ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Διαβάζοντας σήμερα το κείμενό σου σχετικά με τις αναμνήσεις του φοβερού Πατριώτη σου , με τις αυτοκινητοκατασκευές της εποχής εκείνης , διασκέδασα πολύ , ο νούς μου όμως πήγε σε κάτι σχετικό ,την εποχή που υπηρετούσαμε στο Λιδωρίκι.
'Ηταν θυμάμαι άνοιξη χρονολογία 1979 -80 .Τότε δεν κυκλοφορούσαν στο χωριό πολλά αυτοκίνητα όσο δε για κυκλοφοριακό πρόβλημα , που με τόση στεναχώρια το αναφέρεις στις σελίδες σου, ανύπαρκτο.
Κάποιοι από την παρέα , διέθεταν αυτοκίνητα και εξυπηρετούσαν και τους υπόλοιπους στις εκδρομές μας .
Πολλοί από εμάς δεν ξέραμε δε να οδηγούμε , αν και μέσα μας , σαν νέοι , είχαμε την ελπίδα απόκτησης αυτοκινήτου , αλλά και
απόκτησης άδειας οδήγησης πρωτίστως που όμως να βρεθεί δάσκαλος εκείνη την εποχή .
Το συζητάγαμε στις συγκεντρώσεις μας με φίλους και συναδέλφους προσπαθώντας να αξιολογήσουμε τον κενό χρόνο που είχαμε .
Πρωτοπόρος στην κουβέντα εκμάθησης οδήγησης αυτοκινήτου ο έφορος τότε του Λιδορικίου , καλή του ώρα , ο Φώτης .
Θαυμάσιος άνθρωπος χαμηλών τόνων με πολύ χιούμορ.
Και ω του Θαύματος , μαθαίνουμε 'οτι στο Λιδωρικι θα ερχόταν κατά τακτά διαστήματα δάσκαλος όδήγησης από την Άμφισσα.
Χαράς ευαγγέλια , Πρώτος και καλύτερος ό Φώτης , μη χάσει την ευκαιρία.
Θέμα συζήτησης στις ταβερνωσυγκεντρώσεις μας η προοδός του. Περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει για να ακολουθήσουμε και εμείς .
Στα δέκα μαθήματα ο Φώτης αγοράζει ένα σαραβαλάκι , δεν θυμάμαι την μάρκα το χρώμα όμως κατακκόκινο και μας λέει
<<Παιδιά είμαι γεννημένος οδηγός >>.
Πρέπει να με δείτε πως το κουμαντάρω το άτιμο....
Ζήλεψα και έψηνα τον άνδρα μου , να πάρω σειρά και λέω τον έψηνα , γιατί εκείνος αντιδρούσε επίμονα χωρίς να καταλαβαίνω
τον λόγο.
Ένα ωραίο απογευματάκι , λοιπόν , είχα πάει στον συνεταιρισμό για να αγοράσω καλαμπόκι για τις κότες μου, μη γελάς ,
ασχολήθηκα και με αυτό το σπορ , με τεράστια επιτυχία και με ένα Γιώργο να ψάχνει για κτηνίατρο κάθε τρεις και μία γιατί οι κοτούλες μου είχαν νευρική ανορεξία - τα θυμάμαι και γελάω μόνη μου- γυρίζοντας λοιπόν φορτωμένη , και περίπου στο ύψος της παλιάς εφορίας , βλέπω ένα αυτοκίνητο κατακόκκινο να ερχεται φουλαριστό κάνοντας τρελά ζιγκ -ζαγκ
και τον όδηγό με το ένα χέρι έξω να φωνάζει ... άκρη άκρη άκρη ......
Τρομαγμένη γυρίζω να κοιτάξω και βλέπω τον Φώτη να καταφέρνει να σταματήσει το όχημα πιο κάτω.
Κατέβηκε κατασυγχισμένος , προσπαθώντας να συνέλθει από τον απρόσμενο αγώνα δρόμου διαμαρτυρόμενος για την .. φυσική κατάσταση του αυτοκινήτου του και ουχί για την υπερεκτίμιση των ικανοτήτων του,- άλλο το φρένο Φώτη και άλλο το Γκάζι-.
Για πολύ καιρό καλοσορίζαμε τον φίλο μας με την προσφώνηση ...ΑΚΡΗ....ΑΚΡΗ αστειευόμενοι , όμως πολλοί μάθαμε να οδηγούμε την περίοδο εκείνη κάνοντας την ζωή μας πολύ πιο ευχάριστη.
Καλό βράδυ .
Ελένη Μίαρη – Μπούρα
No comments:
Post a Comment