Δεκαετία του ‘50 , σχολική θεατρική παράσταση στο παλιό Γυμνάσιο , νυν Δημοτικό . Από αριστερά : Ξένη Λουτσόβου , Τασία Δούκα , τέταρτη Ασπασία Ανδρεοπούλου , τελευταία Κούλα Μποβιάτση , διακρίνονται ακόμα Θοδ. Μποβιάτσης , Θαν. Πέτρου ,Αλέκος Τσίγκας κ.α
Καλημέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου ..
Καλημέρα φίλοι του χωριού μας
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 07:25
Δύση Ήλιου: 17:52
Πανσέληνος
Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου
Γιορτάζει: Ισίδωρος, Ισιδώρα.
Σχολική παράσταση της δεκαετίας του ‘50 , τρίτη από αριστερά η Τασία Δούκα
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
. Χ.
1867
Καταστροφικός σεισμός, μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, πλήττει την Κεφαλονιά (23 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο), με εκατοντάδες νεκρούς και μεγάλες καταστροφές. Σκοτώνονται 224 άνθρωποι και καταρρέουν 2.612 σπίτια.
1900
Μολυσμένο βρέθηκε το νερό που πίνουν οι Αθηναίοι από το Αδριάνειο υδραγωγείο. Το πρόβλημα προκαλεί τεράστιος βόθρος που βρέθηκε δίπλα στο υδραγωγείο.
1924
Επεισόδιο στη Βουλή μεταξύ του βενιζελικού βουλευτή Θεόδωρου Πάγκαλου και του αντιπολιτευόμενου συναδέλφου του Αθανασίου Τζώνη. Ο Τζώνης προκληθείς ραπίζει τον Πάγκαλο, που τον απειλεί με το περίστροφό του, αλλά αφοπλίζεται από τον βουλευτή Άρτας.
1943
Εκτελείται από τους Γερμανούς ο Κώστας Περρίκος, αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας, που είχε αναπτύξει αντιστασιακή δράση στην Αθήνα, με αποκορύφωμα την ανατίναξη του κτιρίου της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ.
1950
Έξι μήνες μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, στελέχη της Αριστεράς ιδρύουν τη «Δημοκρατική Παράταξη», που θα αποτελέσει τον πρόδρομο της ΕΔΑ.
1956
Οι Άγγλοι κλείνουν στην Κύπρο επτά δημοτικά σχολεία, επειδή ύψωσαν τη γαλανόλευκη.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1871
Φρίντριχ Έμπερτ, γερμανός σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, πρώτος πρόεδρος της αποκληθείσας «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». (Θαν. 28/2/1925)
1902
Τσαρλς Λίντμπεργκ, αμερικανός αεροπόρος, ο πρώτος άνθρωπος που πέρασε με το αεροπλάνο του τον Ατλαντικό. (Θαν. 26/8/1974)
1913
Ρόζα Παρκς, η μαύρη μοδίστρα που αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σ' ένα λευκό άνδρα τη δεκαετία του '50, σηματοδοτώντας την αφετηρία της πορείας για την κατάργηση των νόμων περί φυλετικού διαχωρισμού στις ΗΠΑ. (Θαν. 24/10/2005
ΘΑΝΑΤΟΙ
. Χ.
1843
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ηγέτης της Ελληνικής Επανάστασης. (Γεν. 3/4/1770)
1991
Ελένη Σκούρα, η πρώτη ελληνίδα βουλευτής. (Γεν. 1896)
2010
Κώστας Αξελός, φιλόσοφος και στοχαστής. (Γεν. 26/6/1924)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0402#ixzz3QjI1Te57
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
1770 – 1843
Ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά».
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.
Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.
Στις 23 Μαρτίου του 1823 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.
Στη μάχη των Δερβενακίων (26 - 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).
Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια κι έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Από τον γάμο του με την Αικατερίνη Καρούσου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Πάνο (1798-1824), τον Γενναίο (1806- 1868), τον Κολλίνο (1810-1848) και την Ελένη, ενώ από τη σχέση του με τη Μαργαρίτα Βελισσάρη τον Παναγιωτάκη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/809#ixzz3QjIE2oQv
Ο καταστροφικός σεισμός του 1867 στην Κεφαλονιά
Ένας από τους μεγαλύτερους σεισμούς στον ελληνικό χώρο κατά τον 19ο αιώνα. Με επίκεντρο το Ληξούρι ισοπέδωσε σχεδόν ολοκληρωτικά τη χερσόνησο της Παλικής στη δυτική Κεφαλονιά.
Σύμφωνα με μεταγενέστερες μετρήσεις, η σεισμική δόνηση ήταν μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και εντάσεως 10 βαθμών της κλίμακας Μερκάλι. Εκδηλώθηκε στις 4:19 το πρωί της 4 Φεβρουαρίου του 1867 (23 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο), την ώρα του βαθέως ύπνου. Του κυρίου σεισμού είχαν προηγηθεί μερικές άλλες σεισμικές δονήσεις, μικρότερου μεγέθους. Σύμφωνα με μαρτυρίες, λίγο πριν από την εκδήλωση του κυρίου σεισμού ένα άλογο στο Αργοστόλι έσπασε τα δεσμά του και άρχισε να τρέχει αλαφιασμένο.
Από τον σεισμό 12 χωριά της δυτικής Κεφαλονιάς καταστράφηκαν ολοκληρωτικά (Κατωή, Ανωή, Νισοχώρι, Θυννιός, Δελλαπορτάτα, Κουραλάτα, Μεταξάτα, Καλλιγάτα, Σχοινιά, Αγία Θέκλα Ποριοράτα και Βαρόσκες), ενώ από το Ληξούρι άντεξαν μόνο δύο σπίτια. 224 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, 2.612 σπίτια κατέρρευσαν και 2.946 έπαθαν βλάβες. Μικρότερες ήταν οι βλάβες στο Αργοστόλι, όπου επλήγη κυρίως η παραλιακή ζώνη. Σημειώθηκαν κατολισθήσεις και διαρρήξεις εδαφών, ενώ παρατηρήθηκε κι ένα ανεπαίσθητο τσουνάμι.
Ο σεισμός έγινε αισθητός στην κεντρική και νότιο Ελλάδα, τη Νότια Ιταλία και την περιοχή της σημερινής Αλβανίας. Μικρής έκτασης ζημιές προκλήθηκαν στην Ιθάκη, τη Λευκάδα, τη Ζάκυνθο, την Κέρκυρα και τη Δυτική Στερεά Ελλάδα.
Οι μετασεισμοί συνεχίστηκαν επί μήνες στην Κεφαλονιά και μέχρι το τέλος Απριλίου δεν πέρασε μέρα χωρίς σεισμούς. Μερικοί από αυτούς ήταν τόσο ισχυροί, που έγιναν αισθητοί και στην ηπειρωτικοί Ελλάδα. Ο καταστροφικός σεισμός προκάλεσε μεταναστευτικό ρεύμα, ενώ μεγάλη εκστρατεία υπέρ της ενίσχυσης των σεισμοπλήκτων πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Κουμουνδούρου και από Κεφαλλονίτες της διασποράς.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/734#ixzz3QjIUrrIK
Κώστας Περρίκος
1905 – 1943
Έλληνας αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, μάρτυρας της Αντίστασης κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής.
Ο Κωνσταντίνος Περρίκος γεννήθηκε στις 23 Απριλίου 1905 στην Καλλιμασιά της Χίου. Παιδί χωρισμένων γονιών, μεγάλωσε στο μοναστήρι του χωριού με τις δύο καλόγριες, αδελφές του πατέρα του. Μόλις τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου ζούσε μία άλλη θεία του. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και το 1925 επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Τον επόμενο χρόνο εγγράφηκε στη Στρατιωτική Σχολή Αεροπορίας στο Σέδες Θεσσαλονίκης και το 1932 ονομάστηκε ανθυποσμηναγός. Ενδιάμεσα, το 1929, είχε νυμφευτεί τη Μαρία Δεληγεώργη, με την οποία θα αποκτήσει τρία παιδιά.
Το 1934 γνωρίστηκε με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και μετείχε ενεργά στο Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα, ένα κόμμα κεντροαριστερής απόκλισης, που ίδρυσε τον Δεκέμβριο του 1935 ο νεαρός καθηγητής Πανεπιστημίου και πολιτικός. Νωρίτερα, στις 27 Απριλίου 1935, είχε αποταχθεί από την Πολεμική Αεροπορία, αν και είχε αθωωθεί δικαστικά, επειδή με σειρά άρθρων του στην εφημερίδα Εστία είχε ασκήσει κριτική στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Θεωρούσε ως μη αξιόμαχη την Πολεμική Αεροπορία και ζητούσε την αναδιοργάνωσή της, με τη δημιουργία κρατικής αεροπορικής βιομηχανίας, προκειμένου η Ελλάδα να απαλλαγεί από ξένες πολιτικές και οικονομικές επιρροές στην εκλογή διαφόρων τύπων αεροσκαφών.
Αντιτάχθηκε στο μεταξικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, αλλά με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) ζήτησε με αίτησή του στο Υπουργείο Αεροπορίας την ανάκλησή του στην ενεργό υπηρεσία. Η αίτησή του έγινε δεκτή στις 23 Νοεμβρίου 1940 και αμέσως προωθήθηκε στο Μέτωπο. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου, το Υπουργείο Αεροπορίας τον θεώρησε απολυθέντα από 1ης Μαΐου 1941.
Πνεύμα ανήσυχο και αδούλωτο, αμέσως μετά την αποστράτευσή του ίδρυσε στην Αθήνα μία από τις πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις, τη «Στρατιά των Σκλαβωμένων Νικητών». Η οργάνωση αυτή αποτέλεσε το πρόπλασμα για την ίδρυση την 1η Οκτωβρίου 1941 της Πανελληνίου Ενώσεως Αγωνιζομένων Ελλήνων, γνωστής με τα αρχικά ΠΕΑΝ, που θεωρήθηκε από πολλούς τέκνο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Ο Περρίκος, ψυχή της οργάνωσης, ανέλαβε το επιχειρησιακό σκέλος της ΠΕΑΝ, τον «Ουλαμό Καταστροφών», όπως ονομάστηκε. Στις 15 Αυγούστου 1942, δεύτερη επέτειο του τορπιλισμού της Έλλης, η ομάδα του Περρίκου έριξε βόμβα στο εσωτερικό του κτιρίου του Γερμανικού Αναμορφωτηρίου, επί των οδών Πατησίων και Βασιλέως Ηρακλείου, η οποία προκάλεσε σοβαρές καταστροφές και τραυματισμούς Γερμανών στρατιωτικών. Έξι μέρες αργότερα, δύο μέλη του «Ουλαμού Καταστροφών», ο Αντώνης Μυτιληναίος και Νικόλαος Μούρτος τοποθέτησαν βόμβα στα γραφεία της προδοτικής οργανώσεως ΟΕΔΕ, στην οδό Κατακουζηνού 7, κοντά στην Ομόνοια.
Στην ΠΕΑΝ και την ομάδα Περρίκου οφείλεται μία από τις κορυφαίες πράξεις της Εθνικής Αντίστασης, η ανατίναξη των γραφείων της προδοτικής οργάνωσης ΕΣΠΟ (Εθνικο-Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις) στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, στις 20 Σεπτεμβρίου 1942. Η ΕΣΠΟ είχε ιδρυθεί το καλοκαίρι του 1941 από τον γιατρό Σπύρο Στεροδήμα και συνεργαζόταν με τους Γερμανούς κατακτητές. Η ανατίναξη του κτιρίου της ΕΣΠΟ χαρακτηρίστηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Μόσχας ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ που είχε γίνει μέχρι τότε στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Το πλήγμα ήταν μεγάλο για τις κατοχικές αρχές και τους εγχώριους συνεργάτες τους. Η Γκεστάπο εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για την εξάρθρωση της ΠΕΑΝ. Στις 11 Νοεμβρίου 1942, κατόπιν προδοσίας, ο Κώστας Περρίκος με 12 συναγωνιστές του συλλαμβάνονται σ’ ένα από τα κρησφύγετα της οργάνωσης στην Καλλιθέα. Στις 31 Δεκεμβρίου 1942, ο Κώστας Περρίκος καταδικάζεται από Γερμανικό Στρατοδικείο της Αθήνας τρις εις θάνατο και 15ετή ειρκτή και μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ στο κελί των μελλοθανάτων Νο12. Στις 23 Ιανουαρίου 1943 οι Γερμανοί επιτρέπουν στην οικογένειά του να τον επισκεφθεί στη φυλακή. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν η γυναίκα και τα παιδιά του ζωντανό. Νωρίς το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου 1943 οδηγήθηκε στον τόπο της εκτελέσεώς του, στο Σκοπευτήριο Καισαριανής. Αφού κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων απευθύνθηκε στους παριστάμενους Γερμανούς: «Δεν αισθάνομαι τίποτα εναντίον σας. Εσείς κάνατε το καθήκον σας. Ομοίως, έκανα κι εγώ το δικό μου. Είμαι Έλληνας αξιωματικός της Αεροπορίας - Υποσμηναγός. Σας ευχαριστώ πολύ». Οι παριστάμενοι Γερμανοί αξιωματικοί χαιρέτισαν άπαντες στρατιωτικά. Στις 7:30 π.μ. αναφώνησε «Ζήτω η Ελλάς!» και δευτερόλεπτα μετά έπεφτε άπνους από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Λίγους μήνες μετά το θάνατό του (11 Σεπτεμβρίου 1943) το Υπουργείο Αεροπορίας τον επανέφερε στην επετηρίδα των μονίμων αξιωματικών και τον προήγαγε στο βαθμό του Αντισμηνάρχου επ’ ανδραγαθία. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1987 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κώστα Περρίκου στην οδό Γλάδστωνος, όπου και το κτίριο της ΕΣΠΟ.
Η εφημερίδα Μάχη του Ηλία Τσιριμώκου σκιαγραφεί ως εξής τον Κώστα Περρίκο, λίγες ημέρες μετά την εκτέλεση του. «Μικρόσωμος, λεπτός με μέτωπο ευρύ και μάτια διαπεραστικά και ρεμβώδη, γελαστός πάντα και μειλίχιος στους τρόπους, έμοιαζε περισσότερο ποιητής και λιγότερο ή καθόλου επαναστάτης, αλλά έκλεινε μέσα στην ψυχή του την Ελλάδα. Κάτω από τον ζυγό και την τρομοκρατία άρχισαν να κινούνται μερικοί ανυπότακτοι Έλληνες. Πρώτος μεταξύ των πρώτων, ο μικρόσωμος Υποσμηναγός ανέπτυξε τότε μιαν αφάνταστη δραστηριότητα. Ευκίνητος, εύγλωττος, ακαταπόνητος, έτρεχε, έμπαινε παντού, έπειθε, στρατολογούσε, φορολογούσε, οργάνωνε τη Στρατιά των Ελλήνων που θα κρατούσαν τα όπλα και τα φλάμπουρα και την τιμή της Ελλάδας ψηλά. Προσηλωμένος στο όραμα, δεν άκουσε τις συμβουλές των φρονίμων. “Έχεις γυναίκα και παιδιά Περρίκο”. “Η ζωή μας ανήκει στην Ελλάδα”, ήταν η απάντηση του».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/596#ixzz3QjIop04P
Ελένη Σκούρα
1896 – 1991
Δικηγόρος και πολιτικός. Η πρώτη ελληνίδα που εξελέγη βουλευτής.
Η Ελένη Παπαχρήστου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε το 1896 στον Βόλο, όπου και περάτωσε τα γυμνασιακά μαθήματα. Το 1915 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά της και σπούδασε φωνητική μουσική. Το 1950 έλαβε το πτυχίο της Νομικής και άρχισε να δικηγορεί μετά του συζύγου της Δημητρίου Σκούρα.
Ανέπτυξε πλουσιότατη κοινωφελή και πατριωτική δράση, ιδίως κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την Κατοχή, ως πρόεδρος της Στέγης της Φαλαγγιτίσσης και της Φανέλλας του Στρατιώτου. Το καλοκαίρι του 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς κατακτητές και φυλακίσθηκε μετά του συζύγου της και του αδελφού της Απόστολου Παπαχρήστου.
Στην πολιτική αναμίχθηκε το 1951, όταν ανέλαβε το τμήμα γυναικών του Ελληνικού Συναγερμού στη Θεσσαλονίκη, ενόψει και της παροχής του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Στις 7 Δεκεμβρίου 1952 πέθανε ο τοπικός «συναγερμικός» βουλευτής Βασίλειος Μπακονίκας. Το κόμμα του Αλέξανδρου Παπάγου κυριαρχούσε τότε στην πολιτική σκηνή, έχοντας κατακτήσει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952. Επιλαχών βουλευτής δεν υπήρχε, επειδή οι εκλογές είχαν διενεργηθεί με το πλειοψηφικό σύστημα κι έτσι χρειάστηκε να γίνει αναπληρωματική εκλογή.
Αυτή προκηρύχθηκε για τις 18 Ιανουαρίου 1953 και ο Παπάγος όρισε ως υποψήφια του κόμματός του την Ελένη Σκούρα, έχοντας τη βεβαιότητα ότι η πρώτη ελληνίδα βουλευτής θα ανήκει στην παράταξή του. Το Κέντρο (ΕΠΕΚ - Φιλελεύθεροι), όρισε και αυτό μία γυναίκα, τη Βιργινία Ζάννα (γιαγιά του προέδρου της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά), ενώ η ΕΔΑ αποφάσισε να δώσει στη συμπρωτεύουσα σοβαρή πολιτική μάχη με τον πρόεδρό της Ιωάννη Πασαλίδη.
Τα αποτελέσματα των εκλογών:
- Ελένη Σκούρα (Ε.Σ): 47.112 ψήφοι, 33,62%.
- Ι. Πασαλίδης (ΕΔΑ): 43.034 ψήφοι, 30.64%.
- Βιργινία Ζάννα (Κέντρο): 24.046ψήφοι, 24,16%.
Το υπόλοιπο 11,60% των ψήφων συγκέντρωσαν ο πρώην «συναγερμικός» βουλευτής Απόστολος Αηδονάς, που είχε διαγράψει ο Παπάγος για απειθαρχία, ο διαφωνών του Κέντρου Αντώνιος Ανωγειανάκης και τρεις ακόμη γυναίκες, η Σταυρούλα Κωστοπούλου, η Μερόπη Βασιλικού και η Αγγελική Τσάκωνα. Έτσι ο Ελληνικός Συναγερμός διατήρησε την έδρα στη Θεσσαλονίκη και εξέλεξε την πρώτη ελληνίδα βουλευτή από τη Μακεδονία.
Στην πρώτη δήλωση μετά την εκλογή της, η Ελένη Σκούρα τόνισε: «Είμαι βαθύτατα συγκεκινημένη από την νίκην, που επετεύχθη ύστερα από ένα σκληρόν αγώνα. Η σκέψις μου στρέφεται με μεγάλην ευγνωμοσύνην προς τον στρατάρχην Παπάγον και τους συνεργάτας του. Θα προσπαθήσω να πράξω παν το δυνατόν διά να φανώ ανταξία της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων μου, τους οποίους θερμώς ευχαριστώ. Γνωρίζω ότι ως πρώτη και μοναδική γυναίκα εις την Βουλήν έχω μεγάλας ευθύνας και πολλά καθήκοντα. Είναι πολλά εκείνα που πρέπει να πράξωμεν υπέρ των Ελληνίδων, ιδίως εις τον τομέα της κοινωνικής μερίμνης».
Στις 31 Ιανουαρίου 1953 η Ελένη Σκούρα ορκίζεται και εκφωνεί τον παρθενικό της κοινοβουλευτικό λόγο. Ο πρόεδρος της Βουλής, Ιωάννης Μακρόπουλος, την προσφωνεί «κυρία βουλευτίδα», με αποτέλεσμα να προκληθεί συζήτηση, αν ο όρος αυτός θα καθιερωθεί για τις γυναίκες μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.
Η Ελένη Σκούρα παρέμεινε βουλευτής έως το 1956 και ανέπτυξε κοινοβουλευτική δράση στους τομείς των κοινωνικών και γυναικείων θεμάτων. Τιμήθηκε με το Στρατιωτικό Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων και τον Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος Ευποιίας.
Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Πολιτεία της είχε υποσχεθεί τιμητική σύνταξη, που ποτέ δεν δόθηκε και στα τελευταία χρόνια της ζωή της αναγκάστηκε να πουλήσει τα παράσημα και τα μετάλλιά της για να εισαχθεί στο Χαρίσειο Γηροκομείο της Θεσσαλονίκης.
Πέθανε σε βαθύ γήρας, στις 4 Φεβρουαρίου 1991, στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Ο Δήμος Βόλου τίμησε την πρώτη γυναίκα βουλευτή της Ελλάδας, στήνοντας την προτομή της στον εξωτερικό χώρο του Δημαρχείου το 2007.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/434#ixzz3QjJOGxfu
Κώστας Αξελός
1924 – 2010
Έλληνας στοχαστής και φιλόσοφος, με σπουδαία καριέρα στη Γαλλία.
Ο Κώστας Αξελός γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 1924 από αστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και η μητέρα του ανήκε στην παλιά αθηναϊκή οικογένεια Ξηροτάγαρου. Διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά, ενώ στην εφηβεία του διάβασε τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε και ο Χέλντερλιν.
Στα δεκαοχτώ του χρόνια γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Νεολαία και, παρά τις διαφωνίες του, πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, υποστηρίζοντας ότι «ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε». Το 1944, σταΔεκεμβριανά, έζησε εικονική εκτέλεση στα κρατητήρια της Ασφάλειας, φυλακίστηκε σε στρατόπεδο και τελικά απέδρασε.
Στα τέλη του 1945, με τη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ (διευθυντή τότε του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα) επιβιβάστηκε στο θρυλικό πλέον πλοίο Ματαρόα μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, τον Κωνσταντίνο Βυζάντιο, τη Μιμίκα Κρανάκη, τον Κώστα Κουλεντιανό, τον Νίκο Σβορώνο και άλλους, με προορισμό το Παρίσι. Λίγο διάστημα μετά την αναχώρησή του, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από στρατοδικείο. Το 1946 εγκατέλειψε τις γραμμές του KKE.
Ο Κώστας Αξελός σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, όπου και δίδαξε (1962-1973), αλλά δεν έγινε ποτέ καθηγητής, θεωρώντας «ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος ριζικής σκέψης». Από το 1950 έως το 1957 εργάστηκε στο Εθνικό Κέντρο Έρευνας, όπου επεξεργάστηκε τις δύο διδακτορικές διατριβές του: Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία και Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής, τις οποίες υπέβαλε στη Σορβόννη. Το 1952 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο Φιλοσοφικές Δοκιμές και μάλιστα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Παπαζήση.
Σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό Περίπλους (1990) αναφέρθηκε στην ενασχόλησή του με τη φιλοσοφία: «Ορισμένα διαβάσματα λογοτεχνικά, δεν θα αναφέρω πολλά ονόματα, θα αναφέρω μόνο τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, ορισμένα διαβάσματα κειμένων του Νίτσε ιδίως, όσο μπορεί να τα καταλάβει ένας έφηβος, ορισμένα μαθήματα στο Γυμνάσιο, με οδήγησαν να καταλάβω ότι υπάρχει διάσταση της σκέψης, της αρθρωμένης σκέψης, που καλείται εδώ και 2.500 χρόνια φιλοσοφία. Και μετά άρχιζα να σπουδάζω συστηματικά τη φιλοσοφία και μετά δίδαξα επί σειρά χρόνων στη Σορβόννη και συγχρόνως έγραφα, γιατί η φιλοσοφία είναι κάτι που λέγεται και γράφεται, γίνεται μέσα από τον διάλογο και τη γραφή και την επικοινωνία με τον αναγνώστη».
Γενικά, η ζωή του κινήθηκε στον ιδιωτικό χώρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έπαιρνε θέση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και του κόσμου. Μία από τις ελάχιστες δημόσιες δραστηριότητές του ήταν αρχισυνταξία του πρωτοποριακού τότε περιοδικού Arguments (Επιχειρήματα) την περίοδο 1956-1962, ενώ ίδρυσε και διηύθυνε την ομώνυμη φιλοσοφική σειρά στις Εditions de Minuit (Εκδόσεις του Μεσονυκτίου), όπου εκδόθηκαν επίσης και τα περισσότερα από τα βιβλία του. Στη σειρά αυτή βρήκαν καταφύγιο η φιλοσοφική σκέψη, η ιστορία, η οικονομία, η πολιτική, η ψυχολογία, η ψυχιατρική, η γλώσσα και οι τέχνες.
Πασίγνωστη είναι η διένεξή του με τον Ζαν Πολ Σαρτρ, τον οποίο εγκαλούσε για μη πρωτότυπη σκέψη και έκθεση παλαιότερων φιλοσοφικών ιδεών. Ο Σαρτρ με τη σειρά του τον κατηγορούσε επειδή είχε εγκαταλείψει τον κομμουνισμό.
Εξέδωσε είκοσι τέσσερα βιβλία και πλήθος κειμένων (γαλλικά, ελληνικά και γερμανικά) που μεταφράστηκαν σε δεκαέξι γλώσσες.
Στις 14 Απριλίου 2000, αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και στις 5 Μαρτίου 2009 διδάκτωρ φιλοσοφίας από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αυτή ήταν η τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα.
Τον Απρίλιο του 2009 κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τις εκδόσεις Les Belles Lettres το καινούργιο βιβλίο του, με τίτλο Αυτό που επέρχεται και πρόσφατα από τις εκδόσεις Νεφέλη το έργο Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της Τέχνης.
Ο Κώστας Αξελός πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 2010 στο Παρίσι, σε ηλικία 86 ετών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/435#ixzz3QjJpYSjy
Ιάννης Ξενάκης
1922 – 2001
Ελληνικής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, που σταδιοδρόμησε στο χώρο της πρωτοποριακής μουσικής στη Γαλλία. Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1922 στη Βράιλα της Ρουμανίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ' όπου αποφοίτησε το 1946, ενώ συγχρόνως έκανε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών στη μουσική.
Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις. Στα Δεκεμβριανά τραυματίστηκε από όλμο, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό μάτι του και να παραμορφωθεί το πρόσωπό του. Απειλούμενος με σύλληψη, το 1947 διέφυγε στο Παρίσι, από όπου του απαγορευόταν να ξαναγυρίσει, λόγω της ερήμην καταδίκης του σε θάνατο για λιποταξία. Το 1965 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ έπρεπε να περιμένει έως το 1974 για να αρθεί η απαγόρευση.
Στη Γαλλία εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και, παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, με σημαντικότερη την επαφή του με τον Ολιβιέ Μεσιάν. Κατά την περίοδο 1947 - 1959 συνεργάστηκε με το διάσημο γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στο σχεδιασμό σημαντικών έργων. Το 1953 παντρεύτηκε τη Φρανσουάζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα μυθιστορημάτων και βιογραφιών, με την οποία απέκτησε μία κόρη.
Το πρώτο του μουσικό έργο - σταθμός, με το οποίο αποκηρύσσει τα προηγούμενα, είναι οι «Μεταστάσεις» (1954), για ορχήστρα, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή, ερχόμενος σε αντίθεση με τον σειραϊσμό και την αντίληψη της γραμμικής κίνησης των μουσικών φθόγγων και προβάλλοντας την έννοια των ηχητικών επιφανειών: τις «ηχητικές μάζες» ή «γαλαξίες» όπως τις ονόμαζε. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών «Νόμων των πιθανοτήτων», ενώ επινόησε τον όρο «Στοχαστική μουσική», που βασίζεται στην ιδέα ανάπτυξης του ηχητικού υλικού, με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο». Σαν βάση για τη μουσική του σύνθεση χρησιμοποίησε τουλάχιστον 15 μαθηματικές θεωρίες.
Ανάμεσα στις συνθέσεις του Ιάννη Ξενάκη περιλαμβάνονται έργα ηλεκτροακουστικής μουσικής, τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό μουσικής και φωτισμών, ενώ στο έργο του συνειδητά ενέταξε ήχους της φύσης και ανθρωπογενείς. Σε όλο του το έργο είναι εμφανής η λατρεία του προς την αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα κ.ά. Ανάμεσα στα περίπου 130 έργα του περιλαμβάνονται τα «Λιθόπρακτα»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια» κ.ά.
Το τελευταίο έργο του είχε ως τίτλο το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Το «Ωμέγα» ήταν αυτό που έμελλε να κλείσει τον κύκλο της μεγάλης δημιουργικής περιπέτειάς του, καθώς σταμάτησε να συνθέτει το 1997, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Δίδαξε σύνθεση στη Σορβόνη, ανακηρύχτηκε διδάκτωρ και καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Από το 1966 διηύθυνε το Κέντρο Έρευνας για την Πρωτοποριακή Μουσική στο Παρίσι, ενώ ίδρυσε στην Ελλάδα το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας, που αποτελούσε όνειρο της ζωής του.
Στις 23 Ιανουαρίου του 2001 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, πέθανε στο Παρίσι.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/222#ixzz3QjKGTxlp
Γκιούλα Γκρόσιτς
1926 – 2014
Ούγγρος τερματοφύλακας της Χόνβεντ Βουδαπέστης και της θρυλικής Εθνικής Ουγγαρίας της δεκαετίας του '50. Τον αποκαλούσαν «Μαύρο Πάνθηρα», λόγω της ευλυγισίας και αλτικότητάς του κι επειδή φορούσε πάντα μαύρη στολή. Του πιστώνεται η εξέλιξη του τρόπου παιχνιδιού του τερματοφύλακα σε ρόλο επιπρόσθετου αμυντικού («τερματοφύλακας-σκούπα»).
Ο Γκιούλα Γκρόσιτς (Gyula Grosics) γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1926 στην πόλη Ντόρογκ της Ουγγαρίας και πρωτόπαιξε μπάλα στην ομάδα της γενέτειράς του. Από το 1950 έως το 1957 αγωνίστηκε στη Χόνβεντ, πλάι σε σπουδαίους συμπαίκτες του στην Εθνική Ουγγαρίας, όπως οι Πούσκας, Τσίμπορ, Μπόζικ και Λόραντ. Αποχώρησε από την ενεργό δράση το 1962, ως τερματοφύλακας της Ταταμπάνια, της οποίας διατέλεσε προπονητής το 1963.
Ο Γκρόσιτς μεγαλούργησε με την Εθνική Ουγγαρίας τη δεκαετία του '50. Aγωνίστηκε 86 φορές με τη «χρυσή ομάδα» («aranycsapat») το διάστημα 1947-1962 και πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952. Ήταν παρών στη μεγάλη νίκη της Ουγγαρίας επί της Αγγλίας με 6-3 στο Γουέμπλεϊ το 1953 και στη μεγαλειώδη πορεία της «αράντσαπατ» στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ελβετίας το 1954, που, όμως, είχε τραγικό φινάλε με την απρόσμενη ήττα της από τη Δ. Γερμανία με 3-2 στον τελικό της Βέρνης.
Ο Γκρόσιτς είχε από την αρχή προβλήματα με το κομμουνιστικό καθεστώς της πατρίδας του. Όταν προσπάθησε να αυτομολήσει στη Δύση το 1949, βρέθηκε στο «στόχαστρο» έρευνας από τη μυστική υπηρεσία της Ουγγαρίας και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για κατασκοπεία και προδοσία. Τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό και αντιμετώπισε το ενδεχόμενο να δικαστεί, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε, λόγω έλλειψης στοιχείων. Όμως, του επιβλήθηκε διετής αποκλεισμός από την εθνική ομάδα, ωστόσο αγωνίστηκε ξανά στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ένα χρόνο μετά.
Στη διάρκεια της επανάστασης του 1956, ο Γκρόσιτς έβγαλε την οικογένειά του από τη χώρα και θέλησε να αρχίσει μια καινούρια ζωή στο εξωτερικό. Τον Απρίλιο του 1957, ήθρε στην Αθήνα, μαζί με τους Πούσκας και Κότσις, με σκοπό να μεταγραφούν στον Εθνικό Πειραιά του εφοπλιστή Δημήτρη Καρέλλα. Οι μετεγγραφές τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν, λόγω και της αντίδρασης των υπόλοιπων ομάδων, που κατηγόρησαν τον Εθνικό ότι προωθεί τον επαγγελματισμό στο ποδόσφαιρο. Ο Γκρόσιτς αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του και να πάρει μετεγγραφή από τη Χόνβεντ στην Ταταμπάνια. Παρέμεινε σε αυτή την ομάδα για το υπόλοιπο της καριέρας του, μολονότι δεν μπόρεσε ποτέ να τερματίσει ψηλότερα από την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα.
Το 2008, σε ηλικία 82 ετών, έπαιξε για λίγα λεπτά με τη Φερεντσβάρος, την ομάδα που λάτρευε και στην οποία ήθελε να αγωνιστεί το 1952, αλλά το κομμουνιστικό καθεστώς δεν του το επέτρεψε. Τρία χρόνια αργότερα, η Ταταμπάνια, τον τίμησε με τη σειρά της, δίνοντας το όνομά του στο γήπεδο της.
Ο Γκιούλα Γκρόσιτς πέθανε στις 13 Ιουνίου του 2014, σε ηλικία 88 ετών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/844#ixzz3QjKpIBFU
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Πέμπτη
5/2
02:00
7°C
69%
3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
08:00
7°C
82%
3 Μπφ B
16 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
14:00
15°C
51%
4 Μπφ Α
24 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
20:00
10°C
82%
3 Μπφ BA
16 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
Κοντεύει να συμπληρωθεί δεκαετία , αγαπημένοι μου φίλοι , από τότε που έκλεισε η Αρχαιολογική Συλλογή στο χωριό μας, στην οποία υπήρχαν ευρήματα απ’τις ανασκαφές της Καλλίπολης του 1979 .
Σιγά – σιγά και..πονηρά μάλλον , φυγαδεύτηκαν όλα τα εκθέματα και μεταφέρθηκαν , τάχαμου..τάχαμου , για συντήρηση και..επισκευές , στο μουσείο της Άμφισσας , όπου και παραμένουν και μάλλον θα παραμείνουν για πάντα . Τόσα χρόνια λοιπόν ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΎΝ , βέβαια η καθυστέρηση της επιστροφής , λένε , πως οφείλεται στο ότι στο κτήριο του Λιδορικίου θα πρέπει να γίνουν κάποιες βελτιώσεις , αλλά αν ήταν μόνο αυτό , τόσα χρόνια θα έπρεπε να γίνουν , βέβαια σαν δικαιολογία για την καθυστέρηση οι αρμοδιοϋπεύθυνοι προβάλλουν την έλλειψη χρημάτων , ενώ κάθε χρόνο ξοδεύουν ένα σωρό χρήματα για ημερίδες “ αυτοπροβολής “ της δραστηριότητας της εφορείας Δελφών κλπ .
Μήπως θα πρέπει να το “ κινήσουν “ το θέμα οι Δ.Α και οι διάφοροι άλλοι αρμόδιοι ; Γιατί κοντά μια δεκαετία πάει πολύ για κάποιες επισκευές , δεν νομίζετε ;
Πολλά Λιδορικιώτικα αλλά και ορεινο..Δωρικά προβλήματα , δυστυχώς , έχουν θαφτεί στο…χρονοντούλαπο και σχεδόν έχουν…ξεχαστεί , ας ελπίσουμε πως όταν ενημερωθεί “ σωστά “ ο χωριανός μας νέος Βουλευτής Φωκίδας , Ηλίας Κωστοπαναγιώτου , κάποια από αυτά θα λυθούν .
Καλή σας μέρα
Απ’ το “Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment