πρώτο και το τελευταίο παιδί ήταν κορίτσι , και ενδιάμεσα υπήρχαν αγόρια από κάθε ηλικία , ο τελευταίος μου δε ξάδερφος ήταν ίσα με μένα , και μετά με 1-2 χρόνια διαφορά μεταξύ τους , ήταν όλα τα άλλα παιδιά .
Στο βάθος της αυλής , υπήρχε και…πλυσταριό , και φυσικά κοινόχρηστη τουαλέτα , για τους εκτός του κυρίως ..κτηρίου διαμένοντες , τώρα το πως ήταν αυτή η τουαλέτα , δεν χρειάζεται να σας το περιγράψω , είναι …
Εκείνο τον καιρό εμείς , είχαμε ανέβει στο χωριό μας , είχε ανοίξει πάλι το Ζαχαροπλαστείο ο πατέρας μου και φυσικά βοηθούσα κι’ εγώ όσο και όπου μπορούσα , όταν βέβαια …μου έμενε χρόνος απ’ το παιχνίδι , ήμουν τότε βλέπεις 7 ετών .
΄Μόλις τελείωναν όμως τα σχολεία , ο πατέρας μας , μας έστελνε..μικροδιακοπές στην…Αθήνα , όπου είχαμε πολλούς συγγενείς , αδέρφια της μάνας μας αλλά και πολλά πρωτοξάδερφα , αφού η αδερφή της μόνο είχε οχτώ παιδιά . Το πρακτορείο των λεωφορείων τότε ήταν απέναντι απ’ το θέατρο Περοκέ , Βίκτωρος Ουγκώ 54 , στο Μεταξουργείο , κι’ από μπροστά περνούσαν τα τραμ Καλλιθέα – Σταθμός Λαρίσης , οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα ..
Βέβαια όπως προείπαμε , είχα και άλλους συγγενείς , που είχαν και μεγαλύτερη άνεση και οικονομική αλλά και…στεγαστική , αλλά έλα που εδώ στη Χαροκόπου το περιβάλλον ήταν…παραδεισένιο , μάλιστα παραδεισένιο , το σπίτι ήταν μέσα στη αυλή όπως προανέφερα , δυο ..κλουβο..δωματιάκια , το’ να πίσω απ’ τ’ άλλο , με μια..κουζίνα , ο Θεός να τη κάνει κουζίνα , η οποία εκτελούσε και καθήκοντα…καθιστικού αλλά και..κρεβατοκάμαρας , πολλαπλής χρήσεως δηλαδή , όπως πάνω – κάτω , αποκαλούν και την μοναδική αίθουσα του Δημοτικού μας ..μεγάρου ..
Βέβαια το χειμώνα , τα πράγματα ήταν λίγο…στριμωγμένα , κομμάτι δύσκολο βλέπεις , να βολευτούν 10 νοματαίοι σε ένα χώρο 30-40 τετραγωνικών , με κουζίνα και όλα τα ..σχετικά , πλην τουαλέτας και μπάνιου , που φυσικά δεν…υπήρχαν , τουαλέτα υπήρχε μια κοινόχρηστη , για όλους τους …” αυλικούς “ πλην των εχόντων δωμάτια στο κυρίως…κτήριο , τώρα για μπάνιο , είχε ακριβώς το ίδιο με αυτό που είχαμε όλοι στα χωριά μας , τσίγκινη ..σκάφη , κανάτι και νερό που το ζεσταίναμε στο τζάκι ή την γκαζιέρα , αργότερα στο…πετρογκάζ…
Το καλοκαιράκι όμως όλα αλλάζανε , γιατί στο βάθος της αυλής δίπλα απ’ το πλυσταριό , στηνόταν μια..απέραντη κρεβάτα , ιδιοκατασκευή βεβαίως..βεβαίως , καταλαβαίνετε , μερικά στρίποδα και πάνω τάβλες και όλα ήταν καλώς καμωμένα .
Σ’ αυτό το..” υπαίθριο “ υπνοδωμάτιο , στην συγκεκριμένη…κρεβατάρα , κοιμόντουσαν συνήθως , τα πέντε απ’ τα οχτώ παιδιά , ή και τα τέσσερα καμιά φορά , τα άλλα , τα κορίτσια κυρίως είχαν τα κρεβάτια τους μέσα στο σπίτι , στριμωχτά..ξεστριμωχτά , έτσι έπρεπε να γίνει και έτσι και γινότανε τότε ..άλλα έθιμα , άλλες …εποχές…
Κάποιες φορές λοιπόν , που ερχόμουνα πολύ αργά στην Αθήνα , έπαιρνα το τραμ για Καλλιθέα , απ’ το σταθμό Λαρίσης , κατέβαινα στη Χαροκόπειο σχολή , Θησέως και Χαροκόπου και ανέβαινα τον..ανήφορο τη Χαροκόπου , κάνοντας και τα σχετικά διαλειμματάκια μου , αφού στο δρόμο μου υπήρχαν και δυο τρία μαγαζιά κοντοπατριωτών , με πρώτο και καλύτερο ένα φημισμένο γαλακτοπωλείο , που το’χε ένας Λευκαδιώτης , ο Τσακανίκας , που είχε κάνει και ένα γαλακτοζαχαροπλαστείο , που έφτιαχνε καταπληκτικά γαλακτομπούρεκα , Γιαννουλάκης νομίζω λεγόταν και ήταν απ’ τα ορεινά χωριά μας , όπως επίσης και του Μαχαίρα
Ανεβαίνοντας , στη δεξιά πλευρά της Χαροκόπου , και στο μέσο της διαδρομής μέχρι την Ανδρομάχης , υπήρχε μια μεγάλη παράγκα , που την είχε κάνει ένας Κωνσταντινοπολίτης , ο Αμβρόσιος , σουβλατζίδικο , ήταν το πρώτο στην περιοχή , και λόγω της εξαιρετικής ποιότητας , όποια στιγμή και να περνούσες γινόταν…χαμός ..ακόμα , όταν περνάω από εκεί νοιώθω να με …πμίγουν οι ευωδιές απ’ τα σουβλάκια του Αμβρόσιου
Αφού λοιπόν έτρωγα και το σουβλάκι μου , περπατούσα λίγο , εκεί παραπάνω ήταν και ένα χαμηλό σπιτάκι , όπου έμεναν ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα , για λίγο καιρό που ήταν παντρεμένοι , ενώ ακριβώς απέναντι απ’ την αυλή Καρατζαφέρη και ένα τετράγωνο πιο κάτω , έμενε κι’ ο αξέχαστος λαϊκός , μας τραγουδοποιός ο Μπαγιαντέρας , που ήταν τυφλός και τον οδηγούσε όταν έβγαινε στη γύρα για να τραγουδήσει , η μικρή του κορούλα , καλλιτεχνική γειτονιά βλέπεις , αφού λίγο παραπάνω στη Χαροκόπου έμεναν και οι αδελφές Μπρόγερ , πριν γίνουν φυσικά …φίρμες …
Δεν ξέρω για την υπόλοιπη Αθήνα , αλλά εκεί στου Χαροκόπου , κάθε τετράγωνο είχε και την αυλή του , που ήταν πάνω – κάτω σαν όλες τις άλλες αυλές , όπου η ζωή ήταν πολύ όμορφη , αφού οι ένοικοι ήταν σχεδόν σαν μια οικογένεια , με τα καλά αλλά και με τα..άσχημά της ..
Το παραδίπλα σπίτι , ήταν επί της Χαροκόπου και ήταν ο φούρνος της γειτονιάς , ο περίφημος φούρνος του Μαυράκη . Κάθε πρωί η νεολαία πήγαινε για φρέσκο ψωμί , βέβαια η θεια μου έπαιρνε πολλές φρατζόλες , που είχαν μια αναλογία ανάμεσα στις…άσπρες και τις μαύρες, γιατί φυσικά το μαύρο ήταν φθηνότερο , αλλά πέρνανε και καμιά άσπρη .έτσι για…πολυτέλεια ..
Κάθε πρωί , πέρναγε η ..” κινητή μπουτίκ λαχανικών “ του Πανανού , που έφερνε βόλτα τις γειτονιές , τροφοδοτώντας ,με ζαρζαβατικά ,πατάτες , κρεμμύδια τις νοικοκυράδες , που η κάθε μια είχε και το..τευτέρη της όπου γράφονταν τα χρωστούμενα .
Η θεια μου όπως καταλαβαίνετε ήταν , λόγω..πληθυσμού , η καλύτερη πελάτισσα της αυλής , κι’ όπως ήταν και καλοσυνάτος άνθρωπος , είχε κερδίσει την εκτίμηση του ..” μεγαλέμπορα “ Πανανού , που πέρναγε πρωί – πρωί , για να διαλέξει η θεια Μαρία .
Τώρα σε τι κατσαρόλα ( μέγεθος ) μαγείρευε η θεια μου , για 10 άτομα , χώρια και κανένας περαστικός συγγενής , δεν μπορώ να πω , αλλά θα πρέπει να έμοιαζε μάλλον με..ξεματοκάκαβο ..απολαυστικό όμως ήταν και το θέαμα του πρωινού , που περιείχε ένα κύπελλο γάλα - τσάι , και μια φέτα ψωμί , μαύρο φυσικά , άντε και σε καμιά..έκτακτη περίπτωση και μια μικρή φετούλα άσπρο .
Η μεγάλη βέβαια μάχη , γινόταν όταν υπήρχε φαγητό που έπρεπε να πάει στο φούρνο , γινόταν σωστό…μακελειό , γιατί ; Γιατί , ειδικά στα γεμιστά , το ταψί , η τάψα όπως τη λέγανε , ήταν πελώριο , και όλοι απέφευγαν να το κουβαλήσουν στο φούρνο , που ήταν 25 μέτρα πιο δίπλα , βέβαια υπήρχε το μόνιμο θύμα , ο Κώστας , που ήταν ο πιο …μαλακός και τον έφερνα βόλτα οι άλλοι .
Κάτι παρόμοιο έβλεπες και στους υπόλοιπους της αυλής , η ζωή τους ήταν σχεδόν…κοπιαρισμένη , τα παιδιά έπαιζαν όλα μαζί , είτε στην αυλή , είτε στο δρόμο που υπήρχε μια αλάνα και μεγάλωναν σχεδόν σαν αδέρφια , αφού και τώρα , μετά από τόσα χρόνια , τίποτα δεν άλλαξε τη συμπεριφορά μεταξύ τους , ζηλεύεις να τους βλέπεις να αγκαλιάζονται και να μιλάνε για τα χρόνια εκείνα τα καλά…και φωνάζει ο ένας τον άλλο με το…όνομα της εποχής εκείνης , Παπαάλο , Πατάκα , Χάνο , Μπούλα , ποντίκι , Αγά και ένα σωρό άλλα ονόματα που δεν μου’ ρχονται στο νου αυτή τη στιγμή …
Καλό σας βράδυ , να είστε όλοι καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ……Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment