Η κρίση «δείχνει» πόρτα στην «Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου.
Η Ξένια σήμερα
Ο φίλτατος «pisostapalia», πολυσχιδής και πολυπλόκαμος «συνάδελφος», (πώς διάβολο τα προλαβαίνει τόσα!), μου έδωσε με σημερινή του ανάρτηση μια ακόμη ευκαιρία για διαπίστωση δεδομένων και διατύπωση κάποιων σκέψεων, με αφετηρία τα περί του θεάτρου «Πόρτα».
Η γλυκύτατη ηθοποιός Ξένια Καλογεροπούλου ανακοίνωσε το κλείσιμο του θεάτρου της, με την… αισιόδοξη παρατήρηση: …«τουλάχιστον για την επόμενη σαιζόν»!
Η πλήρης ανακοίνωση των δηλώσεών της παρατίθεται κατωτέρω:
«Θα το κλείσουμε για ένα χρόνο για να πάρουμε κουράγιο επειδή πια το θέατρο για παιδιά έχει γίνει κάπως περίεργο, με όλα αυτά τα θεάματα. Θέλουμε να το ψάξουμε πριν ξαναξεκινήσουμε».
Οι λόγοι που οδήγησαν στο να μπει προσωρινά λουκέτο στο θέατρο -σύμφωνα με την ηθοποιό- είναι «και οικονομικοί».
- «Παίρναμε, είπε, επιχορήγηση επί σειρά ετών και τώρα δεν παίρνουμε πια. Είχαμε συνηθίσει να κάνουμε τη δουλειά μας «ακριβά», ν' ανεβάζουμε απαιτητικές παραγωγές, να πληρώνουμε καλά και να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε. Πέσαμε έξω σίγουρα. Ελπίζω να καταφέρουμε ν' ανοίξουμε σύντομα, αφού πρώτα το ψάξουμε ώστε να είμαστε πιο σίγουροι για κάποια καινούρια πράγματα».
Στέκομαι στο επιχορήγηση και αμέσως έρχεται στο μυαλό μου η βασική αιτία που πτώχευσε τη χώρα και που την συναντάμε με διάφορα ονόματα, αλλά την ίδια πάντα έννοια.
Ενισχύσεις, επιδοτήσεις, χορηγήσεις, επιχορηγήσεις, προικοδοτήσεις, αποζημιώσεις και διάφορα τέτοια, που στην ουσία σημαίνουν ελλείμματα, δάνεια, χρέη και στο τέλος χρεωκοπία! Η με τόσο στενοχωρημένο αυθορμητισμό και χαριτωμένη αφέλεια ομολογία της καλής μας Ξένιας, αποτελεί μεγαλόπρεπη επιβεβαίωση αυτής της διαπίστωσης! Μαζί και του πόσο λάθος βάδιζε η χώρα επί χρόνια, τρώγοντας τις σάρκες της και πριονίζοντας το κλαδί στο οποίο καθόταν!
Η στήλη ουδέποτε πίστεψε στο λαϊκίστικο παραμύθι του τάχα «αλάνθαστου κριτηρίου του λαού»! Δυστυχώς ο λαός και γνώριζε και αδρανούσε και του άρεσε να εξαπατάται αιθεροβατώντας. Βολεμένος πίσω από την ραστώνη της «ήσσονος προσπαθείας» και το ραχάτι του ωχαδερφικού δημοσιοϋπαλληλισμού, ο οποίος κάλπαζε καλυπτόμενος από μαξιμαλιστικές απαιτήσεις ενός φαύλου και διεφθαρμένου συνδικαλισμού και του επίσης διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου. Ο Γιάννης Μαρίνος, διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», με άρθρο του από 22ας Μαΐου του 1986, είχε προφητεύσει την κατάληξη της χώρας με ακριβέστατη επαλήθευση!
Ομοίως αποκρούει, ως στρουθοκαμηλική συμπεριφορά, διάφορες προβαλλόμενες αιτιάσεις και δικαιολογίες. Ιδίως αυτό το «ας προσέχατε τι ψηφίζατε» είναι τελείως έωλον. Και εξηγούμαι: Από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν οι σοβαρές πολιτικές επιλογές ήσαν 4. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΚΚΕ. Οι δύο πρώτοι σχηματισμοί κυβέρνησαν, αλλά και οι άλλοι δύο επηρέασαν αποφασιστικά τις αποφάσεις των πρώτων, για διάφορους και προφανείς λόγους, από διάφορα μετερίζια, διαμορφώνοντας απαράδεκτες καταστάσεις. (Όρα το σημερινό χάλι των Πανεπιστημίων). Αυτά τα περί «γαλάζιων» και «πράσινων» παιδιών είναι κουταμάρες. Η τεράστια συγκέντρωση αριστερών στο δημόσιο, ευρύτερο και στενότερο, το αποδεικνύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγγονός του ΣΥΝ, τώρα που σοβάρεψαν τα πράγματα κι απέκτησε προοπτική εξουσίας, φαντάζει πελαγωμένος και εντελώς αναξιόπιστος. Κυριολεκτικά για τα πανηγύρια. Πόσο μάλλον σε προηγούμενες εποχές που, με πλήρη ανευθυνότητα, αποτελούσε απλώς αλογόμυγα στα καπούλια της εξουσίας. Παίζοντας μόνο ρόλο ομαδούλας διαμαρτυρίας, ήταν δυνατόν ν’ αποτελέσει σοβαρή επιλογή και εναλλακτική πρόταση εξουσίας;
Το απολιθωμένο ΚΚΕ, ναρκωμένο κι αμήχανο από τις ραγδαίες εξελίξεις των καιρών, ήταν δυνατόν να κυβερνήσει, όταν ξεριζώθηκε ακόμη κι από το λίκνο του και παρέμεινε πεντάρφανο και πελαγωμένο ως κόμμα εξουσίας, με μόνο αδελφάκι την…. Βόρεια Κορέα;
Δυστυχώς, στην μεταπολιτευτική περίοδο, μόνη λύση μέσα στην υπάρχουσα ιδεολογική γκάμα ήταν η ανανέωση του… πολιτικού προσωπικού, πράγμα που η έλλειψη τόλμης και φαντασίας, σε συνδυασμό με την φαύλη διαπλοκή δεν επέτρεψε να συμβεί. Με κύριο υπεύθυνο τον λαό που τώρα στενάζει και σκούζει! Ενδεικτικά, αναδημοσιεύω απόσπασμα από μιά παλιά μου ανάρτηση, (Παρασκευή 4/9/2009), στην οποία όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει και διαβάσει ολόκληρη. (Γραμμένη πριν εμφανιστεί ο μπαμπούλας-μνημόνιο)!
....Όμως το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την απαρχή της εξυγίανσης της πολιτικής ζωής πέφτει στο λαό. Στον απλό ψηφοφόρο και στη τεράστια δύναμη της ψήφου του. Που αντί να σταυρώνει το "βουλευτή του", προσβλέποντας στο ρουσφέτι, τη μικροσυναλλαγή και την ιδιοτέλεια, ή να πετάει σταυρούς, επιπόλαια εδώ κι εκεί, άκριτα και αβασάνιστα, να καθίσει να προβληματιστεί, να μελετήσει, να πληροφορηθεί και, τελικά, να επιλέξει, μέσα στον ιδεολογικό του χώρο, μέσα στο ψηφοδέλτιο του κόμματός του, τους ικανότερους, τους καλύτερους και, πάνω απ' όλα, τους πιό έντιμους και πιό αδιάφθορους. Γιατί, ναι, υπάρχουν και τέτοιοι! Σε όλες τις παρατάξεις και όλους τους πολιτικούς χώρους! Ψάξιμο θέλει, αρκετό.
Και μόνον έτσι μπορεί να αναστηλωθεί και αποκατασταθεί το κοινοβουλευτικό μας σύστημα στο προσήκον ύψος του και η εμπιστοσύνη στις αποφάσεις του. Ειδ' άλλως η φαυλότης, η διαφθορά και η αναποτελεσματικότης θ' ανακυκλώνεται και η χώρα συνεχώς θα βυθίζεται. Μόνο ο λαός μπορεί ν' αλλάξει την πορεία της μοίρας του. Και της κακομοιριάς του. Αν δείξει φρόνηση και ωριμότητα. Αν αξιοποιήσει τις εμπειρίες του παρελθόντος......
Και τελειώνοντας, πιστεύω πως οι Έλληνες, σε σχέση με όσα μας οδήγησαν στο σημερινό χάλι, διακρινόμαστε σε δύο κατηγορίες. Στους «υπεύθυνους», κάποιοι σχετικά λίγοι, και στους «συμμέτοχους», στους οποίους ανήκουμε όλοι! Αφού όλοι «γλύψαμε» έστω ένα κοκαλάκι, (εν αγνοία μας, δίκην ανύποπτου κλεπταποδόχου), από κάποιο «τσιμπούσι» σπάταλα, άκριτα και με δανεικά, το οποίο δεν έπρεπε ποτέ να στηθεί!
No comments:
Post a Comment