1914 , ενθύμιο Α’ Παγκοσμίου Πολέμου , μεσαίος απ’ τους ξαπλωμένους ο Νίκος Κ.Πέτρπυ – Τάλτας , πίσω του με το βέλος ο Σπ.Πανάγος
Αρχείο Μαρίας Πέτρου – Νταλάκα
***********
Καλημέρα Λιδορικιώτες …
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΗΜΕΡΑ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:03
Δύση Ήλιου: 20:53
Σελήνη 11 ημερών
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1878
Καταπλέει στο λιμάνι της Λεμεσού το αγγλικό πολεμικό «Παλλάς», το οποίο αποβιβάζει μονάδα πεζοναυτών και παραλαμβάνει το κάστρο της πόλης από την τουρκική φρουρά. Έπειτα από 307 χρόνια, στη θέση της τουρκικής σημαίας υψώνεται η αγγλική.
1913
Η Εμπροσθοφυλακή της VII Μεραρχίαςαπελευθερώνει τις εσπερινές ώρες την πόλη των Σερρών. Οι Βούλγαροι, κατά την αποχώρησή τους, καίνε 4.050 οικίες, 1.000 καταστήματα και 18 σχολεία και εκκλησίες.
1914
Ο σέρβος φοιτητής Γκαβρίλο Πρίντσιπ δολοφονεί στην αγορά του Σεράγεβο τον αρχιδούκα της Αυστρίας Φερδινάνδο, δίνοντας την αφορμή για την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
1948
Το κομουνιστικό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας, επικεφαλής του οποίου είναι ο Τίτο, εκδιώκεται από την Κομινφόρμ, επισημοποιώντας τη ρήξη Μόσχας - Βελιγραδίου. Η απόφαση αυτή θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στον ελληνικό Εμφύλιο, αφού σύντομα ο Τίτο δεν θα αναγνωρίζει πλέον τις δεσμεύσεις του απέναντι στο Δημοκρατικό Στρατό.
1963
Αρχίζει να λειτουργεί η πρώτη υψικάμινος στην Ελλάδα στο εργοστάσιο της Χαλυβουργικής.
1997
Ο Μάικ Τάισον δαγκώνει το αυτί του Εβάντερ Χόλιφιλντ στον 3ο γύρο του μεταξύ τους αγώνα στοΛας Βέγκας. Παρά την ειδοποίηση του διαιτητή, ο Τάισον δαγκώνει και το άλλο αυτί του αντιπάλου του, με αποτέλεσμα ο διαιτητής να τον αποβάλλει. Έτσι, ο Χόλιφιλντ διατήρησε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1712
Ζαν Ζακ Ρουσό, ελβετός φιλόσοφος και βασικός εκπρόσωπος του διαφωτισμού. (Θαν. 2/7/1778)
1867
Λουίτζι Πιραντέλο, ιταλός θεατρικός συγγραφέας. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1934.(Θαν. 10/12/1936)
1912
Αμαλία Φλέμιγκ, σύζυγος και επιστημονική συνεργάτιδα του μεγάλου βρετανού επιστήμοναΑλεξάντερ Φλέμιγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη. Η ίδια εξελέγη και βουλευτής με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. (Θαν. 26/2/1986)
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
548
Θεοδώρα, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. (Γεν. 500)
1985
Λάμπρος Κωνσταντάρας, ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. (Γεν. 13/3/1913)
2010
Νίκολας Χάγιεκ, λιβανέζος επιχειρηματίας, ιδρυτής της ωρολογοποιίας Swatch. (Γεν. 19/2/1928)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2806#ixzz3eJeRQnft
Η σπίθα που πυροδότησε τον Α’
Παγκόσμιο Πόλεμο
300
Στις 28 Ιουνίου του 1914 ο σερβοβόσνιος φοιτητής Γκαβρίλο Πρίντσιπ δολοφόνησε στο Σαράγεβο τον διάδοχο του Αυστρο-Ουγγρικού θρόνου Φραγκίσκο Φερδινάνδο (Franz Ferdinand στα γερμανικά) και τη σύζυγό του Σοφία. Η ενέργειά αυτή του Πρίντσιπ, που εξέφραζε τις φιλοδοξίες του πανσερβισμού, πυροδότησε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μεγάλη εδαφική επέκταση της Σερβίας στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912 - 1913), άνοιξε την όρεξη των εθνικιστικών κύκλων του Βελιγραδίου για την απελευθέρωση των Νότιων Σλάβων της Αυστρο-Ουγγαρίας. Καθοδηγούμενοι από τον επικεφαλής των σερβικών μυστικών υπηρεσιών, συνταγματάρχη Ντραγκουτίν Ντιμιτρίεβιτς, άρχισαν να ενισχύουν τις μυστικές νοτιοσλαβικές οργανώσεις, που υπήρχαν στην επικράτεια των Αψβούργων.
Μία από τις μυστικές οργανώσεις, που δρούσαν στο έδαφος της Βοσνίας, ήταν η «Μλάντα Μπόσνα» («Νεαρά Βοσνία»), αποτελούμενη κυρίως από σερβοβόσνιους μαθητές. Η οργάνωση, στην οποία ηγετικό ρόλο είχε ο φοιτητής Γκαβρίλο Πρίντσιπ (1894-1918), ήταν αντίθετη με την κατοχή της Βοσνίας από τους Αυστριακούς και είχε ως στόχο την απελευθέρωση των σλαβικών περιοχών του ευρωπαϊκού νότου και τη σύμπηξη μιας ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.
Η ευκαιρία για μία θεαματική ενέργεια κατά της Αυστρο-Ουγγρικής κατοχής της Βοσνίας θα δινόταν από τους νεαρούς επαναστάτες της «Μλάντα Μπόσνα» στις 28 Ιουνίου του 1914, κατά την επίσημη επίσκεψη του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας στο Σαράγεβο, προκειμένου να εγκαινιάσουν ένα νοσοκομείο. Ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ και η πενταμελής ομάδα του είχαν σκοπό να τους σκοτώσουν και να γίνουν ήρωες. Η συνωμοσία είχε οργανωθεί από τον Ντιμιτρίεβιτς και ήταν σε γνώση του Σέρβου πρωθυπουργού Νίκολα Πάσιτς. Ο Πάσιτς, που είχε εχθρικές σχέσεις με τον Ντιμιτρίεβιτς, αναλογιζόμενος τις επιπτώσεις στη χώρα του από μια τέτοια ενέργεια, ειδοποίησε την αυστριακή κυβέρνηση, η οποία δεν θεώρησε σοβαρή την προειδοποίηση και αδιαφόρησε.
Το πρωί της 28ης Ιουνίου του 1914, μόλις η βασιλική πομπή εμφανίστηκε στην κεντρική οδό του Σαράγεβο, ένας από την ομάδα του Πρίντσιπ, ο 19χρονος Νεντέλικο Τσαμπρίνοβιτς έριξε μία χειροβομβίδα, η οποία προσέκρουσε στην άμαξα του διαδόχου και εξερράγη σε διπλανό όχημα, τραυματίζοντας δύο από τους συνοδούς αξιωματικούς του Φραγκίσκου Φερδινάνδου. Λίγο αργότερα κι ενώ ο διάδοχος και η σύζυγός του κατευθύνονταν προς το νοσοκομείο για να επισκεφθούν τους τραυματίες αξιωματικούς, ο Πρίντσιπ τους πυροβόλησε και τους σκότωσε μ’ ένα εννιάρι πιστόλι τύπου «FN1910», το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, του το είχαν προμηθεύσει οι σερβικές μυστικές υπηρεσίες.
Η Αυστρο-Ουγγαρία θεώρησε υπεύθυνη τη Σερβία για τη δολοφονία του πριγκιπικού ζεύγους και της κήρυξε τον πόλεμο στις 28 Ιουλίου του 1914. Στον πόλεμο ενεπλάκησαν όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και οι Ηνωμένες Πολιτείες από το 1917, με αποτέλεσμα να προκύψει μια γενικευμένη στρατιωτική σύγκρουση, που έσπειρε τον όλεθρο στη Γηραιά Ήπειρο και έμεινε στην ιστορία ως Α' Πόλεμος Πόλεμος ή Μεγάλος Πόλεμος (1914-1918).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/787#ixzz3eJegizlk
Το πρώτο ντέρμπι
των «αιωνίων»
Ο Ολυμπιακός αμέσως μετά την ίδρυσή του
345
Ο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συναντήθηκαν για πρώτη φορά στις 28 Ιουνίου 1925 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Το παιγνίδι μπορεί να ήταν φιλικό, αλλά οι δύο ομάδες αγωνίσθηκαν με πείσμα για τον άτυπο τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, έχοντας πρωτεύσει στα τοπικά ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα Αθηνών και Πειραιώς. Ο αγώνας παρουσίασε εξαιρετικό ενδιαφέρον, ήταν επεισοδιακός και τελικά έληξε ισόπαλος με 3-3.
Ο Ολυμπιακός ως σωματείο είχε ζωή μόλις ολίγων μηνών (ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1925) και είχε προλάβει να κατακτήσει το πρωτάθλημα Πειραιά. Ο Παναθηναϊκός μετρούσε ήδη 17 χρόνια αθλητικού βίου και έξι πρωταθλήματα Ελλάδας, τα οποία όμως δεν αναγνωρίζονται από την ΕΠΟ.
Πλήθος κόσμου ανηφόρισε στο γήπεδο της Περιβόλας στους Αμπελόκηπους (σήμερα γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης») για να παρακολουθήσει τον αγώνα, που είχε διαφημιστεί αρκετά από τις εφημερίδες τις προηγούμενες ημέρες. Υπολογίζεται ότι στο κατάμεστο γήπεδο, που δεν διέθετε εξέδρες, βρέθηκαν 6.000 φίλαθλοι, οπαδοί και των δύο ομάδων, εκείνο το καυτό καλοκαιρινό κυριακάτικο απόγευμα της 28ης Ιουνίου. Οι δύο αντίπαλοι παρατάχθηκαν ενώπιον του διαιτητή Α. Καμπουρόπουλου με τις ακόλουθες συνθέσεις:
Παναθηναϊκός: Καλογερόπουλος, Απόστολος Νικολαΐδης (παίκτης-προπονητής), Περαντάκος, Λουκάς Πανουργιάς, Ανδρεάδης, Θεοφανίδης, Ανδρίτσος, Σωτήρης Ασπρογέρακας, Παντερμαλής, Σιδηρόπουλος, Γεωργιάδης.
Ολυμπιακός: Κλειδουχάκης, Αλεκάκης, Βασιλείου, Πεζώνης, Μ. Λεκός, Βλάσσης, Τάκης Λεκός, Κ. Ανδριανόπουλος, Γ. Ανδριανόπουλος, Ι. Ανδριανόπουλος (παίκτης-προπονητής), Β. Ανδριανόπουλος.
Ο Παναθηναϊκός το 1925
Σχεδόν αμέσως με το εναρκτήριο λάκτισμα (6:15 μ.μ.) ο Ολυμπιακός χάνει την πρώτη μεγάλη ευκαιρία, όταν το δυνατό σουτ του Ι. Ανδριανόπουλου αποκρούει δύσκολα ο Καλογερόπουλος. Τα πρώτα 25 λεπτά της συνάντησης σημαδεύονται από τα πολλά φάουλ εκατέρωθεν, με αποτέλεσμα ο αγώνας να διεξάγεται «χωρίς τάξιν και συνοχήν», όπως αναφέρουν δημοσιεύματα της εποχής. Ο Παναθηναϊκός προηγείται με απευθείας φάουλ του Νικολαΐδης στο 9ο λεπτό και ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει με πέναλτι στο επόμενο λεπτό (ο σκόρερ δεν αναφέρεται). Στο 13ο λεπτό ο Νικολαΐδης βάζει και πάλι μπροστά στο σκορ τον Παναθηναϊκό.
Γύρω στο 25ο λεπτό τα αίματα ανάβουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ένας παίκτης του Ολυμπιακού διαμαρτύρεται έντονα προς τον διαιτητή και αυτός προς γενική κατάπληξη αποχωρεί από το γήπεδο. Από τα δημοσιεύματα της εποχής δεν ξεκαθαρίζεται αν ο διαιτητής έφυγε με δική του πρωτοβουλία ή με απαίτηση των παικτών του Ολυμπιακού. Ο αγώνας διακόπτεται για 20 λεπτά μέχρις ότου η ΕΠΣΑ (Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών), που είχε υπό την ευθύνη της τον αγώνα, ορίσει νέο διαιτητή, τον Δ. Χοντζόπουλο.
Ο αγώνας επαναρχίζει και ο Ολυμπιακός κατορθώνει να ισοφαρίσει σε 2-2, με σκόρερ έναν από τους Ανδριανοπουλαίους, προτού οι ομάδες πάνε στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα του ημιχρόνου. Κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου η ένταση στον αγωνιστικό χώρο μεταφέρθηκε και στην «εξέδρα». Γράφει η εφημερίδα Εμπρός (φύλλο της 29/6/1925):
Ας σημειωθεί ότι δεν διεξήγοντο μόνο ποδοσφαιρικοί αγώνες, αλλά και αθλητικοί, μποξ, πάλης κλπ έξω του στίβου εις τας τάξεις των φιλάθλων. Οι Πειραιείς και οι Αθηναίοι είχον πιασθή εις τα χέρια εν τη υπερβολική συμπαθεία δια τας αγωνιζομένας ομάδας. Ως εκ τούτου πολύ δικαίως εχαρακτηρίσθη όχι αγών μεταξύ δύο ομάδων, αλλά των δύο πόλεων.
Στην επανάληψη «ο αγών διεξάγεται ομαλώτερος και με καλυτέραν συνοχήν των ομάδων». Ο Παναθηναϊκός επιτυγχάνει τρίτο γκολ με αμφισβητούμενο πέναλτι και προηγείται με 3-2. Ωστόσο, οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη και με έναν από τους τέσσερις Ανδριανοπουλαίους ισοφαρίζουν σε 3-3, λίγα λεπτά πριν από το σφύριγμα της λήξης.
Παρά το χορταστικό σκορ, ο αγώνας δεν φαίνεται να εντυπωσίασε τον αρμόδιο συντάκτη του μηνιαίου περιοδικού Αθλητική Επιθεώρησις (τεύχος Ιουνίου 1925):
Γενικώς κρίνοντες τον αγώνα τούτον δεν έχομεν να διατυπώσωμεν, οία αναμένομεν, ευνοϊκά συμπεράσματα. Η ομάς του Παναθηναϊκού εσημείωσε ως σύνολον σημαντικήν βελτίωσιν οφειλομένην εις αρκετούς νέους παίκτας της, σημειούμεν το παιγνίδι του Λ. Πανουργιά ως χαφ δεξιού, τον Νικολαίδην ως μπακ και του τερματοφύλακος Καλογεροπούλου, επίσης και οι Παντερμαλής και Ασπρογέρακας εβοήθησαν πολύ καλά το παιγνίδι. Η ομάς του Ολυμπιακού αφετέρου απέδειξε καλλιτέραν επιθετικήν ενέργειαν οφειλομένην εις την απαράμιλλον γραμμήν της επιθέσεώς της των αδελφών Ανδριανοπούλων και του Τάκη Λεκού έσχε όμως μεγάλην ατυχίαν εις τα σουτ. Εκ των παικτών της ο Βλάσσης, ο Λεκός, ο Πεζώνης ως χαφ και ο Αλεκάκης ως μπακ έπαιξαν με μεγάλην θέλησιν και προσπάθειαν. Ο Κλειδουχάκης εις το ύψος του.
Αντίθετα, η εφημερίδα Εμπρός έγραψε ότι «ο αγών υπήρξε ωραίος και θεαματικότατος ως εκ της τεχνικής τελειότητος και των δύο ομάδων, αίτινες είχαν διαθέση τα καλύτερα αυτών στοιχεία. Αμφότεραι αι ομάδες ηγωνίσθησαν με αριστοτεχνικήν δεξιότητα χωρίς καμμίαν άσκοπον κίνησιν και με πολλήν χάριν».
Από την επομένη του αγώνα οι εφημερίδες προεξοφλούσαν ότι θα γίνει επαναληπτικός για την ανάδειξη του άτυπου πρωταθλητή Ελλάδας. Λόγω διαφωνιών, ο αγώνας αυτός δεν έγινε ποτέ.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/638#ixzz3eJeyuozY
Λάμπρος Κωνσταντάρας
1913 – 1985
Στιγμιότυπο από την ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965)
2971
Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που διέπρεψε στο απαιτητικό είδος της κωμωδίας.
Αθηναίος βέρος, Κολωνακιώτης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην οδό Πλουτάρχου 13, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας τη σχέση του με τον αριθμό 13. Γιος χρυσοχόου, δούλεψε κοντά στον πατέρα του και αφού πέρασε δύο χρόνια στη Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού στην Κέρκυρα και ασχολήθηκε παθιασμένα με το ποδόσφαιρο, το 1931 βρέθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει την τέχνη του χρυσοχόου.
Όλως τυχαία βρέθηκε να παίζει ως κομπάρσος σε μια ταινία και στη συνέχεια σε μια θεατρική παράσταση, που σκηνοθετούσε ο σπουδαίος γάλλος θεατράνθρωπος Λουί Ζουβέ. Μαγεμένος από τα φώτα της ράμπας, αποφάσισε να κάνει στροφή στη ζωή του και να ασχοληθεί με την υποκριτική.
Μαθήτευσε κοντά στον Ζουβέ και το 1937 έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο με το «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου. Τον επόμενο χρόνο αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο έργο του Τζέιμς Μπάρι «Τα παράσημα της γριούλας» πλάι στην κυρία Κατερίνα. Ακολούθησαν ρόλοι στα έργα «Το στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Ο μισάνθρωπος» του Μολιέρου, «Ο παίχτης» του Ντοστογιέφσκι, με θιάσους όπως των Μιράντας - Παππά και Μουσούρη - Αρώνη.
Το 1945 νυμφεύεται την ηθοποιό Ιουλία Γεωργοπούλου και το επόμενο χρόνο αποκτά το μοναδικό του παιδί, τον δημοσιογράφο και πολιτικό Δημήτρη Κωνσταντάρα. Το 1948 συγκροτεί για πρώτη φορά θίασο με τη Μιράντα Μυράτ και το 1958 τον πρώτο προσωπικό του θίασο και παρουσιάζει το έργο του Τζον Πρίσλεϋ «Ο ανακριτής έρχεται».
Στη μακρά θεατρική του διαδρομή θα συνεργασθεί με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως την Μαρίκα Κοτοπούλη, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, το Νίκο Ρίζο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Έλλη Λαμπέτη. Τελευταία του εμφάνιση στο σανίδι στην κωμωδία του Κώστα Πρετεντέρη «Τρελλές επαφές ρωμέικου τύπου», που παρουσίασε μαζί με τη Μάρω Κοντού και τον Νίκο Ρίζο τη διετία 1977 - 1979.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής, κυρίως, μέσα από τη μεγάλη οθόνη. Υπήρξε πρωταγωνιστής από την πρώτη κιόλας ταινία του, «Το τραγούδι του χωρισμού» (1940) σε σκηνοθεσία Φ. Φίνου, ενώ κράτησε τους πρώτους ρόλους και σε περίπου 90 ακόμα ταινίες. Καθιερώθηκε ως ο κινηματογραφικός μπαμπάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη («Διακοπές στην Αίγινα», «Το ξύλο βγήκε από το παράδεισο», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Η Λίζα και η άλλη» κ.ά.).
Το 1969 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Ο Μπλοφατζής». Η τελευταία του ταινία ήταν «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ» (1981) του Κώστα Καραγιάννη. Στην τηλεόραση ξεχώρισε με το ρόλο του γυναικοκατακτητή Ζάχου Δόγκανου στο σήριαλ «Εκείνες και εγώ» , που προβλήθηκε τη διετία 1976 - 1977. Το 1971 νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Φιλιώ Κεκάτου.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας πέθανε στις 28 Ιουνίου του 1985 στο «Ασκληπείο» της Βούλας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, εξαιτίας αλλεπάλληλων εγκεφαλικών επεισοδίων.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός. Το πηγαίο ταλέντο του διαφαίνεται μέσα από τη μεγάλη γκάμα των ρόλων που ερμήνευσε, τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο. Στα πρώτα του βήματα εμφανίστηκε σε δραματικούς ρόλους, ακόμη και ως ζεν-πρεμιέ, ενώ στη συνέχεια ειδικεύτηκε σε πιο κωμικούς, ως φίλος ή πατέρας -καλοσυνάτος, ανοιχτόκαρδος, ακόμη και αυστηρός πότε - πότε γυναικάς και χιουμορίστας.
Φιλμογραφία
- Το τραγούδι του χωρισμού (1940)
- Η φωνή της καρδιάς (1943)
- Ραγισμένες καρδιές (1945)
- Πρόσωπα λησμονημένα (1946)
- Καταδρομή στο Αιγαίον (1946)
- Μαρίνα (1947)
- Άννα Ροδίτη (1948)
- Διαγωγή... μηδέν! (1949)
- Οι απάχηδες των Αθηνών (1950)
- Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν (1951)
- Άγγελος με χειροπέδες (1952)
- Οι ουρανοί είναι δικοί μας (1953)
- Ούτε γάτα ούτε ζημιά (1955)
- Η άγνωστος (1956)
- Η δούκισσα της Πλακεντίας και ο λήσταρχος Μπιμπίσης (1956)
- Ο ζηλιαρόγατος (1956)
- Συγχώρεσε με παιδί μου (1957)
- Η μοίρα γράφει την ιστορία (1957)
- Μαρία Πενταγιώτισσα (1957)
- Το τρελοκόριτσο (1958)
- Διακοπές στην Αίγινα (1958)
- Δυο αγάπες δυο κόσμοι (1958)
- Ταξίδι με τον έρωτα (1959)
- Το αγοροκόριτσο (1959)
- Το παραστράτημα μιας αθώας (1959)
- Ερωτικά παιχνίδια (1960)
- Ένας Δον Ζουάν για κλάματα (1960)
- Κρουαζιέρα στη Ρόδο (1960)
- Τυφλός άγγελος (1960)
- Είμαι αθώος (1960)
- Αντίο ζωή (1960)
- Η Αλίκη στο Ναυτικό (1961)
- Η Λίζα και η άλλη (1961)
- Λάθος στον έρωτα (1961)
- Θρίαμβος (1962)
- Κατηγορούμενος ο έρως (1962)
- Αυτό το κάτι άλλο (1963)
- Ο Καζανόβας (1963)
- Ο κος πτέραρχος (1963)
- Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (1963)
- Ο μπαμπάς μου κι εγώ (1963)
- Χτυποκάρδια στο θρανίο (1963)
- Η βίλλα των οργίων (1964)
- Η χαρτοπαίχτρα (1964)
- Θα σε κάνω βασίλισσα (1964)
- Ο εαυτούλης μου (1964)
- Επιστροφή (1965)
- Υιέ μου, υιέ μου (1965)
- Υπάρχει και φιλότιμο (1965)
- Η γυναίκα μου τρελλάθηκε (1966)
- Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966)
- Τζένη Τζένη (1966)
- Να ζει κανείς ή να μη ζει (1966)
- Αν όλες οι γυναίκες του κόσμου (1967)
- Πατέρα κάτσε φρόνιμα (1967)
- Βίβα Ρένα (1967)
- Δημήτρη μου, Δημήτρη μου (1967)
- Κάτι κουρασμένα παληκάρια (1967)
- Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι (1967)
- Ο γεροντοκόρος (1967)
- Ο σπαγγοραμμένος (1967)
- Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968)
- Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο (1968)
- Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια (1968)
- Ησαϊα μη χορεύεις (1969)
- Ο μπλοφατζής (1969)
- Ο τζαναμπέτης (1969)
- Ένας τρελός γλεντζές (1970)
- Κρίμα το μπόι σου (1970)
- Ο τρελοπενηντάρης (1971)
- Πίσω μου σ' έχω σατανά (1971)
- Της ζήλειας τα καμώματα (1971)
- Ο φαφλατάς (1971)
- Τι τριάντα τι σαράντα τι πενήντα (1972)
- Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη (1972)
- Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα (1972)
- Ο φαντασμένος (1973)
- Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ (1981)
Θεατρικές παραστάσεις
- Τα παράσημα της γρηούλας (1938)
- Λόξες γυναικών (1938)
- Οικογενειακές καντρίλιες (1939)
- Ο μισάνθρωπος (1939)
- Το στραβόξυλο (1939)
- Ο μισογύνης (1940)
- Το μοντέλο της γυναίκας μου (1940)
- Έξοδος κινδύνου (1941)
- Η κυρία θέλει να χωρίσει (1941)
- Η κυρία που κοροϊδεύει (1941)
- Μια ζωή είναι αυτή (1941)
- Αν έχεις τύχη (1942)
- Παντού τα πάντα (1942)
- Ο παίκτης (1942)
- Ένα καινούριο αστέρι (1942)
- Γκραντ Οτέλ (1942)
- Εκείνη τη νύχτα (1942)
- Η δίκη της Μαίρης Ντάνκαν (1942)
- Έρωτα μαστροχαλαστή (1943)
- Πρίγκηψ Μουρούζης (1944)
- Οι κατακτηταί (1949)
- Οι φοιτηταί (1949)
- Περάστε την 1η του μηνός (1949)
- Έντα Γκάμπλερ (1949)
- Μ' αγαπά-δεν μ' αγαπά (1949)
- Μάγδα (1949)
- Μαντάμ Σουσού (1949)
- Η κυρία δε με μέλλει (1949)
- Η Λούση και τα κορίτσια της (1949)
- Ελληνικά όνειρα (1949)
- Ο αρχισιδηρουργός (1949)
- Δώδεκα παρά πέντε (1949)
- Οι μαιτρέσσες του μπαμπά (1955)
- Τρεις πετεινοί σ' ένα κοτέτσι (1955)
- Χωρίς γάντι (1956)
- Ο ανακριτής έρχεται (1958)
- Άνθη λεμονιάς (1962)
- Κρατικές υποθέσεις (1962)
- Η βροχή (1963)
- Η χήρα μου και εγώ (1963)
- Η κυρία έχει νεύρα (1963)
- Υπάρχει και φιλότιμο (1965)
- Η όμορφη κι ο τζαναμπέτης (1968)
- Τσιν-Τσιν (1970)
- Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα (1971)
- Ερωτιάρης... αλά Ελληνικά (1972)
- Ευτυχώς τρελάθηκα (1973)
- Ένας κόσμος άνω-κάτω (1974)
- Αγάπη μου, παγόβουνο (1974)
- Με λένε Κώστα (1974)
- Συγνώμη που σε ψήφισα πολύ (1974)
- Απριλιανά μπαλλέτα (1975)
- Υπάρχει και φιλότιμο (1976)
- Ο Λαμπρούκος και οι λατρείες του (1977)
- Οι λόρδοι της λόρδας (1977)
- Τρελλές επαφές ρωμέικου τύπου (1978)
Τηλεοπτικά
- Εκείνες κι εγώ (1976-1977, ΥΕΝΕΔ)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/25#ixzz3eJfOHrD8
Θεοδώρα
500 – 548
332
Σύζυγος του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανού. Γεννήθηκε περίπου το 500 μ.Χ. από ταπεινή οικογένεια. Ο πατέρας της, Ακάκιος, με καταγωγή από την Κύπρο, ήταν αρκουδιάρης σε τσίρκο και η μητέρα της πιθανότατα ηθοποιός.
Η Θεοδώρα ξεκίνησε ως κωμική ηθοποιός διασκεδάζοντας τα πλήθη στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης και συνέχισε ως πόρνη πολυτελείας, εκμεταλλευόμενη την ομορφιά της. Ανέβηκε στα υψηλά στρώματα της βυζαντινής κοινωνίας, όταν έγινε ερωμένη του αξιωματούχου Εκηβόλου, κυβερνήτη της Πενταπόλεως στην Αφρική. Μαζί του έκανε το μοναδικό της παιδί, προτού χωρίσουν και η Θεοδώρα επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη.
Ζώντας μία μάλλον φτωχική ζωή, θα γνωρίσει τον κατά δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερό της Ιουστινιανό, συγκλητικό και ανιψιό του αυτοκράτορα Ιουστίνου, ο οποίος θαμπωμένος από την ομορφιά της θα την παντρευτεί το 523, παρά τις αντιδράσεις της κοινωνικής του τάξης και της θείας του αυτοκράτειρας Ευφημίας.
Τέσσερα χρόνια αργότερα συναντάμε τον Ιουστινιανό στο ύπατο αξίωμα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Από την πρώτη στιγμή, η νεαρή αυτοκράτειρα Θεοδώρα δεν συμβιβάζεται με τα συζυγικά της καθήκοντα, αλλά διεκδικεί μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας.
Γυναίκα με ισχυρή θέληση και ηγετικές ικανότητες, «υπερίσχυε σε ευφυΐα από οποιονδήποτε άνδρα στην Αυλή», σύμφωνα με τον αυλικό Ιωάννη Λυδό. Θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στη Στάση του Νίκα, όταν θα πείσει τον άβουλο Ιουστινιανό να χρησιμοποιήσει τον στρατό για την καταστολή της λαϊκής εξέγερσης.
Από πολλούς μελετητές η Θεοδώρα θεωρείται μια πρώιμη φεμινίστρια, καθώς με σειρά μέτρων προσπάθησε να αναβαθμίσει τη θέση της γυναίκας στην αυτοκρατορία. Άλλαξε τον νόμο που απαγόρευε τον γάμο ευγενών με γυναίκες κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, όπως η ίδια, υπήρξε υπέρμαχος των αμβλώσεων, φρόντισε να μην τιμωρούνται όσες διέπρατταν μοιχεία, απαγόρευσε την αναγκαστική πορνεία, έδωσε στις γυναίκες περισσότερα δικαιώματα στην περίπτωση διαζυγίου, τους επέτρεψε να έχουν περιουσιακά δικαιώματα, ενώ ενεργοποίησε τη θανατική ποινή για τους βιαστές.
Η Θεοδώρα, κατά την παραμονή της στην Αφρική, όταν συζούσε με τον Εκήβολο, μυήθηκε στον Μονοφυσιτισμό (αίρεση χριστιανική, που αναγνωρίζει μόνο τη θεία φύση του Χριστού), στον οποίο παρέμεινε πιστή καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της και προστάτευσε πολλούς λειτουργούς του από διωγμούς.
Η Θεοδώρα πέθανε στις 28 Ιουνίου 548, σε ηλικία 48 ετών, από καρκίνο του μαστού και τάφηκε στο Ναό των Αγίων Αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη. Το μονόγραμμά της είναι χαραγμένο στα κιονόκρανα της Αγίας Σοφίας και η μορφή της μαζί με του Ιουστινιανού έχει αποτυπωθεί στο λαμπρό ψηφιδωτό της Βασιλικής του Αγίου Βιταλίου στη Ραβένα.
Αποκλειστική, σχεδόν, πηγή πληροφόρησης για την προσωπική ζωή της Θεοδώρας και του Ιουστινιανού αποτελεί ο ιστορικός Προκόπιος με το έργο του «Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ σε μετάφραση Αλόης Σιδέρη. Ο Προκόπιος, όμως, υπήρξε δεινός επικριτής της Θεοδώρας, άρα τα λεγόμενά του ελέγχονται για την αντικειμενικότητά τους. Κλασσική είναι η βιογραφία της Θεοδώρας από τον μεγάλο γάλλο βυζαντινολόγο Κάρολο Ντιλ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ηριδανός».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/177#ixzz3eJftFxZK
Πιέτρο Μενέα
1952 – 2013
92
Ιταλός αθλητής του στίβου, νομικός και πολιτικός. Από τους κορυφαίους σπρίντερ όλων των εποχών, διατήρησε το παγκόσμιο ρεκόρ των 200 μέτρων για 17 χρόνια (1979-1996). Στους Έλληνες ήταν γνωστός από τις κόντρες του στα κουλουάρ του στίβου με τον Βαλερί Μπορζόφ και τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο.
Ο Πιέτρο Πάολο Μενέα (Pietro Paolo Mennea) γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου 1952 στην πόλη Μπαρλέτα της Νοτιοανατολικής Ιταλίας, γιος ενός ράφτη και μιας νοικοκυράς. Από μικρός ξεχώρισε για την ταχύτητά του και σε ηλικία 15 ετών κέρδισε ένα στοίχημα 500 λιρετών, που αντιστοιχούσε σ' ένα εισιτήριο κινηματογράφου κι ένα σάντουιτς, όταν προσπέρασε ένα αυτοκίνητο σε μία κόντρα ανθρώπου και μηχανής, απόστασης 50 μέτρων.
Το 1971 ακούστηκε για πρώτη φορά το όνομά του έξω από τα σύνορα της πατρίδας του, όταν κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με την ιταλική ομάδα της σκυταλοδρομίας 4x100 και την έκτη θέση στα 200 μ. στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Ελσίνκι, εκεί όπου ο «φτερωτός γιατρός» Βασίλης Παπαγεωργόπουλος χάρισε στην Ελλάδα το χάλκινο μετάλλιο στην κούρσα των 100 μ.
Στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 200 μ. πίσω από τον ρώσο Βαλερί Μπορζόφ και τον αμερικανό Λάρι Μπλακ. Στους Πανευρωπαϊκούς της Ρώμης, δύο χρόνια αργότερα, έκοψε πρώτος το νήμα στα 200 μ. μπροστά στους συμπατριώτες του, ενώ ήταν δεύτερος πίσω από τον Μπορζόφ στα 200 μ. Το 1978 κυριάρχησε απόλυτα στα σπριντ στους Πανευρωπαϊκούς της Πράγας, με χρυσά στα 100 μ. και 200 μ.
Το 1979 ήταν η χρονιά των μεγάλων επιδόσεων για το «Βέλος τους Νότου», όπως ήταν το προσωνύμιο του Μενέα. Στα 200 μ. κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ, που κατείχε από το 1968 ο αμερικανός Τόμι Σμιθ με 19.83, επιτυγχάνοντας επίδοση 19.72 στο υψόμετρο της Πόλης του Μεξικού στις 12 Σεπτεμβρίου. Το ρεκόρ διατηρήθηκε μέχρι την 23η Ιουνίου 1996, οπότε το κατέρριψε με τη σειρά του ο αμερικανός Μάικλ Τζόνσον με 19.32. Στα 100 μ. πέτυχε πανευρωπαϊκό ρεκόρ με 10.01, που διατηρήθηκε για πέντε χρόνια.
Το 1980 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας κρέμασε στο στήθος του το πολυπόθητο χρυσό μετάλλιο στα 200 μ, απόντων όμως των Αμερικανών λόγω μποϋκοτάζ, ενώ ήταν τρίτος στη σκυταλοδρομία 4x400 με την ομάδα της Ιταλίας. Το 1983 στο παρθενικό παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στα 200 μ. και αργυρό με την ομάδα της σκυταλοδρομίας 4x100. Ο Μενέα εγκατέλειψε την ενεργό δράση το 1988, έχοντας προσθέσει στη συλλογή του πληθώρα μεταλλίων από Μεσογειακούς Αγώνες, Πανεπιστημιάδες και πρωταθλήματα κλειστού στίβου.
Παράλληλα με την αγωνιστική δράση, ο Μενέα σπούδασε φυσική αγωγή, πολιτικές επιστήμες και νομικά. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου, ενώ δίδαξε αθλητικό δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Πεσκάρα. Από το 1999 έως το 2004 διετέλεσε ευρωβουλευτής με τους «Δημοκρατικούς» του Ρομάνο Πρόντι.
Ο Πιέτρο Μενέα πέθανε στις 21 Μαρτίου 2013 σε νοσοκομείο της Ρώμης, χτυπημένος από καρκίνο του παγκρέατος. Ο Μενέα είχε παραδεχθεί δημοσίως ότι κατά τη διάρκεια της αθλητικής διαδρομής του έκανε χρήση αυξητικών ορμονών, που τότε δεν είχαν απαγορευθεί από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου (IAAF).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/623#ixzz3eJgEGmaE
Νέστορας Μάτσας
1930 – 2012
24
Έλληνας δημοσιογράφος και λογοτέχνης, με σημαντικό έργο στο λαογραφικό και εθνογραφικό ντοκιμαντέρ.
Ο Νέστορας Μάτσας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930. Η ζωή του σφραγίστηκε από τη σύλληψη του εβραϊκής καταγωγής πατέρα του Πίνχας Μάτσα από τους Γερμανούς στα χρόνια της Κατοχής. Έκτοτε δεν τον ξαναείδε ποτέ ούτε έμαθε για την τύχη του. Μαζί με τον αδερφό του ηθοποιό Αρτέμη Μάτσα (τον εμβληματικό “κακό” του ελληνικού κινηματογράφου) και την αδερφή του πέρασαν δύσκολα παιδικά χρόνια. Στο βιβλίο του Αυτό το παιδί πέθανε αύριο αποτυπώνει με εκφραστικότητα τα σκληρά κατοχικά χρόνια μέσα από το βλέμμα ενός παιδιού.
Σπούδασε δημοσιογραφία, θέατρο και κινηματογράφο στο Παρίσι, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφία το 1949 στην εφημερίδα Εθνικός Κήρυξ, ως κριτικός κινηματογράφου. Στη συνέχεια εργάστηκε στις εφημερίδες Μεσημβρινή, Βραδυνή, Εστία, στα περιοδικά Επίκαιρα και Νέα Εστία.
Παράλληλα με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Το 1951 έκανε την εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων, με νουβέλες και διηγήματα στο περιοδικό Νέα Εστία. Η πρώτη συλλογή διηγημάτων του αποτέλεσε και το πρώτο του βιβλίο με τον τίτλο Άνθρωποι των Χαμένων Παραδείσων, που κυκλοφόρησε το 1954. Ακολούθησαν έκτοτε πολλά βιβλία, όπως βιογραφίες, διηγήματα, μυθιστορήματα, αλλά και παιδική λογοτεχνία. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν τα βιβλία Κλειστοί ουρανοί, Ο Μεσσίας, Το παραμύθι του Θεόφιλου (Α' κρατικό βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας), Χωρίς Αγάπη (Διεθνής έπαινος βραβείου Άντερσεν), Στέγη από ουρανό: Σαρακατσάνικο οδοιπορικό, Το περιβόλι με τα χαμένα παραμύθια (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών) και Το δισάκι του ασκητή. Πολλά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πλήθος ξένων γλωσσών, ακόμη και στα κινεζικά.
Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με το ΕΙΡΤ και την ΥΕΝΕΔ, έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από 1.000 εκπομπές. Πρώτος καθιέρωσε τα εθνογραφικά ντοκιμαντέρ, ενώ ήταν ο πρώτος που εισήγαγε στην ελληνική τηλεόραση τα λαογραφικά και εθνογραφικά προγράμματα. Γύρισε πάνω 150 εθνογραφικά ντοκιμαντέρ, πολλά από τα οποία έχουν κερδίσει διεθνή βραβεία και διακρίσεις, όπως Οι ρίζες του τόπου μας, Το Α και το Ω: Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός και Αλέξανδρος ο Μέγας.
O Νέστορας Μάτσας υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία της μεταπολεμικής ελληνικής δημοσιογραφίας. Η δράση, η σταδιοδρομία και το λογοτεχνικό του έργο αποτελούν ορόσημο στη λαογραφία και στην εθνογραφία της Ελλάδας. Η αναγνώρισή του από την ελληνική, δημοσιογραφική και πνευματική κοινότητα υπήρξε καθολική και το έργο του απέσπασε τη διεθνή αναγνώριση. Ως άνθρωπος ήταν ευγενής, αξιοπρεπής, συναδελφικός, ήπιος, χωρίς ίχνος αυτοπροβολής, έπαρσης ή αλαζονείας.
Ο Νέστορας Μάτσας πέθανε στις 28 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 82 ετών.
http://www.sansimera.gr/biographies/490#ixzz3eJgaCrPK
Ζιζέλ
97
Δίπρακτο μπαλέτο, σε μουσική Αντόλφ Αντάμ, λιμπρέτο Ζιλ-Ανρί Βερνουά ντε Σεν Ζορζ και Θεόφιλου Γκοτιέ, χορογραφία Ζαν Κοραλί και Ζιλ Περό. Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι Ζιζέλ ή τα Ουιλί (Giselle ou les Wilis). Γράφτηκε το 1841 και θεωρείται ένα από τα πρώτα ρομαντικά μπαλέτα και από τα λίγα εκείνης της περιόδου, που παίζονται σήμερα με μεγάλη επιτυχία. Η ηρωίδα Ζιζέλ είναι μια νεαρή χωριατοπούλα, που προσπαθεί να προφυλάξει τον αγαπημένο της από τα κακά γυναικεία πνεύματα.
Η πρώτη πράξη του μπαλέτου εκτυλίσσεται σ' ένα μεσαιωνικό χωριό του Ρήνου. Η Ζιζέλ είναι μια νεαρή χωριατοπούλα, που ερωτεύεται τον αριστοκράτη Άλμπρεχτ, αγνοώντας την πραγματική καταγωγή του. Η αποκάλυψη της ταυτότητας, καθώς και του αρραβώνα του με μια κοπέλα της τάξης του, οδηγεί τη Ζιζέλ στην τρέλα και την αυτοκτονία. Στη δεύτερη πράξη, ο μετανοημένος Άλμπρεχτ έρχεται στον τάφο της Ζιζέλ, αλλά τα ουιλί τον παρασύρουν σ' ένα θανάσιμο χορό (τα ουιλί είναι τα πνεύματα των νέων γυναικών που προδόθηκαν από τον αγαπημένο τους την παραμονή του γάμου τους κι έχοντας μεταμορφωθεί σε ξωτικά, υποχρεώνουν κάθε περαστικό άνδρα να χορέψει μαζί τους ασταμάτητα ώσπου να πέσει νεκρός). Όμως, η Ζιζέλ επεμβαίνει στηρίζοντάς τον ως την αυγή, οπότε παύει η εξουσία των ξωτικών. Τότε, αφού τον συγχωρήσει, επιστρέφει στον τάφο της, γνωρίζοντας πως εφεξής θα ανήκει και η ίδια στα ξωτικά ουιλί.
Το λιμπρέτο των Σεν Ζορζ (1799-1875) και Γκοτιέ (1811-1872) βασίζεται σ' ένα ποίημα από τη συλλογή του Βίκτορος Ουγκό Les Orientales (Τα Οριεντάλ, Τα Ανατολίτικα), όπου οι χορευτές είναι καταδικασμένοι να χορεύουν όλο το βράδυ και από το δοκίμιο του Χάινριχ Χάινε De l'Allemagne (Για τη Γερμανία), όπου γίνεται αναφορά στα Ουιλί, τα σλαβικά υπερφυσικά όντα, που γοητεύουν τους άνδρες και τους οδηγούν στον θάνατο μέσα από τον χορό. Τη μουσική υπογράφει ο γάλλος συνθέτης Αντόλφ Αντάμ (1803-1856), που αν και πολυγραφότατος, στις μέρες μας είναι γνωστός γι' αυτό το έργο.
Η πρεμιέρα της Ζιζέλ δόθηκε στην Όπερα των Παρισίων στις 28 Ιουνίου 1841, με την ιταλίδα μπαλαρίνα Καρλότα Γκρίζι (1819-1899) στον επώνυμο ρόλο, τον Λισιέν Πετιπά ως Άλμπρεχτ και τον Ζαν Κοραλί ως Ιλαρίωνα. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και ακολούθησαν οι παραστάσεις στα μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα εκείνης της εποχής: Στις 12 Μαρτίου 1842 στο Λονδίνο, στις 30 Δεκεμβρίου 1842 στην Αγία Πετρούπολη, στις 17 Ιανουαρίου 1843 στη Σκάλα του Μιλάνου και την Πρωτοχρονιά του 1846 η αμερικανική πρεμιέρα της Ζιζέλ στη Βοστώνη.
Το έργο παίζεται με σημαντικές διαφορές σήμερα, σε σχέση με το παρελθόν. Τα πολλά στοιχεία παντομίμας που περιείχαν οι πρώτες του παραστάσεις αντικαταστάθηκαν σταδιακά από χορευτικά βήματα. Η εκδοχή που επικράτησε είναι αυτή του Μαριούς Πετιπά, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1884 από το Αυτοκρατορικό Μπαλέτο της Αγίας Πετρούπουλης (σήμερα Μπαλέτο Κίροφ/ Μαρίνσκι), σε μια εποχή που η Ζιζέλ είχε περιπέσει στην αφάνεια. Η χορογραφία Πετιπά χρησίμευσε ως βάση για την περίφημη παραγωγή των Ρωσικών Μπαλέτων του Ντιάγκιλεφ το 1911, που επανέφερε στο προσκήνιο το μπαλέτο.
Ο ρόλος της Ζιζέλ είναι από τους πιο δύσκολους στο μπαλέτο, αφού απαιτεί τεχνική τελειότητα, χάρη, λυρισμό και δραματικές ικανότητες από την μπαλαρίνα. Όλες οι μεγάλες μπαλαρίνες έχουν βάλει τη δική τους πινελιά στο ρόλο της «Ζιζέλ», όπως η πρώτη διδάξασα Καρλότα Γκρίζι, η Άννα Πάβλοβα, η Γκαλίνα Ουλάνοβα, η Μαργκότ Φοντέιν, η Ναταλία Μπεσμερτνονα, η Αλίνα Κογιοκάρου κ.ά. Στον ρόλο του Άλμπρεχτ έχουν διακριθεί ο Λισιέν Πετιπά (ο πρώτος διδάξας) και οι Βάσλαβ Νιζίνσκι, Ρούντολφ Νουρέγιεφ, Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, Μιχαήλ Λαβρόφσκι, Βλαντιμίρ Βασίλιεφ και Βλαντιμίρ Μαλάκοφ.
Στο ρεπερτόριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής εντάχθηκε αρχικά μόνο η Β' Πράξη, το 1982. Ολόκληρο το μπαλέτο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1983, με την Κατερίνα Δήμα ως Ζιζέλ και τον Άγγελο Χατζή ως Άλμπρεχτ.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/537#ixzz3eJhI4nrV
Αναμνηστική φωτογραφία βγαλμένη στο Σταυρό , στο Λιδορίκι , από αριστερά Νικ. Πέτρου – Τάλτας , μάλλον ..Βώττας από Κονιάκο και Γιάννης Φωτόπουλος – Μπακόγιαννος
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Δευτέρα
29/6
03:00
17°C
92%
3 Μπφ B
16 Km/h 
ΒΡΟΧΗ
09:00
17°C
90%
2 Μπφ B
9 Km/h
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ
15:00
25°C
53%
2 Μπφ Α
9 Km/h 
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
Μικρή πιθανότητα βροχής
21:00
23°C
62%
1 Μπφ ΝΔ
3 Km/h 
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
“ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ “….
Πάγωσε φίλοι μου η Ελλάδα , με την απόφαση της Κυβέρνηση να προχωρήσει σε Δημοψήφισμα στις 5 .. βαριά , πολύ βαριά η ατμόσφαιρα κι’ ο κόσμος..μουδιασμένος , όλοι σκέφτονται την ..επόμενη μέρα ..
Ουρές ατελείωτες στις Τράπεζες αλλά και στα Σούπερ Μάρκετ , και οι σκέψεις όλων φυσικά στην οικογένεια , στα παιδιά και τα…εγγόνια ..ενώ η συμπεριφορά των..” εταίρων “ μας και των ..θεσμών !!! έχουν αγανακτήσει και πικράνει πολύ τους Έλληνες που φυσικά δεν περίμεναν κάτι τέτοιο ..
Δεν ξέρουμε ποιοί τελικά έφταιξαν και έχουμε φτάσει εδώ , αλλά ο Θεός να βάλει το χέρι του να μην έχουμε και χειρότερα ..αρκετά έχουμε τραβήξει …
Καλή σας Κυριακή
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment