ΕΠΙΓΕΙΟΙ…ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ !!

 

  Πριν από 15 , περίπου , χρόνια , πηγαίνοντας απ’ την Αθήνα γιά το χωριό μας , και μπαίνοντας απ’ την Εθνική οδό , στη Θήβα , στη στροφή ακριβώς , που μπαινουμε στον συνοικισμό , δεξιά μας , κάτω απ’ τη γέφυρα , αντίκρυσα , όχι βέβαια γιά πρώτη φορά , ένα ..συγκλονιστικά..άθλιο θέαμα ..

   Ένα ..οικισμό , η..μάλλον ένα ..ανακάτεμα , λάσπης , λασπόνερων και..διάφορων αυτοσχέδιων…σταχτό..μαυρόχρωμων τρωγλοκαλυβιών , πνιγμένων στη..βρώμα , που μέσα ..υποτίθεται , πως ..μέναν..άνθρωποι , και μάλιστα..παιδάκια ..ένας μικρός..περίεργος , πικρός και..βρώμικος , επίγειος..παράδεισος…

   Πάνε τώρα , κάμποσα χρόνια , που έγινε ένας .. “ καινούριος  “ οικισμός – καταυλισμός , με..προκατασκευασμένα , λυόμενα μάλλον , τετράγωνα..κουτιά – σπίτια , άχρωμα..άγευστα και..παγερά …,

   Δεν ξέρω , πως νοιώθουν τώρα οι..ένοικοί τους , που βέβαια είναι οι ίδιοι , που έμεναν και στον παλιό καταυλισμό , έτσι όμως όπως περνάω , και κοιτάζω κάτω , μου φαίνεται σαν…νεκροχώρι , δεν βλέπω παιδιά να παίζουν , έστω στις..λάσπες και τα..λασπόνερα , ούτε άκουσα ποτέ , όσες φορές πέρασα , τραγούδια ΄, κλαρίνα και..ντέφια , όπως τον παλιό καιρό , που εκεί υπήρχαν μόνο..τσαντίρια και μισοσαπισμένες..ξύλινες παράγκες ..κανένα ..ίχνος ζωής , τώρα πιά στα κάπως..περιποιημένα..κουτόσπιτα…

    Φαίνεται πως οι φίλοι μας οι τσιγγάνοι , προτιμούσαν τον ..βρώμικο , λασπωμένο και..πικρό παράδεισο του..τότε , απ’ την “ κόλαση..πολυτελείας , ίσως , του..σήμερα…

   Κάποια μέρα , πηγαίνοντας ή.. ερχόμενος , από Λιδορίκι , θα σταματήσω , θα πάω στον καταυλισμό και θα τους ρωτήσω , πότε ήταν ..καλύτερα , τότε η..τώρα , προσωπικά , πιστεύω πως θα μου πουν…τότε , δεν ξέρω γιατί , αλλά έτσι..πιστεύω..και τότε θα καταγράψουμε και τη σημερινή..κατάσταση , όπως τότε το..1995….

 

 

 

     ΠΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ..

Στης Θήβας , τη χρυσή.. καμπίσια.άβυσσο

που χάνει ο νους , από της γης τα πλούτη,

ένα μικρό συνάντησα , πικρό , παράδεισο

πνιγμένο , μές της λάσπης το κουρκούτι.

                      *

Λειψές παράγκες , από τσίγκια και σαπόξυλα ,

κουρέλια στα παράθυρα ,σαν ξεφτισμένα βρόχια ,

να μη μπορεί να μπεί η ελπίδα στα καρδόφυλλα ,

ντροπή ! ! ! Έξω η ..ντροπή και μέσα η... φτώχεια.

                       *

Ξυπόλυτα παιδιά , που παίζουν στα λασπόνερα ,

χλωμά γυφτάκια , με μαυροθλιμμένα μάτια ,

τάχει ο λευκός θεός , τιμωρημένα , απόμερα ,

κι’η μελαψή , αθώα , καρδούλα τους , κομμάτια.

                      *

Μα σαν βραδιάσει , ασετιλίνες , λυχνοφάναρα ,

ρίχνουν τ’αχνό τους φως , πέρα ως πέρα ,

μεριάζει η πείνα , κι’αρχινούν τα λιανοτράγουδα.,

έχει ο θεός !! Αύριο , ξημερώνει άλλη ..μέρα. ….Κ.-

Λιδορίκι 23 10 95.