ΥΠΟ...ΤΟΝ...ΠΛΑΤΑΝΟΝ.....

ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΠΟΥ ΑΝΤΕΞΕ 55 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ...

Πραγματικός θησαυρός οι φίλοι,χρυσάφι...όσοι είχαν στη ζωή τους την τύχη ν' αποκτήσουν πραγματικούς φίλους έχουν όλα τα..πλούτια του..κόσμου..χωρίς υπερβολή .
Χθες, υπό τον πλάτανον , βρεθήκαμε γιά λίγη ώρα , με ένα παλιό,καλό,αγαπημένο φίλο ,απ' την Πενταγιού ,τον Τάκη τον Τσώρη,συνταξιούχο τώρα πιά Δικηγόρο παθιασμένο Πενταγιώτη ,έργοις ..όχι..λόγοις ,που έκανε κάτι αξιοζήλευτο στο χωριό του,έφτιαξε ένα πραγματικό στολίδι,ένα ξενώνα γιά..ονειροταξιδευτές αλλά και για..πεζούς, και το όνομα αυτού " ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ ",θα πρέπει να θυμίσω εδώ πως το Τάκης προέρχεται απ' το Ξενοφών..το πως , δεν το ξέρω αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία ,σημασία έχει ότι το Αρχοντικό είναι όνομα και πράμα,και λίγα λέω...
Κρατάει χρόνια αυτή η φιλία ,κάπου 55,άδολη,αφτιασίδωτη,αγνή,με τις ρίζες της στα δύσκολα ,μα πανέμορφα ,παιδικά χρόνια ,εκεί στη δεκαετία του 1950,τότε που μπορεί να φοράγαμε ρούχα..μπαλωμένα είχαμε όμως καρδιά..πεντακάθαρη..αμπάλωτη , τώρα όμως τα πράγματα αντιστραφήκανε ,καινούρια ρούχα,ακριβά,ίσως..επώνυμα , αλλά δυστυχώς οι καρδιές μας γεμάτες...μπαλώματα , η λάμπουσα..δυστυχία που έλεγε κι' ο αξέχαστος ο Γκομοζόγιαννος..
Τι σου είναι αυτός ο σκληρός...δίσκος της παιδικής ψυχής,στα φέρνει όλα καθαρά ολόμπροστα ,ολοζώντανα με την αχνάδα του χρόνου, ίσως , μα με κείνο το υπέροχο άρωμα της παιδικής αθωότητας,σε ζωντανεύει , σε ξανανειώνει...
Έτσι όπως καθόμαστε στον πλάτανο της Βαθειάς ,άθελά μου ,που και πού ,ξέφευγα απ' το τώρα και γύρναγα στο χθες,στο τότε ,κι' ήτα όμορφο αυτό , πολύ όμορφο όσο και..ουτοπικό , χωρίς όνειρα όμως δεν μπορούν να ζήσουν οι ψυχές ,σίγουρα οχι...
Και παράλληλα με τις παλιές εικόνες,πέρναγαν μαζί και πρόσωπα αγαπημένα που μπορεί να έφυγαν μα..ζουν μαζί μας , ανάμεσά σας , όσο τα θυμόμαστε και τα αγαπάμε ,είδα τον φίλο τον Τάκη ,Ξενοφώντα δηλαδή , παρέα με τον αγαπημένο του φίλο τον αξέχαστο αδερφό μου Γιώργο να παρελαύνουν..μαθητές του Γυμνασίου , ο Τάκης απ' οσο θυμάμαι άριστος ,αργότερα κομψευόμενους..γαμπρούς,παλληκαράκια ,συνετά μπολιασμένα κατάλληλα απ' τα...σπίτια τους ,εγώ μικρότερος τους καμάρωνα , ίσως και να τους ..ζήλευα..λίγο,σίγουρα όμως τους καμάρωνα και περηφανευόμουνα για τον αδερφό μου και τους φίλους του,και η ζωή μου απέδειξε πως..δεν έκανα λάθος....
Φίλε Τάκη ,αυτή τη λίγη ώρα που τα είπαμε , ξανάνειωσα , ψευτο..φτερούγησα στα παιδικάτα μου,τόσο που σκέφτομαι, από βδομάδα , να πάω να γραφτώ...στους προσκόπους , τι λέω ..μάλλον στα ..λυκόπουλα..νάσαι λοιπόν πάντα καλά,εύχομαι επιτυχία στην καινούρια σου ΠΟΛΥΤΙΜΗ γιά την περιοχή μας δραστηριότητά σου και δεν σου κρύβω ότι.. ζηλεύω και λιγουλάκι που δεν έχουμε κι' εμείς στο Λιδωρίκι ένα ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ...ΣΤΟΛΙΔΙ..νάσαι πάντα καλά , και ΄...εμμέτρως...

ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ.....


Τι κι΄αν τις ομορφιές του κόσμου, όλες, γνώρισες,
κι΄αν έζησες στα πιο όμορφα,τα πιό ψηλά,παλάτια,
τίποτα δεν αξίζουν, όλα,μπρός στο καλωσόρισες
που θα σου πούν ψιθυριστά,δυό δακρισμένα μάτια.

Τι κι΄αν στης μοναξιάς τ απέραντα τα πέλαγα ταξίδεψες,
και στων ονείρων σου ναυάγησες,τ απάνεμα ακρογιάλια,
στου πατρικού σου την αυλή,σε μια γωνίτσα,γύρεψες,
τα παιδικά σου όνειρα να θάψεις,σαν πολύτιμα κοράλια.

Tη γερασμένη,του σπιτιού σου, καρυδιά ,στον κόρφο
σαν άγιο φυλαχτό,στα μακρινά σου τα ταξείδια,κράτησες
μαζί με τη μορφή του κοριτσιού,που ξύπνησε τον πόθο,
σαν ήσουνα αμούστακο παιδί,σαν.. πρωταγάπησες.

Μέσα απ’τα πράσινα,ξεθωριασμένα,του σπιτιού παράθυρα,
ώρες ατέλειωτες ,κοιτώντας τη βροχή,ταξείδευες..ταξείδευες
σε χώρες μακρινές,εξωτικές,φέρνοντας πάντα λάφυρα,
τις ομορφιές του ονείρου ,της ζωής,που πάντα γύρευες.

Πάντα επιστρέφεις,στη γωνιά τη φτωχική,τη λατρεμένη,
να ονειρευτείς,παιδί,ξανά κατω απ’τη γέρικη μουριά,
μ’αλλοίμονο..απ’όσα ήξερες παλιά ,τίποτα ,πια, δεν απομένει,
μόνο στα..βάθη του μυαλού,η απέραντη της μάνας... η αγκαλιά.- Κ.