ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

Λιδορίκι , μάλλον δεκαετία  του '50 , τα Λιδορικιωτόπουλα.." ξεσκάνε "παίζοντας  μπάλα στο  προαύλιο  του  τότε Γυμνασίου  μας  και  νυν Δημοτικού , το  παιχνίδι κρατούσε πολλές  ώρες και  τελείωνε μόνο όταν  εμφανίζονταν οι..μανάδες  μας με  το  πουρναρόκλαρο  στο  χέρι . Όσο  για  το αποτέλεσμα ; Τότε δεν  το  υπολογίζαμε  σε.." γκολ" , αλλά  σε..σπασμένα τζάμια ..του  Σχολείου  μας
Πολλές και  διάφορές ..σπαρταριστές  ιστορίες  με  τα  σπασμπένα τζάμια  υπάρχουν  φίλοι  μου .
   Θα πρέπει  εδώ να  θυμίσουμε οως  το..επίσημο  γήπεδο ποδοσφαίρου ήταν  οι  " Λάκκες " , όπου  βέβαια  γίνονταν  και  τα..μεγάλα  επίσημα  παιχνίδια ..
Αρχείο  Κωνσταντίνου  Ευθ. Καψάλη

  Τη φωτογραφία  αυτή , όπως  και χιλιάδες  άλλες , μπορείτε  να  τις  βρείτε στην “ ΤΡΑΠΑΖΑ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗΣ  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ “ , photolidoriki.blogspot.com

    ***********

Καλησπέρα  Λιδορικιώτες ..

Καλησπέρα στους  φίλους  του  χωριού  μας

ΔΕΥΤΕΡΑ  ΣΗΜΕΡΑ  2  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2015

Ανατολή Ήλιου: 06:50
Δύση Ήλιου: 17:26
Σελήνη 22 ημερών

• NEO!Γιορτάζουν:  Ακίνδυνος, Ακίνδυνη,Αφθονία, Ελπιδοφόρος.

 ΣΑΝ   ΣΗΜΕΡΑ 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1789

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, εθνικοποιείται η περιουσία της εκκλησίας.

1917

Ο υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, δηλώνει ότι «ήρθε η ώρα, οι Εβραίοι να αποκτήσουν κράτος στην Παλαιστίνη». Θα μείνει στην ιστορία ως Διακήρυξη Μπάλφουρ, πάνω στην οποία θα βασιστεί η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948.

1946

Ιδρύεται η ομάδα μπάσκετ των θρυλικών Boston Celtics, που προήλθε από τη συγχώνευση των ομάδων Providence και Steam Rollers.

1977

Πρωτοφανής νεροποντή πλήττει την Αττική, με 22 νεκρούς, εκτεταμένης διάρκειας συσκότιση και ανυπολόγιστες ζημιές στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας. 17 νεκροί και εκτεταμένες ζημίες και στον Πειραιά.

1982

Εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα ο δακτύλιος, για να καταπολεμηθεί το νέφος.

1991

Ενθρονίζεται ο νέος Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος Α', κατά κόσμον Δημήτριος Αρχοντόνης.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0211#ixzz3qN0AmVXd

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ 

μ. Χ.

1847

Ζορζ Σορέλ, γάλλος κοινωνικός φιλόσοφος, γνωστός για την ταυτόχρονη υποστήριξη των Λένινκαι Μουσολίνι, καθώς θεωρούσε ότι τόσο η ρωσική επανάσταση, όσο και ο ιταλικός φασισμός, αποτελούσαν παραδείγματα για την υπέρβαση της ευρωπαϊκής «παρακμής». (Θαν. 29/8/1922)

1906

Λουκίνο Βισκόντι, ιταλός σκηνοθέτης. («Γατόπαρδος», «Θάνατος στη Βενετία», «Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του») (Θαν. 17/3/1976)

1911

Οδυσσέας Ελύτης, ποιητής από το Ηράκλειο της Κρήτης. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. (Θαν. 18/3/1996)

Ανθολόγιο

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0211#ixzz3qN1vW0Fn

ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1950

Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας. Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1925. («Ο Πυγμαλίων») (Γεν. 26/7/1856)

Αποφθέγματα

1960

Δημήτρης Μητρόπουλος, έλληνας αρχιμουσικός και συνθέτης. (Γεν. 18/2/1896)

1975

Πιερ Πάολο Παζολίνι, ιταλός σκηνοθέτης. (Γεν. 5/3/1922)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0211#ixzz3qN2Lj0yT

Οδυσσέας Ελύτης

1911 – 1996

• ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

9771

3

Έλληνας ποιητής και ζωγράφος. Ο Οδυσσέας Ελύτης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές μας, που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. Αποτέλεσε ένα από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν ο μικρότερος από τα έξι παιδιά του Λέσβιου επιχειρηματία Παναγιώτη Αλεπουδέλη και της συμπατριώτισσάς του Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του εγκαταστάθηκε το 1895 στο Ηράκλειο, όπου ίδρυσε εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελουργίας, και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τη μητέρα του.

Με την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, ο Παναγιώτης Αλεπουδέλης μεταφέρει την επιχειρηματική του δραστηριότητα στην Αθήνα και εγκαθίσταται με την οικογένειά του στην οδό Σόλωνος 98α. Σε ηλικία έξι ετών ο Οδυσσέας εγγράφεται στο ιδιωτικό Λύκειο Μακρή, που βρισκόταν τότε στην οδό Ιπποκράτους. Το 1918 πεθαίνει η μεγαλύτερη αδελφή του Μυρσίνη, σε μόλις ηλικία 20 ετών. Το 1923, ένα έτος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένεια Αλεπουδέλη ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία). Το 1924 θα γνωρίσει στη Λωζάνη τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που αποτελούσε το πολιτικό ίνδαλμα της οικογένειάς του.

Το φθινόπωρο του 1924 μετεγγράφεται στο Γ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και τον επόμενο χρόνο χάνει τον πατέρα του. Σ’ αυτή την περίοδο των μαθητικών του χρόνων εκδηλώνονται τα πρώτα πνευματικά του ενδιαφέροντα. Συνεργάζεται με το περιοδικό Διάπλασις των Παίδων, διαβάζει ελληνική και γαλλική λογοτεχνία και το 1927 έρχεται σε επαφή με την ποίηση του Καβάφη. Το 1928 παίρνει το απολυτήριο του τότε Γυμνασίου και γνωρίζει την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Όλα αυτά τα χρόνια ο Οδυσσέας επισκεπτόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου, γεγονός που θα επηρεάσει το λυρικό υπόστρωμα της ποίησής του.

Το 1929 αποτελεί καθοριστικό έτος για την ποιητική του διαδρομή. Ανακαλύπτει τον σουρεαλισμό και διαβάζει Λόρκα και Ελιάρ. Γράφει τα πρώτα του ποιήματα και τα στέλνει με ψευδώνυμο σε περιοδικά. Το 1930 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η οικογένειά του μετακομίζει στην οδό Μοσχονησίων 146 (Πλατεία Αμερικής). Το 1933 γίνεται μέλος της Ιδεοκρατικής Φιλοσοφικής Ομάδας του Πανεπιστημίου και συμμετέχει σε εκδηλώσεις και συζητήσεις με τους Ιωάννη Συκουτρή, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Κωνσταντίνο Τσάτσο.

Το 1935 θα γνωρίσει τον ποιητή και ψυχαναλυτή Ανδρέα Εμπειρίκο, που θα επηρεάσει καθοριστικά την ποίησή του, όπως και τη λαϊκή ζωγραφική του Θεόφιλου,  η οποία θα ασκήσει σημαντική επίδραση στον εικονιστικό προσανατολισμό της ποίησής του. Τον ίδιο χρόνο, ο φίλος και ομότεχνός του Γιώργος Σαραντάρης τον φέρνει σε επαφή με τη λογοτεχνική συντροφιά, που εξέδιδε το πρωτοποριακό περιοδικό Νέα Γράμματα. Την αποτελούσαν, μεταξύ άλλων, οι Γιώργος Σεφέρης, Γιώργος Θεοτοκάς, Γιώργος Κατσίμπαλης και Ανδρέας Καραντώνης. Στα Νέα Γράμματα θα δημοσιευτεί το πρώτο του δόκιμο ποίημα με τίτλο Του Αγαίου, με την υπογραφή: Ελύτης.

Το 1936 γνωρίζεται με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο και από τότε θα τους συνδέσει μια μακρόχρονη και στενή φιλία. Στην παρέα τους εντάσσονται οι ζωγράφοι Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας και Γιάννης Μόραλης, καθώς και ο ποιητής Νίκος Καρύδης, δημιουργός του εκδοτικού οίκου Ίκαρος, ο οποίος θα εκδώσει τα περισσότερα από τα βιβλία του Ελύτη. Τον ίδιο χρόνο θα διακόψει τις σπουδές του στη Νομική και θα στρατευθεί. Θα απολυθεί ως έφεδρος αξιωματικός το 1938.

Ο Οδ. Ελύτης παραλαμβάνει το Νόμπελ

Τον Δεκέμβριο του 1939, όταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεσπάσει, θα εκδώσει σε 300 αντίτυπα την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Προσανατολισμοί, μια φωτεινή αχτίδα μέσα «στη συννεφιά του κόσμου». Το 1940 η οικογένεια Αλεπουδέλη μετακομίζει στην οδό Ιθάκης 31 και την ίδια χρονιά ο Σάμουελ Μπο-Μποβί μεταφράζει τα πρώτα ποιήματα του Ελύτη στα γαλλικά.

Με την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) επιστρατεύεται ως ανθυπολοχαγός και ο παγωμένος χειμώνας του '40, τον βρίσκει στην πρώτη γραμμή του πυρός. Στις 13 Δεκεμβρίου 1940 προωθείται με το λόχο του εντός του αλβανικού εδάφους. Στις αρχές του 1941 παθαίνει κοιλιακό τύφο και μεταφέρεται ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Γλυτώνει τον θάνατο ως εκ θαύματος και μεταφέρεται στην Αθήνα. Η μακριά του ανάρρωση συμπίπτει με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα και την επακολουθήσασα Κατοχή.

Το 1943 κυκλοφορεί τη δεύτερη ποιητική του συλλογή Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα, μια αλληγορική αντίσταση μέσα στην Κατοχή, καμουφλαρισμένη σε μια υπερρεαλιστική φόρμα, όπως η Αμοργός του Γκάτσου και ο Μπολιβάρ του Εγγονόπουλου, που κυκλοφορούν την ίδια χρονιά.

Το 1945 συνεργάζεται με το υπερρεαλιστικό περιοδικό Τετράδιο. Δημοσιεύει μεταφράσεις ποιημάτων του Λόρκα κι ένα δικό του έργο, την ελεγεία Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Την ίδια χρονιά, με εισήγηση του Γιώργου Σεφέρη, τοποθετείται διευθυντής προγράμματος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ), θέση από την οποία παραιτείται μετά από λίγο. Την περίοδο αυτή ασχολείται με τη ζωγραφική, που ήταν μια παλιά του απασχόληση, συμπληρωματική της ποίησης του.

Το 1948 φεύγει από την Ελλάδα, που δοκιμάζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο, για την Ελβετία και από εκεί στο Παρίσι, όπου εγκαθίσταται. Εκεί γνωρίζεται με την πρωτοπορία της γαλλικής διανόησης (Μπρετόν, Ελιάρ, Τζαρά, Καμί) και έρχεται σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες, όπως οι Πικάσο, Ματίς, Σαγκάλ και Τζιακομέτι. Το 1950 επισκέπτεται την Ισπανία και στο τέλος του ίδιου χρόνου εγκαθίσταται στο Λονδίνο, όπου συνεργάζεται με το BBC.

Το 1952 επιστρέφει στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο επανακάμπτει στο ΕΙΡ ως διευθυντής προγράμματος, θέση που θα κρατήσει για ένα μονάχα χρόνο. Το 1959 κυκλοφορεί τοΆξιον Εστί, μια κορυφαία στιγμή της ελληνικής λογοτεχνίας. Ο ποιητής καταδύεται στις ρίζες του ελληνικού μύθου και αντλεί υλικό και μορφές, εικόνες και ήχους, επιτυγχάνοντας μια δραματική σύνθεση, στην οποία το λυρικό «εγώ» ταυτίζεται με το επικό «εμείς» και η σύγχρονη γραφή συνδυάζεται με μια περιουσία, αρχαία βυζαντινή και νεώτερη. Το έργο αυτό του Ελύτη θα γνωρίσει πλατιά αναγνώριση και θα γίνει «κτήμα του Λαού», όταν θα μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη το 1964.

Το 1967 το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου τον βρίσκει να μεταφράζει αποσπάσματα της Σαπφούς, στη νέα του κατοικία επί της οδού Σκουφά 23. Το 1969 φεύγει για δεύτερη φορά από την Ελλάδα και εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου θα παραμείνει έως το 1971, οπότε επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα. Μετά την πτώση της δικτατορίας, διορίζεται πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ε.Ι.Ρ.Τ. και μέλος για δεύτερη φορά του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1974 - 1977). Παρά την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο των βουλευτών Επικρατείας, ο Ελύτης αρνείται, παραμένοντας πιστός στην αρχή του να μην αναμιγνύεται ενεργά στην πολιτική πρακτική. Το 1977 αρνείται, επίσης, την αναγόρευσή του ως Ακαδημαϊκού.

Το 1979 έρχεται η μεγάλη στιγμή για τον ποιητή. Στις 18 Οκτωβρίου η Σουηδική Ακαδημία ανακοινώνει ότι θα του απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας «για την ποίησή του, που με βάθρο την ελληνική παράδοση περιγράφει με αισθητική δύναμη και υψηλή πνευματική διακριτικότητα, τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για την ελευθερία και τη δημιουργία». Στην ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας επισημαίνεται ότι το Άξιον Εστί αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της ποίησης του 20ου αιώνα. Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής στις 10 Δεκεμβρίου 1979 στη Στοκχόλμη, παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας Κάρολο Γουσταύο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα.

Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκούντως δημιουργικά για τον Ελύτη, με σημαντικές εκδόσεις έργων του στην ποίηση, το δοκίμιο και τη μετάφραση. Οι διακρίσεις και οι τιμές για το έργο του, εντός και εκτός της Ελλάδας, θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης θα φύγει από τη ζωή στις 18 Μαρτίου 1996, σε ηλικία 85 ετών.

Ο Οδυσσέας Ελύτης αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του τριάντα, ένα από τα χαρακτηριστικά της οποίας υπήρξε το ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Ο ίδιος ο Ελύτης χαρακτήριζε τη δική του θέση στη γενιά αυτή ως παράξενη, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «από το ένα μέρος ήμουνα ο στερνός μιας γενιάς, που έσκυβε στις πηγές μιας ελληνικότητας, κι απ' την άλλη ήμουν ο πρώτος μιας άλλης που δέχονταν τις επαναστατικές θεωρίες ενός μοντέρνου κινήματος».

Εργογραφία

Ποιητικές συλλογές

• Προσανατολισμοί («Πυρσός», 1939)
• Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα ( «Γλάρος», 1943)
• Το Άξιον Εστί («Ίκαρος», 1959)
• Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό («Ίκαρος», 1960)
• Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας («Ίκαρος», 1962)
• Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας («Ίκαρος», 1971)
• Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά («Ίκαρος», 1971)
• Το Μονόγραμμα («Ίκαρος», 1972)
• Τα Ρω του Έρωτα («Αστερίας», 1972)
• Τα Ετεροθαλή («Ίκαρος», 1974)
• Μαρία Νεφέλη («Ίκαρος», 1978)
• Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας («Ίκαρος», 1982)
• Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου («Ύψιλον», 1984)
• Ο μικρός ναυτίλος («Ίκαρος», 1985)
• Τα ελεγεία της Οξώπετρας («Ίκαρος», 1991)
• Δυτικά της λύπης («Ίκαρος», 1995)
• Εκ του πλησίον («Ίκαρος», 1998)

Δοκίμια

• Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Ανδρέα Κάλβου («Νέα Εστία», 1946)
• Ο ζωγράφος Θεόφιλος («Αστερίας» 1973)
• Ανοιχτά χαρτιά («Αστερίας», 1974)
• Η μαγεία του Παπαδιαμάντη («Ερμής», 1976)
• Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο («Ύψιλον», 1980)
• Ιδιωτική Οδός («Ύψιλον»,1990)
• Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά («Ίκαρος», 1990)
• Εν λευκώ («Ίκαρος», 1993)
• Ο κήπος με τις αυταπάτες («Ύψιλον», 1995)

Μεταφράσεις

• Ζαν Ζιρωντού: «Νεράιδα - Ονειρόδραμα σε τρεις πράξεις» (Εταιρία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 1973)
• Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Ο κύκλος με την κιμωλία» (Εταιρία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 1974)
• Δεύτερη Γραφή («Ικαρος», 1976)
• Σαπφώ (1976)
• Η Αποκάλυψη του Ιωάννη («Υψιλον», 1985)

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης χρησιμοποίησε ψευδώνυμο για το λογοτεχνικό έργο του, επειδή ήθελε να αποστασιοποιηθεί από το οικογενειακό του επίθετο, το οποίο ήταν «συνυφασμένο με ό,τι εγώ μισώ στη ζωή, το πρακτικό δηλαδή πνεύμα, την εμπορική πίστη, τον άκρατο ωφελιμισμό». Το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ελύτης μπορεί να προέρχεται από τον συνδυασμό της συλλαβής «ελ», αρχικής σε ονόματα σημαδιακά, όπως Ελλάδα, Ελπίδα, Ελευθερία, Ελένη, με τη γενική τοπωνυμική κατάληξη των ελληνικών ονομάτων ανάλογα με το «Πολίτης», όπως προτείνει ο ελληνιστής Κίμων Φράιερ. Παλαιότερα οι φίλοι υποστήριζαν τρεις εκδοχές του ψευδωνύμου Ελύτης: το όνομα Eluard (Ελιάρ) και τις λέξεις elite (ελίτ) και αλήτης.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/557#ixzz3qN2mhabc

Δημήτρης Μητρόπουλος

1896 – 1960

1746

0

Διεθνούς φήμης αρχιμουσικός, συνθέτης και πιανίστας. Ήταν γνωστός για τη φωτογραφική του μνήμη (μπορούσε να διευθύνει χωρίς παρτιτούρα) και τον ασκητικό τρόπο της ζωής του, απόρροια της βαθιάς χριστιανικής πίστης του.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 1896. Ο πατέρας του Ιωάννης διατηρούσε κατάστημα με δερμάτινα είδη στην Αγίου Μάρκου και η μητέρα του Αγγελική ήταν νοικοκυρά. Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Ωδείο Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα το 1919. Σπουδαστής ων πήρε το βάπτισμα του πυρός ως μαέστρος, διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου στις 29 Απριλίου 1915. Το 1920 με υποτροφία του Ωδείου Αθηνών μετέβη στις Βρυξέλλες, όπου έλαβε ιδιωτικά μαθήματα σύνθεσης και οργάνου.

Από το 1922 έως το 1924 εργάστηκε ως μουσικός εκγυμναστής στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Εκεί γνώρισε τον ιταλό συνθέτη και πιανίστα Φερούτσιο Μπουζόνι, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μουσική του εξέλιξη. Το 1924 επιστρέφει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών (1924 - 1925 και 1927 - 1937) και της Ορχήστρας του Συλλόγου Συναυλιών (1925 - 1927). Παράλληλα, ακολουθεί διεθνή καριέρα, διευθύνοντας σπουδαία ευρωπαϊκά μουσικά σύνολα. Πρώτη του διεθνής εμφάνιση στις 27 Φεβρουαρίου 1930, όταν διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, συμμετέχοντας ταυτόχρονα ως σολίστ στο Τρίτο Κοντσέρτο για Πιάνο του Προκόφιεφ.

Το 1936 πήγε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης, ύστερα από πρόσκληση του μόνιμου διευθυντή της Σερζ Κουσεβίτσκι. Το 1938 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης, στην οποία παρέμεινε επικεφαλής έως το 1949, καθιστώντας τη μία από τις κορυφαίες ορχήστρες των ΗΠΑ. Το 1949 μετακόμισε στη Συμφωνική της Νέας Υόρκης, στην οποία παρέμεινε έως το 1957 ως συνδιευθυντής αρχικά και στη συνέχεια ως αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής.

Από το 1950 ξανάρχισε τις ευρωπαϊκές του εμφανίσεις, έπειτα από απουσία 12 ετών στις ΗΠΑ. Από τότε μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Το καλοκαίρι του 1955 πραγματοποίησε μια μεγάλη πανευρωπαϊκή περιοδεία με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στις πόλεις που επισκέφθηκε ήταν και η Αθήνα, έπειτα από απουσία 17 ετών. Η συναυλία της ορχήστρας στο Ηρώδειο άφησε εποχή. Η δύσκολη ευρωπαϊκή κριτική χαιρέτισε στο πρόσωπό του Μητρόπουλου ένα μεγάλο μαέστρο και χαρακτήρισε τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης ως το κορυφαίο αμερικανικό συμφωνικό συγκρότημα, που συνδυάζει την τεχνική τελειότητα μιας αφρικανικής ορχήστρας με τη μουσικότητα της γνήσιας ευρωπαϊκής παράδοσης.

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, εκτός από σπουδαίος μαέστρος, υπήρξε και πολύ αξιόλογος συνθέτης. Έγραψε περίπου 40 έργα για ορχήστρα, πιάνο και φωνή, καθώς και μία όπερα («Αδελφή Βεατρίκη»). Οι πρώτες του συνθέσεις ήταν γραμμένες στο τονικό σύστημα, αλλά με ενδιαφέροντες αρμονικούς πειραματισμούς, οι οποίοι γύρω στο 1915 γίνονται περισσότερο τολμηροί, φτάνοντας στην ατονικότητα τη δεκαετία του '20. Είναι ο πρώτος έλληνας συνθέτης που χρησιμοποίησε στο έργο του «Οστινάτα για βιολί και πιάνο» (1926-1927) αυστηρά δωδεκαφθογγική τεχνική.

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος έπεσε επί των επάλξεων. Στις 2 Νοεμβρίου 1960 ο μεγάλος έλληνας μαέστρος πέθανε από καρδιακή προσβολή πάνω στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, κατά τη δοκιμή της «Τρίτης Συμφωνίας» του Μάλερ. Είχαν προηγηθεί δύο καρδιακά επεισόδια, το 1953 και το 1959. Όσο ζούσε, αλλά και στη διαθήκη του, είχε εκφράσει την επιθυμία η σορός του να καεί και η τέφρα του να διακομισθεί στην Ελλάδα. Η καύση έγινε στο Λουγκάνο και η τέφρα του μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Ύστερα από μια επίσημη, αλλά και συγκινητική τελετή στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, η τέφρα του Δημήτρη Μητρόπουλου έμεινε για κάποιο διάστημα στο Ωδείο Αθηνών και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Α' Νεκροταφείο, σε τάφο που παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων και κατασκεύασε ο γλύπτης Γιάννης Παππάς.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/302#ixzz3qN3OAgaO

Τζορτζ Μπουλ

1815 – 1864

171

0

Άγγλος μαθηματικός και φιλόσοφος της λογικής. Συνέβαλε στην καθιέρωση της συμβολικής λογικής ως ανεξάρτητης επιστήμης και ανέπτυξε την άλγεβρα της λογικής (γνωστή σήμερα ως άλγεβρα Μπουλ), η οποία έχει βρει ευρεία εφαρμογή στη σχεδίαση του λογισμικού και των κυκλωμάτων των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η σύνθετη αναζήτηση στο διαδίκτυο με τελεστές, βασίζεται στην άλγεβρα του Μπουλ.

Ο Τζορτζ Μπουλ (George Boole) γεννήθηκε στο Λίνκολν της Ανατολικής Αγγλίας στις 2 Νοεμβρίου 1815. Γιος εμπόρου, διδάχθηκε κατ’ οίκον τα εγκύκλια μαθήματα και σε ηλικία 16 ετών διορίστηκε δάσκαλος στο Ντονκάστερ. Φιλομαθής και φιλέρευνος χαρακτήρας, έμαθε μόνος του μαθηματικά για να αναμετρηθεί με τα μεγάλα επιστημονικά έργα, όπως τα «Principia» του Ισαάκ Νεύτωνος, την «Πραγματεία περί ουράνιας μηχανικής» του Πιερ - Σιμόν Λαπλάς και την «Αναλυτική Μηχανική» τοy Ζοζέφ-Λουί Λαγκράνζ. Η εξέλιξή του ήταν ραγδαία, με αποτέλεσμα να επιλύει με ευχέρεια προχωρημένα προβλήματα στην άλγεβρα.

Αρχίζοντας το 1839 με την εργασία «Έρευνες πάνω σε θέματα της θεωρίας των αναλυτικών μετασχηματισμών («Researches on the Theory of Analytical Transformations»), υπέβαλε πλήθος πρωτότυπων εργασιών στο περιοδικό «Cambridge Mathematical Journal». Αυτές οι εργασίες αφορούσαν στις διαφορικές εξισώσεις και στο αλγεβρικό πρόβλημα των γραμμικών μετασχηματισμών, με έμφαση στην έννοια των αναλλοίωτων.

Το 1844, σε μία εργασία του που δημοσιεύθηκε στην περιοδική έκδοση «Πεπραγμένα Φιλοσοφίας τής Βασιλικής Εταιρείας» («Philosophical Transactions of the Royal Society»), ανέλυσε το πρόβλημα του συνδυασμού των μεθόδων της άλγεβρας και του απειροστικού λογισμού. Τον ίδιο χρόνο τού απονεμήθηκε μετάλλιο της Βασιλικής Εταιρείας για το έργο του.

Ο Μπουλ δεν άργησε να διαισθανθεί ότι η άλγεβρα, όπως αυτός την εννοούσε, θα μπορούσε να εφαρμοστεί εξίσου και στη λογική. Ξεκινώντας από πρωτοποριακές ιδέες που είχε διαμορφώσει περί της μεθόδου της λογικής και βασίζομενος σε μία συλλογιστική διαδικασία μέσω συμβόλων που είχε συναγάγει από τις μαθηματικές του έρευνες, υποστήριξε το 1847 με πειστικότητα σ' ένα φυλλάδιο, που δημοσίευσε με τίτλο «Μαθηματική ανάλυση της λογικής» («Mathematical Analysis of Logic»), ότι η λογική θα έπρεπε να συνδεθεί με τα μαθηματικά και όχι με τη φιλοσοφία.

Χάρη στις δημοσιεύσεις του, ο Μπουλ τοποθετήθηκε το 1849 καθηγητής Μαθηματικών στο «Κουίν’ς Κόλετζ» του Κορκ της Ιρλανδίας, παρ’ όλο που δεν κατείχε κανέναν πανεπιστημιακό τίτλο. Το 1854 παρουσίασε μία ώριμη, όπως κι ο ίδιος πίστευε, διατύπωση των ιδεών του στο έργο «Έρευνα στους νόμους τής σκέψης, στους οποίους στηρίζονται οι μαθηματικές θεωρίες της λογικής και οι πιθανότητες» («An Investigation into the Laws of Thought, on Which are Founded the Mathematical Theories of Logic and Probabilities»).

Ο Μπουλ υπογράμμιζε την αναλογία ανάμεσα στα αλγεβρικά σύμβολα και τα σύμβολα που παριστάνουν λογικούς τύπους και συλλογισμούς και κατέδειξε πώς μπορούν να διακριθούν τα σύμβολα ποσοτήτων (ποσοδείκτες) από τα σύμβολα πράξεων (τελεστές). Με τα δυο αυτά έργα του εγκαινιάστηκε η άλγεβρα της λογικής ή αυτό που σήμερα ονομάζεται άλγεβρα Μπουλ.

Στην άλγεβρα αυτή δεν χρησιμοποιούνται αριθμοί και μεγέθη, αλλά μόνο οι νόμοι της λογικής, μέσα από τρεις απλούς τελεστές, τον AND (και), που συμβολίζει τη σύζευξη, τον OR (ή), που συμβολίζει τη διάζευξη, και τον NOT (όχι), που συμβολίζει την άρνηση. Στην άλγεβρα του Μπουλ είναι δυνατή η εκτέλεση λογικών και αριθμητικών πράξεων.Το αποτέλεσμα μιας πράξης μπορεί να είναι αλήθεια (true) ή ψέμα (false), που συνήθως αναπαριστάται με τα ψηφία 1 και 0 αντίστοιχα. Οι κανόνες της άλγεβρας του Μπουλ επαληθεύτηκαν έναν αιώνα αργότερα και συγκεκριμένα το 1937 από τον αμερικανό μαθηματικό Τζορτζ Στίμπιτζ.

Πρωτότυπη και αξιοσημείωτη είναι η γενική συμβολική μέθοδος λογικής διαδικασίας για εξαγωγή συμπεράσματος του Μπουλ, την οποία ανέπτυξε το 1854, στο έργο του που προαναφέρθηκε. Δοκίμασε, επίσης, μία αντίστοιχη μέθοδο με πιθανότητες, που επέτρεπε από δοθείσες πιθανότητες ενός οποιουδήποτε συστήματος συμβάντων να προσδιοριστεί η πιθανότητα ενός άλλου τυχαίου συμβάντος, που συνδέεται λογικά με τα αρχικά συμβάντα του συστήματος.

Το 1855 παντρεύτηκε την 23χρονη Μαίρη Έβερεστ, με την οποία απέκτησε πέντε κορίτσια και το 1857 εξελέγη εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας. Τα έργα του που ακολούθησαν, η «Πραγματεία περί διαφορικών εξισώσεων» («Treatise on Differential Equations», 1859) και η «Πραγματεία περί τού λογισμού των πεπερασμένων διαφορών» («Treatise on the Calculus of Finite Differences») το 1860, ενσωματώνουν επεξεργασμένες τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις του Μπουλ.

Παρ’ όλο που φαινόταν δυσνόητος και ασαφής, ο τρόπος συλλογιστικής διαδικασίας του Μπουλ οδήγησε σε εφαρμογές που ο ίδιος δεν είχε καν ονειρευτεί, όπως στους ηλεκτρονόμους των τηλεφωνικών κυκλωμάτων και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η άλγεβρά του είναι σημαντική και σε άλλα πεδία, όπως η Στατιστική, η Θεωρία συνόλων και ο προγραμματισμός.

Στα τέλη Νοεμβρίου του 1864 ο Μπουλ είχε την απερισκεψία να κάνει μάθημα με βρεγμένα από τη βροχή ρούχα. Αρρώστησε και ανέβασε υψηλό πυρετό. Η σύζυγός του πίστευε ότι η θεραπεία θα έπρεπε να είναι όμοια με την αιτία της αρρώστιας του και άρχισε να του ρίχνει κουβάδες με νερό στο κρεβάτι του. Η κατάσταση της υγείας του μεγάλου επιστήμονα διαρκώς χειροτέρευε και στις 8 Δεκεμβρίου 1864 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 49 ετών από πλευριτική συλλογή (συσσώρευση υγρού γύρω από τους πνεύμονες).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1499#ixzz3qN3qR4zH

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ

 

Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ

134

0

2 Νοεμβρίου 1917: Ενώ η εξέγερση κατά των Οθωμανών εξελίσσεται νικηφόρα για τους Άραβες που ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, αποστέλλει μία επιστολή στον ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Ρότσιλντ, ζητώντας να τη διαβιβάσει στη Διεθνή Σιωνιστική Ομοσπονδία.

Πρόκειται για τη «Διακήρυξη Μπάλφουρ», όπως θα μείνει στην ιστορία, με την οποία δίδεται η υπόσχεση για την εγκαθίδρυση μιας «εβραϊκής πατρίδας» στην Παλαιστίνη, με σεβασμό στα δικαιώματα των λαών που ζουν ήδη στην περιοχή. Ως αντάλλαγμα, η εβραϊκή κοινότητα καλείται να ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να εισέλθουν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι συζητήσεις που προηγήθηκαν της Διακήρυξης είχαν να κάνουν με τις λεπτομέρειες στη διατύπωση. Η φράση «εβραϊκή πατρίδα» χρησιμοποιήθηκε εσκεμμένα αντί της λέξης «πολιτεία», μιας και το επίσημο Λονδίνο δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι στόχος του ήταν η δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους. Επιπλέον, η αλλαγή μιας πρόθεσης οροθετούσε αυτή την πατρίδα μέσα στην Παλαιστίνη προς αποφυγής του εποικισμού όλης της περιοχής, ενώ στο τελικό κείμενο προστέθηκε και η αναφορά στα δικαιώματα των μη εβραϊκών κοινοτήτων.

Όλες αυτές οι αλλαγές ήταν αποτέλεσμα πιέσεων ενός αντι-σιωνιστή εβραίου και υπουργού της ινδικής κυβέρνησης, του Έντουιν Σάμιουελ Μοντάγκου, που πίστευε ότι η Διακήρυξη Μπάλφουρ στην αρχική της μορφή θα ενίσχυε τους αντισημιτικούς διωγμούς.

Η επιστολή περιελήφθη τρία χρόνια αργότερα στη Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία διαμοιράστηκαν τα ιμάτια της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Μ. Βρετανία πήρε υπό την εντολή της τα εδάφη της Παλαιστίνης, κατόπιν αποφάσεως της Κοινωνίας των Εθνών. Οι Εβραίοι της Διασποράς ενθαρρύνθηκαν να μεταναστεύσουν κατά χιλιάδες στη «Γη της Επαγγελίας» και των προγόνων τους, προς μεγάλη αντίδραση των ντόπιων Αράβων.

Η πληθυσμιακή ισορροπία της περιοχής άρχισε να διαταράσσεται, η απελευθερωτική για τους Εβραίους -τρομοκρατική για τους Άραβες- οργάνωση «Χαγκάνα» ανέλαβε δράση και οι Βρετανοί «ένιπταν τας χείρας τους», όταν δεν υποστήριζαν το εβραϊκό στοιχείο. Έτσι φθάσαμε στο 1948, όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ σε παλαιστινιακά εδάφη.

Η επιστολή Μπάλφουρ προς Ρότσιλντ δεν ήταν απλώς ένα ευχολόγιο!

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/25#ixzz3qN4CXwgm

Σταύρος Ξενίδης

1924 – 2008

782

0

Ένας από τους μεγαλύτερους «καρατερίστες» του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου.

Ο Σταύρος Ξενίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1924. Σπούδασε υποκριτική στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1944.

Στον κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο του το 1953, στην ταινία «Το τραγούδι του πόνου». Έκτοτε, εμφανίστηκε σε περισσότερες από 70 ταινίες, σχεδόν πάντα σε δεύτερους ρόλους και συνήθως στο πλευρό κωμικών ηθοποιών.

Μερικοί από τους πιο γνωστούς ρόλους του είναι στις ταινίες: «Ο Ηλίας του 16ου» (1959), «Περάστε την Πρώτη του Μηνός» (1965), «Το Κοροϊδακι της Δεσποινίδος» (1960), «Ο Ρωμιός Έχει Φιλότιμο» (1968), «Χριστίνα» (1960), «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965), «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965), «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια» (1966), «Ο Στρίγγλος Που Έγινε Αρνάκι» (1967) κ.ά.

O Σταύρος Ξενίδης, όμως, είχε και έντονη τηλεοπτική δραστηριότητα. Πέρα από τον «Αστυνόμο Μπέκα» του Γιάννη Μαρρή, που προβλήθηκε στην ΕΡΤ από το 1979, έπαιξε και στο σίριαλ «Ο συμβολαιογράφος». Από τις νεότερες τηλεοπτικές επιτυχίες του ήταν το «Μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη», που προβλήθηκε από το Mega τη σεζόν 1990-1991. Στη δεκαετία του '80 έπαιξε στο «Πάρκινγκ».

Από τις 27 Μαΐου 2008 ο Σταύρος Ξενίδης φιλοξενείτο -μαζί με τη σύζυγό του, επίσης ηθοποιός, Μαργαρίτα Λαμπρινού- σε γηροκομείο της Αθήνας. Αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, που του προκάλεσαν αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια. Πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2008.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/386#ixzz3qN4aqOAS

Φιλ Γουντς

1931 – 2015

22

0

Αμερικανός αλτοσαξοφωνίστας, κλαρινετίστας και συνθέτης της τζαζ. Από τους σημαντικότερους μουσικούς, που ανέδειξε το μουσικό ιδίωμα του μπίποπ, με ξεχωριστό παίξιμο στο σαξόφωνο.

Ο Φίλιπ Γουέλς Γουντς (Philip Wells Woods) γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1931 στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να φοιτήσει στο Ωδείο του Μανχάταν (Manhattan School of Music) και τη φημισμένη σχολή μουσικής Τζούλιαρντ. Ήταν ένας από τους πρώτους τζαζίστες με σοβαρές μουσικές σπουδές στο ενεργητικό του. Μελέτησε τη μουσική του Σένμπεργκ, του Κέιτζ, του Στραβίνσκι και του Μπάρτοκ. Ωστόσο, η γνωριμία του με τον μεγάλο πιανίστα της τζαζ Λένι Τριστάνο  ποτέλεσε γεγονός - σταθμό στη μουσική του διαδρομή.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '50 ο Γουντς ήταν ένας ολοκληρωμένος μουσικός, γνωστός με το παρατσούκλι «New Bird», επειδή έπαιζε το σαξόφωνο με έναν εντελώς δικό του τρόπο, σε μία εποχή που όσοι νέοι μουσικοί έπαιζαν μπίμποπ, κόπιαραν το παίξιμο του «Bird», του θρυλικού Τσάρλι Πάρκερ. Από το 1955 και μετά, συνεργάστηκε με ογκόλιθους της τζαζ, όπως ο Ντίζι Γκιλέσπι (στη θρυλική περιοδεία του 1956, που πατρονάρισε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κι ένας σταθμός της οποίας ήταν η Αθήνα), ο Θελόνιους Μονκ, ο Μπένι Γκούντμαν, ο Σόνι Ρόλινς και ο Τζιλ Έβανς.

Το 1957 προκάλεσε ένα μικρό σκάνδαλο στην κοινότητα της τζαζ, όταν παντρεύτηκε τη χήρα του Τσάρλι Πάρκερ, τη γοητευτική Τσαν Πάρκερ (1925-1999). Για ορισμένους μαύρους μουσικούς, που έβλεπαν τον λευκό σαξοφωνίστα σαν ενόχληση, η κίνηση αυτή ισοδυναμούσε με προσβολή. Το 1967 κυκλοφόρησε ένα ασυνήθιστο - για τα αμερικανικά δεδομένα - δίσκο, με τίτλο «Greek Cooking» και γκεστ σταρ το μπουζούκι του Ιορδάνη Τσομίδη.

Από το 1968 έως το 1972, ο Γουντς εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου σχημάτισε ένα συγκρότημα αβάν - γκαρντ τζαζ με την ονομασία «European Rhythm Machine». Στη συνέχεια επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και μετά από μία μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια να παίξει ηλεκτρονική τζαζ, σχημάτισε ένα κουιντέτο, με το οποίο έπαιζε σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του, ενώ είχε μία πετυχημένη συνεργασία με μουσικούς της ποπ, όπως ο Μπίλι Τζόελ («Just the Way You Are»), οι Steely Dan («Doctor Wu») και ο Πολ Σάιμον («Have a Good Time»).

Ο Φιλ Γουντς πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου 2015 στο Ίστ Στράουντμπεργκ της Πενσυλβάνιας, σε ηλικία 83 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1479#ixzz3qN58DCkK

Συμφωνία αρ. 13 του Μότσαρτ

 

Ο νεαρός Αμαντέους Μότσαρτ

27

0

Συμφωνικό έργο της πρώιμης περιόδου του Βόλφγκαγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Ο πλήρης τίτλος του είναι Συμφωνία αρ. 13 σε Φα Μείζονα και φέρει τον αριθμό 112 στο κατάλογο Κέχελ με τα έργα του σπουδαίου αυστριακού συνθέτη.

Ο Μότσαρτ ήταν μόλις 15 χρόνων, όταν ολοκλήρωσε αυτή του τη σύνθεση στις 2 Νοεμβρίου 1771 στο Μιλάνο, όπου βρισκόταν με τον πατέρα του για συναυλίες. Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε λίγες ημέρες αργότερα (22 ή 23 Νοεμβρίου) στο Ζάλτσμπουργκ και συγκεκριμένα στην οικία του βασιλικού θησαυροφύλακα Άλμπερτ φον Μάγιερ.

Η Συμφωνία αρ. 13 του Μότσαρτ  αποτελείται από τέσσερα μέρη:

• Allegro
• Andante
• Minuetto (πιθανόν να έχει γραφτεί από τον πατέρα του Λεοπόλδο Μότσαρτ).
• Molto Allegro

Παραλλαγές σε ένα θέμα του Χάιντν

Μουσικό έργο του Γιοχάνες Μπραμς (1833-197), από τα πιο γνωστά του σπουδαίου γερμανού συνθέτη. O πρωτότυπος τίτλος στα γερμανικά είναι «Variationen über ein Thema von Jos. Haydn».

Ο Μπραμς συνέθεσε το έργο το καλοκαίρι του 1873 στο παραλίμνιο χωριό Τούτσινγκ της Βαυαρίας, όπου περνούσε τις διακοπές του. Αρχικά το έγραψε για δύο πιάνα (op.56b) και στη συνέχεια το μετέγραψε για ορχήστρα (op. 56a). Το έργο αποτελείται από το θέμα «Ύμνος του Αγίου Αντωνίου» («Chorale St. Antoni»), οκτώ παραλλαγές του θέματος και το φινάλε. Τα μέρη:

• Thema. Chorale St. Antoni. Andante
• Variation I. Poco più animato (Andante con moto)
• Variation II. Più vivace (Vivace)
• Variation III. Con moto
• Variation IV. Andante con moto (Andante)
• Variation V. Vivace (Poco presto)
• Variation VI. Vivace
• Variation VII. Grazioso
• Variation VIII. Presto non troppo (Poco presto)
• Finale. Andante

Η πρεμιέρα της ορχηστρικής εκδοχής του έργου δόθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1873 από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. Στις μέρες μας αμφισβητείται αν το θέμα είναι έργο του Χάυδν και αποδίδεται με αρκετή, πάντως, επιφύλαξη στον γαλλοαυστριακό συνθέτη Ιγκνάς Πλεγιέλ (1757-1831).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/688#ixzz3qN75eA14

Ο  ΑΥΡΙΑΝΟΣ  ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ

Τρίτη
3/11

02:00

8°C

47%

1 Μπφ Α
3 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

08:00

6°C

50%

1 Μπφ Α
3 Km/h

ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

14:00

20°C

20%

2 Μπφ NA
9 Km/h

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ

20:00

13°C

40%

1 Μπφ Α
3 Km/h

ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΕΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ 

“ ΛΟΤΑΡΙΑ Η  ΕΚΛΟΓΗ  ΠΡΟΕΔΡΟΥ  ΤΗΣ  Ν.Δ ”

   Στην πλουσιότατη  γκάμα των διαφόρων παιχνιδιών “ νόμιμου..τζόγου που υπάρχει  “ φίλοι μου , θα  μπει , λένε , και  η  εκλογή  προέδρου  της  Ν.Δ . Κάτι  δηλαδή  σαν  “ ιππόδρομος “ και  μετά  την  ανάδειξη  του  Προέδρου , πρώτα  ο..Θεός , οι  νικητές  θα  πάρουν  τα κέρδη  τους  που  υπολογίζονται .

   Ήδη  όμως , έχουν αρχίσει  και  παίζονται  και ..” ΚΑΤ’ ΙΔΙΑΝ “ στοιχήματα , του  ιπποδρομιακού  τύπου , ΓΚΑΝΙΑΝ , ΦΟΡΚΑΣΤ κλπ που  όπως  προβλέπεται  θα  έχουν  πολύ  μεγάλες  αποδόσεις , ο  μόνος  βέβαια  που  σίγουρα  θα  χάσει είναι  ο  Νεοδημοκρατικός κόσμος , που  μετά  από  όλα όσα  βλέπει  και  ακούει ..” κόβει..λάσπη ‘ όπως  λέμε και  στο  τέλος , έτσι  όπως  πάνε τα  πράγματα , θα  έχουμε  μεν  μπόλικους  υποψήφιους  αλλά  όχι όμως  και..” ψηφοφόρους “…

  Καλά , είναι  εικόνα  αυτή για  ένα  μεγάλο  κόμμα ; Βέβαια  το ..” ΜΕΓΑΛΟ “ δεν γνωρίζουμε  αν θα  υπάρχει και  μετά  τις Εθνικές  εκλογές , που όπου  να ΄ναι  θα..καταφθάσουν . Όπως  θα  μάθατε  βέβαια , ξαναμαζεύονται  οι “ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ “ , οι  οποίοι , όλο και  σε  κάποια  καινούργια  “ στέγη “ θα  χωθούν , και  ίσως και  να  φτιάξουν  και  άλλο  κόμμα …

  Αυτά  βέβαια δεν  είναι του  παρόντος , γιατί  αυτή  την εποχή έχουμε  σοβαρότερα πράγματα  για  να  ασχοληθούμε , όπως  π.χ στις  7 Νοεμβρίου σε  ένα  μεγάλο  ξενοδοχείο  στη  λίμνη  Πλαστήρα , θα  γίνει  το  πρώτο ..” ΛΙΜΝΟΣΥΝΕΔΡΙΟ “ , συνέδριο δηλαδή  των  πόλεων  με  λίμνες , μεταξύ  φυσικά  αυτών  και το  Λιδωρίκι , μάλλον  σε ..” θαλασσοσυνέδριο “ μάλλον  θα  έπρεπε  να  συμμετάσχει , τέλος  πάντων , δεν είναι και  πολύ  δύσκολο , το..” λιμνοσυνέδριο ‘ να  γίνει..” θαλασσοσυνέδριο “..

   Σ’ αυτό  λοιπόν το..” λιμνοπάρτι “ , είμαστε  όλοι  καλεσμένοι , μόνο  που  δεν  γνωρίζουμε αν  θα  μας πληρώσουν  και  τα..έξοδά  μας , και επειδή  είναι  βεβαιότατο ,πως  θα  υπάρξουν σοβαρότατες προτάσεις , καλό  θα  είναι  όσοι  δεν  έχουν  τι  να  κάνουν , ας  πάνε να το..γλεντήσουν , όπως  λέει  κι’ ο Λαός  μας , η  φτώχεια  θέλει ..καλοπέραση , λοιπόν  μη το  σκέφτεστε , είναι  πραγματική  ευκαιρία ..

   Εμείς  πάντων , θα  είμαστε  εκεί  και θα σας  περιγράψουμε όλα  όσα  θα γίνουν , για  να  είστε  ενήμεροι . Μάλιστα , θα  αρχίσουμε το..ρεπορτάζ  μας , από  αύριο με έμμετρη  εισαγωγή , γνωστού  συνεργάτη  μας , που διατηρεί  την..ανωνυμία  του, αύριο λοιπόν να  μη  χάσει  κανένας το  έμμετρο έργο “ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ  ΣΕ..ΛΙΜΝΟΠΑΡΤΙ “, μέχρι  τώρα  φίλοι μου  όλοι  γνωρίζαμε το  περίφημο έργο του  Τσαϊκόφσκι , “ Η  ΛΙΜΝΗ  ΤΩΝ  ΚΥΚΝΩΝ “ ,  από αύριο  όμως θα  έχουμε  και  τις..” ΛΙΜΝΕΣ  ΤΩΝ..ΔΗΜΑΡΧΩΝ …”

    Αν  δεν  το  διαβάσετε ΘΑ…ΧΑΣΕΤΕ ..

Καλό  σας  ξημέρωμα

Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη ….Κ.Κ.-