Η 5η τάξη του Γυμνασίου μας το 1952
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου και καλή εβδομάδα
Καλησπέρα και στους φίλους τους αγαπημένους μας που καθημερινά μας συντροφεύουν
ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ 2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 07:27
Δύση Ήλιου: 17:50
Σελήνη 14 ημερών
Γιορτάζουν: Δέσποινα, Μαρία, Μαριέττα, Μαριανός, Μαριανή, Μάριος, Παναγιώτης, Παναγιώτα, Υπακοή, Υπαπαντή.
Υπαπαντή του Κυρίου
Δεσποτική εορτή της Χριστιανοσύνης, σε ανάμνηση της έλευσης του μικρού Χριστού από τους γονείς του στον Ναό των Ιεροσολύμων και της υποδοχής του από τον πρεσβύτη ιερέα Συμεών. Εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, μαζί με την ανάμνηση του γεγονότος του καθαρισμού της Παναγίας από τη λοχεία (σαραντισμός). Η Υπαπαντή του Κυρίου είναι μία από τις 12 μεγάλες εορτές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας («Δωδεκάορτον»). Στον αγγλόφωνο κόσμο είναι γνωστή ως Candlemas. Η λέξη Υπαπαντή σημαίνει προϋπάντηση στην κοινή ελληνιστική. Στις 2 Φεβρουαρίου έχουν την ονομαστική τους εορτή η Υπαπαντή, ο Παναγιώτης, η Μαρία και η Δέσποινα.
Το εκκλησιαστικό γεγονός της Υπαπαντής του Κυρίου, που εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς (β΄, 22-38), συνέβη σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του Ιησού. Επειδή, σύμφωνα με το μωσαϊκό νόμο, ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και μάλιστα αγόρι, έπρεπε να αφιερωθεί στον Θεό και συγχρόνως οι γονείς να προσφέρουν σε Αυτόν μία μικρή θυσία από ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Το ζευγάρι του Ιωσήφ και της Μαρίας προϋπάντησε στο ναό ο υπερήλικας Συμεών, ο οποίος δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του, η οποία φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα. Ο πρεσβύτης ιερέας είχε λάβει υπόσχεση από τον Θεό ότι δεν θα πεθάνει, προτού δει τον Χριστό και Τον ευχαρίστησε με τα λόγια:
Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη,
ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου,
ό ητοίμασας κατά το πρόσωπον πάντων των λαών,
φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ.
Αρχικά, η Υπαπαντή γιορταζόταν στον βυζαντινό κόσμο στις 14 Φεβρουαρίου. Ήταν μία μάλλον μικρή θρησκευτική εορτή, την οποία ανήγαγε σε δεσποτική ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός το 542 και επέβαλε να εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, προκειμένου να ζητήσει τη μεσιτεία του Κυρίου για ένα λοιμό που είχε ενσκήψει στην επικράτειά του. Σήμερα, μόνο η Αρμενική Εκκλησία τιμά την Υπαπαντή στις 14 Φεβρουαρίου, ενώ όσοι Χριστιανοί ακολουθούν τον Ιουλιανό Ημερολόγιο («παλαιοημερολογίτες») γιορτάζουν την Υπαπαντή στις 15 Φεβρουαρίου. Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάζεται η Υπαπαντή του Κυρίου στην Καλαμάτα, όπου πανηγυρίζει ο ομώνυμος Ναός. Οι θρησκευτικές εκδηλώσεις ξεκινούν στις 27 Ιανουαρίου και ολοκληρώνονται στις 9 Φεβρουαρίου.
Την ημέρα της Παναγίας της Παπαντής αργούν οι μυλωνάδες της Κρήτης. Τιμούν την Παναγία τη Μυλιαργούσα, που την έχουν για προστάτιδά τους. Την αργία τηρούν και οι αγρότες για να μην πέσει χαλάζι και καταστρέψει τη βλάστηση. Χαρακτηριστικές και οι μετεωρολογικού περιεχομένου παροιμίες της ημέρας: «Καλοκαιρία της Παπαντής, μαρτιάτικος χειμώνας» και «Ο,τι καιρό κάνει της Παπαντής, θα τον κάμει σαράντα μέρες».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/596#ixzz3QawFNu00
Δεκαετία του ‘50 , λίγο πριν φύγει για τις ΗΠΑ η Τασία Δούκα , συναντήθηκε στο δρόμο με σε αναμνηστική φωτογραφία με τις φιλενάδες της που έρχονταν από το αμπέλι .Από αριστερά Σούλα Παπαδοπούλου , Τασία Δούκα , Κατίνα Πανάγου και Κατίνα Παπανικολάου ( Παπαρούκη ) .
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Χ.
1828
Ιδρύεται η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα, μετέπειτα Εθνική Τράπεζα, και καθιερώνεται ο Φοίνικας ως εθνικό νόμισμα.
1922
Ο Οδυσσέας του Τζέιμς Τζόις κυκλοφορεί στο Παρίσι σε 1.000 αντίτυπα και προκαλεί αντιδράσεις.
1937
Εγκαινιάζεται το νέο θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη στον ουρανοξύστη του ΡΕΞ επί της οδού Πανεπιστημίου.
1947
Μία φωτεινή επιγραφή με το σύνθημα «Να φύγουν οι Άγγλοι» αναρτάται στην Ακρόπολη. Οι δράστες συλλαμβάνονται και η αστυνομία ανακοινώνει ότι πίσω από το εγχείρημα κρύβεται κομμουνιστικός δάκτυλος.
1980
Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολή του στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, προτείνει τη μόνιμη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.
1985
Ο Νίκος Αλέφαντος διαγράφεται από τον Σύλλογο Ελλήνων Προπονητών για δηλώσεις του κατά του συναδέλφου του Γιάννη Ματζουράκη («είναι για να πουλάει λεμόνια στην Ομόνοια») και για επίθεση στον δημοσιογράφο Κώστα Καίσαρη.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1782
Ανρί Ντε Ρινί (Δεριγνύ), γάλλος ναύαρχος. Ήταν ο διοικητής της γαλλικής ναυτικής μοίρας στηΝαυμαχία του Ναβαρίνου. (Θαν. 6/11/1835)
1853
Γεώργιος Σουρής, σατιρικός ποιητής, δημοσιογράφος και εκδότης. (Ο Ρωμηός) (Θαν. 26/8/1919)
1977
Σακίρα, κολομβιανή τραγουδίστρια.
ΘΑΝΑΤΟΙ
. Χ.
1950
Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής, έλληνας μαθηματικός, από τους κορυφαίους της επιστήμης του παγκοσμίως. (Γεν. 13/9/1873)
1970
Μπέρτραντ Ράσελ, άγγλος μαθηματικός, φιλόσοφος και διακεκριμένος εκπρόσωπος του ειρηνιστικού κινήματος. Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1950. (Γεν. 18/5/1872)
1996
Τζιν Κέλι, αμερικανός χορευτής και τραγουδιστής. Πρωταγωνίστησε σε κλασσικές ταινίες, όπωςΤραγουδώντας στη Βροχή και Ένας Αμερικανός στο Παρίσι. (Γεν. 23/8/1912)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0202#ixzz3Qax9Fs3c
Γεώργιος Σουρής
1853 – 1919
Έλληνας σατιρικός ποιητής, δημοσιογράφος και εκδότης, πολύ δημοφιλής στο κοινό της εποχής του, κυρίως χάρη στην εβδομαδιαία εφημερίδα Ο Ρωμηός, την οποία εξέδιδε από το 1883 έως το 1918.
Ο Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 2 Φεβρουαρίου 1853. Ο πατέρας του με καταγωγή από τα Κύθηρα ήταν έμπορος (η μητέρα του καταγόταν από τη Χίο) και τον προόριζε για κληρικό, αλλά για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκε να τον στείλει υπάλληλο στο κατάστημα ενός Έλληνα σιτεμπόρου στο Ταϊγάνιο (Ταγκανρόγκ) της Ρωσίας. Ήταν πάντα αφηρημένος γιατί δεν του άρεσε το εμπόριο και γέμιζε τα κατάστιχα με στίχους που έγραφε κρυφά.
Γύρισε στην Ελλάδα το 1879 και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για τα προς το ζην εργαζόταν ως γραφέας σ’ ένα συμβολαιογραφείο και παράλληλα έγραφε ποιήματα και συνεργαζόταν με σατιρικές εφημερίδες της εποχής: Ασμοδαίος του Εμμανουήλ Ροΐδη, Μη χάνεσαι! του Βλάσση Γαβριηλίδη και Ραμπαγάς του Κλεάνθη Τριανταφύλλου. Το 1881 νυμφεύτηκε τη χιώτισσα Μαρή Κωνσταντινίδου, με την οποία απέκτησε τέσσερεις κόρες κι ένα γιο, τον Κρίτωνα Σουρή, ανώτερο τραπεζικό υπάλληλο και ποιητή.
Στις 2 Απριλίου 1883 εξέδωσε τον Ρωμηό, μια εβδομαδιαία έμμετρη τετρασέλιδη σατιρική εφημερίδα, την οποία έγραφε εξ’ ολοκλήρου. «Νονός» του τίτλου ήταν ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης. Ο Σουρής διέκοψε την έκδοση της εφημερίδας τον Αύγουστο, για να δώσει τις εξετάσεις του στο πανεπιστήμιο. Απορρίφθηκε, όμως, στη μετρική «μετά πολλών επαίνων», όπως έλεγε ο ίδιος, από τον καθηγητή Σεμιτέλο, τον οποίο έκανε αργότερα πασίγνωστο στο Πανελλήνιο με τους σατιρικούς του στίχους.
Τον Ιούνιο του 1884 ξανάβγαλε τον Ρωμηό και τον συνέχισε χωρίς διακοπή έως το 1918. Ο ίδιος ανήγγειλε την αποτυχία του και την επανέκδοση του Ρωμηού ως εξής:
Μετά μεγάλης μου χαράς, στους φίλους αναγγέλλω,
πως εξετάσθην, των θυρών ερμητικώς κλεισμένων,
στον πολυγένη Φιντικλή και τον σπανό Σεμτέλο
και απερρίφθην μυστικά, μετά πολλών επαίνων!
Λοιπόν και πάλιν, Έλληνες, αρχίζομε σαν πρώτα,
πάλι «Ρωμηός» και ξάπλωμα, πάλι ζωή και κόττα!..
Ο Ρωμηός αγαπήθηκε πολύ από τον λαό και διαβαζόταν άπληστα από τον ελεύθερο και υπόδουλο ελληνισμό. Για 36 χρόνια και οκτώ μήνες κυκλοφορούσε τακτικά κάθε Σάββατο και έκανε δημοφιλή τον Σουρή. Ο Φασουλής και ο Περικλέτος («ο καθένας νέτος σκέτος»), οι δύο λαϊκοί τύποι που δημιούργησε, σχολίαζαν με εύθυμη διάθεση και πνευματώδη δηκτικότητα τα σπουδαιότερα γεγονότα της εβδομάδας. Οι δυο ήρωές του εκπροσωπούσαν την κοινή γνώμη και το αναγνωστικό κοινό του Ρωμηού χαιρόταν το κέφι, την εξυπνάδα και τον πατριωτισμό τους. Τα θέματα της σάτιρας του Σουρή ήταν κοινωνικά και πολιτικά.
Εκτός από το Ρωμηό, ο Σουρής έγραψε κι άλλα ποιήματα, έμμετρες κωμωδίες και ημερολόγια. Μετέφρασε τις Νεφέλες του Αριστοφάνη, που παίχτηκαν με μεγάλη επιτυχία στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1900. Έγραψε τόσους στίχους, που απορούσε και ο ίδιος για την ποιητική του γονιμότητα:
Τους στίχους που τους έγραψα, φτου να μην τους βασκάνω
και τώρα τους ξαναμετρώ μέσα στην τόση ζέστη,
αν ημπορούσα δίλεπτα μονάχα να τους κάνω
θάχα κι αμπέλια στην Βλαχιά, σπίτια στο Βουκουρέστι.
Είχε εξαιρετική ευκολία στη στιχουργία, ιδιοφυΐα στην εύρεση του κωμικού, αδιάπτωτο κέφι και καλοπροαίρετη σατιρική διάθεση. Χτυπώντας τη φαυλότητα όπου την έβρισκε και στο λαό και στους άρχοντες νουθετούσε και δίδασκε, χωρίς να υβρίζει και να δημιουργεί εχθρούς.
Να πώς σατιρίζει το ρωμηό σ' ένα ποίημά του:
Στον καφενέ απέξω σα μπέης, ξαπλωμένος
Του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ
Και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος
Κανένα δεν κοιτάζω, κανένα δεν ψηφώ.Σε μια καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
Το άλλο σε μιάν άλλη, κι ολίγο παρεκεί,
Αφήνω το καπέλο και αρχινώ με πόνο
Τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική!Ψυχή μου! Τι λιακάδα! Τι Ουρανός! Τι φύσις!
Αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές
Κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις
Και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.
Η καλόκαρδη σάτιρα του Σουρή στρέφεται συχνά και στον ίδιο τον εαυτό του. Να μερικά τετράστιχα από το ποίημα Η ζωγραφιά μου:
Mπόι δυο πήχες,
κόψη κακή,
γένια με τρίχες
εδώ κι εκεί.Kούτελο θείο,
λίγο πλατύ,
τρανό σημείο
του ποιητή.Δυο μάτια μαύρα
χωρίς κακία
γεμάτα λαύρα
μα και βλακεία.Mακρύ ρουθούνι
πολύ σχιστό,
κι ένα πηγούνι
σαν το Xριστό.Πηγάδι στόμα,
μαλλιά χυτά
γεμίζεις στρώμα
μόνο μ' αυτά.Mούρη αγρία
και ζαρωμένη,
χλωμή και κρύα
σαν πεθαμένη.Kανένα χρώμα
δεν της ταιριάζει
και τώρ' ακόμα
βαφές αλλάζει.Δόντια φαφούτη
όλο σχισμάδες,
ύφος τσιφούτη
για μαστραπάδες.
Ο θαυμασμός των συγχρόνων του προς τον Σουρή υπήρξε πολύ μεγάλος. Ο Κωστής Παλαμάς τον αποκαλούσε «γόητα ποιητήν». Θεωρήθηκε ως ο «Νέος Αριστοφάνης», εθνικός ποιητής, προτάθηκε μάλιστα το 1906 για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ως άνθρωπος, ο ποιητής που έκανε επί δύο γενεές του Έλληνες να ευθυμούν, «ήταν ολιγόλογος, σοβαρός και μελαγχολικός την όψιν, άκακος ως αρνίον και πρότυπον καλού χριστιανού και οικογενειάρχου». Η γυναίκα του επέμενε πως είχε έξι παιδιά, συμπεριλαμβάνοντας και τον σύζυγό της, που καθώς «ήταν αδέξιος και ανέμελος» είχε πραγματική ανάγκη μητρικής στοργής και φροντίδας. Ονομαστό ήταν το φιλολογικό του σαλόνι, στο οποίο σύχναζαν όλοι οι ποιητές και συγγραφείς της εποχής του.
Ο Γεώργιος Σουρής πέθανε στο εξοχικό του στο Νέο Φάληρο στις 26 Αυγούστου 1919, σε ηλικία 66 ετών. Το πένθος για τον χαμό του ήταν πανελλήνιο και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη με τιμές στρατηγού. Μεταθανάτια του απονεμήθηκε το παράσημο του Ανώτατου Ταξιάρχη του Σωτήρος για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα. Το 1932 στήθηκε η προτομή του στον κήπο του Ζαππείου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/594#ixzz3QaxPslf1
Η Μάχη του Στάλινγκραντ
Η μεγαλύτερη και φονικότερη μάχη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της παγκόσμιας ιστορίας γενικότερα. Υπολογίζεται ότι πάνω από 1.500.000 άνθρωποι (στρατιώτες και πολίτες) έχασαν τη ζωή τους. Όταν κάνουμε λόγο για «Μάχη του Στάλινγκραντ», εννοούμε μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ Γερμανών και Σοβιετικών, που έλαβαν χώρα από τις23 Αυγούστου 1942 έως τις 2 Φεβρουαρίου 1943 στα περίχωρα και στο κέντρο της πόλης του Στάλινγκραντ (νυν Βόλγκογκραντ).
Μετά την καταστροφική επιχείρηση του 1941 για την κατάληψη της Μόσχας, οι Γερμανοί σταθεροποίησαν τις θέσεις τους στην Ουκρανία και την άνοιξη του 1942 ήταν έτοιμοι να εξαπολύσουν νέα επίθεση κατά της Νότιας Ρωσίας. Ο Χίτλερ, με την παρότρυνση των οικονομολόγων του Τρίτου Ράιχ, επιδίωκε να θέσει υπό τον έλεγχό του τις πετρελαιοφόρες περιοχές του Καυκάσου, προκειμένου να εξασφαλίσει τις αναγκαίες ποσότητες πετρελαίου, που θα του επέτρεπαν να συνεχίσει τον πόλεμο.
Το Στάλινγκραντ θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας περιοχή για πολλούς λόγους. Ήταν ένα μεγάλο βιομηχανικό κέντρο στις όχθες του ποταμού Βόλγα (ζωτικής σημασίας θαλάσσιου δρόμου μεταξύ Κασπίας Θάλασσας και της βόρειας ρωσικής ενδοχώρας), η κατοχή του οποίου θα εξασφάλιζε τα νώτα των γερμανικών δυνάμεων που θα εξορμούσαν στον Καύκασο. Αλλά και σε συμβολικό επίπεδο ήταν σπουδαίο το Στάλινγκραντ. Και μόνο ότι έφερε το όνομα του μισητού του αντιπάλου Στάλιν, αποτελούσε ένα καλό ιδεολογικό και προπαγανδιστικό εργαλείο στα χέρια του Χίτλερ. Η ίδια διαπίστωση ίσχυε και για τον σοβιετικό ηγέτη, που ήθελε να μην αφήσει την πόλη στα χέρια του εχθρού. Γι' αυτό και οι εντολές και των δύο προς τους στρατηγούς τους ήταν: «κρατήστε τις θέσεις σας πάσει θυσία και με οποιοδήποτε κόστος».
Η επιθετική ενέργεια των Γερμανών κατά της Νότιας Ρωσίας είχε την κωδική ονομασία «Υπόθεση Μπλε» και θα την έφερναν σε πέρας η Ομάδα Στρατιών Α υπό τον στρατάρχη Πάουλ φον Κλάιστ, η οποία θα αναλάμβανε την επιχείρηση στον Καύκασο και η Ομάδα Στρατιών Β υπό τον στρατηγό Μαξιμίλιαν φον Βάιχς, που θα επιχειρούσε στο Στάλιγκραντ. Την ομάδα Στρατιών Β αποτελούσαν η 6η Στρατιά υπό τον στρατηγό Φρίντριχ φον Πάουλους και η 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων υπό τον στρατηγό Χέρμαν Χοτ.
Η επίθεση εκδηλώθηκε στις 28 Ιουνίου 1942 με τη γρήγορη προέλαση του γερμανικού στρατού (850.000 άνδρες) και ιδιαίτερα της 6ης Στρατιάς του Πάουλους, που απώθησε τους Σοβιετικούς στις όχθες του ποταμού Δον, στο τέλος του Ιουλίου. Η σχετικά εύκολη προέλαση των δυνάμεών του έκανε τον Χίτλερ να πιστέψει ότι επρόκειτο για μια επιχείρηση περιπάτου. Έτσι, έλαβε την λανθασμένη απόφαση, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, να αποσύρει την 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων από το μέτωπο του Στάλινγκραντ και να την ενσωματώσει στην Ομάδα Στρατιών Α, που επιχειρούσε στον Καύκασο.
Μετά την εξέλιξη αυτή, το βάρος της επίθεσης στο Στάλινγκραντ ανέλαβε η 6η Στρατιά του Φον Πάουλους. Την πόλη και την γύρω περιοχή υπερασπιζόταν η 62η Στρατιά του Κόκκινου Στρατού υπό τον στρατηγό Βασίλι Τσούικοφ. Ήταν σαφώς χαμηλότερων προδιαγραφών από την αντίστοιχη γερμανική, αλλά αντιστάθμιζε τις αδυναμίες της από το γεγονός ότι μάχες θα διεξάγονταν σε κατοικημένες περιοχές και όχι σε ανοικτό πεδίο. Γρήγορα ήλθε σε βοήθειά της η 64η Στρατιά. Συνολικά, οι στρατιωτικές δυνάμεις των Σοβιετικών καθ' όλο το διάστημα των μαχών ανήλθαν γύρω στους 1.700.000 άνδρες.
Βομβαρδισμός του Στάλινγκραντ, Αύγ. 1942
Η Μάχη του Στάλινγκραντ άρχισε στις 23 Αυγούστου 1942 με καταιγιστικό βομβαρδισμό από την «Λουφτβάφε». Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα το 80% της κτιριακής υποδομής της πόλης καταστράφηκε, λαμβανομένης υπ' όψη και της ανεπαρκούς αντιεροπορικής άμυνας, στην οποία υπηρετούσαν νεαρές εθελόντριες. Τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου τα χερσαία τμήματα της «Βέρμαχτ» είχαν σχεδόν περικυκλώσει την πόλη. Η μόνη γραμμή ανεφοδιασμού που απέμενε ήταν από τη θαλάσσια οδό του Βόλγα.
Στα μέσα Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί είχαν συμπιέσει τους Σοβιετικούς σε μια ζώνη μήκους 14 χιλιομέτρων και πλάτους 5 χιλιομέτρων. Οι σοβιετικοί επέλεξαν να αμυνθούν μέσα στην πόλη και τους επόμενους τρεις μήνες το κατεστραμμένο Στάλινγκραντ έγινε θέατρο σκληρών συγκρούσεων, πρωτοφανούς αγριότητας, αλλά και ανείπωτου ηρωισμού. Δρόμοι, οικοδομικά τετράγωνα, ακόμη και μεμονωμένα κτίρια διεκδικούνταν πόντο με πόντο και με το μεγαλύτερο πείσμα από τους εμπόλεμους, σε μάχες εκ του συστάδην. Όσο και να φαίνεται παράξενο, η κατάληψη μιας κουζίνας σε ένα από τα λιγοστά άθικτα κτίρια του Στάλινγκραντ κόστιζε δεκάδες νεκρούς.
Στα μέσα Οκτωβρίου η κατάσταση για αμυνομένους ήταν απελπιστική, καθώς δυσκόλεψε ο ανεφοδιασμός από τον Βόλγα, αφού γινόταν κάτω από τα πυρά των γερμανικών όπλων. Όμως, και το ηθικό των επιτιθεμένων είχε καταπέσει, εξαιτίας της κόπωσης, του επερχόμενου χειμώνα, αλλά και των βαρύτατων απωλειών. Θραύση έκαναν οι ελεύθεροι σκοπευτές του Κόκκινου Στρατού, που υπό την κάλυψη των ερειπίων, προκαλούσαν ανυπολόγιστη φθορά στους γερμανούς στρατιώτες. Πρωταθλητής στον μακάβριο κατάλογο, ο στρατιώτης Ιβάν Σιντορένκο του 1122ου Συντάγματος Τυφεκιοφόρων, ο οποίος σκότωσε πάνω από 500 γερμανούς στρατιώτες. Ακολούθησε ο Βασίλι Ζάιτσεφ από την ίδια μονάδα με 242 σκοτωμούς. Αυτός είναι πιο γνωστός στις μέρες μας, λόγω της ταινίας του Ζαν Ζακ Ανό «Ο εχθρός προ των πυλών» (2001), που εξιστορεί το κατόρθωμά του.
Τον Νοέμβριο του 1942, το 90% του Στάλινγκραντ ήταν ένας σωρός ερειπίων και βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Γερμανών. Τα μόνα κτίρια που απέμεναν όρθια ήταν κάποια εργοστάσια που τα κρατούσαν με νύχια και δόντια οι αμυνόμενοι για τις ανάγκες του ανεφοδιασμού τους. Ο Στάλιν, όμως, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Στις 19 Νοεμβρίου 1942, οι Σοβιετικοί εκδήλωσαν αντεπίθεση με την κωδική ονομασία «Ουρανός». Το σχέδιο είχε εκπονηθεί από τους στρατηγούς Γκιόργκι Ζούκοφ και Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι και προέβλεπε την προσβολή των εφεδρικών δυνάμεων της 6ης Στρατιάς, που τη συγκροτούσαν κακοεκπαιδευμένοι στρατιώτες των συμμαχικών χωρών των Άξονα (Ιταλοί, Κροάτες, Ρουμάνοι, Ούγγροι, αλλά και ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών).
Σοβιετική αντεπίθεση, Νοέμβριος 1942
Η σοβιετική αντεπίθεση εκδηλώθηκε με τρεις στρατιές υπό τον στρατηγό Νικολάι Βατούτιν και σημείωσε απόλυτη επιτυχία. Οι Γερμανοί σύντομα εγκλωβίστηκαν και μέσα σε μια περιοχή ολίγων τετραγωνικών χιλιομέτρων βρέθηκαν περικυκλωμένοι 250.000 στρατιώτες. Οι Σοβιετικοί ζήτησαν από τους Γερμανούς να παραδοθούν, προσφέροντάς τους ευνοϊκούς όρους. Όμως η διαταγή του Χίτλερ ήταν επίθεση μέχρις εσχάτων. Μια αερογέφυρα που στήθηκε για τον ανεφοδιασμό των εγκλωβισμένων γερμανικών δυνάμεων κατέληξε σε οικτρά αποτυχία. Η σοβιετική αντιαεροπορική άμυνα κατέρριψε 490 αεροπλάνα της «Λουφτβάφε».
Στις 16 Δεκεμβρίου 1942 οι σοβιετικοί εξαπέλυσαν και νέα επίθεση με την κωδική ονομασία «Κρόνος», με στόχο να εγκλωβίσουν αυτή τη φορά την Ομάδα Στρατιών Α, που είχε σταθεροποιήσει τις θέσεις της στον Καύκασο. Δεν τα κατάφεραν, αφού η αντίσταση της εγκλωβισμένης 6ης Στρατιάς στο Στάλινγκραντ έδωσε την ευκαιρία στον Φον Κλάιστ σε μια συντεταγμένη υποχώρηση. Μάλιστα, ο Χίτλερ προβίβασε τον φον Πάουλους στον βαθμό του στρατάρχη για τον ηρωισμό και την αυταπάρνησή του.
Όμως, τρεις μέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 2 Φεβρουαρίου 1943 ο στρατάρχης πλέον Φον Πάουλους αναγκάστηκε να παραδοθεί, όταν οι Σοβιετικοί πολιόρκησαν το αρχηγείο του και κάθε αντίσταση ήταν μάταιη. Ήταν ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματικός που αναγκάστηκε να παραδοθεί στην ιστορία του γερμανικού στρατού. Μαζί του παραδόθηκαν 22 στρατηγοί και οι εναπομείναντες 91.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Τελικά και από αυτούς μόνο οι 5.000 επέζησαν από τις κακουχίες της αιχμαλωσίας και επέστρεψαν στη Γερμανία αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Συνολικά, οι απώλειες για τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους ανήλθαν σε 800.000 νεκρούς και τραυματίες. Οι Σοβιετικοί από την πλευρά τους είχαν ασυγκρίτως μεγαλύτερες απώλειες: 478.741 νεκρούς και 650.000 τραυματίες, στρατιώτες και πολίτες. H Μάχη του Στάλινγκραντ αποτέλεσε σημείο καμπής στην πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης. Εξολόθρευσε πολύτιμες στρατιωτικές δυνάμεις για τον Χίτλερ και ταπείνωσε τη γερμανική πολεμική μηχανή.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/347#ixzz3Qaxey8Oe
Ερρίκος Δεριγνύ
1782 – 1835
Γάλλος ναύαρχος και πολιτικός. Συμμετείχε ως αρχηγός της γαλλικής στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανεξαρτησία της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ο Ερρίκος Δανιήλ Γωτιέρος, κόμης Δεριγνύ, όπως είναι η καθιερωμένη γραφή στα ελληνικά του ονόματος Marie Henri Daniel Gauthier, Comte de Rigny (Μαρί Ανρί Γκοτιέ, Κοντ ντε Ρινί) γεννήθηκε στην Τουλ της Λορένης στις 2 Φεβρουαρίου 1782. Σε ηλικία 10 ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και μεγάλωσε με μία θεία του.
Κατατάχθηκε νεώτατος στο Ναυτικό κι έλαβε μέρος στη ναπολεόντεια εκστρατεία της Αιγύπτου (1798-1801). Τοποθετήθηκε κυβερνήτης της κορβέτας «La Triomphante» («Η Θριαμβευτική») στη ναυτική βάση τής Βουλώνης, όταν ο Μέγας Ναπολέων σχεδίαζε απόβαση στη Βρετανία. Διακρίθηκε ως διοικητής μονάδων πεζοναυτών της Αυτοκρατορικής Φρουράς στην Πρωσία και την Πολωνία (1806-1807), καθώς και στην Ισπανία (1808), όπου διετέλεσε υπασπιστής του στρατάρχη Μπεσιέρ κι έλαβε μέρος στις νικηφόρες μάχες της Μεντίνα ντελ Ρίο Σέκο (14 Ιουλίου 1808) και της Σομοσιέρα (30 Νοεμβρίου 1808).
Μετά το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων προβιβάστηκε σε πλοίαρχο (1816), χάρη στην προστασία του θείου του βαρώνου Λουί, υπουργού των Οικονομικών κατά τη δεύτερη Παλινόρθωση των Βουρβόνων, και τοποθετήθηκε κυβερνήτης της φρεγάτας «Μήδεια», που υπαγόταν στη Μοίρα της Ανατολής, δηλαδή στη γαλλική ναυτική μοίρα του Αιγαίου. Έφθασε στη Μήλο στις 2 Μαΐου 1822 και στις 27 Ιανουαρίου 1823 ανέλαβε από τον πλοίαρχο ντε Βιέλα τη διοίκηση της μοίρας.
Η στάση του κατά τη διάρκεια του Αγώνα υπήρξε φιλική προς τους Έλληνες, εφόσον δεν θίγονταν τα γαλλικά συμφέροντα στην περιοχή. Στις 6 Ιουνίου 1823 συναντήθηκε στα ανοιχτά της Λέσβου με τον Χοσρέφ πασά, ο οποίος είχε εξέλθει από τον Βόσπορο για να καταστείλει την ελληνική επανάσταση. Ο Τούρκος ναύαρχος βολιδοσκόπησε τον Δεριγνύ εάν ήταν διατεθειμένος να διαβιβάσει στην Ύδρα προτάσεις συμβιβασμού, επί τη βάσει της υποταγής των επαναστατών και της παράδοσης των όπλων τους. Ο Δεριγνύ απάντησε ότι δεν δικαιούται ν’ απαιτήσει από τους Έλληνες την παράδοση των όπλων τους και ν’ αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη των συνεπειών.
Αργότερα, ο Δεριγνύ παρέστη μάρτυρας της πυρπόλησης 40 χωριών της Καρύστου από τον Χοσρέφ πασά και όπως έγραψε σε αναφορά του προς την κυβέρνηση της χώρας του διέσωσε πολλούς Έλληνες, που προσπαθούσαν να διαφύγουν με μικρά πλοιάρια. Στις 16 Ιουλίου 1827 παρακολούθησε από τον κόλπο του Φαλήρου τη μάχη του Χαϊδαρίου και μεσολάβησε για την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων, καθώς και για τη συνομολόγηση συνθήκης μεταξύ της πολιορκημένης στην Ακρόπολη ελληνικής φρουράς και του Κιουταχή.
Στην ελληνική ιστορική μνήμη παραμένει κυρίως για τη συμμετοχή του στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), στην οποία έλαβε μέρος επιβαίνοντας στη φρεγάτα «Μήδεια» ως επικεφαλής της γαλλικής μοίρας. Ύστερα από σύντομο διάστημα, ο αρχιπλοίαρχος πλέον Δεριγνύ παρέδωσε τη διοίκηση της Μοίρας της Ανατολής στον ομοιόβαθμό του Κλοντ ντε Ροσαμέλ και ανακλήθηκε στη Γαλλία.
Το 1829 ως υποναύαρχος, τοποθετήθηκε ναυτικός διοικητής Τουλώνας κι έλαβε τον τίτλο του κόμη. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών (1831-1834) επί Φιλίππου Λουδοβίκου, υπουργός Εξωτερικών (1834-1835) και για μικρό χρονικό διάστημα πρεσβευτής στη Νεάπολη (Νάπολι). Παράλληλα, ήταν βουλευτής στις περιφέρειες Μοζέλα και Καλαί.
Ο Ερρίκος Δεριγνύ πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1835, σε ηλικία 53 ετών.
Οδούς προς τιμήν του ναυάρχου Δεριγνύ συναντάμε στην Αθήνα, στο Περιστέρι Αττικής, στα Νέα Λιόσια Αττικής, στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, στις Νέες Παγασές Βόλου και το Βασιλικό Ευβοίας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1059#ixzz3QaxwiWqd
Ημέρα της Μαρμότας
Μετεωρολογικό έθιμο στις ΗΠΑ και τον Καναδά, με πρωταγωνίστρια τη μαρμότα, ένα είδος σκίουρου (Groundhog Day). Αν το τρωκτικό βγει από τη φωλιά του και αποτύχει να δει τη σκιά του, εξαιτίας του νεφελώδους καιρού, ο χειμώνας σύντομα θα τερματισθεί. Αν η ημέρα είναι ηλιόλουστη και η μαρμότα δει τη σκιά της και μπει αμέσως στη φωλιά της, ο χειμώνας θα παραταθεί για έξι ακόμα εβδομάδες.
Το έθιμο το έφεραν στο Νέο Κόσμο γερμανοί μετανάστες τον 18ο αιώνα και από το 1887 εκδηλώνεται κάθε χρόνο στις 2 Φεβρουαρίου. Η πιο γνωστή πρόβλεψη γίνεται από τις μαρμότες στην περιοχή Πονξατόνι της Πενσυλβάνιας, καθώς είναι αυτή που τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας.
Υπάρχουν παρατηρητές του φαινομένου, που δίνουν ονόματα στις μαρμότες και καταγράφουν τα ποσοστά επιτυχίας των μετεωρολογικών προβλέψεών τους. Πάντως, έρευνα της Εθνικής Υπηρεσίας Κλιματικών Δεδομένων των ΗΠΑ έδειξε ότι οι επιτυχημένες προβλέψεις της μαρμότας δεν ξεπερνούν το 39%.
Η «Ημέρα της Μορμότας» (Groundhog Day) έγινε γνωστή από την ομώνυμη κωμωδία του 1993, που σκηνοθέτησε ο Χάρολντ Ράμις, με πρωταγωνιστές τον Μπιλ Μάρεϊ και την Άντι ΜακΝτάουελ. Από τότε, η έκφραση «Groundhog Day» πέρασε στο αμερικάνικο λεξιλόγιο και σημαίνει μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη κακή κατάσταση.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/733#ixzz3QayF4l8h
Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα
Η πρώτη τράπεζα του νεοελληνικού κράτους, πρόδρομος της Εθνικής Τράπεζας. Ιδρύθηκε στην Αίγινα στις 2 Φεβρουαρίου 1828, με ψήφισμα του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Στα πρώτα του βήματα, το νέο κράτος είχε να αντιμετωπίσει μια χαοτική κατάσταση στον οικονομικό τομέα. Η χώρα ήταν ένας σωρός ερειπίων, τα ταμεία άδεια, οι δανειακές υποχρεώσεις έτρεχαν και η τραπεζική πίστη ήταν στα χέρια των σαράφηδων και των τοκογλύφων, που δάνειζαν με τόκο έως και 50%. Νόμισμα δεν υπήρχε και οι συναλλαγές γίνονταν με τα οθωμανικά γρόσια και τους παράδες.
Ένα μήνα κιόλας μετά την άφιξή του στην Ελλάδα, ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε έτοιμο το σχέδιό του για την ίδρυση τράπεζας, που θα αναλάμβανε την ανασυγκρότηση της χώρας. Με τη βοήθεια του ελβετού φιλέλληνα Ιωάννη Εϋνάρδου, προχώρησε στη σύσταση της Εθνικής Χρηματιστικής Τράπεζας, σε μια προσπάθειά του να εκλογικεύσει την τραπεζική πίστη.
Το πρώτο πιστωτικό ίδρυμα του νεοελληνικού κράτους είχε την έδρα του στην Αίγινα και παράλληλα με τις τραπεζικές εργασίες ασκούσε και αρμοδιότητες του Υπουργείου Οικονομικών. Επικεφαλής της τράπεζας τέθηκε ο ηπειρώτης έμπορος Γεώργιος Σταύρου, μετέπειτα πρώτος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας.
Ο Καποδίστριας επιδίωξε την άμεση κινητοποίηση των λίγων κεφαλαίων του εσωτερικού, αλλά και την προσέλευση κεφαλαίων του εξωτερικού, με το δέλεαρ της επικερδούς τοποθετήσεώς τους, που προσέφερε ο ετήσιος τόκος του 8%. Η νέα τράπεζα άρχισε τις εργασίες της με καλούς οιωνούς, παρά την αντίδραση σημαντικών ντόπιων κεφαλαιούχων, που αντιπολιτεύονταν τον Κυβερνήτη. Μέτοχοί της έγιναν επιφανείς έλληνες και φιλέλληνες (Εϋνάρδος, Λουδοβίκος της Βαυαρίας κ.ά.), ενώ ένα ποσό από την περιουσία του συνεισέφερε και ο Καποδίστριας. Στις 28 Ιουλίου 1828 ο Καποδίστριας προχώρησε ένα ακόμη βήμα μπροστά, με την υιοθέτηση του Φοίνικα ως του πρώτου νομίσματος του κράτους.
Η νέα τράπεζα δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει επί μακρόν, επειδή το κράτος απορροφούσε όλα τα διαθέσιμά της, λόγω των ανυπέρβλητων ταμειακών του αναγκών ή -όπως θα λέγαμε σήμερα- για να καλύψει τα απύθμενα ελλείμματα του προϋπολογισμού. Έτσι, αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο το 1834, χωρίς να έχει κατορθώσει σε όλη την εξαετή της ζωή να προβεί σε οποιαδήποτε τραπεζιτική πράξη, από εκείνες που προέβλεπε το καταστατικό της. Περιττό να τονισθεί ότι οι μέτοχοι της τράπεζας υπέστησαν σημαντικές ζημίες.
Πάντως, η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα συνεισέφερε σημαντικά στην ανασυγκρότηση του στρατού, στην κίνηση του στόλου και την καταστολή της πειρατείας, στην πρώτη οργάνωση της διοίκησης, στη συντήρηση πλήθους φτωχών οικογενειών, καθώς και σε έργα γεωπονικά και ανοικοδομήσεως. Επόμενο τραπεζικό εγχείρημα από τους Εϋνάρδο και Σταύρου, η ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας το 1841.
Το Ψήφισμα της 2/2/1828 περί «Συστάσεως της Εθνικής Χρηματιστικής Τραπέζης»
Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ακούσας και την γνώμην του Πανελληνίου
Ψηφίζει
Άρθρον 1. Συσταίνεται Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα (Banque).
Άρθρον 2. Τα κεφάλαια της Εθνικής Χρηματιστικής ταύτης Τραπέζης σύγκεινται από τας διαφόρους ποσότητας, τας οποίας οι μέτοχοί της (actionnaires) θέλουν καταθέσει εις αυτήν, δια να λαμβάνουν τους τόκους ανά οκτώ τα εκατόν κατ' έτος.
Άρθρον 3. Όσοι εκ των πολιτών μέτοχοι δεν δύνανται άλλως να συμμεθέξουν εις την Εθνικήν Χρηματιστικήν Τράπεζαν, ειμή προσφέροντες εις αυτήν προϊόντα, τα οποία ημπορούν να πωληθούν εις ξένους τόπους, θέλουν τα παραδίδει εις τους διευθυντάς της Τραπέζης και ούτοι θέλουν δίδει τα πιστά εις τους μετόχους δι' αποδεικτικών ποσότητος αναλογούσης με την τιμήν των προϊόντων.
Άρθρον 4. Αι εις την Εθνικήν Χρηματιστικήν Τράπεζαν εμπιστευόμεναι ποσότητες δίδονται δι' εν ολόκληρον έτος.
Άρθρον 5. Μετά την προθεσμίαν ταύτην οι θέλοντες έχουν το δικαίωμα να λάβουν οπίσω τα κεφάλαιά των ή ολικώς ή εν μέρει. Αλλ' οφείλουν να διευθύνουν την περί τούτου αίτησίν των εις τους διευθυντάς ένα μήνα πρότερον.
Άρθρον 6. Μετά την συμπλήρωσιν της αυτής προθεσμίας τα αποδεικτικά, τα οποία οι διευθυνταί αυτής ήθελαν δώσει εις τους μετόχους, θέλουν είσθαι δεκτά χωρίς ξεπεσμόν εις αγοράν προσόδων της Επικρατείας, εις λήψιν εθνικών κτημάτων εις υποθήκην, κατά το περί υποθήκης εκδοθησόμενον ψήφισμα, βάσιν έχον τον υπ' αριθμ. ΝΑ΄νόμον, και προσέτι εις αγοράν εθνικών γαιών, εάν η προσεχώς συγκαλεσθησομένη Συνέλευσις αποφασίση την εκποίησιν μέρους αυτών.
Άρθρον 7. Ο Πρόβουλος του επί της Οικονομίας τμήματος του Πανελληνίου με δύο συνεργάτας διωρισμένους από τον Κυβερνήτην, είναι οι διευθυνταί της Εθνικής Χρηματιστικής Τραπέζης.
Άρθρον 8. Χωριστόν διάταγμα διορίζει τον οργανισμόν της Εθνικής Χρηματιστικής Τραπέζης και όλων των κλάδων της διευθύνσεως αυτής.
Ο Κυβερνήτης
Ι. Α. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/399#ixzz3QayXH6pa
Φάρα Φόσετ
1947 – 2009
Αμερικανίδα ηθοποιός, σύμβολο του σεξ τη δεκαετία του '70, μέσα από την τηλεοπτική σειρά Οι Άγγελοι του Τσάρλι.
Γεννήθηκε ως Φέραχ Λένι Φόσετ (Ferrah Leni Fawcett) στις 2 Φεβρουαρίου 1947 στο Κόρπους Κρίστι του Τέξας. Ήταν η νεώτερη από τις δύο κόρες μιας πλούσιας και θρησκευόμενης οικογένειας, με γαλλικές, αγγλικές και ινδιάνικες ρίζες. Ο πατέρας της ήταν πετρελαιοπαραγωγός και η μητέρας της νοικοκυρά. Σπούδασε σε καθολικό σχολείο και στα 17 της, το 1964, ανακηρύχθηκε Μις Τέξας, έχοντας εν τω μεταξύ αλλάξει το μικρό της όνομα από Φέραχ σε Φάραχ. Τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της, καθώς ένας ατζέντης που είδε φωτογραφίες της την έπεισε να δοκιμάσει την τύχη της στο Χόλιγουντ.
Ξεκίνησε με διαφημιστικά και το 1968 έκανε την πρώτη εμφάνισή της στην τηλεόραση, σε ένα επεισόδιο της κωμικής σειράς «I Dream of Jeannie» («Το Τζίνι και η Τζίνυ» στα ελληνικά). Συνέχισε τις εμφανίσεις της στη μικρή οθόνη και κατά τη διάρκεια ενός γυρίσματος συνδέθηκε ερωτικά με τον ηθοποιό Λι Μέιτζορς (γεν. 1939), τον οποίον παντρεύτηκε το 1973. Χώρισαν το 1979 και πήραν διαζύγιο το 1982.
Η Φάραχ Φόσετ ξέφυγε από την αφάνεια το 1976, όταν μια σειρά από πορτρέτα της τραβηγμένα από τον φωτογράφο Μπρους Μακ Μπρουμ πραγματοποίησαν πωλήσεις εκατομμυρίων. Στις 21 Μαρτίου του ίδιου χρόνου προβλήθηκε στην αμερικάνικη τηλεόραση η τηλεταινία «Charlie's Angels», με πρωταγωνίστρια την ίδια, την Τζάκλιν Σμιθ και την Κέιτ Τζάκσον, στους ρόλους τριών ιδιωτικών ντετέκτιβ. Η απρόσμενη επιτυχία της ταινίας ώθησε τον μεγαλοπαραγωγό Ααρών Σπέλινγκ να τη μετατρέψει σε σήριαλ. Το πρώτο επεισόδιο μεταδόθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1976 από το ABC και αμέσως σκαρφάλωσε στις πρώτες θέσεις της ακροαματικότητας.
Η Φάρα Φόσετ ξεχώρισε με το θελκτικό της χαμόγελο, τα αναστατωμένα ξανθά μαλλιά της και τον αχαλίνωτο αισθησιασμό της. Γρήγορα έγινε σύμβολο του σεξ σε όλο τον κόσμο και μόδα για τις γυναίκες, οι οποίες ζητούσαν από τους κομμωτές τους να τις χτενίσουν αλά Φάρα Φόσετ (Farrah Do, Farrah Hair).
Οι Άγγελοι του Τσάρλι
Η ίδια ήταν προσγειωμένη, έχοντας συναίσθηση για τη μεγάλη επιτυχία του σήριαλ: «Όταν οι Άγγελοι του Τσάρλι βρίσκονταν στις πρώτες θέσεις της θεαματικότητας, πίστευα ότι αυτό οφειλόταν στην υποκριτική μας. Όταν, όμως, ανέβηκε στην κορυφή, πείστηκα ότι οφειλόταν στο ότι καμία από τις τρεις μας δεν φορούσε στηθόδεσμο», δήλωσε σε συνέντευξή της το 1977, όταν αποχώρησε από το σήριαλ, μετά από ένα χρόνο παρουσίας και προς μεγάλη λύπη των εκατομμυρίων θαυμαστών της.
Μετά από σειρά εμπορικών και καλλιτεχνικών αποτυχιών, η Φάρα Φόσετ επανήλθε στο προσκήνιο το 1983 με το θεατρικό έργο «Extremities» του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε («Ακρότητες» στην ελληνική εκδοχή του), αντικαθιστώντας την τελευταίο στιγμή τη Σούζαν Σαράντον στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το έργο, σκληρό και απαιτητικό, αναφέρεται σε ένα θύμα βιασμού και στην προσπάθειά του να πάρει εκδίκηση από τον βιαστή του. Ήταν ο ρόλος της ζωής της, που της χάρισε επιτέλους την καλλιτεχνική αναγνώριση, για την οποία είχε τόσο μοχθήσει. Τρία χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε και στην κινηματογραφική εκδοχή του θεατρικού έργου, με μεγάλη επιτυχία, κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.
Το 1982 και μετά το διαζύγιό της με τον Λι Μέιτζορς, γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, στο πρόσωπο του ηθοποιού Ράιν Ο' Νιλ. Έζησαν μια θυελλώδη σχέση με πολλά σκαμπανεβάσματα, μέχρι το θάνατό της, χωρίς να παντρευτούν. Έγιναν αχώριστοι, όταν στον σύντροφό της διαγνώσθηκε λευχαιμία. Καρπός του έρωτά τους υπήρξε ένας γιός, ο Ρέντμοντ Ο' Νιλ (γεν. 1985), που γρήγορα κατρακύλησε στον απατηλό κόσμο των ναρκωτικών. Στα μικρά διαλείμματα των χωρισμών της με τον Ράιαν Ο' Νιλ συνδέθηκε ερωτικά με τον σκηνοθέτη Τζέιμς Ορ και τον παραγωγό Μαρκ Μπεργκ.
Παρότι είχε αρνηθεί να ποζάρει γυμνή στις μέρες της μεγάλης της δόξας, η Φάρα Φόσετ είπε το «ναι» στο περιοδικό Playboy το 1995. Το τεύχος Δεκεμβρίου του περιοδικού με το γυμνό της ώριμης πλέον ηθοποιού αποδείχθηκε το πιο επιτυχημένο της δεκαετίας του '90, με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 4 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Το 1997 εμφανίστηκε δίπλα στον Ρόμπερτ Ντιβάλ στο ψυχολογικό δράμα «Ο Απόστολος» (The Apostle) και απέσπασε βραβείο ερμηνείας για ταινία του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Το 2000 την επέλεξε ο Ρόμπερτ Άλτμαν, ανάμεσα σε ένα γαλαξία αστέρων, για ένα ρόλο στην κομεντί «Ο Δρ Τι και οι γυναίκες» («Dr. T & The Women»), με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ.
Το 2006 η ζωή έπαψε να της χαμογελά. Σ' ένα ιατρικό έλεγχο ρουτίνας διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο του παχέως εντέρου. Αντιμετώπισε με καρτερία και γενναιότητα την ασθένειά της, αλλά τελικά έχασε τη μάχη με τη ζωή στις 25 Ιουνίου 2009. Λίγες μέρες πριν, ο Ράιαν Ο' Νιλ της είχε κάνει επίσημη πρόταση γάμου, την οποία η Φάρα Φόσετ είχε αποδεχθεί.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/399#ixzz3QayonOqy
Κωστάκης Μουσούρος Πασάς
1807 – 1891
Εξέχων διπλωματικός υπάλληλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ελληνικής καταγωγής, που τιμήθηκε με τους τίτλους του πασά και του βεζίρη.
Ο Κωνσταντίνος Μουσούρος (Kostaki Musurus) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 18 Φεβρουαρίου του 1807 και καταγόταν από τη γνωστή φαναριώτικη οικογένεια των Μουσούρων, με ρίζες από το Ρέθυμνο της Κρήτης. Σπούδασε στη γαλλική σχολή του τάγματος των Λαζαριστών στη Νάξο και το 1832 διορίστηκε γραμματέας του Ηγεμόνα της Σάμου Στέφανου Βογορίδη.
Την 1η Μαΐου του 1840 ανέλαβε επικεφαλής της νεοσυσταθείας διπλωματικής αποστολής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ελλάδα, με απόφαση του σουλτάνου Αμπντούλ Μετζίτ Α'. Ήταν ο πρώτος πρεσβευτής της Υψηλής Πύλης στην Αθήνα, μετά την Ελληνική Επανάσταση.
Ο Μουσούρος υπερασπίστηκε με ιδιαίτερο ζήλο τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για να μην κατηγορηθεί ότι μεροληπτεί υπέρ των ελληνικών θέσεων, λόγω της καταγωγής του. Συγκρούστηκε επανειλημμένα με τον Έλληνα πρωθυπουργό Κωλέττη και μισήθηκε από την κοινή γνώμη. Αποκορύφωμα της συμπεριφοράς του υπήρξε η διαμάχη του με τον βασιλιά Όθωνα, που οδήγησε στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ανάμιξη των μεγάλων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας μας. Τα περιστατικά αυτά έμειναν στην ιστορία ως «Μουσουρικά» (25 Ιανουαρίου 1847 - 8 Φεβρουαρίου 1848).
Μετά την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, ο Μουσούρος επανήλθε στην Αθήνα. Όμως, στις 24 Απριλίου του 1848 πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε ελαφρά στο χέρι από τον ελληνικής καταγωγής υπάλληλο της Οθωμανικής πρεσβείας Απόστολο Ναδίρη, ο οποίος δήλωσε στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν ότι δεν μπορούσε να ακούει τον Μουσούρο να βρίζει τους Έλληνες.
Η θέση του Μουσούρου, μετά και την εξέλιξη αυτή, επιβαρύνθηκε υπέρμετρα και ο σουλτάνος τον μετακίνησε στη Βιέννη, ως πρεσβευτή του στην Αυστροουγγαρία. Εκεί παρέμεινε έως το 1851 και στη συνέχεια ανέλαβε επικεφαλής της πρεσβείας στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε έως το 1879. Το 1867 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Πασά και το 1881 ο τίτλος του Βεζίρη.
Ο Κωνσταντίνος Μουσούρος, που διακρινόταν για τη μόρφωση και τη γλωσσομάθειά του, μετέφρασε τη Θεία Κωμωδία του Δάντη σε δωδεκασύλλαβους στίχους στην αρχαία ελληνική και τη δημοσίευσε στο Λονδίνο το 1890. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη στις 2 Φεβρουαρίου του 1891, σε ηλικία 84 ετών. Ο γιος του Στέφανος Μουσούρος (1841-1907) υπηρέτησε κι αυτός στη διπλωματική υπηρεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διετέλεσε Ηγεμόνας της Σάμου (1896-1899).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/785#ixzz3QazRsElY
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Τρίτη
3/2
02:00
5°C 
93%
4 Μπφ Δ
24 Km/h 
ΒΡΟΧΗ
08:00
4°C
87%
4 Μπφ Δ
24 Km/h
ΒΡΟΧΗ
14:00
7°C
70%
4 Μπφ Δ
24 Km/h
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
20:00
4°C
91%
3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h 
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ
Λιδορίκι 1953 , ένα μπουκέτο μαθήτριες του Γυμνασίου , μπροστά στα σκαλοπάτια του τότε Γυμνασίου και νυν Δημοτικού . Πάνω , Χριστίνα Μαραζιάρη , Ασπασία Ανδρεοπούλου , Ασημούλα Παναγιωτοπούλου , Τασία Δούκα , Σωτηρία Σταυροπούλου και Ευμορφία Πάζα .
Άνοιξε το τριώδιο αγαπημένοι μου φίλοι , ήρθαν δηλαδή οι..” απόκριες “ αν και στην Πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια έχουμε απόκριες ..διαρκείας , μόνο που φέτος οι απόκριες θα είναι..πολύ-πολύ…ζόρικες , με τη ΄Μέρκελ τον…,Μπλουμ και την παρέα τους .
Πάντως , εδώ που τα λέμε , η στάση της Κυβέρνησής μας , μας τόνωσε λίγο το ηθικό μας και όσο να ‘ναι ανέβηκε λίγο η αξιοπρέπειά μας , φτάνει μόνο μην τα πληρώσουμε ακριβά , αν και πιστεύω πως ο …Μπλουμ και η παρέα του , σίγουρα θα ..μαλακώσουν …άμα μάλιστα δουν πως η αγορά θα “ γεμίσει “ από μουτσούνες με τις φάτσες τους …ε..ρε…γλέντια !!!
Καλό σας απόγευμα , να περνάτε καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment