Της Λινας Γιανναρου
Πώς να εξηγήσεις σε κοινό Καλιφορνέζων το τόσο βαθιά ελληνικό «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά»; Ευτυχώς δεν χρειάζεται. Το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του Παύλου Γεωργιάδη «Farming on Crisis?» («Γεωργία στην Κρίση;»), το οποίο απέσπασε το πρώτο βραβείο στο αναγνωρισμένο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Arclight που πραγματοποιήθηκε στο Λος Αντζελες από τις 5 έως τις 10 Νοεμβρίου, παρουσιάζει μια ομάδα παραγωγών που εργάζονται και δημιουργούν χωρίς τις πλάτες των επιδοτήσεων, με αναιμική στήριξη από το κράτος και με κόντρα άνεμο τη βαθιά ύφεση: τους νέους Ελληνες αγρότες.
Να, όπως ο 30χρονος Βασίλης Γούναρης, που μολονότι όπως η πλειονότητα των αγροτών στη χώρα μας καλλιεργεί «συμβατικά» (βαμβάκι, ζαχαρότευτλα, καλαμπόκι, σιτάρι, βιομηχανική ντομάτα), πιστεύει πια ότι το κλειδί είναι η ποιότητα. «Εγώ θέλω ποιότητα, όχι μεγάλη παραγωγή. Ομως μας το πήραν», λέει στην ταινία. «Παλιότερα, ας πούμε, καλλιεργούσαμε το μαλακό σιτάρι, μας γύρισαν στο σκληρό και αυτή τη στιγμή κάνουμε το μαλακό εισαγωγή και το σκληρό εξαγωγή».
Ο Παύλος Γεωργιάδης θέλησε να αναδείξει τη στροφή στη νοοτροπία των νέων αγροτών. «Η πραγματική εικόνα ξεφεύγει από το στερεότυπο του παππού με τον παλιό εξοπλισμό», λέει στην «Κ». «Μια μεγάλη μερίδα των νέων Ελλήνων αγροτών είναι μορφωμένοι, με πτυχία και συχνά με μεταπτυχιακά, μιλούν ξένες γλώσσες και με τη βοήθεια και των social media μπορούν να γράψουν τις δικές τους ιστορίες επιτυχίας. Υπάρχουν άνθρωποι που μεγαλουργούν σχεδόν σε κάθε χωριό της χώρας».
Ο ίδιος, για παράδειγμα, μετά τις σπουδές του στη βιολογία και την πολύχρονη έρευνά του στην εθνοβοτανολογία στο εξωτερικό, επέστρεψε για να εγκατασταθεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μάκρη Αλεξανδρούπολης, όπου στα 31 του μετατράπηκε σε... ελαιοπαραγωγό. Με επιμονή, υπομονή και αρκετή δόση εφευρετικότητας, κατάφερε να μετατρέψει τον οικογενειακό ελαιώνα σε μια εξωστρεφή μονάδα παραγωγής ελαιολάδου. Ηταν, πάντως, η θέση του ως εκπροσώπου του ευρωπαϊκού κινήματος Slow Food που οδήγησε στο ντοκιμαντέρ. «Βρισκόμουν στο Αμστερνταμ για τις εργασίες του Δικτύου Νέων του Slow Food, όπου είδα ότι είχε γίνει ένα video-blog για τους αγρότες της Ολλανδίας. Τότε σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να γινόταν αντίστοιχη δουλειά για την Ελλάδα, ώστε αφ’ ενός να παρουσιαστεί η δική μας περίπτωση που σήμερα ενδιαφέρει ιδιαίτερα τη διεθνή κοινότητα και αφ’ ετέρου να γίνει σύγκριση μεταξύ ενός “νότιου” με ένα “βόρειο” σύστημα». Η πρόταση όχι μόνον έγινε δεκτή, αλλά επιδοτήθηκε και από το υπουργείο Γεωργίας, Καινοτομίας και Οικονομίας της Ολλανδίας και την Ενωση Νέων Αγροτών Ολλανδίας στο πλαίσιο της ενημερωτικής εκστρατείας FoodPolitics.eu για την αναθεώρηση της Kοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε.
Τα γυρίσματα έγιναν τον περασμένο Ιούλιο σε δεκάδες τοποθεσίες της χώρας από τη Μέστη της Αλεξανδρούπολης, το Παρανέστι, τη Θεσσαλονίκη, τα Φάρσαλα, την Κόρινθο ώς την Κρήτη, τη Σαντορίνη και την Αθήνα. Συνοδοιπόροι του Παύλου ο σκηνοθέτης Χάρης Ντώνιας, ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Τάντος και ο ηχολήπτης Βίκτωρ Ζαζόπουλος. «Μέσα από τις συνεντεύξεις και τα πλάνα από τη χώρα μας θέλαμε, εκτός των άλλων, να στείλουμε ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους ότι δεν υπάρχει μόνο η εικόνα της Ελλάδας της διαφθοράς, της ασυνέπειας, της προχειρότητας, αλλά και αυτή της παραγωγής, της σκληρής δουλειάς, της συντροφικότητας», λέει ο κ. Γεωργιάδης. Αυτή η «σύγκρουση» λαμβάνει χώρα καθημερινά στα χωράφια. «Ο παλιός εναντίον του νέου. Το μοντέλο των επιδοτήσεων, της άκρατης χημείας, της κατασπατάλησης πόρων εναντίον αυτού της παραγωγής με γνώμονα την ποιότητα, το περιβάλλον, την τοπική οικονομία».
Χωρίς στερεότυπα
Το υλικό «μοιράστηκε» σε τέσσερα επεισόδια (μπορείτε να τα δείτε εδώ, www.vimeo.com/food politics), η σύνθεση των οποίων οδήγησε στο τελικό ντοκιμαντέρ. Η αισθητική ξεφεύγει από τις στερεότυπες, ελαφρώς παρακμιακές εικόνες της υπαίθρου που έχουμε συνηθίσει. «Στόχος μας ήταν να ταξιδέψει η ιστορία των Ελλήνων νέων αγροτών σε όλο τον κόσμο. Θεωρώ ότι η γεωργία είναι ένας από τους τομείς που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από την κρίση. Η γη μας παραμένει σχετικά αμόλυντη, ο κλήρος είναι κληρονομικός, έχουμε προσωπική σχέση με τις εκτάσεις των προγόνων μας. Βρισκόμαστε ως γενιά μπροστά στην πρόκληση να επανασυνδεθούμε με την ελληνική γη», καταλήγει ο Π. Γεωργιάδης.
No comments:
Post a Comment