Τα παιδιά και οι δάσκαλοι του Δημοτικού μας σχολείου τη χρονιά 1934-35 .
Το όχημα έτρεχε σαν βολίδα , όταν μάλιστα ήταν φρεσκο..γρασαρισμένο , πετούσε κυριολεκτικά και γινόταν επικίνδυνο , ιδίως στις στροφές , λόγω επιτλαχυνσης . Υπήρχε βέβαια ένας ..φρεναδόρος στο πίσω μέρος , μ’ ένα χοντρό πουρναρίσιο στυλιάρι , που κρατούσε κόντρα , χώνοντάς το α, ανάμεσα στην καρότσα και το χώμα του δρόμου και μετρίαζε κάπως την ταχύτητα , περιορίζοντας τη φυγόκεντρο στις στροφές , αλλά αυτό δεν είχε πάντα επιτυχία . Μερικές φορές μάλιστα , το στυλιάρι , λόγω της τρομερής τριβής ..άναβε και..κάπνιζε !
Η μεγαλύτερή μας απόλαυση ήταν όταν παίρναμε τον κατήφορο προς τις “ Λάκκες “ ως τη “ Φιρμάναινα “ , “ χορταίναμε καβάλα “ !, άλλο αν την πληρώναμε έπειτα σπρώχνοντας τον ανήφορο , που γινόταν σωστό μαρτύριο , γιατί οι περισσότεροι την ..κοπάναγαν ή προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν το σπρώξιμο .
Τέτοιο καρότσι , έφκιαξε αργότερα κι’ ο ξάδερφός μου ο Αλέκος ο Ντζιούρας , το εγκατέλειψε όμως σύντομα , ύστερα από ένα ..τροχαίο ατύχημα που είχε . Τουμπάρησε το αμάξι του ακριβώς πάνω απ το σπίτι του , στο γεφυράκι , εκεί που τρέχουν τα νερά της δεξαμενής και τραυμάτισε την Παγώνα , την κόρη της δασκάλας Φακίτσα – Γλυμετζή και τον Χαράλαμπο Π. Μποβιάτση .
Ο Αλέκος , για να επιτρέψει στον Μπάμπη να κάνει μια μικρή διαδρομή με το κάρο , απ’ τον Αντώνη ως το σπίτι του , έπρεπε να σπρώξει το καρότσι από του Κορδοπλή ως του Λούη . Σκέτη εκμετάλλευση δηλαδή , του ταλαίπωρου του Βλάμη , απ’ τον ξάδερφό του .
Τροχαία όμως ατυχήματα είχαν και οι Καλαπτσήδες με τους Ζορμπάδες , και μάλιστα πολύ πιό σοβαρά μόνο που φύλαξε ο Θεός και δεν είχαμε τραγικά αποτελέσματα . Αυτοί , με βαρύτατο φορτίο , έτρεχαν ιλιγγιωδώς προς τη δραγατσιά . Το όχημα έτρεχε ..σφαίρα , τα φρένα δεν κράτησαν και στου Σερεντέλου το καμίνι , εξ’ αιτίας της φυγοκέντρου , πετάχτηκαν όλοι έξω κι’ η καρότσα τους ήρθε..καπάκι . Την πλήρωσαν τότε πολλοί , μα περισσότερο ο συμμαθητής μου κι νυν τραπεζικός , Θύμιος Καράντζαλος , ο οποίος παραλίγο , να ‘μενε στον τόπο .
Αυτά για την τεχνική ευφυία του Τάκη , που συναγωνιζόταν εκείνη του Γιώργου Κ . Καραχάλιου ( φιλόσοφου ) και του Πέτρου Αθ . Ρέλλου . Ας δούμε όμως και την καλλιτεχνική , ενώ ταυτόχρονα , θ’ αναφέρω κι’ ένα χαριτωμένο περιστατικό , που συνδέεται άμεσα μ’ αυτή .
Καταρχήν , χαίρομαι ιδιαίτερα που ένας καθαυτό Λιδορικιώτης ασχολήθηκε με τη ζωγραφική . Πιστεύω πως είναι ο πρώτος κι ομοναδικός , απ’ όσο εγώ τουλάχιστον ξέρω . Η γούρνα μας , στον τομέα αυτό , υστέρησε απελπιστικά και δεν έβγαλε άξιους τεχνίτες του..χρωστήρα . Οι μοναδικές εξαιρέσεις είναι της προπολεμικής , αλλά αξιόλογης και πανελλήνιας φήμης Ερασμίας Μπερτσιά – Δανιηλίδου , που καταγόταν απ’ το Κάλλιο , του Λευτέρη Παναγιωτόπουλου , αγιογράφου κυρίως , του οπο΄πιου όμως , το λογικό ήταν λίγο σαλεμένο , και τέλος του Χαρ. Στέφου , απ’ τον Κόκκινο , προσφορά βέβαια μικρή , σ’ ένα τομέα τόσο σημαντικό , όπως η τέχνη της ζωγραφικής .
Ο Λευτέρης , είχε ζωγραφίσει , σαν άλλος ..”Θεόφιλος “ , σπίτια πολλών φιλοπρόοδων Λιδορικιωτών , δεχόμενος για πληρωμή λίγο φαγητό και δυο πακέτα ..άσσο . Κανένας όμως δεν τον εκμεταλλεύτηκε , και όλοι τον αγαπούσαν . Καλύτερη δουλειά έκανε στα σπίτια του Δ.Καντζιού και του πατέρα του Διευθυντού μας , Ευθ. Γ. Καψάλη .
Ο Τάκης , απ’ το Δημοτικό ακόμα , σχεδίαζε όμορφα . Τω καιρώ εκείνω , στο Σχολείο είχαμε και έντυπα ιχνογραφίας και καλλιγραφίας , τα οποία βοηθούσαν – τρομάρα τους – να σχεδιάζουμε και να μαθαίνουμε καλλιγραφία . Είχαν στην άκρη αριστερά μια στήλη με γράμμα ή σκίτσο και δίπλα αρκετό χώρο κενό , να επαναλάβουμε κι εμείς το υπόδειγμα και να γίνουμε έτσι καινούριοι Ιακωβίδηδες , Γύζηδες και..Τσαρούχηδες !
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ….
Καλό σας βράδυ ….Κ.-
No comments:
Post a Comment