Λιδορίκι 6-7-1955 , Θανάσης Μπήλιος , πατήρ και Γιώργος Μπήλιος υιός , μπροστά στο μαγαζί τους , εμφανέστατη από τότε η ομοιότητά τους , που όσο περνούσαν τα χρόνια ..μεγάλωνε ..
Αρχείο Γ.Μπήλιου
********
Καλησπέρα Λιδορικιώτες
Καλησπέρα στους αγαπημένους μας φίλους σε όλο τον κόσμο ..
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:52
Δύση Ήλιου: 17:24
Σελήνη 23 ημερών
- NEO!Γιορτάζουν: Ιωαννίκιος, Ιωαννίκη,Νίκανδρος, Νικάνδρα.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1918
Συνέρχεται το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ (νυν ΚΚΕ) στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων στον Πειραιά.
1921
Ιδρύονται από τον Χίτλερ τα Τάγματα Εφόδου (SA), παραστρατιωτική οργάνωση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που βοήθησε τους Ναζί να πάρουν την εξουσία στη Γερμανία. Φορούσαν καφέ πουκάμισα για να ξεχωρίζουν από τα SS, που φορούσαν μαύρα.
1922
Ο άγγλος αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ ανακαλύπτει τον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμώνστην Αίγυπτο.
1944
Ολοκληρώνεται η εκκένωση της Ελλάδος από τους Γερμανούς. Γερμανικές φρουρές παραμένουν μόνο στα νησιά Ρόδο, Κάλυμνο, Κω, Λέρο, Τήνο, Μήλο, και στο ΒΔ τμήμα της Κρήτης μέχρι τον Μάιο του 1945.
1979
Ιρανοί ισλαμιστές καταλαμβάνουν την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τεχεράνη και κρατούν ομήρους 63 Αμερικανούς για 444 μέρες. Οι εισβολείς, στην πλειοψηφία τους φοιτητές, ζητούν από τις ΗΠΑ να στείλουν τον πρώην Σάχη πίσω στο Ιράν για να δικαστεί. Η κρίση που ξεσπά σφραγίζει οριστικά το μέλλον του αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ.
1996
Τραγικό δυστύχημα έξω από το Βαθύ της Σάμου. Το επιβατηγό πλοίο «Σάμαινα» διεμβολίζει την πυραυλάκατο «Κωστάκος», η οποία βυθίζεται. Τέσσερα μέλη του πληρώματος αγνοούνται.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0411#ixzz3qXjFbRBn
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1883
Νικόλαος Πλαστήρας, στρατιωτικός και πολιτικός από τα Άγραφα, που διετέλεσε και πρωθυπουργός της Ελλάδας (1945-1950, 1951-1952). (Θαν. 26/7/1953)
1901
Σπυρίδων Μαρινάτος, έλληνας αρχαιολόγος, με σημαντικότατο ανασκαπτικό έργο στη Θήρα της Σαντορίνης. (Θαν. 1/10/1974)
1903
Ελένη Παπαδάκη, ελληνίδα ηθοποιός. (Θαν. 22/12/1944)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0411#ixzz3qXjg6tDy
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1847
Φέλιξ Μέντελσον - Μπαρτόλντι, γερμανός συνθέτης.(Γεν. 3/2/1809)
1988
Κλεάνθης Βικελίδης, διεθνής έλληνας ποδοσφαιριστής, με σπουδαία καριέρα στον Άρη Θεσσαλονίκης. (Γεν. 23/10/1916)
1995
Γιτζάκ Ράμπιν, πρωθυπουργός του Ισραήλ. Δολοφονήθηκε από τον φανατικό σιωνιστή Γιγκάλ Αμίλ. (Γεν. 1/3/1922)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0411#ixzz3qXjsES9C
Ελένη Παπαδάκη
1908 – 1944
1176
Μεγάλη ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου. Υπήρξε το πλέον «επώνυμο» θύμα των Δεκεμβριανών.
Η Ελένη Παπαδάκη γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1908 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας της, Νικόλαος Παπαδάκης, ήταν ανώτερος υπάλληλος της Ιονικής Τράπεζας και η μητέρα της Αικατερίνη Κωνσταντινίδη ήταν κόρη του πανεπιστημιακού καθηγητή Στυλιανού Κωνσταντινίδη, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Η οικογένεια Παπαδάκη είχε και ένα γιo, τον Μιχάλη, δύο χρόνια μικρότερο από την Ελένη.
Έτυχε εξαιρετικής μόρφωσης και από νεαρή ηλικία έτρεφε μεγάλο πάθος για το θέατρο. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε ως ακροάτρια μαθήματα φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μιλούσε απταίστως τέσσερις γλώσσες (γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά) και τελειοποίησε τα αρχαία ελληνικά της για να μπορεί να διαβάζει τους τραγικούς από το πρωτότυπο. Τη μόρφωσή της συμπλήρωσε με σπουδές φωνητικής μουσικής και πιάνου στο «Ελληνικό Ωδείο» Αθηνών.
Σε ηλικία 17 ετών εμφανίσθηκε επί σκηνής στο Θέατρο Τέχνης του Σπύρου Μελά (25 Ιουνίου 1925), ερμηνεύοντας το ρόλο της Προγονής στο έργο του Λουίτζι Πιραντέλο Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα. Η πρώτη αυτή εμφάνισή της χαιρετίστηκε με ενθουσιώδεις κριτικές. «Η σκηνή απέκτησε μίαν μεγάλην ηθοποιόν» έγραψε στην εφημερίδα Δημοκρατία ο Κωστής Μπαστιάς. Το ίδιο έτος διακρίθηκε και ως Ηρωδιάς στη Σαλώμη του Όσκαρ Γουάιλντ και Ρίλκε βαν Έιντεν στο έργο του Λενορμάν Ο χρόνος είναι όνειρο.
Με την Κατίνα Παξινού, στο ξεκίνημα της καριέρας τους
Το 1926 συμμετείχε στο θίασο Οι Νέοι ως πρωταγωνίστρια σε έργα των Ντ’ Ανούτσιο (Τζοκόντα), Γρηγορίου Ξενόπουλου (Η Αναδυομένη) και άλλων συγγραφέων. Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με την Κυβέλη, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον Αιμίλιο Βεάκη, τον Νίκο Δενδραμή, τον Γιώργο Παππά, τον Περικλή Γαβριηλίδη και διακρίθηκε ιδίως ως:
- Μαργαρίτα («Κυρία με τις Καμέλιες» του Δουμά)
- Άννα («Ωραία Νεράιδα» του Λοτάρ)
- Κάτια Μάσλοβα («Ανάσταση» του Τολστόι)
- Νόρα («Σπίτι με τις Κούκλες» του Ίψεν)
- Δούκισσα («Εχθρά» του Νικοντέμι)
- Ελένη Νικολάγεβνα («Ζήλεια» του Αρτσιμπάτσεφ)
Το 1931 έπαιξε με δικό της θίασο στην Κωνσταντινούπολη, όπου της έγιναν μεγάλες τιμές και γράφτηκαν ενθουσιώδεις κριτικές. Ο Τούρκος συγγραφέας και ποιητής Χαλίτ Φαχρί σε κριτική του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Είδα τότε την Παπαδάκη εμπρός μου ζωντανό σύμβολο μιας ευγενούς τέχνης. Αν και δεν γνωρίζω λέξη ελληνική, ούτε και είχα διαβάσει το έργο στο πρωτότυπο, η φωνή της, οι κινήσεις, η μιμική και οι στάσεις της καλλιτέχνιδας αυτής με τη φλογερή ψυχή, μου μιλούσαν και έρχονταν σε εμένα ως λόγια. Είναι ιδιαιτέρως άξιο εκτίμησης και επαίνου το γεγονός ότι μια καλλιτέχνις τόσο νέα υποδύεται με τόση δύναμη το πρόσωπο μιας ώριμης γυναίκας, μιας μητέρας».
Το 1931 πραγματοποίησε και τη μοναδική της εμφάνιση στον κινηματογράφο. Πρωταγωνίστησε στη βωβή ταινία του Ιωάννη Λούμου Στέλλα Βιολάντη, η ψυχή του πόνου, που βασιζόταν στο διήγημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου Στέλλα Βιολάντη. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα δεν την ικανοποίησε και αποφάσισε να αφιερωθεί στο θέατρο.
Το 1932 προσελήφθη στο επανασυσταθέν Εθνικό Θέατρο, στο οποίο μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής της έπαιξε πρωταγωνιστικούς ρόλους, που άφησαν εποχή. Ξεχώρισε ως:
- Έλα Ρεντχάιμ («Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν» του Ίψεν, 1933)
- Δυσδαιμόνα («Οθέλλος» του Σέξπιρ, 1933)
- Ζελφά («Ιούδας» του Σπύρου Μελά, 1934)
- Βασίλισσα («Δον Κάρλος» του Σίλερ, 1934)
- Έρσίλια Ντρέι («Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Πιραντέλο, 1935)
- Μπετίνα Κλάουζεν («Πριν από το ηλιοβασίλεμα» του Χάουπτμαν, 1936)
- Αγγέλα Παπαστάμου («Πειρασμός» του Ξενόπουλου, 1936)
- Λαίδη Γουίντερμιρ («Βεντάλια» του Όσκαρ Γουάιλντ, 1937)
- Μανταλένια («Ψευτοσπουδαίες» του Μολιέρου, 1938)
- Ναταλία της Οράγγης («Πρίγκηπας του Χόμπουργκ» του Κλάιστ, 1938)
- Ρεγάνη («Βασιλιάς Λιρ» του Σέξπηρ, 1938)
- Λαίδη Τσίλτερν («Ιδανικός σύζυγος» του Όσκαρ Γουάιλντ, 1938)
- Λαίδη Τιζλ («Σχολείο κακογλωσσιάς» του Σέρινταν, 1939)
- Μαρία («Το Κοντσέρτο» του Χέρμαν Μπαρ, 1939)
- Δωροθέα («Δωροθέα Άνγγερμαν» του Χάουπτμαν, 1940)
- Δοούκισσα του Μάλμπορο («Ένα ποτήρι νερό» του Σκριμπ, 1940)
- Πόρσια («Έμπορος της Βενετίας» του Σέξπιρ,1940)
- Σελιμένη («Μισάνθρωπος» του Μολιέρου, 1943)
Στην κριτική του για την παράσταση του έργου του Πιραντέλο Να ντύσουμε τους φτωχούς ο Αχιλλέας Κύρου έγραψε: «Τα χειροκροτήματα ανήκον ιδίως εις την δεσποινίδα Παπαδάκη, η οποία απέδειξε προσόντα αληθώς ανωτέρου ηθοποιού». Για τον ίδιο ρόλο ο Θεμιστοκλής Αθανασιάδης-Νόβας σημείωνε: «Αλλά η δόξα της βραδυάς ήταν η δεσποινίς Παπαδάκη. Σ’ αυτή δεν λέω ότι ημπορεί να είναι υπερήφανη. Υπερήφανοι πρέπει να είμαστε ημείς γι’ αυτήν».
Η Ελένη Παπαδάκη ως Εκάβη
Υψηλού επιπέδου ήταν και οι ερμηνείες της σε παραστάσεις αρχαίου δράματος. Ξεχώρισε ως:
- Κλυταιμνήστρα («Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, 1936)
- Αντιγόνη («Αντιγόνη» του Σοφοκλή. 1940 και 1941)
- Ιφιγένεια («Ιφιγένεια Εν Ταύροις» του Ευριπίδη, 1941)
- Εκάβη («Εκάβη» του Ευριπίδη, 1943 και 1944).
Στις 30 Δεκεμβρίου του 1943 ο Άγγελος Σικελιανός έγραψε στο Ελεύθερο Βήμα για την Εκάβη της Παπαδάκη, που αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα της καριέρας της: «Η καταπληκτική ερμηνεία της Εκάβης μας σταμάτησε μπρος σε ένα γεγονός, που πολύ ολίγα όμοιά του μπορούμε να απαντήσουμε, όχι μόνο ανάμεσά μας, μα και γενικά στην ιστορία ολόκληρη της ηθοποιίας. Εννοώ το γεγονός αυτό: Να ιδούμε μια μεγάλη καλλιτέχνιδα σαν την Ελένη Παπαδάκη, να υποταχθή, να πειθαρχήση απόλυτα και ολόκληρη στο Λόγο και το Πνεύμα του έργου, με μια τέτοια καθαυτό θρησκευτική ταπείνωση μπροστά στον ποιητή, ώστε μονομιάς -όσο μεγάλη καλλιτέχνιδα κι’ αν ήταν σε πρωτήτερες της επιδόσεις- να μας αποκαλυφθή αναπλασμένη σ’ ένα άλλο ανώτατο επίπεδο δημιουργικής της Αρετής». Η ηθοποιός Έλσα Βεργή έλεγε αργότερα ότι «Η Εκάβη της Παπαδάκη ήταν το σύμβολο μιας ολόκληρης φυλής στο πρόσωπο μιας μάνας».
Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, η Ελένη Παπαδάκη συνελήφθη στο σπίτι του φίλου και συναδέλφου της Δημήτρη Μυράτ στα Πατήσια (21 Δεκεμβρίου 1944) από άνδρες του ΕΛΑΣ, κατόπιν διαταγής του Καπετάν Ορέστη, του 23χρονου αρχηγού της ΟΠΛΑ της περιοχής. Κατηγορήθηκε για φιλογερμανική στάση και ως «φιλενάδα του Ράλλη», δηλαδή του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη. Φήμες που κυκλοφορούσαν στην Αθήνα την ήθελαν να παντρεύεται τον Ράλλη. Η πραγματικότητα ήταν ότι οι οικογένειες Ράλλη και Παπαδάκη συνδέονταν με φιλία από τα προπολεμικά χρόνια και η Ελένη Παπαδάκη είχε μεσολαβήσει στον Ράλλη για την απελευθέρωση αντιστασιακών ή Εβραίων καταζητούμενων. Νωρίτερα και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 1944, η Παπαδάκη είχε διαγραφεί από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ), που ελεγχόταν από το ΚΚΕ, για φιλογερμανική στάση.
Τα μεσάνυχτα άρχισε η ανάκριση της Παπαδάκη από τον καπετάν Ορέστη και τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Δεκεμβρίου του 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο του ΕΛΑΣ. Αμέσως μετά μεταφέρθηκε μαζί με άλλους μελλοθανάτους στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ στο Γαλάτσι, όπου δολοφονήθηκε με δύο σφαίρες στον αυχένα από τον εκτελεστή της ΟΠΛΑ Βλάσση Μακαρώνα. Η διαταγή του Ορέστη ήταν να εκτελεστεί με τσεκούρι, αλλά ο Μακαρώνας μάλλον τη λυπήθηκε και προτίμησε ένα πιο «ανώδυνο» τρόπο.
Η Παπαδάκη παρέμεινε αγνοούμενη για ένα μήνα. Το πτώμα της βρέθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1945, προκαλώντας σοκ στην αθηναϊκή κοινωνία. Η κηδεία ήταν «μεγαλοπρεπεστάτη», σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, κι έγινε στις 28 Ιανουαρίου στο Άγιο Γεώργιο Καρύτση, παρουσία πλήθους κόσμου. Ο τραγικός θάνατος της Παπαδάκη έθεσε πρόωρα τέρμα σε μια λαμπρή καριέρα και θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια. Ο Άγγελος Σικελιανός της αφιέρωσε τους στίχους, εν είδει επιγράμματος:
Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε
κι όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνη.
Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κ’ οι εννιά αδελφές εσκύψαν
να της βάλουνε των αιώνων το στεφάνι.
Ο επίλογος της δολοφονίας της Ελένης Παπαδάκη γράφτηκε με τη συγγνώμη του γ.γ. του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, και την εκτέλεση του Ορέστη ως «πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις». Ο Μακαρώνας και η ομάδα του συνελήφθησαν από τις αρχές, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/749#ixzz3qXkLO1CE
Νικόλαος Πλαστήρας
1883 – 1953
3250
Στρατιωτικός και πολιτικός, με έντονη δράση σε κρίσιμες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, γνωστός με το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης». Γεννήθηκε στο Βούνεσι (σημερινό Μορφοβούνι) Καρδίτσας στις 4 Νοεμβρίου 1883.
Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο κατατάχθηκε ως εθελοντής στο στρατό με το βαθμό του δεκανέα το 1903 και πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα. Συμμετείχε ενεργά στον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο», που έκανε το Κίνημα στο Γουδί (1909) και έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Το 1912, μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας, ονομάσθηκε Ανθυπολοχαγός και με το βαθμό αυτό πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913). Ο Πλαστήρας διακρίθηκε σε πολλές μάχες, ιδιαίτερα στη Μάχη του Λαχανά, όπου οι συμπολεμιστές του έδωσαν το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης». Κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού (1916) συντάχθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και προσχώρησε στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης. Στις επιχειρήσεις του Μακεδονικού Μετώπου κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έδειξε ξεχωριστά χαρίσματα, ιδιαίτερα στη Μάχη του Σκρα και προήχθη σε αντισυνταγματάρχη.
Το 1919 ανέλαβε τη διοίκηση του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων στην Ουκρανία, συμμετέχοντας στη συμμαχική εκστρατεία υποστήριξης του ρωσικού «Λευκού Στρατού», ο οποίος εμάχετο τους μπολσεβίκους του Λένιν. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, ο Πλαστήρας επικεφαλής της ίδιας μονάδας και με το βαθμό του συνταγματάρχη εστάλη στο Μικρασιατικό Μέτωπο.
Η δράση του κατά τη μικρασιατική εκστρατεία ενίσχυσε τη φήμη του. Οι Τούρκοι τον ονομάζουν Καρά-Πιπέρ (Μαυρόπιπερο), εξαιτίας του μελαψού του χρώματος και τη μονάδα του «Σεϊτάν Ασκέρ» (Στρατό του Διαβόλου). Ο Πλαστήρας διακρίθηκε κατά την τουρκική αντεπίθεση στο Σαγγάριο, που προκάλεσε την κατάρρευση του Μετώπου. Οδήγησε τη μονάδα του συντεταγμένα στον Τσεσμέ και από εκεί στη Χίο, σώζοντας παράλληλα χιλιάδες πρόσφυγες που τον ακολουθούσαν.
Η Μικρασιατική Καταστροφή έφερε την εξέγερση του στρατού στη Χίο και στη Μυτιλήνη τον Σεπτέμβριο του 1922 και τη δημιουργία της «Επαναστατικής Επιτροπής» υπό τους Νικόλαο Πλαστήρα, Στυλιανό Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά. Η Επιτροπή με τελεσίγραφό της αξίωσε την παράδοση της εξουσίας, την έξωση του βασιλιά Κωνσταντίνου και την παραίτηση της κυβέρνησης Γούναρη. Με τη βοήθεια του λαού και του στρατού, ιδίως του Ναυτικού, οι εξεγερθέντες γρήγορα έγιναν κύριοι της κατάστασης, με τον Νικόλαο Πλαστήρα να έχει αρχηγικό ρόλο. Ο Κωνσταντίνος παραιτήθηκε υπέρ του υιού του Γεωργίου Β', ενώ πρωθυπουργός ανέλαβε ο Σωτήριος Κροκιδάς.
O Στ. Γονατάς και o Ν. Πλαστήρας
Η Επαναστατική Επιτροπή είχε δύσκολο έργο να επιτελέσει. Έπρεπε να αναδιοργανώσει τον στρατό για να επιτύχει καλύτερους όρους ως ηττημένη χώρα στην επικείμενη διάσκεψη της Λοζάννης, να φροντίσει και να στεγάσει τους εκατοντάδες χιλιάδες μικρασιάτες πρόσφυγες, αλλά και να επουλώσει το τραυματισμένο λαϊκό αίσθημα, που ζητούσε την τιμωρία των υπαιτίων της Εθνικής Συμφοράς. Με μια αμφιλεγόμενη απόφασή του, προσήγαγε σε δίκη του πολιτικούς και στρατιωτικούς υπεύθυνους της ήττας («Δίκη των Έξι»), οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στο Γουδί.
Ο Πλαστήρας κάλεσε από την εξορία τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να ηγηθεί της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, που οδήγησαν στη Συνθήκη της Λωζάνης (1923). Η Επαναστατική Επιτροπή αντιμετώπισε επιτυχώς το φιλοβασιλικό πραξικόπημα των υποστρατήγων Γαργαλίδη και Λεοναρδόπουλου (Οκτώβριος 1923), ενώ δεν κλονίσθηκε με το περιστατικό της Κέρκυρας, που προκάλεσε την ολιγοήμερη κατάληψη του νησιού από τους Ιταλούς.
Ο Πλαστήρας πίστευε ότι η θέση των στρατιωτικών είναι στους στρατώνες και μόνο δεινά θα προκαλούσε η άσκηση εξουσίας από αυτούς. Έτσι, οδήγησε τη χώρα στις κάλπες στις 16 Δεκεμβρίου 1923. Από τις εκλογές απείχε η «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις», στην οποία είχαν συσπειρωθεί οι φιλοβασιλικοί και άλλοι αντιπολιτευόμενοι την Επαναστατική Επιτροπή. Η νέα Βουλή που προέκυψε ήταν Συντακτική και συνήλθε στις 2 Ιανουαρίου 1924, ανοίγοντας το δρόμο για τη Β' Ελληνική Δημοκρατία. Την ίδια μέρα, ο Πλαστήρας υπέβαλε την παραίτησή του από τις τάξεις του στρατεύματος, αφού πρώτα έκανε ένα απολογισμό των πεπραγμένων της Κυβερνητικής Επιτροπής. Για τις υπηρεσίες που προσέφερε στη χώρα, με απόφαση της Βουλής προήχθη στο βαθμό του αντιστρατήγου.
Από το 1924 έως το 1933 ο Νικόλαος Πλαστήρας δεν μετείχε στα κοινά, ζώντας μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας. Όταν στις εκλογές της 6ης Μαρτίου 1933 η αντιβενιζελική «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις» αναδείχθηκε νικήτρια, ο Πλαστήρας προσπάθησε να αποτρέψει την πολιτική μεταβολή μ' ένα πραξικόπημα που απέτυχε παταγωδώς, καθώς δεν είχε ούτε τη στήριξη του Ελευθερίου Βενιζέλου, καθώς η κυβέρνησή του παραιτήθηκε το ίδιο βράδυ.
Με το ενδεχόμενο να διωχθεί ποινικά για εσχάτη προδοσία, ο Πλαστήρας αναχώρησε κρυφά για τα Δωδεκάνησα και από εκεί για τη Βηρυτό και τη Γαλλία, όπου εγκαταστάθηκε στη Νίκαια. Τελικά, δεν διώχθηκε για το πραξικόπημα της 6ης Μαρτίου 1933, αλλά για το φιλοβενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935. Αν και βρισκόταν μακριά από την Ελλάδα, καταδικάσθηκε σε θάνατο, μαζί με τον Βενιζέλο.
Κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιδικτατορικής κίνησης, ενώ προσπάθησε μάταια να πείσει τη Γαλλία να αναλάβει ενεργό ρόλο στην κατάλυση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου έγραψε επιστολή προς την ελληνική κυβέρνηση, με την οποία την καλούσε να συνθηκολογήσει με την Ιταλία. Η επιστολή αυτή θα του κοστίσει πολιτικά τα επόμενα χρόνια.
Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου παρέμεινε εκτός πολιτικής σκηνής. Κατήγγειλε τόσο την Αριστερά, όσο και τη Δεξιά, για τις μεθοδεύσεις τους που οδήγησαν στον αδελφοκτόνο σπαραγμό. Πρώτος αυτός από τους αστούς πολιτικούς τόλμησε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «Εμφύλιος Πόλεμος», αντί του καθιερωμένου τότε όρου «Συμμοριτοπόλεμος».
Μετά τη λήξη του Εμφυλίου εμφανίσθηκε ως σημαιοφόρος της λήθης και της συμφιλίωσης. Στις 14 Ιανουαρίου 1950 ιδρύει την ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου) μαζί με τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Στις εκλογές τις 5ης Μαρτίου 1950 κέρδισε το 16,4% των ψήφων και 45 έδρες, ελθούσα τρίτο κόμμα, μετά το Λαϊκό Κόμμα και το Φιλελεύθερο. Στις 15 Απριλίου σχηματίζει κυβέρνηση συνασπισμού με αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου, η οποία θα έχει ζωή μόλις πέντε μηνών. Πρόλαβε, όμως, να πάρει μέτρα, που στόχευαν στην άμβλυνση των συνεπειών του Εμφυλίου, περιορίζοντας τις διώξεις των Αριστερών.
Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 η ΕΠΕΚ ήλθε δεύτερη, μετά τον Συναγερμό του Παπάγου, με το 23,5% των ψήφων και 74 έδρες. Σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ ΕΠΕΚ και Φιλελευθέρων, με πρωθυπουργό τον Πλαστήρα, που κράτησε ένα χρόνο. Παρά την πολιτική συνδιαλλαγής που ακολουθεί και παρά την αντίθεσή του κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, εκτελούνται οι Μπελογιάννης, Μπάτσης, Καλούμενος, Αργυριάδης, ενώ αρχίζει η Δίκη των Αεροπόρων. Το δεξιό παρακράτος ζει και βασιλεύει. Ο Πλαστήρας λαμβάνει μέτρα για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας με έργα υποδομής, εθνικοποιήσεις, κοινωνικές παροχές, διανομή γης στους ακτήμονες και ψήφο στις γυναίκες.
Στις 16 Νοεμβρίου 1952 προκηρύσσονται νέες εκλογές, στις οποίες κυριαρχεί ο νικητής του Εμφυλίου, στρατάρχης Παπάγος και το κόμμα του «Ελληνικός Συναγερμός». Η έκκληση του Πλαστήρα προς την Αριστερά για συστράτευση πέφτει στο κενό. «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά» είναι η απάντηση των κομμουνιστών. Η ΕΠΕΚ ηττάται κατά κράτος και στις 3 Μαΐου 1953 διασπάται. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, καταβεβλημένος από αλλεπάλληλα καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια, δεν εξελέγη ούτε βουλευτής. Η πολιτική του καριέρα θα λάβει τέλος, όπως και η ζωή του λίγους μήνες αργότερα. Θα αφήσει τη τελευταία του πνοή στις 26 Ιουλίου 1953, εξαιτίας ενός νέου βαρύτατου καρδιακού εμφράγματος.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/184#ixzz3qXl0I8cW
Σακουντάλα Ντεβί
1929 – 2013
2068
Ινδή αριθμομνήμων και συγγραφέας, γνωστή με το προσωνύμιο «Ανθρώπινος Υπολογιστής», εξαιτίας της ικανότητάς της να εκτελεί από μνήμης πολύπλοκους αριθμητικούς υπολογισμούς μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το 1982 συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες.
Η Σακουντάλα Ντεβί (Shakuntala Devi) γεννήθηκε στο Μπάνγκαλορ της Ινδίας στις 4 Νοεμβρίου 1929. Καταγόταν από οικογένεια Βραχμάνων και ο πατέρας της στην ιδέα να γίνει ιερέας επαναστάτησε κι έγινε ακροβάτης σε τσίρκο. Ήταν αυτός που ανακάλυψε το δυνατό μνημονικό της κόρης του, όταν της μάθαινε κόλπα με την τράπουλα σε ηλικία τριών ετών.
Ο κύριος Ντεβί δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Εγκατέλειψε το τσίρκο για να εκμεταλλευτεί την απίστευτη μνημονική ικανότητα της κόρης του, οργανώνοντας περιοδείες επίδειξης πρώτα στην Ινδία και στη συνέχεια ανά τον κόσμο με κέντρο το Λονδίνο. Στα μέσα της δεκαετίας του '60 η διάσημη πλέον ινδή αριθμομνήμων παντρεύτηκε τον συμπατριώτη της δημόσιο υπάλληλο Παριτός Μπανερτζί, με τον οποίο χώρισε το 1979.
Το 1977 αναμετρήθηκε με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή στις ΗΠΑ για το ποιος από τους δύο θα βρει γρηγορότερα την κυβική ρίζα του αριθμού 188.132.517, και τον νίκησε. Την ίδια χρονιά στο Πανεπιστήμιο του Ντάλας κατάφερε να βρει την 23η ρίζα ενός αριθμού με 201 ψηφία, μέσα σε 50 δευτερόλεπτα. Η απάντησή της ήταν ο αριθμός 546.372.891 και επιβεβαιώθηκε απόλυτα από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή τύπου Univac 101, που χρειάστηκε κάποια επιπλέον δευτερόλεπτα για να λύσει το ίδιο πρόβλημα.
Στις 18 Ιουνίου του 1980, η Σακουντάλα Ντεβί πολλαπλασίασε δύο αριθμούς με 13 ψηφία (7.686.369.774.870 Χ 2.465.099.745.779), τους οποίους επέλεξε τυχαία ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής του «Ιμπέριαλ Κόλετζ» του Λονδίνου και έδωσε τη σωστή απάντηση (18.947.668.177.995.426.462.773.730) μέσα σε 28 δευτερόλεπτα! Το γεγονός αυτό καταχωρήθηκε το 1982 στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες.
Η περίπτωσή της απασχόλησε και την επιστήμη. Το 1988 έγινε αντικείμενο μελέτης από τον καθηγητή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ Άρθουρ Τζένσεν, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οι μαθηματικοί υπολογισμοί είναι προφανώς η μητρική της γλώσσα, ενώ για τους περισσότερους από εμάς είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ξένη γλώσσα που μαθαίνουμε στο σχολείο».
Η Σακουντάλα Ντεβί ασχολήθηκε ακόμη με την αστρολογία και έγραψε βιβλία μαγειρικής, αστρολογίας, καθώς και μυθιστορήματα. Πέθανε στη γενέτειρά της στις 21 Απριλίου του 2013, σε ηλικία 83 ετών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/717#ixzz3qXlS8sdb
Ο θρύλος του Τουταγχαμών
Ο Κάρτερ μελετά τη σαρκοφάγο του Τουταγχαμών
745
Ο Τουταγχαμών, σήμερα, είναι αναμφισβήτητα ο πιο γνωστός Φαραώ της Αιγύπτου. Ωστόσο, πριν από την ανακάλυψη του τάφου του στην Κοιλάδα των Βασιλέων δεν ήταν παρά μόνο μια μικρή μορφή της 18ης Δυναστείας.
Γεννήθηκε γύρω στο 1347 π.Χ. και πέθανε ξαφνικά, σε ηλικία 18 ετών. Τα αίτια του θανάτου του δεν είναι ξεκάθαρα. Μία κρανιοεγκεφαλική κάκωση, που εντοπίστηκε κατά την εξέταση της μούμιας με Ακτίνες Χ, μαρτυρά ότι ο θάνατός του ήταν βίαιος, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν επρόκειτο για δολοφονική επίθεση ή ατύχημα.
Ο τάφος του ανακαλύφθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1922 από τον βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και η σαρκοφάγος ανοίχτηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923. Ήταν ο πρώτος βασιλικός τάφος που βρέθηκε ασύλητος, γεγονός που αποδίδεται από πολλούς στο θρύλο της κατάρας που τον συνόδευε. Ο Κάρτερ, ως επιστήμονας, τον απέρριψε από την πρώτη στιγμή.
Πιθανολογείται ότι οι ρίζες αυτού του θρύλου βρίσκονται σ' ένα μυθιστόρημα, το «Χαμένος στην πυραμίδα: Η κατάρα της μούμιας», που γράφτηκε από τη Λουίζα Μέι Άλκοτ το 1896. Ως θεωρία τροφοδοτήθηκε από δημοσιεύματα της εποχής, τα οποία επικεντρώθηκαν στους θανάτους ανθρώπων που εμπλέχτηκαν στις ανασκαφές, όπως ο Λόρδος Κάρναρβον που χρηματοδότησε την αποστολή.
Ωστόσο, μία έρευνα του επιδημιολόγου Μαρκ Νέλσον, του πανεπιστημίου Μόνας της Αυστραλίας, αποφαίνεται ότι βάση στατιστικών δεν υπάρχει τίποτα τα αξιοσημείωτο, που να στηρίζει αυτό το θρύλο. Από τους 24 ανθρώπους που εκτέθηκαν στην υποτιθέμενη κατάρα πέθαναν μόνο οι έξι, πολύ λιγότεροι δηλαδή από τους επιζήσαντες. Εξάλλου, κανείς από αυτούς που απεβίωσαν δεν ήταν κάτω των 70 ετών, επομένως ο θάνατός τους δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόωρος.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/67#ixzz3qXlpZGjG
Η Ερμηνεία των Ονείρων
364
Σύγγραμμα του αυστριακού νευρολόγου και ψυχίατρου Ζίγκμουντ Φρόιντ (1856-1939), που αποτέλεσε την πρώτη συστηματική προσπάθεια να εξηγηθούν με επιστημονικό τρόπο τα όνειρα («Die Traumdeutung», ο πρωτότυπος τίτλος στα Γερμανικά).
«Στις σελίδες που ακολουθούν θα αποδείξω ότι υπάρχει μια ψυχολογική τεχνική, που κάνει δυνατή την ερμηνεία των ονείρων και μέσω αυτής της τεχνικής κάθε όνειρο αποκαλύπτεται ως ψυχολογική δομή» γράφει στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου ο πατέρας της ψυχανάλυσης. Κυκλοφόρησε στις 4 Νοεμβρίου 1899 στη Λειψία από τον εκδοτικό οίκο «Άλφρεντ Ντόιτκε», με έτος έκδοσης το 1900, για να υποδηλωθεί ο κοσμοϊστορικός του χαρακτήρας.
Όλα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1896, όταν πέθανε ο πατέρας του Γιάκοπ σε ηλικία 81 ετών. Στον σαραντάχρονο Ζίγκμουντ απελευθερώθηκαν συναισθήματα, που θεώρησε ότι ήταν απωθημένα και αφορούσαν πρώιμες εμπειρίες του. Από τον Ιούλιο του 1897 ξεκίνησε μια σοβαρή προσπάθεια για να αποκαλύψει το νόημά τους, αντλώντας από μια τεχνική γνωστή ανά τους αιώνες, την αποκρυπτογράφηση των ονείρων. Ασχολήθηκε επίμονα με τα όνειρα, γιατί τα θεωρούσε ως «τη βασιλική οδό προς τη γνώση του ασυνείδητου» και πίστευε ότι έχουν κρυφά νοήματα. Προσπάθησε να τα καταλάβει, ώστε μέσα από αυτά να καταλάβει τους ίδιους τους ανθρώπους και το πώς αυτοί σκέπτονταν ή ενεργούσαν.
Στο βιβλίο του μας δίνει μια εξαιρετικά λεπτομερή εξήγηση για το πώς δημιουργούνται τα όνειρα και το πώς λειτουργούν. Διανθισμένο με μαρτυρίες από δικά του όνειρα και ασθενών του, υποστηρίζει τη βασική θέση ότι τα όνειρα είναι η μεταμφιεσμένη εκπλήρωση μιας καταπιεσμένης ή απωθημένης ασυνείδητης επιθυμίας, που συνδέεται ιδιαίτερα με σεξουαλικά και επιθετικά ένστικτα και η έκφρασή της λογοκρίνεται προτού γίνει συνειδητή. Ακόμη και οι εφιάλτες που εκδηλώνουν προφανή άγχη είναι η εκπλήρωση τέτοιων επιθυμιών. Για παράδειγμα, όσοι ονειρεύονται πως πετούν ή αιωρούνται, θέλουν να ελευθερωθούν από την παιδική τους ηλικία. Εάν κάποιος ονειρεύεται πως κάποιος στενός του συγγενής πεθαίνει, πιθανότατα κρύβει εχθρότητα για το πρόσωπο αυτό ή επιθυμία να αποκτήσει αυτά που έχει το άλλο πρόσωπο.
Την αποκωδικοποίηση των ονείρων αναλαμβάνει ο ψυχαναλυτής, που ακολουθεί τέσσερις βασικούς δρόμους: Συμπύκνωση, Μετάθεση, Αναπαράσταση και Δευτερογενής Αναθεώρηση. Στο βιβλίο του, ο Φρόιντ εισάγει την έννοια του Εγώ, ενώ υπάρχουν οι πρώτες νύξεις γι' αυτό που στα κατοπινά του έργα θα ονομάσει Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα.
Το βιβλίο είχε μικρή απήχηση στην αρχή και έπρεπε να περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια για να διατεθούν τα πρώτα 600 αντίτυπα. Άρχισε να συζητείται στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, όταν δημοσιεύθηκαν οι πρώτες κριτικές, στη συντριπτική τους πλειονότητα αρνητικές. Σήμερα, η «Ερμηνεία των Ονείρων» θεωρείται ότι άνοιξε πρωτόγνωρους δρόμους στην Ψυχολογία. Σε προχωρημένη ηλικία, το 1931, προλογίζοντας την τρίτη αγγλική έκδοση του μεγάλου έργου του, ο Φρόιντ έγραψε ότι τέτοιες γνωστικές ιδέες έρχονται σε έναν άνθρωπο μόνο μία φορά στη ζωή του.
Το σημαντικό αυτό έργο έχει εκδοθεί και στα ελληνικά: στην πλήρη του μορφή από τις εκδόσεις «Επίκουρος» και σε εκλαϊκευμένη εκδοχή του ίδιου του Φρόιντ από τις εκδόσεις «Νήσος» με τίτλο «Το όνειρο».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/333#ixzz3qXmBrTiO
Φέλιξ Μέντελσον - Μπαρτόλντι
1809 – 1847
327
Γερμανός συνθέτης, πιανίστας, αρχιμουσικός και μουσικοδιδάσκαλος, από τις κορυφαίες μουσικές φυσιογνωμίες του 19ου αιώνα. Παρότι ήταν σύγχρονος του Σοπέν, του Λιστ, του Βάγκνερ και του Βέρντι, το έργο του χαρακτηρίζεται κυρίως από κλασικά στοιχεία και λιγότερο από ρομαντικά.
O Γιάκοπ Λούντβιχ Φέλιξ Μέντελσον - Μπαρτόλντι (Jakob Ludwig Felix Mendelssohn Bartholdy) γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1809 στο Αμβούργο. Καταγόταν από πλούσια και καλλιεργημένη οικογένεια εβραίων της πόλης, η οποία ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό και συγκεκριμένα το Λουθηρανικό δόγμα, για να αποφύγει το αντισημιτικό πνεύμα της εποχής. Ο πατέρας του Αβραάμ ήταν τραπεζίτης και ο παππούς του Μωυσής από την πλευρά της μητέρας του ποιητής και φιλόσοφος. Το δεύτερο επίθετο Μπαρτόλντι προέκυψε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για ένα θείο του, που τους κληροδότησε μία μεγάλη ακίνητη περιουσία. Ο Φέλιξ είχε έναν αδελφό, τον Πάουλ, και δύο αδελφές, τη Ρεβέκα και τη Φάνυ, τη μετέπειτα γνωστή πιανίστρια και συνθέτρια.
Το 1811 η οικογένεια μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου ο νεαρός Φέλιξ άρχισε να μαθαίνει πιάνο μαζί με τη Φάνυ, παράλληλα με τα μαθήματα ζωγραφικής και λογοτεχνίας που λάμβανε. Έτσι, η προσωπικότητά του αναπτύχθηκε με βαθιά γνώση της τέχνης, με τη μελέτη και τη μάθηση. Συνέχισε τις σπουδές πιάνου στο Παρίσι, όπου άρχισε να συνθέτει. Οι γονείς του δεν βλέπουν θετικά την προοπτική να γίνει ο γιος τους μουσικός. Φαντάζονται για εκείνον μια καριέρα σύμφωνη με τις παραδόσεις της οικογένειας Μέντελσον. Αλλάζουν γνώμη, όταν ο μέγας εκείνη την εποχή Λουίτζι Κερουμπίνι διαβάζει προσεκτικά κάποιες συνθέσεις του Φέλιξ και αποφαίνεται: «Αυτό το αγόρι είναι πλούσιο, θα πάει καλά, ήδη πηγαίνει πολύ καλά».
Η πρώτη δημόσια εμφάνιση του Μέντσελσον έγινε στο Βερολίνο το 1818, σε ηλικία 9 ετών. Το 1821 γνωρίστηκε με τον Γκαίτε και μεταξύ του γηραιού συγγραφέα και του νεαρού μουσικού αναπτύχθηκε μία δυνατή φιλία. «Ο Φέλιξ είναι ένα παιδί θαύμα. Διαθέτει μια ενήλικη γλώσσα και όχι τα μουρμουρίσματα ενός παιδιού. Μπορούμε να τον συγκρίνουμε με τον μικρό Μότσαρτ για όσα έχει ήδη καταφέρει» δηλώνει με θαυμασμό ο Γκαίτε. Ο νεαρός μουσικός αισθάνεται πολύ υπερήφανος για το ενδιαφέρον του Γκαίτε και του αφιερώνει το «Κουαρτέτο σε σι μινόρε».
Το 1825 και σε ηλικία 16 ετών, οπότε έγραψε το «Οκτέτο για έγχορδα», εθεωρείτο ήδη ένας ολοκληρωμένος συνθέτης. Τον επόμενο χρόνο παρουσίασε την «Εισαγωγή στο “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας”», στο οποίο οι μουσικοκριτικοί ανακάλυψαν ένα πρωτοπόρο συνθέτη και μια μουσική γεμάτη κομψότητα και γοητεία. Δεκαέξι χρόνια αργότερα έγραψε μουσική για το έργο αυτό Σαίξπηρ, στο οποίο περιλαμβάνεται και το δημοφιλές Γαμήλιο Εμβατήριο, που δεν λείπει από κανένα γάμο σήμερα.
Στις 11 Μαρτίου 1829 ο Μέντελσον διηύθυνε την πρώτη μετά τον θάνατο του Μπαχ εκτέλεση του αριστουργήματός του «Τα κατά Ματθαίον Πάθη», συμβάλλοντας, πρώτος αυτός, στην αναβίωση του Μπαχ, η μουσική του οποίου είχε περιπέσει σε λήθη μετά τον θάνατό του το 1750. Από τότε, ο Μπαχ τιμήθηκε, θαυμάστηκε και αγαπήθηκε σε όλο τον κόσμο και αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πυλώνες της Δυτικής Μουσικής.
Ο Μέντελσον ήταν τέρας μνήμης. Όταν ήρθε η ώρα να διευθύνει για πρώτη φορά τα «Κατά Ματθαίον Πάθη» ανακάλυψε ότι στο αναλόγιο είχε λάθος παρτιτούρα. Κανένα πρόβλημα. Σήκωσε τη μπαγκέτα του κι άρχισε να διευθύνει το έργο του Μπαχ, γυρίζοντας τις σελίδες της υποτιθέμενης παρτιτούρας, ώστε να μην ανησυχήσουν οι μουσικοί. Τα κατάφερε να διευθύνει ολόκληρα τα «Κατά Ματθαίον Πάθη», διάρκειας άνω των δύο ωρών, από μνήμης και χωρίς λάθη.
Την άνοιξη του 1829 πραγματοποίησε το πρώτο ταξίδι του στη Μεγάλη Βρετανία, όπου διηύθυνε τη «Συμφωνία σε ντο Ελάσσονα». Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς επέστρεψε και επισκέφθηκε τη Σκωτία, όπου εμπνεύστηκε την «Εισαγωγή: Εβρίδες» και τη «Συμφωνία αρ. 3», γνωστή και ως «Σκωτική ».
Από το 1830 έως το 1832 ταξίδεψε στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ιταλία και την Ελβετία, για να καταλήξει και πάλι στο Λονδίνο, όπου ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Εκεί πρωτοπαρουσίασε τη «Συμφωνία αρ. 4», γνωστή και ως «Ιταλική», ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του, και δημοσίευσε το πιανιστικό «Τραγούδια χωρίς λόγια».
Κατά την παραμονή του στη Ρώμη γνωρίζει το Έκτωρ Μπερλιόζ, τη μουσική του οποίου δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα. «Ο Μπερλιόζ είναι μία καρικατούρα χωρίς ίχνος ταλέντου, που γράφει απαίσια μουσική» σχολιάζει δηκτικά σε μια ομήγυρη. Και σε κάποια άλλη περίπτωση: «Όταν πιάνεις μια παρτιτούρα του Μπερλιόζ οφείλεις να πλένεις τα χέρια σου μετά». Αισθήματα αντιπάθειας έτρεφε και για το έργο του Τζιάκομο Μαγερμπέερ, παρότι τους συνέδεε συγγένεια. Όταν κάποτε του είπε ότι έμοιαζε με τον Μαγερμπέερ, αυτός έσπευσε να κόψει τα μαλλιά του και να αλλάξει κόμμωση.
Το 1835 ο Φέλιξ Μέντελσον ανέλαβε τη διεύθυνση της περίφημης ορχήστρας Γκεβαντχάους της Λειψίας, την οποία ανέδειξε σε μια πρώτης τάξεως ορχήστρα και την πόλη όπου μεγαλούργησε ο Μπαχ σε μουσικό κέντρο της Γερμανίας. Εκεί συνδέθηκε φιλικά με τους Σοπέν, Λιστ και Σούμαν.
Το 1836 γνώρισε τη 16χρονη Σεσίλ Ζανρενό, κόρη προτεστάντη ιερωμένου, την οποία παντρεύτηκε στις 28 Μαρτίου 1837. Έζησαν μία ήσυχη και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή με τα πέντε παιδιά τους. Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε το «Κοντσέρτο για βιολί», το οποίο τον απασχόλησε για έξι χρόνια, γεγονός ασυνήθιστο γι' αυτόν που ολοκλήρωνε με ευκολία τα έργα του.
Το 1846 επέστρεψε στο Λονδίνο για να παρουσιάσει το ορατόριο «Ηλίας», που του χάρισε ένα ακόμη θρίαμβο. Όμως, ο θάνατος της αγαπημένης του αδελφής Φάνυ τον Μάιο του 1847 τον κατέβαλε ψυχικά. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν και στις 4 Νοεμβρίου 1847 πέθανε στη Λειψία από εγκεφαλικό επεισόδιο, όπως ο παππούς του, ο πατέρας του και η αδελφή του.
Ο Μέντελσον υπήρξε ένας από τους ελάχιστους συνθέτες που απέκτησαν φήμη και περιουσία, χωρίς να χρειαστεί να πεθάνουν πρώτα. Η επιτυχία του και οι εβραϊκές του ρίζες ενόχλησαν τον Βάγκνερ, ο οποίος τρία χρόνια αργότερα δημοσίευσε την αντιεβραϊκή μπροσούρα «Η Εβραϊκότητα στη Μουσική». Ήταν η πρώτη προσπάθεια να μειωθεί η σημασία του έργου του Μέντελσον, που κορυφώθηκε με την απαγόρευση των έργων του στη Ναζιστική Γερμανία. Τα τελευταία πενήντα χρόνια, το έργο του έχει επανεκτιμηθεί και επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο, όχι μόνο για τις δημοφιλείς συνθέσεις του, όπως το «Κοντσέρτο για βιολί» και η «Ιταλική Συμφωνία», αλλά και για λιγότερο γνωστά, όπως το ορατόριο «Ηλίας».
Σημαντικά έργα του Μέντελσον
- «Τραγούδια χωρίς λόγια», πιανιστικές μινιατούρες σε οκτώ βιβλία.
- «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», μουσική για το ομώνυμο θεατρικό του Σαίξπηρ.
- Κοντσέρτο για βιολί
- Εισαγωγή: «Εβρίδες»
- Συμφωνία αρ. 3 «Σκωτική»
- Συμφωνία αρ. 4 «Ιταλική»
- Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 1
- Οκτέτο για έγχορδα
- Ορατόριο «Ηλίας»
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/395#ixzz3qXmXnihr
Εσπάνια
33
Το πιο δημοφιλές έργο του γάλλου ρομαντικού συνθέτη Εμανιέλ Σαμπριέ (1841-1894). Ο πρωτότυπος τίτλος του έργου είναι España, rapsodie pour orchestre (Ισπανία, ραψωδία για ορχήστρα).
Ο Σαμπριέ ήταν ένας από τους πιο προβεβλημένους συνθέτες του καιρού του, με συνθέσεις που διακρίνονταν για την ποιότητά τους και θαυμάζονταν από συνθέτες, όπως οι Μορίς Ραβέλ, Κλοντ Ντεμπισί και Ρίχαρντ Στράους. Ήταν φίλος με τους ζωγράφους Κλοντ Μονέ και Εντουάρ Μανέ και συλλέκτης ιμπρεσιονιστικών πινάκων, προτού αυτοί γίνουν της μόδας.
Τον Ιούλιο του 1882 ο συνθέτης και η σύζυγός του ξεκίνησαν ένα μεγάλο ταξίδι ανά την Ισπανία, το οποίο διάρκεσε έως το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου. Επισκέφθηκαν, μεταξύ άλλων, τη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια, το Τολέδο, τη Σεβίλλη και τη Χώρα των Βάσκων, όπου εκτός από τις μέρες ξεγνοιασιάς και αναψυχής, ο Σαμπριέ μελέτησε την πλούσια μουσική παράδοση της χώρας.
Σε ένα γράμμα προς τον φίλο του μαέστρο Σαρλ Λαμουρέ, με ημερομηνία 25 Οκτωβρίου, αναφέρει ότι όταν επιστρέψει στο Παρίσι θα συνθέσει μια «ασυνήθιστη Φαντασία», που θα ξεσηκώσει το κοινό. Πράγματι, από τον Ιανουάριο του 1883, λίγες μέρες μετά την επιστροφή του στο Παρίσι, ο Σαμπριέ στρώθηκε στη δουλειά και άρχισε να συνθέτει ένα έργο για δύο πιάνα, το οποίο στη συνέχεια μετέγραψε για πλήρη ορχήστρα.
Αρχικά το ονόμασε Χότα (Jota = δημοφιλής ισπανικός χορός από την Αραγωνία), αλλά αργότερα άλλαξε απόφαση και του έδωσε τον τίτλο Εσπάνια. Το ολοκλήρωσε τον Αύγουστο και η πρεμιέρα του δόθηκε στο Παρίσι στις 4 Νοεμβρίου 1883, με τον Σαρλ Λαμουρέ στο πόντιουμ, στον οποίο και το αφιέρωσε.
Το έργο έγινε ευμενώς δεκτώς από κοινό, κριτικούς και ομοτέχνους του. Επαινέθηκε από συνθέτες, όπως οι Σαρλ Λεκόκ, Ανρί Ντιπάρκ, Ρεϊνάλντο Χαν και Μανουέλ Ντε Φάγια, ο οποίος σημείωσε ότι κανένας ισπανός συνθέτης δεν είχε κατορθώσει να αποδώσει τόσο γνήσια τη χότα. Ακόμη και ο δύσκολος Γκούσταβ Μάλερ επαίνεσε το Εσπάνια, λέγοντας στους μουσικούς της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης, ότι αποτελεί την «αρχή της μοντέρνας μουσικής».
Το έργο του Σαμπριέ διαρκεί συνήθως από έξι έως εξήμισυ λεπτά. Έχει ενορχηστρωθεί για 2 φλάουτα, 2 όμποε, 2 κλαρινέτα, 4 φαγκότα, 2 κόρνα σε Φα, 2 κόρνα σε Ντο, 2 τρομπέτες, 2 κορνέτες, 3 τρομπόνια, τούμπα, τίμπανα, γκρανκάσα, κύμβαλα, τρίγωνο, ντέφι, 2 άρπες και ορχήστρα εγχόρδων. Υπάρχουν δύο άλλες εκδοχές του έργου, η πρώτη για δύο πιάνα και η δεύτερη για σοπράνο και πιάνο.
Το Εσπάνια ξεκίνησε μόδα στη Γαλλία, με μουσικά έργα που έχουν ισπανικές αναφορές. Ξεχωρίζουν τα Ιμπέρια του Κλοντ Ντεμπισί, Ισπανική Ραψωδία του Μορίς Ραβέλ και το βαλς Εσπάνια του Εμίλ Βαλντεφέλ, το οποίο περιέχει εκτεταμένα μέρη από το ομώνυμο έργο του Σαμπριέ. Το 1956 ο Πέρι Κόμο ερμήνευσε τη σύνθεση των Χόφμαν/Μάνινγκ Hot Diggity, που βασίζεται στην Εσπάνια του Σαμπριέ. Το τραγούδι ανέβηκε στο Νο1 του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών. Το 1961 ο Ρολάν Πετί παρουσίασε μια χορογραφία βασισμένη στην Εσπάνια του Σαμπριέ, με κοστούμια του Ιβ Σεν Λοράν.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/573#ixzz3qXn9NWcO
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Πέμπτη
5/11
02:00
9°C
44%
3 Μπφ B
16 Km/h 
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ
08:00
9°C
41%
3 Μπφ B
16 Km/h
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ
14:00
18°C
27%
1 Μπφ NA
3 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
20:00
12°C
47%
1 Μπφ BA
3 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
“ Α..ΡΕ , “ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ “ ΚΑΙ..” ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ “ , ΠΟΥ ΤΟΥΣ ..ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ…”
Σε πολύ περίεργα μονοπάτια μας σέρνουν φίλοι μου οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ , ΑΝΔΡΕΣ ΤΕ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ , ξεκινλησαμε δειλά..δειλά , με τους περίφημους συνωστισμούς της κ. Ρεπούση , μετά περάσαμε στους..λιαστούς μετανάστες της κ. Τασιούλας , μετά μας ήρθαν κατάμουτρα τα γεμιστά της κ.Θεανώς και τώρα έσκασε η βόμβα , του παιδιού με τους..” ..χαλαρούς ..κοιλιακούς “ του κ. Φίλη , που ως ειδικός επιστήμων , άνευ σπουδών όμως και πτυχίου , αμφισβητεί ευθέως την ύπαρξη της “ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ “ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΜΑΣ , ΑΠ’Ο ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ..και δυστυχώς , ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΣΟΥΤΑΡΕΙ ΑΠ’ ΤΟ..ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ , ΑΛΛΆ ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ , ΠΟΥ ΑΛΛΗΛΟΚΡΑΤΙΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΧΙΛΙΕΣ ΜΕΡΙΕΣ ..
Βέβαια , προσωπικά θα περιμέναμε κάποια παρέμβαση και του Προέδρου της Δημοκρατίας , κάτι που φυσικά δεν είδαμε , γιατί στην προκειμένη περίπτωση , δεν πρόκειται για έναν ασήμαντο βουλευτή , ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ..ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ , παρακαλώ..και περιμένουμε λοιπόν από αυτόν τον άνθρωπο να “ χειριστεί “ σοβαρά Εθνικά θέματα παιδείας κλπ
Τώρα όσον αφορά στην επιστημονική του κατάρτιση και γνώση , προσωπικά αμφιβάλλουμε ΑΠΟΥΤΩΣ , για την ύπαρξή τους ..πάντως η εντύπωση που δίνει ο αγαπητός κ. Φίλης , είναι ενός επιτυχημένου “ ΕΜΠΟΡΟΜΑΝΑΒΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΛΑΧΑΝΑΓΟΡΑΣ “ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΟΥ ΘΑΜΩΝΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ..” ΠΑΤΣΑΤΖΙΔΙΚΩΝ “ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ..
Διαβάστε φίλοι μου το..αινιγματικό βιογραφικό του κ. Φίλη , που ο ίδιος έχει αναρτήσει στην σελίδα του , και προσέξτε πόσο πολύ προσεκτικά ..” ξεπερνάει “ με τρόπο τα “ δύσκολα και..επικίνδυνα “ σημεία , των σπουδών κλπ , μόνο σε κάποιο σημείο αναφέρει ότι κάποτε ήταν φοιτητής , και έτερον ουδέν , ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΜΠΑΚΈΡΑ ΔΗΛΑΔΉ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ …
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ κ. ΦΙΛΗ
“ Γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα όπου και ζει. Είναι δημοσιογράφος και από το 2008 διευθυντής της εφημερίδας «Η ΑΥΓΗ». Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τα μαθητικά του χρόνια συμμετείχε στα κινήματα της νεολαίας και τους δημοκρατικούς αγώνες, διετέλεσε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού. Ως φοιτητής της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών συμμετείχε στους αγώνες για τον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης, υπήρξε μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ και της Συγκλήτου. Συμμετείχε σε κινήσεις για τη δημοσιογραφική δεοντολογία, σε οικολογικές πρωτοβουλίες καθώς και σε κινήσεις Αλληλεγγύης για τους μετανάστες.
Διετέλεσε μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και του ΔΣ του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ.
Εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Φλάς, Πόλις, ΒήμαFM και ΕΡΑ 4 . Άρθρα του για την Αριστερά, την πολιτική και τα δικαιώματα έχουν δημοσιευθεί στις εφημερίδες «Επικαιρότητα» και «Η Εποχή» καθώς και στα περιοδικά «Αντί» και «Ο Πολίτης». Υπήρξε συνεργάτης της εγκυκλοπαίδειας του Ελληνικού Τύπου (έκδοση του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών). Ασχολήθηκε με την ιστορία των φοιτητών κατά τον Μεσοπόλεμο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Είναι παντρεμένος με την Χριστίνα κι έχουν μια κόρη, την Μαριάνα.”
Καλό σας βράδυ , να περνάτε καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι ‘ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment