Καλησπέρα Λιδορικιώτες …
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
. Χ.
963
Ο Νικηφόρος Φωκάς ανακηρύσσεται από τον στρατό αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
1839
Θεμελιώνεται το νέο κτίριο του Οθωνείου Πανεπιστημίου της Αθήνας (μετέπειτα Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο). Πρόκειται για το νεοκλασσικό της Οδού Πανεπιστημίου στα Προπύλαια.
1912
Ελλάδα, Βουλγαρία και Σερβία συνάπτουν συμμαχία κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
1932
Αποφασίζεται η καθιέρωση της θερινής ώρας στην Ελλάδα.
1966
Ο Φρανκ Σινάτρα ανεβαίνει στο Νο1 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών με το τραγούδι Strangers In The Night.
2010
Σε δημόσια διαπόμπευση υποβάλλονται από το κομμουνιστικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας τα μέλη της αποστολής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου για τις τρεις ήττες που υπέστησαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κιμ Γιονγκ Χαν διαγράφεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα και εξαναγκάζεται να αλλάξει επάγγελμα και να γίνει εργάτης.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
. Χ.
1877
Χέρμαν Έσσε, γερμανοελβετός μυθιστοριογράφος και ποιητής. Τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946. (Ο λύκος της στέπας) (Θαν. 9/8/1962)
1939
Αλέκος Παναγούλης, ήρωας της αντίστασης κατά της χούντας των συνταγματαρχών. (Θαν. 1/5/1976)
1940
Γκιόργκι Ιβάν Ιβάνοφ, βούλγαρος αστροναύτης, ο πρώτος βαλκάνιος που πέταξε στο διάστημα με το ρωσικό διαστημόπλοιο Σογιούζ 33.
ΘΑΝΑΤΟΙ
. Χ.
1904
Άντον Τσέχοφ, ρώσος θεατρικός συγγραφέας. (Ο Βυσσινόκηπος, Θείος Βάνιας, Τρεις Αδελφές) (Γεν. 17/1/1860)
1961
Έρνεστ Μίλερ Χέμινγουεϊ, αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1954. (Γεν. 21/7/1899)
1977
Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, ρωσοαμερικανός συγγραφέας. (Λολίτα) (Γεν. 10/4/1899)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0207#ixzz36LR27cgc
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Πέμπτη
3/7
03:00
22°C
64%
2 Μπφ ΒΔ
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
09:00
24°C
55%
1 Μπφ B
3 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
15:00
30°C
37%
4 Μπφ ΝΔ
24 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
21:00
24°C
54%
4 Μπφ Δ
24 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
Φόνος για ένα αυτογκόλ
Στις 22 Ιουνίου του 1994 ο αμυντικός της Κολομβίας Αντρές Εσκομπάρ σημείωσε γκολ εις βάρος της ομάδας του στον αγώνα με τις ΗΠΑ για τη φάση των ομίλων του Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Αμερικανοί νίκησαν τελικά με 2-1 και ουσιαστικά καταδίκασαν την ομάδα της Κολομβίας σε αποκλεισμό από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Από εκείνη τη στιγμή, η μοίρα του Εσκομπάρ ήταν προδιαγεγραμμένη από τη μαφία του στοιχήματος.
Αμέσως μετά τον αποκλεισμό της ομάδας του, ο 26χρονος παίκτης επέστρεψε με την υπόλοιπη αποστολή στην Κολομβία και στη συνέχεια πήγε στη γενέτειρά του Μεντεγίν, γνωστή εκείνη την εποχή ως πρωτεύουσα της κοκαΐνης. Το βράδυ της 1ης Ιουλίου ο Εσκομπάρ προσκάλεσε κάποιους στενούς του φίλους να πιουν ένα ποτό σ’ ένα μπαρ του Μεντεγίν. Συνέχισαν τη διασκέδασή τους στο κλαμπ «Ελ Ίντιο» και γύρω στις 3 τα ξημερώματα της 2ας Ιουλίου η παρέα χώρισε.
Ο Εσκομπάρ κατευθύνθηκε στο πάρκινγκ του νυχτερινού κέντρου για να πάρει το αυτοκίνητό του. Εκεί του είχαν στήσει καρτέρι τρεις άνδρες και άρχισαν να λογομαχούν μαζί του. Τότε, ένας από αυτούς τράβηξε ένα τριανταοκτάρι πιστόλι και φωνάζοντας παρατεταμένα «Γκολ!» - με τον τρόπο των λατινοαμερικάνων ποδοσφαιρικών σχολιαστών - τον πυροβόλησε επανειλημμένα. Στη συνέχεια, οι τρεις άνδρες επιβιβάστηκαν σ’ ένα φορτηγάκι και εξαφανίστηκαν. Ο αιμόφυρτος ποδοσφαιριστής μεταφέρθηκε από περαστικούς στο τοπικό νοσοκομείο, όπου κατέληξε μετά από 45 λεπτά.
Το βράδυ της ίδιας μέρας συνελήφθη ο Ουμπέρτο Κάστρο Μουνιός, σωματοφύλακας στην υπηρεσία του πανίσχυρου καρτέλ της κοκαΐνης του Μεντεγίν, ο οποίος την επομένη παραδέχθηκε ότι αυτός ήταν ο δολοφόνος του Εσκομπάρ. Ο ίδιος εργαζόταν και ως οδηγός του Σαντιάγο Γκαλόν, ενός τοπικού εμπόρου ναρκωτικών, που φέρεται να είχε στοιχηματίσει μεγάλα ποσά στην πρόκριση της Κολομβίας.
Ο δολοφόνος του Εσκομπάρ πήρε όλη την ευθύνη πάνω του και τον Ιούνιο του 1995 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 46 ετών. Τελικά, εξέτισε μόνο 11 χρόνια και αποφυλακίστηκε, λόγω καλής διαγωγής, το 2005. Γενικώς, πιστεύεται ότι ο Εσκομπάρ τιμωρήθηκε από τη μαφία του στοιχήματος, που είχε επενδύσει μεγάλα ποσά στην Κολομβία για πρόκριση της στην επόμενη φάση του Μουντιάλ των ΗΠΑ.
Ο άτυχος ποδοσφαιριστής κηδεύτηκε σε κλίμα οδύνης, παρουσία 120.000 κόσμου. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο Μεντεγίν και φιλάνθρωπος, καθώς κάθε Χριστούγεννα τριγυρνούσε με το αυτοκινητάκι του τις φτωχογειτονιές της πόλης και μοίραζε δώρα στα παιδιά. Το 2002 ο δήμος του Μεντεγίν ανήγειρε άγαλμα για να τιμήσει τη μνήμη του.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/793#ixzz36LRonvOL
Νικηφόρος B’ Φωκάς
912 – 969
Από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, που ανήκε στη Μακεδονική Δυναστεία. Διακρίθηκε, κυρίως, για τις στρατιωτικές και λιγότερο για τις πολιτικές του ικανότητες. Έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Αράβων και είναι απορίας άξιον γιατί δεν ονομάσθηκε Αραβοκτόνος, κατά το Βουλγαροκτόνος. Δολοφονήθηκε από τον ανιψιό του Ιωάννη Κουρκούα (γνωστότερο με το παρανόμι Τσιμισκής), που συνωμότησε με τη θεία και ερωμένη του Θεοφανώ.
Γεννήθηκε περί το 912 στην Καππαδοκία και ήταν γόνος της οικογένειας των Φωκάδων, πολλά μέλη της οποίας κατέλαβαν υψηλά αξιώματα στην αυτοκρατορία. Εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στο στρατό και το 945 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Z' ο Πορφυρογέννητος του ανέθεσε τη διοίκηση του Ανατολικού Θέματος, που βρισκόταν υπό την απειλή των Αράβων. Αρχικά είχε αποτυχίες, αλλά στη συνέχεια τους κατατρόπωσε σε σειρά μαχών για να κερδίσει τον χαρακτηρισμό «Ο Ωχρός Θάνατος των Σαρακηνών». Η μεγαλύτερη στρατιωτική επιτυχία, που εκτόξευσε τη φήμη του και τον έκανε λαϊκό ήρωα, ήταν η ανακατάληψη της Κρήτης από τους Άραβες, έπειτα από εννιάμηνη σκληρή πολιορκία το 961.
Στις 15 Μαρτίου 963 πεθαίνει ξαφνικά ο αυτοκράτορας Ρωμανός Β', σε ηλικία μόλις 26 ετών, μάλλον από τις πολλές καταχρήσεις. Ήταν σεξομανής και μέθυσος, σύμφωνα με κάποιες ιστορικές πηγές (κυκλοφορεί και η εκδοχή ότι τον δηλητηρίασε η γυναίκα του). Αφήνει μια σύζυγο, την πανέμορφη Θεοφανώ σε ηλικία 20 ετών και δύο νήπια, τον Βασίλειο τον μετέπειτα Βουλγαροκτόνο και τον Κωνσταντίνο τον 8ο. Δημιουργείται κενό εξουσίας. Ο αρχιευνούχος του παλατιού Ιωσήφ Βρίγγας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να αναδείξει δικό του αυτοκράτορα, που θα είναι υποχείριό του. Αντιδρά ο στρατός και ο πατριάρχης Πολύευκτος, με τη σύμφωνη γνώμη της Θεοφανούς, ανακηρύσσει αυτοκράτορα τον δημοφιλή Νικηφόρο στις 2 Ιουλίου 963.
Λίγες μέρες αργότερα, ο Νικηφόρος δημοσιοποιεί την πρόθεσή του να παντρευτεί τη Θεοφανώ. Ο Πατριάρχης δεν συναινεί, επειδή είναι νονός του ενός από τους δύο παιδιά της. Ο Νικηφόρος τον πείθει ότι ανάδοχος ήταν ο πατέρας του Βάρδας Φωκάς και όχι αυτός. Ο Πολύευκτος πείθεται (μάλλον έναντι ανταλλαγμάτων) και ο Νικηφόρος με τη Θεοφανώ ενώνονται με τα δεσμά του γάμου για δεύτερη φορά και οι δυο τους (20 Σεπτεμβρίου). Εκείνος είναι 52 ετών, κοντός, μελαψός, άσχημος και τραχύς στους τρόπους. Εκείνη μόλις 20 ετών, λάμπει από νιάτα και ομορφιά. Ο Νικηφόρος είχε παντρευτεί σε νεαρή ηλικία τη Στεφανώ, η οποία του χάρισε ένα παιδί, τον Βάρδα Φωκά. Μητέρα και γιος πέθαναν, πριν από την ανάρρησή του στο θρόνο και ο Νικηφόρος ορκίστηκε να παραμείνει αγνός για το υπόλοιπο της ζωής του.
Μετά την ανάρρησή του στο θρόνο, ο Νικηφόρος επανέλαβε τις επιχειρήσεις του κατά των Αράβων, οι οποίοι του είχαν γίνει έμμονη ιδέα. Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος πίστευε ότι είχε θεϊκή εντολή να εξαφανίσει από προσώπου γης τους απίστους. Γι' αυτό πρότεινε στον Πατριάρχη να γίνονται αμέσως Άγιοι οι στρατιώτες που χάνονταν στις μάχες με τους Άραβες. Για να το θέσουμε με ισλαμικούς όρους, ο Νικηφόρος πίστευε σε μια χριστιανική τζιχάντ. Ο Πολύευκτος απέρριψε αυτή του την αξίωση και επέμεινε μέχρι τέλους. Στις επιτυχίες εκείνης της περιόδους περιλαμβάνονται οι καταλήψεις της Κιλικίας, της Συρίας, της Μεσοποταμίας και η ανακατάληψη της Κύπρου.
Στα βόρεια του Βυζαντίου συνήψε ειρήνη με τους Βουλγάρους και τον ηγεμόνα του Κιέβου, ενώ μεγάλα προβλήματα αντιμετώπισε στη Δύση. Ο στρατηγός του Νικηφόρος Χαλκούτσης απέτυχε να ανακαταλάβει τη Σικελία, ενώ ο γερμανός αυτοκράτορας Όθων Α' ο Μέγας απειλούσε τα συμφέροντα των Βυζαντινών στην Ιταλία. Τεταμένη ήταν η σχέση του Νικηφόρου με τον Πάπα Ιωάννη 13ο, εξαιτίας της σκαιάς συμπεριφοράς του αυτοκράτορα προς τον απεσταλμένο του, επίσκοπο Κρεμώνας, Λιουτπράνδο.
Στο εσωτερικό μέτωπο, οι συνεχείς εκστρατείες του αποστράγγισαν τα δημόσια ταμεία. Ο Νικηφόρος αύξησε τους φόρους, υποτίμησε το νόμισμα και περιέκοψε τις χορηγίες στους συγκλητικούς, την εκκλησία και τις μονές. Πάντως, ενίσχυσε τον φίλο και πνευματικό του, μοναχό Αθανάσιο για να ιδρύσει τη Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος. Γρήγορα έγινε αντιδημοφιλής σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Η ασκητική ζωή του και οι συχνές απουσίες του από την Κωνσταντινούπολη οδήγησαν τη Θεοφανώ στην αγκαλιά του 44χρονου ανιψιού του Ιωάννη Τσιμισκή. Ήταν αρμενικής καταγωγής, ξανθομάλλης, όμορφος, δυνατός, φιλήδονος και φίλαρχος. Οι δυο τους συνωμότησαν για να σκοτώσουν τον Νικηφόρο και να επαναφέρουν την τάξη και την ηρεμία στην αυτοκρατορία.
Τις πρώτες πρωινές ώρες τις 11ης Δεκεμβρίου 969 έξι άνδρες ντυμένοι γυναίκες εισχώρησαν στο παλάτι και κατευθύνθηκαν στον αυτοκρατορικό κοιτώνα. Με έκπληξη αντίκρισαν το κρεββάτι άδειο και τον Νικηφόρο να κοιμάται στο πάτωμα πάνω σε μία προβιά, όπως το συνήθιζε. Ξύπνησε από τον θόρυβο, αλλά ακαριαία χτυπήθηκε στο πρόσωπο από το ξίφος ενός συνωμότη. Πλημμυρισμένος από τα αίματα προσπάθησε να ζητήσει εξηγήσεις από τον Τσιμισκή. Αυτός άρχισε να τον κατηγορεί και να του τραβάει με μένος τα γένια. Ένας άλλος από τους συνωμότες κατάφερε εναντίον του το ξίφος και του έκοψε το κεφάλι. Το σώμα του πετάχτηκε από το παράθυρο και το κεφάλι του κρατήθηκε ως τρόπαιο.
Την επομένη μέρα (12 Δεκεμβρίου) ο Νικηφόρος Φωκάς τάφηκε με τιμές Αγίου στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, την ίδια ώρα που η Κωνσταντινούπολη πανηγύριζε για τον νέο της αυτοκράτορα Ιωάννη Α' Τσιμισκή. Χαρακτηριστικό το επίγραμμα που χαράχθηκε στον τάφο του: «Κατέκτησες τα πάντα, εκτός από μία γυναίκα».
Το νεοελληνικό κράτος τίμησε και τιμά τον Νικηφόρο Φωκά. Πολλοί δρόμοι ανά την επικράτεια φέρουν το όνομά του, όπως και ένας Δήμος στο νομό Ρεθύμνης. Στις 19 Νοεμβρίου 2004, η φρεγάτα F-466 του Πολεμικού Ναυτικού ονομάσθηκε «Νικηφόρος Φωκάς».
Βιβλιογραφία
- Λέων Διάκονος: «Ιστορίαι» («Κανάκης»)
- Γουσταύου Σλουμπερζέ: «Ο αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς» («Δημιουργία»)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/317#ixzz36LSB92Fn
Ρενέ Λακόστ
1904 – 1996
Γάλλος τενίστας και επιχειρηματίας (μπλουζάκια Λακόστ). Από τις θρυλικές μορφές του αθλήματος.
Ο Ζαν Ρενέ Λακόστ (Jean René Lacoste) γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1904 στο Παρίσι. Μέχρι τα 15 του δεν είχε πιάσει ρακέτα στα χέρια του, αλλά σ' ένα ταξίδι με τον πατέρα του στην Αγγλία γοητεύτηκε από το άθλημα και αποφάσισε να ασχοληθεί μαζί του. Ο πατέρας του Ζαν-Ζιλ Λακόστ, επικεφαλής της αυτοκινητοβιομηχανίας Hispano-Suiza, δεν του έφερε αντίρρηση, αλλά του έθεσε ένα όρο: αν δεν γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής μέσα σε πέντε χρόνια να τα παρατήσει και να επιστρέψει στις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Ο νεαρός Λακόστ έλαβε το μήνυμα, δούλεψε σκληρά και το 1925 κέρδισε τους δύο πρώτους μεγάλους τίτλους του, το «Γουίμπλεντον» και το «Ρολάν Γκαρός», ενώ τον επόμενο χρόνο ανέβηκε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Συνολικά, κέρδισε δύο φορές το «Γουίμπλεντον» (1925, 1928), τρεις φορές το «Ρολάν Γκαρός» (1925, 1927, 1929) και υπήρξε ο πρώτος τενίστας που κέρδισε δύο συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα των ΗΠΑ (1926, 1927). Μαζί με τον συμπατριώτη του Ζαν Μποροτρά κέρδισε το 1925 το διπλό του Γουίμπλεντον και τρεις φορές τους γαλλικούς διπλούς του Ρολάν Γκαρός (1924, 1925, 1929). Το 1924 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων στο διπλό. Υπήρξε μέλος της ισχυρής τενιστικής τετράδας, γνωστής ως «Οι τέσσερις σωματοφύλακες» (Ρενέ Λακόστ, Ζαν Μποροτρά, Ανρί Κοσέ, Ζακ Μπρινιόν), που το 1927 κέρδισε για λογαριασμό της Γαλλίας, για πρώτη φορά, το Κύπελλο Ντέιβις.
Ο Λακόστ ήταν δεξιόχειρας και χρησιμοποιούσε το ένα του χέρι στο μπάκχαντ. Μεθοδικός στην τεχνική του, μελετούσε κάθε πλευρά του παιγνιδιού πριν από κάθε συνάντηση και στον αγώνα επέμενε να εξασθενεί τον αντίπαλό του. Το 1927 στο πρωτάθλημα των ΗΠΑ πραγματοποίησε το καλύτερο, ίσως, παιγνίδι του και οδήγησε τον αντίπαλό του Μπιλ Τίλντεν σε πλήρη εξάντληση στη διάρκεια ενός φινάλε που κράτησε δύο ώρες. Οι φίλοι τού κόλλησαν το παρατσούκλι «Κροκόδειλος» για την επιμονή του στο παιγνίδι, που ο ίδιος αργότερα το χρησιμοποίησε στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.
Ο Λακόστ αποσύρθηκε οριστικά από τα κορτ το 1932 και στη συνέχεια ανέπτυξε επιχειρηματική δράση. Το 1933 μαζί με τον φίλο του εριοβιομήχανο Αντρέ Ζιλιέ ίδρυσαν την εταιρεία αθλητικών ειδών «La Société Chemise Lacoste» με σήμα το πράσινο κροκοδειλάκι. Κατασκεύαζαν, κυρίως, κοντομάνικα μπλουζάκια για τους αθλητές του τένις, που μεταπολεμικά έγιναν παγκόσμια μόδα και σύμβολα κοινωνικής θέσης. Το 1963 παρουσίασε τη ρακέτα από χάλυβα κι έφερε επανάσταση στο χώρο του τένις, αφού μέχρι εκείνη την εποχή οι ρακέτες ήταν ξύλινες.
Ο Ρενέ Λακόστ πέθανε στις 12 Οκτωβρίου του 1996, σε ηλικία 92 ετών. Από το 1930 ήταν νυμφευμένος με τη γαλλίδα πρωταθλήτρια του γκολφ Σιμόν ντελα Σομ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/858#ixzz36LSeoSX6
Χρήστος Τσαγανέας
1906 – 1976
Σημαντικός έλληνας ηθοποιός του θεάτρου. Στον κινηματογράφου διακρίθηκε σε δεύτερους ρόλους και έμεινε στην ιστορία για τις ατάκες του: «Άνθρωποι, Άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός» (Οι Γερμανοί ξανάρχονται, 1948) και «Βεβαίως-Βεβαίως» (Το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο, 1959).
Ο Χρήστος Τσαγανέας γεννήθηκε στη Βράιλα της Ρουμανίας στις 2 Ιουλίου του 1906. Εκεί τελείωσε το ελληνικό γυμνάσιο και το 1923 ο πατέρας του τον έστειλε στην Ελλάδα για ανώτερες σπουδές. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ο μεγάλος του έρωτας ήταν το θέατρο. Δεν δίστασε να έλθει σε ρήξη με τον εύπορο πατέρα του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Νομική και να εγγραφεί στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Για πολύ καιρό αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης και ζούσε σ’ ένα μικρό πλοιάριο στο λιμάνι του Πειραιά. Για τον επιούσιο βρέθηκε να παίζει διάφορους ρόλους σε θιάσους-μπουλούκια. «Λίγα τα θέατρα, λίγες οι θεατρικές πιάτσες, πολλοί οι ασκούντες το επάγγελμα», όπως έλεγε.
Στο θέατρο ξεκίνησε το 1929 με το αποδιδόμενο στον Βιτσέντζο Κορνάρο θρησκευτικό δράμα Η Θυσία του Αβραάμ, όπου ξεδίπλωσε το υποκριτικό του ταλέντο κι έγινε γνωστός στη θεατρική πιάτσα. Για τριάντα χρόνια συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους αθηναϊκούς θιάσους, παίζοντας κυρίως σε κλασικά έργα, ενώ τη δεκαετία του '60 στράφηκε στην κωμωδία, συνεργαζόμενος με τον Μίμη Φωτόπουλο. Για αρκετά χρόνια υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, σε σημαντικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου ο θίασος της Κατερίνας, του οποίου ο Τσαγανέας ήταν βασικό στέλεχος. από θίασος πρόζας έγινε επιθεωρησιακός και ανέβασε την πρώτη πολεμική σατυρική επιθεώρηση των Γιαλαμά - Οικονομίδη - Θίσβιου Πολεμικές Καντρίλιες. Στην περίοδο της Κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ Καλλιτεχνών και προσέφερε τις υπηρεσίες του ως καλλιτέχνης και ως πατριώτης. Μετά την απελευθέρωση πρωταγωνίστησε στη δημιουργία του θιάσου Ενωμένοι Καλλιτέχνες, μαζί τους Αιμίλιο Βεάκη, Αντώνη Γιαννίδη, Θόδωρο Μορίδη, Γιώργο Παππά, Γιώργο Σεβαστίκογλου και Τζόλυ Γαρμπή, που υπηρετούσε το λαϊκό θέατρο.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1933 στην ταινία του Ερτογρούλ Μουχσίν μπέη Ο Κακός Δρόμος, που βασιζόταν στο ομώνυμο διήγημα του Γρηγορίου Ξενοπούλου. Στην ταινία του τούρκου σκηνοθέτη πρωταγωνιστούσαν η Μαρίκα Κοτοπούλη και ο Βασίλης Λογοθετίδης. Έγινε γνωστός με την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου Οι Γερμανού Ξανάρχονται (1948). Ερμήνευσε τον τρόφιμο του τρελοκομείου, που μέσα στη δίνη του εμφυλίου πολέμου φώναζε: «Άνθρωποι, Άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός». Το 1959 υποδύθηκε τον διευθυντή του Κολεγίου στην κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο και ξεχώρισε με την ατάκα «βεβαίως - βεβαίως».
Ο Χρήστος Τσαγανέας τιμήθηκε από την πολιτεία με το Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’. Ήταν νυμφευμένος με την ηθοποιό Νίτσα Τσαγανέα (1899-2002). Πέθανε στην Αθήνα, ανήμερα των εβδομηκοστών γενεθλίων του, στις 2 Ιουλίου του 1976.
Εμφανίσεις στο θέατρο (ενδεικτικά)
- Ζακυνθινή σερενάτα (1939)
- Ο επιθεωρητής (1939)
- Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται (1939)
- Οθέλλος (1939)
- Πριν απ' το ηλιοβασίλεμα (1939)
- Είλωτες (1939)
- Η μεγάλη στιγμή (1939)
- Παπαφλέσσας (1940)
- Ένα ποτήρι νερό (1940)
- Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο (1942)
- Οι μνηστήρες του θρόνου (1945)
- Οι αδελφοί Καραμαζώφ
- Άνθρωποι, άνθρωποι
- Χωρίς γάντι
- Πειρασμός (1964)
- Κολόμπ (1964)
- Η καλή καρδιά της Ελεονώρας
- Οι Μαυρόλυκοι (1971)
- Το ξύπνημα της νιότης (1971)
- Χαραυγή (1972)
Φιλμογραφία
- Κακός δρόμος (1933)
- Oι Γερμανοί ξανάρχονται (1948)
- Έτσι έσβησε η ζωή μου (1952)
- Ο άνεμος του μίσους (1954)
- Χαρούμενο ξεκίνημα (1954)
- Το φιντανάκι (1955)
- Τζο ο Τρομερός (1955)
- Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955)
- Μια ζωή την έχουμε (1958)
- Ο μισογύνης (1958)
- Διακοπές στην Κολοπετινίτσα (1959)
- Έγκλημα στο Κολωνάκι (1959)
- Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959)
- Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο (1959)
- Έγκλημα στα παρασκήνια (1960)
- Το χαμίνι (1960)
- Ποιος θα κρίνει την κοινωνία (1961)
- Φτωχαδάκια και λεφτάδες (1961)
- Μάνα μου, παραστράτησα (1961)
- Μην κλάψεις για μένα (1961)
- Τα νειάτα θέλουν έρωτα (1961)
- Ο θάνατος θα ξαναρθεί (1961)
- Ο διάβολος και η ουρά του (1962)
- Οι κατατρεγμένοι (1962)
- Ο Θόδωρος και το δίκαννο (1962)
- Η κυρία του κυρίου (1962)
- Μην ερωτεύεσαι το Σαββάτο (1962)
- Ορφανή σε ξένα χέρια (1962)
- Πεζοδρόμιο (1962)
- Προδομένη αγάπη (1962)
- Ο Θεόδωρος και το δίκαννο (1962)
- Ο δρόμος με τα κόκκινα φώτα (1963)
- Ο φίλος μου ο Λευτεράκης (1963)
- Κάτι να καίει (1963)
- Όσα κρύβει η νύχτα (1963)
- Αλύγιστη στη ζωή (1964)
- Αν έχεις τύχη (1964)
- Είναι βαρύς ο πόνος μου (1964)
- Φτωχός, αλλά τίμιος (1965)
- Η πικραγαπημένη (1965)
- Η στοργή (1965)
- Του χωρισμού ο πόνος (1965)
- 5.000 ψέματα (1966)
- Η αρτίστα (1966)
- Ένα καράβι Παπαδόπουλοι (1966)
- Το συρτάκι της αμαρτίας (1966)
- Θυσία (ταινία) (1966)
- Δημήτρη μου... Δημήτρη μου (1967)
- Τα δολλάρια της Ασπασίας (1967)
- Κοκοβιός και σπάρος στα δίχτυα της αράχνης (1967)
- Το πιο λαμπρό αστέρι (1967)
- Ο σατράπης (1967)
- Το πλοίο της χαράς (1967)
- Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο (1968)
- Δόκτωρ Ζιβέγγος (1968)
- Επιχείρησις Απόλλων (1968)
- Ο παλιάτσος (1968)
- Οι άντρες δεν λυγίζουν ποτέ (1968)
- Ένας μάγκας στα σαλόνια (1969)
- Ο ακτύπητος χτυπήθηκε (1970)
- Ένα αγόρι αλλιώτικο απ' τα άλλα (1971)
- Κάθε ναυάγιο και μια κόλαση (1971)
- Η κρεβατομουρμούρα (1971)
- Ο Μανολιός ξανακτυπά (1971)
- Μάρα και η τσιγγάνα (1971)
- Μια γυναίκα φεύγει (1971)
- Σέργιος και Άννα (1971)
Εμφανίσεις στην τηλεόραση
- Ο πειρασμός (ΥΕΝΕΔ, 1972)
- Ψηλά τα χέρια (ΥΕΝΕΔ,1972)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/671#ixzz36LT4HFSr
Η ιστορία του Κόπα Αμέρικα
Η παλαιότερη διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση του κόσμου. Πρόκειται για το Κύπελλο Εθνών της Νοτίου Αμερικής, το αντίστοιχο του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
Η πρώτη διοργάνωση έγινε από τις 2 έως τις 17 Ιουλίου 1916 στο Μπουένος Άιρες, με αφορμή τα εκατό χρόνια από την ανεξαρτησία της Αργεντινής. Πήραν μέρος τέσσερις ομάδες (Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή, Ουρουγουάη) και τον τίτλο κατέκτησε η Ουρουγουάη. Στις 9 Ιουλίου 1916 ιδρύθηκε η Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία της Νοτίου Αμερικής (CONMEBOL), η οποία έθεσε αμέσως υπό την αιγίδα της τη διοργάνωση.
Έως το 1975 έφερε την ονομασία Πρωτάθλημα Εθνικών Ομάδων Νοτίου Αμερικής (Campeonato Sudamericano de Selecciones), οπότε μετονομάσθηκε σε Κύπελλο Αμερικής (Copa America). Η διοργάνωση διεξαγόταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση το 1959, όταν έγιναν δύο πρωταθλήματα. Μόλις το 2007 αποφασίστηκε να διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια.
Στο Κόπα Αμέρικα συμμετέχουν απευθείας στην τελική φάση τα δέκα κράτη - μέλη της CONMEBOL: Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Χιλή, Περού, Κολομβία, Βολιβία, Παραγουάη, Ισημερινός και Βενεζουέλα. Η Γουινέα και το Σουρινάμ, που υπάγονται γεωγραφικά στη Νότιο Αμερική, δεν ανήκουν στη δύναμή της. Σε κάθε διοργάνωση προσκαλούνται 2 ή 3 ομάδες από τη ζώνη της Κεντρικής και Βόρειας Αμερικής (CONCACAF), συνήθως το Μεξικό και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μία χρονιά, το 1999, είχε προσκληθεί και έλαβε μέρος η εθνική ομάδα της Ιαπωνίας.
Τις περισσότερες κατακτήσεις του Κόπα Αμέρικα έχει η Ουρουγουάη (15).
Νικητές
1916 
1917
1919 
1920
1921 
1922
1923
1924
1925
1926
1927
1929
1935
1937
1939 
1941
1942
1945
1946
1947
1949
1953 
1955
1956
1957
1959
1959
1963 
1967
1975
1979
1983
1987
1989
1991
1993
1995
1997
1999
2001 
2004
2007
2011
Κατακτήσεις
15
14
8
2
2
1
1
No comments:
Post a Comment