ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΙΚΑ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ : ΚΛΗΜΑΤΑ–ΣΤΑΦΥΛΙΑ

Απ’ το  βιβλίο  “ Γεωργικά  της  Ρούμελης “ του  Δωριέα ( Αρτοτινού ) λαογράφου Δημ. Λουκόπουλου .

           

                        -  7  -

   Πως φυτεύει αμπέλι ο  βουνίσιος γεωργός

   Απ’ την  τέταρτη  χρονιά κι’ ύστερα μπαίνει  το  κλήμα σε  κεφάλι , έχει  δηλαδή  τη βέργα του με  τσίμπλα και  μάτια , θα  δώσει  τον  ανάλογο  καρπό . ‘Ενα κοτρύδι μονάχα  να  σου δώσει , καρπός  θεωρείται κι’ αυτό .

   Υστερότερα κάθε  χρόνο πρέπει  να  κάνω  την  ανάλογη  καλλιέργεια : το  καθάρισμα ή  καθάρι που  λένε , αυτό  γίνεται ωσεπιτοπλείστον το  χινόπωρο . Την άνοιξη  γίνεται το  αποκεφάλισμα , το  κόψιμο της  βέργας που  άφησα στο  καθάρι .

   Σεκεφάλι  αφήνω την  τσίμπλα και  δυο  μάτια . Περισσότερα μάτια  δεν  κάνει ν’ αφήσω , αδυνατεί  το  κλήμα . Ύστερα γίνεται το  διάλεμα , το  πάστρεμα απ’ τα  κλαριά και  τα  λιθάρια που  είναι σκορπισμένα κάτω στη  γη . Τα  μαζεύω και  τα  πετάω έξω  απ’ τ’ αμπέλι . Υστερότερα ακολουθεί  το  σκάψιμο από  20  Φεβρουαρίου ως  το  τέλος  Μαρτίου . Γίνεται γραμμή  έργους  έργους , κάθε  εργάτης  παίρνει τον  έργο  του και  τον  βγάνει  πέρα .

   Κοντά ανοίγει  τ’ αμπέλι , στο μούρο ( το  σταφυλάκι , πριν  ανθίσει  μοιάζει  μούρα ) , πας και το  θειαφίζεις με  μια  σακούλα  αγανή , όχι με  θειαφολόι για  να  μην  πάθει  από  πάστρα ( παθαίνουν  κι’ από  ψωρίαση , κι’ από αποπληξία τα  κλήματα ) , τα  ρεντίζεις κιόλας για  τον  περονόσπορο .

   Ύστερα έρχεται  το  διάλεμα , ρίχνω κάτω τα  κεντροβλάστασρα και  τα  βλαστάρια που  δεν  έχουν  σταφύλια . Μετά έρχεται  το  δέσιμο , στον  τόπο  μας  δένουν  τα κλήματα κεφαλογύρι , πιάνουν  τις  βέργες όλες που  έχει  ένα κλήμα , τις  στρίβουν σα  γυναικείο  κότσο από  πάνω και γίνεται κάτι  σαν  σκεπή που  φυλάει  το  κλήμα  από  κακό  νερό ( χαλάζι ).

   Στην  αγουρίδα ( αγρίδιασμα ) του  δίνω ένα  ανάλαφρο  θειάφισμα από τ’ αργά κι’ ύστερα , όχι όποια κι’ όποια  ώρα , κι’ αν  είναι  δυνατόν , το θειάφισμα το  κάνω όταν  είναι  συννεφιά , για  να κάθεται το  θειάφι  στα  σταφύλια , ( γιατί τότε  δεν  φυσάει  αέρας ) , με  το  θειαφολόι τώρα .

   Πάνω απ’ το κεφαλογύρι , βγάνει τ’ αμπέλι φουντανάκια ( φυντάνια , βλαστάρια ) καινούργια , πάω  και  τα  τσιμπάω . Τσίμπημα είναι  το  κόψιμο των βλασταριών , τα τσακίζεις , είναι  σαν  να  τα  τσιμπάς , και  γι’ αυτό λένε  τσίμπημα .

   Όταν  πρωτοφαίνονται γούρμες  ράγες στα  σταφύλια , λέμε μάντεψαν . Μαντεύουν  πρώτα τα  πρωιμάδια , τα φλεράκια και  σιγά – σιγά μαυρίζει όλο τ’ αμπέλι .

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ,,,,,,,