Καλοκαίρι 2014 , το ουζερί του Νίκου Πέτρου …” χάλασε “ κόσμο , ήταν κάτι που έλειπε απ’ το χωριό μας .
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου …
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΗΜΕΡΑ 10 ΟΚΤ 2014
Ανατολή Ήλιου: 06:27
Δύση Ήλιου: 17:56
Σελήνη 17 ημερών
- Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας
- Παγκόσμια Ημέρα Αυγού
- Παγκόσμια Ημέρα κατά της Θανατικής Ποινής
- Γιορτάζει: Ευλάμπιος, Ευλαμπία.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr#ixzz3FkgGrez4
. Χ.
680
Η Μάχη της Καρμπάλα: 30.000 στρατιώτες του χαλίφη Γιαζίντ περικυκλώνουν τον σιίτη ιμάμη Χουσαίν Μπιν Αλί, τον οποίο υπερασπίζονται 72 φίλοι και τα δύο παιδιά του. Ο ιμάμης αποκεφαλίζεται με διαταγή του χαλίφη, ο οποίος δεν του συγχωρεί τη γοητεία που ασκεί στα πλήθη. Η μουσουλμανική αίρεση των σιιτών γιορτάζει κάθε χρόνο την Ασουράχ, τιμώντας τον αδικοσκοτωμένο ιμάμη της, ενώ η Καρμπάλα, που βρίσκεται στο Ιράκ, είναι ιερή πόλη για τους σιίτες.
1862
Καταλύεται η μοναρχία του Όθωνα. Την εξουσία αναλαμβάνει η επαναστατική Τριανδρία, αποτελούμενη από τους Δημήτριο Βούλγαρη, Κωνσταντίνο Κανάρη και Μπενιζέλο Ρούφο. (Μεσοβασιλεία)
1908
Αρχίζει να λειτουργεί το Παρθεναγωγείο Βόλου. Σε αυτό φοιτούσαν μόνο κορίτσια, κάτι το οποίο θεωρήθηκε πρωτοποριακό για την εποχή εκείνη, γιατί μόνο αγόρια, ως επί το πλείστον, μπορούσαν να πάνε σχολείο. Διευθυντής του Παρθεναγωγείου είναι ο δημοτικιστής και σοσιαλιστής Αλέξανδρος Δελμούζος,
1935
Καταλύεται με στρατιωτικό πραξικόπημα το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα. Επικεφαλής, οι στρατηγοί Παπάγος, Ρέππας και Οικονόμου, «εγκέφαλος» ο Γεώργιος Κονδύλης, θύμα ο πρωθυπουργός Παναγής Τσαλδάρης.
1944
800 τσιγγανόπουλα εξολοθρεύονται από τους ναζί στο κολαστήριο του Άουσβιτς.
1964
Εγκαινιάζεται στη Σύμη η πρώτη εγκατάσταση αφαλάτωσης θαλασσινού νερού στην Ελλάδα.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1731
Χένρι Κάβεντις, βρετανός επιστήμονας, που διακρίθηκε για τη συνεισφορά του στη Φυσική και στη Χημεία και στον οποίο πιστώνεται η ανακάλυψη του υδρογόνου. (Θαν. 24/2/1810)
1813
Τζουζέπε Βέρντι, ιταλός συνθέτης. (Αΐντα, Ναμπούκο, Ριγκολέτο, Τροβατόρε, Τραβιάτα) (Θαν. 27/1/1901)
1930
Χάρολντ Πίντερ, άγγλος θεατρικός συγγραφέας. (Πάρτι Γενεθλίων, Ο Επιστάτης, Η Προδοσία). (Θαν. 24/12/2008)
ΘΑΝΑΤΟΙ
413
Νικίας, αθηναίος πολιτικός ηγέτης και στρατηγός. Εκτελέστηκε στις Συρακούσες, συμμετέχοντας στην εκστρατεία των Συρακουσών υπό τον Αλκιβιάδη. (Γεν. 469 π.Χ.)
μ. Χ.
1911
Τζάσπερ Νιούτον «Τζακ» Ντάνιελ, αμερικανός ποτοποιός, ιδρυτής της εταιρείας παραγωγής ουίσκι Jack Daniel's. (Γεν. 5/9/1850)
1951
Γεώργιος Βλάχος, λόγιος και δημοσιογράφος, ιδρυτής της εφημερίδας Καθημερινή. (Γεν. 1886)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1010#ixzz3Fkh27IN1
Τζουζέπε Βέρντι
1813 – 1901
-
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ιταλός μουσουργός, από τους κορυφαίους συνθέτες στον χώρο της όπερας, την οποία ανέδειξε σε κύριο είδος δημοσίου θεάματος στην Ιταλία του 19ου αιώνα. Μερικά από τα πλέον δημοφιλή κομμάτια του, όπως η άρια La donna è mobile (Ριγολέτος), το χορωδιακό Va, pensiero (Ναμπούκο), το ντουέτο Libiamo ne' lieti calici (Λα Τραβιάτα) και το εμβατήριο Marcia Trionfale (Aida), από καιρό έχουν ξεφύγει από τον στενό χώρο της όπερας και συγκινούν ευρύτερα ακροατήρια.
Ο Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (Giuseppe Fortunino Francesco Verdi), γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1813 στο Ρόνκολε (σήμερα Ρόνκολε Βέρντι), ένα χωριό κοντά στο Μπουσέτο, στο Δουκάτο της Πάρμας, που τότε ανήκε στην Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία. Ο πατέρας του, Κάρλο Τζουζέπε Βέρντι, ήταν ιδιοκτήτης πανδοχείου, αγράμματος, αλλά και πολύ φτωχός για να δώσει στον γιο του πλήρη μόρφωση. Η μητέρα του, Λουίτζα Ουτίνι, ήταν επίσης αγράμματη και προτού παντρευτεί τον Κάρλο ασχολούταν με το γνέσιμο μαλλιού. Το αγόρι, όμως, έδειξε από νωρίς το μουσικό τάλαντο του και τράβηξε την προσοχή του Αντόνιο Μπαρέτσι, ενός πλούσιου εμπόρου από το Μπουσέτο και ερασιτέχνη μουσικού, που τον ενθάρρυνε και τον βοήθησε στις σπουδές του. Ο Βέρντι αντέγραφε και αντικαθιστούσε τον οργανίστα, ενώ παράλληλα άρχισε να συνθέτει κομμάτια για την τοπική φιλαρμονική και την εκκλησία.
Στα 18 του ο Μπαρέτσι τον έστειλε με έξοδά του στο Μιλάνο για σπουδές στο Ωδείο, αλλά δεν έγινε δεκτός, επειδή είχε υπερβεί το όριο ηλικίας. Παρέμεινε στο Μιλάνο για τρία χρόνια και σπούδασε κοντά στον Βιτσέντζο Λαβίνια, ένα μουσικό της Σκάλας της Μιλάνου. Το 1834 επέστρεψε στο Μπουσέτο για να διεκδικήσει με την υποστήριξη του Μπαρέτσι τη χηρεύουσα θέση του οργανίστα και διευθυντή της χορωδίας της εκκλησίας του Μπουσέτο. Απέτυχε να την καταλάβει, επειδή οι θρησκευτικοί κύκλοι της πόλης προώθησαν ένα δικό τους υποψήφιο, ονόματι Φεράρι. Η δυσάρεστη αυτή εμπειρία έθρεψε τον αντικληρικαλισμό του Βέρντι και την αντιπάθειά του για το Μπουσέτο. Παρόλα αυτά, δύο χρόνια αργότερα, ο Βέρντι διορίσθηκε αρχιμουσικός της εκκλησίας του Μπουσέτο, όταν ο Φεράρι παραιτήθηκε κάτω από τη διογκούμενη πίεση των μουσικών κύκλων της πόλης. Στις 4 Μαΐου 1836 ο Βέρντι νυμφεύθηκε την κόρη του πάτρωνα του Μαργαρίτα Μπαρέτσι.
Η ευκαιρία να συνθέσει την πρώτη του όπερα ήλθε το 1836, οπότε επέστρεψε και πάλι στο Μιλάνο. Ο Ομπέρτο, κόμης του Σαν Μπονιφάτσιο, ανέβηκε τελικά το 1839 στη Σκάλα του Μιλάνου και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε να του εξασφαλίσει μία παραγγελία για τρία έργα. Το πρώτο ήταν η κωμική όπερα Μιας μέρας βασιλιάς, που ανέβηκε το 1840 στη Σκάλα του Μιλάνου. Σημείωσε παταγώδη αποτυχία και κατέβηκε αμέσως μετά την πρεμιέρα της. O Βέρντι, που είχε χάσει πρόσφατα τη γυναίκα του Μαργαρίτα, σε ηλικία 26 ετών, από εγκεφαλίτιδα και ένα χρόνο νωρίτερα τον γιο του Ιτσίλιο Ρομάνο, σε ηλικία 15 μηνών (το 1838 είχε χάσει την κόρη Βιρτζίνια Μαρία Λουίτζα σε ηλικία 17 μηνών), έπεσε σε μαύρη απελπισία και ορκίστηκε να μην ξαναγράψει όπερα.
Ο διευθυντής της Σκάλας του Μιλάνου τον απάλλαξε από το συμβόλαιό του, αλλά όταν έκρινε ότι έκλεισαν οι πληγές, του έδωσε ένα λιμπρέτο βασισμένο στην ιστορία του Ναβουχοδονόσορα Β'. Ο Βέρντι το διάβασε με κρύα καρδιά, ώσπου έφθασε στα λόγια των Εβραίων σκλάβων (Va Pensiero) και ανακάλυψε ότι είχε απαλλαγεί από τις αναστολές του. Το ανέβασμα του Ναμπούκο το 1842 είχε τεράστια επιτυχία και εδραίωσε τη φήμη του Βέρντι στην Ιταλία. Στην πρεμιέρα του έργου, τον ρόλο της κακιάς “Αμπιγκαίλε” ερμήνευσε η δημοφιλής εκείνη την εποχή σοπράνο Τζουζεπίνα Στρεπόνι (1815-1897), η οποία θα γινόταν η δεύτερη σύζυγός του το 1859. Ο Βέρντι είχε γεννηθεί σε μία διαμελισμένη Ιταλία. Γεννημένος Γάλλος πολίτης, ζούσε τώρα ως αλλοδαπός στο κατεχόμενο από τους Αυστριακούς Μιλάνο. Το κοινό του Ναμπούκο διέκρινε μέσα από την προσευχή των αιχμαλωτισμένων Εβραίων για απελευθέρωση τις δικές του ελπίδες να απαλλαγεί από τον ζυγό της αυστριακής αυτοκρατορίας.
Η δημοτικότητα του Βέρντι στην Ιταλία έγινε αφορμή να τον προσέξουν και στο εξωτερικό. Το 1846 πήγε στο Παρίσι για μία παράσταση του Ερνάνη και τον επόμενο χρόνο στο Λονδίνο, όπου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η όπερα Οι Ληστές, βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Σίλερ. Την τριετία 1851-1853 ο Βέρντι συνέθεσε τρεις ακόμη όπερες, τον Ριγολέτο, την Τραβιάτα και τον Τροβατόρε, που μεγάλωσαν τη δημοτικότητά του. Ο Ριγολέτος, που βασίζεται στο έμμετρο δράμα του Βίκτωρος Ουγκώ Ο Βασιλιάς διασκεδάζει, είχε προβλήματα με τη λογοκρισία, επειδή στο έργο του Ουγκό υπάρχει δολοφονική απόπειρα εναντίον ενός βασιλιά, πολιτικό ταμπού για την εποχή. Έτσι, ο Βέρντι αναγκάστηκε να παρουσιάσει τον ήρωά του ως δούκα για να μπορέσει να παρουσιάσει το έργο. Ανάλογα προβλήματα είχε και η Τραβιάτα, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά Η Κυρία με τις καμέλιες και είχε προκαλέσει σκάνδαλο στο Παρίσι.
Μεταξύ 1855 και 1870 ακολούθησαν μία σειρά από σπουδαίες όπερες του Βέρντι, όπως ο Χορός Μεταμφιεσμένων (1859), Η Δύναμη του Πεπρωμένου (1861) και ο Μάκβεθ (1862). Άλλες όπερες αυτής της περιόδου, που παίζονται λιγότερο συχνά, είναι οι Σικελικός Εσπερινός, Σίμων Μποκανέγκρα και Δον Κάρλος. Ο Χορός Μετεμφιεσμένων, με θέμα τη δολοφονία του βασιλιά της Σουηδίας Γουσταύου Γ', ήταν η τελευταία του σύγκρουση με την αυστριακή λογοκρισία. Το 1861 η Ιταλία ενοποιήθηκε κι έγινε ανεξάρτητο κράτος. Ο Βέρντι εξελέγη βουλευτής έως το 1865, οπότε παραιτήθηκε. Το 1874 ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Β' τον διόρισε γερουσιαστή.
Το 1869 συμμετείχε στη σύνθεση μιας συλλογικής Λειτουργίας, στη μνήμη του διάσημου συναδέλφου του Τζοακίνο Ροσίνι, ο οποίος είχε πεθάνει δύο χρόνια νωρίτερα. Η πρεμιέρα του έργου ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή και παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ενώπιον κοινού μόλις το 1988 στη Στουτγάρδη. Το μουσικό υλικό της δικής του συμμετοχής το επεξεργάστηκε και το συμπεριέλαβε πέντε χρόνια αργότερα στο περίφημο Ρέκβιεμ, στη μνήμη του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα Αλεσάντρο Μαντσόνι (1785-1873).
Το 1871 παρουσίασε ένα από τα διασημότερα έργα του, την Αΐντα, παραγγελία του Χεβίδη της Αιγύπτου Ισμαήλ Πασά (γιου του γνωστού μας Ιμπραήμ Πασά, που παρ' ολίγο να καταστείλει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο) για το άνοιγμα του Καναλιού του Σουέζ. Η όπερα με θέμα Αιγυπτιακό εκτυλίσσεται στην εποχή των Φαραώ και αφηγείται τον τραγικό έρωτα της πριγκίπισσας Αΐντα και του αξιωματικού Ρανταμές. Το 1873 περιμένοντας το ανέβασμα της Αΐντα στη Νάπολη έγραψε ένα κουαρτέτο εγχόρδων, το μοναδικό ορχηστρικό έργο της ωριμότητάς του.
Με την Αΐντα ο Βέρντι είχε φθάσει στον κολοφώνα της δόξας του. Τα επόμενα χρόνια θα συνθέσει μόνο δύο όπερες με σεξπιρικό περιεχόμενο (Ο Σέξπιρ ήταν ο αγαπημένος του συγγραφέας), τον Οθέλλο (1887) και τον Φάλσταφ (1893), καθώς και μία σειρά από χορωδιακά έργα. Τον περισσότερο χρόνο ζούσε αποτραβηγμένος στο κτήμα του κοντά στο Μπουσέτο, όταν δεν επέβλεπε το ανέβασμα των έργων του.
Στις 21 Ιανουαρίου 1901 κι ενώ παρεπιδημούσε στο Μιλάνο υπέστη βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο οργανισμός του άρχισε να εξασθενεί και στις 27 Ιανουαρίου ο μεγάλος συνθέτης παρέδωσε το πνεύμα, βυθίζοντας σε θλίψη τους Ιταλούς, που στο πρόσωπό του αναγνώρισαν έναν από τους πρωτεργάτες του «ριζορτζιμέντο». Περισσότερα από 300.000 άτομα τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία δύο μέρες αργότερα, σιγοτραγουδώντας το Va Pensiero, μία μελωδία που έγινε ο ύμνος της ιταλικής ενότητας.
O Τζουζέπε Βέρντι άρχισε την καριέρα του μετά τον θάνατο του Βιτσέντζο Μπελίνι, την αποχώρηση του Τζοακίνο Ροσίνι και την εποχή που ο Γκαετάνο Ντονιτσέτι πλησίαζε στο τέλος της δημιουργικής του ζωής. Μετά τα πρώτα δειλά βήματα εξελίχθηκε βαθμηδόν σε πρώτης γραμμής καλλιτέχνη και έφθασε να κάνει την όπερα αληθινό “μουσικό δράμα”, όπως έκανε ο σύγχρονός του Ρίχαρντ Βάγκνερ στη Γερμανία.
Στις μέρες μας, η μουσική του έχει προ πολλού ξεφύγει από τις αίθουσες συναυλιών. Οι «τιφόζι» στα γήπεδα της Ιταλίας ενθαρρύνουν τις ομάδες τους, τραγουδώντας το Θριαμβευτικό Εμβατήριο από την Αΐντα, το χορωδιακό των σιδηρουργών από τον Τροβατόρε ακούγεται σε τηλεοπτικά σποτς, ενώ το La donna è mobile (Φτερό στον άνεμο γυναίκας μοιάζει) συγκινεί ακόμα και αυτούς που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην όπερα.
Για τον Ιταλό αρχιμουσικό Ρικάρντο Μούτι, ο Βέρντι είναι ο μουσικός της Ζωής:
Είναι ένας συνθέτης απολύτως ικανός να απογυμνώσει και να μιλήσει για τα πάθη και τον πόνο μας, για τις ευχές και τα ελαττώματά μας κι αυτός είναι ένας από τους λόγους της παγκοσμιότητάς του: θα είναι για πάντα επίκαιρος. Όσο ο άνθρωπος έχει τα ίδια χαρακτηριστικά και δεν μοιάζει με φιγούρα του "Σταρ Τρεκ", κάθε γενιά θα ανακαλύπτει στη μουσική του Βέρντι μία κουβέντα παρηγοριάς.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/591#ixzz3FkhKq2tK
Χάρολντ Πίντερ
1930 – 2008
Άγγλος δραματουργός, από τους κορυφαίους του 20ου αιώνα.
Ο Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter) γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1930 στο Χάκνεϊ του Ανατολικού Λονδίνου, στους κόλπους μιας εβραϊκής οικογένειας με ανατολικοευρωπαϊκές ρίζες. Ο πατέρας του Τζακ ήταν «ράφτης κυριών» και η μητέρα του Φράνσις «κρατούσε το σπίτι αμόλυντο και μαγείρευε υπέροχα».
Το 1948 ο νεαρός Χάρολντ γράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών, αλλά άντεξε μόλις ένα χρόνο και το 1949 τα παράτησε. Την ίδια χρονιά κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, αλλά ως αντιρρησίας συνείδησης τη γλύτωσε με ένα πρόστιμο.
Άρχισε να δουλεύει ως ηθοποιός σε περιοδεύοντες θιάσους, ενώ άρχισε να γράφει και τα πρώτα του ποιήματα. Το 1956 γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, την ηθοποιό Βίβιεν Μέρτσαντ, με την οποία έζησε έως το 1977, οπότε κατέθεσε αίτηση διαζυγίου. Το 1980 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά την ιστορικό Λαίδη Αντωνία Φρέιζερ. Η Μέρτσαντ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον χωρισμό της από τον Πίντερ και το έριξε στο ποτό. Πέθανε δύο χρόνια αργότερα, σε ηλικία 52 ετών, παρά την υλική και ηθική υποστήριξη του πρώην συζύγου της.
Το 1957 ο Πίντερ παρουσίασε το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο Το Δωμάτιο στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. Τέσσερα χρόνια αργότερα ανέβηκε στη χώρα μας από τον Δημήτρη Κολλάτο, στην πρώτη γνωριμία του Πίντερ με το ελληνικό θεατρόφιλο κοινό. Ακολούθησαν άλλα 28 θεατρικά έργα, που του χάρισαν μία επίζηλη θέση στους μεγάλους της δραματουργίας, με κορυφαία Πάρτι Γενεθλίων (1957), Ο Επιστάτης (1959) και Η Προδοσία (1978). Το λιτό ύφος του, γεμάτο σιωπές, καθιέρωσε το επίθετο «πιντερικός» (Pinteresque) στη θεατρική φρασεολογία. Το έργο του συμπληρώνουν 15 δραματικά σκετς, 26 σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ένα μυθιστόρημα και μία σειρά από πεζά, ποιήματα και δοκίμια.
Με έντονη παρουσία στα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, ο Πίντερ έχει συχνά ενοχλήσει με τις απόψεις και τις πρωτοβουλίες του τους ισχυρούς της γης. Πολέμιος της Θάτσερ και του Ρίγκαν και σε διαρκή κόντρα με τον Τόνι Μπλερ, ύψωσε το ανάστημά του ενάντια στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και τους βομβαρδισμούς στο Αφγανιστάν, μετά το χτύπημα της 11η Σεπτεμβρίου.
Το 1996 αρνήθηκε τον τίτλο του ιππότη που του πρόσφερε ο τότε βρετανός πρωθυπουργός, Τζον Μέιτζορ, λέγοντας: «Αδυνατώ να δεχτώ μία τέτοια τιμή από μία συντηρητική κυβέρνηση». Στις 13 Οκτωβρίου 2005 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για την ικανότητά του «να αποκαλύπτει το βάραθρο μέσα από τη μωρολογία της καθημερινότητας και να παραβιάζει τις πύλες για να εισέλθει στους κλειστούς θαλάμους» ή πιο ελεύθερα «να αποκαλύπτει σκοτεινά στοιχεία και δυνάμεις της καθημερινότητας και να φτάνει στα άδυτα της ψυχής».
Ο Χάρολντ Πίντερ επισκέφτηκε επανειλημμένα τη χώρα μας και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι πολύ γνωστός στους έλληνες θεατρόφιλους από τα διαρκή ανεβάσματα των έργων του και μία σταθερή επιλογή για τους θιασάρχες.
Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου 2008, καταβεβλημένος από τον καρκίνο, από τον οποίο έπασχε τα τελευταία χρόνια.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/392#ixzz3Fki5x7cR
Η ιστορία του Pac-Man
Από τα δημοφιλέστερα ηλεκτρονικά παιγνίδια κι ένα από τα σύμβολα της λαϊκής κουλτούρας τη δεκαετία του '80. Οι πιο μεγάλοι σήμερα το γνώρισαν σε κάποια αίθουσα ψυχαγωγίας εκείνα τα χρόνια ως βιντεοπαιχνίδι τύπου arcade, οι νέοι το ανακαλύπτουν στις μέρες μας μέσα από τις πολλαπλές εκδοχές του στο Ίντερνετ.
Πρωτοκυκλοφόρησε στις 10 Οκτωβρίου 1979 στην Ιαπωνία. Δημιουργός του, ο 24χρονος ιάπωνας προγραμματιστής Τόρου Ιβατάνι, που δούλευε τότε για λογαριασμό της εταιρείας Namco και σήμερα ακολουθεί πανεπιστημιακή καριέρα στο Πολυτεχνείο του Τόκιο.
Σε μια εποχή που κυριαρχούσαν τα παιγνίδια δράσης (Space Invaders και τα συναφή), ο Ιβατάνι παρουσίασε ένα παιχνίδι με πολύ χιούμορ, που γρήγορα κέρδισε τα αγόρια, αλλά και τα κορίτσια, που σιχαίνονταν εξωγήινους και πυροβολισμούς. Στην αρχή είχε χλιαρή υποδοχή, αλλά έπρεπε να το ανακαλύψουν οι Αμερικανοί το 1980 για να γίνει παγκόσμια επιτυχία.
Ο Πάκμαν έχει σχήμα κεφαλιού, που ανοιγοκλείνει, για να καταβροχθίσει τελείες και έπαθλα στην προσπάθειά του να ξεγλιστρήσει από τέσσερα φαντασματάκια, που τον καταδιώκουν μέσα σ' ένα λαβύρινθο. Το όνομα του προέρχεται από την ιαπωνική λέξη «πάκου- πάκου», που σημαίνει το στόμα που ανοιγοκλείνει. Ο γιαπωνέζος δημιουργός του λέγεται ότι συνέλαβε την ιδέα σ' ένα πάρτι, όταν είδε μια πίτσα από τον οποία έλειπε ένα κομμάτι.
Την απόλυτη επίδοση του παιχνιδιού κατέχει ο αμερικανός εστιάτορας Μπίλι Μίτσελ, ένας θρυλικός παίκτης βιντεοπαιχνιδιών στις ΗΠΑ, με πολλά ακατάρριπτα ρεκόρ στο ενεργητικό του. Στις 3 Ιουλίου 1999 και σε ηλικία 34 ετών, σημείωσε 3.333.360 πόντους, αφού διήλθε με επιτυχία και τις 225 πίστες του παιγνιδιού. Έπαιζε συνεχώς για έξι ώρες.
Το Πακ-Μαν είναι και σήμερα αρκετά δημοφιλές με φανατικούς φίλους, πολλούς κλώνους και κλεψίτυπες εκδόσεις. Το μαρτυρούν τα δημοψηφίσματα, που διοργανώνονται συχνά - πυκνά από τα περιοδικά του χώρου και το κατατάσσουν στην κορυφή των ηλεκτρονικών παιγνιδιών όλων των εποχών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/177#ixzz3FkiYFd3B
«Από το Χρηματιστήριο»
Γιόχαν Στράους υιός
Μουσική σύνθεση του Γιόχαν Στράους υιού, που φέρει τον αριθμό 337 στην εργογραφία του αυστριακού συνθέτη. Ο τίτλος της στα Γερμανικά είναι «Von der Börse».
Στις 10 Οκτωβρίου 1869 ο Γιόχαν Στράους υιός παρουσίασε στο Παβλόφσκ της Ρωσίας, όπου περιόδευε, ένα νέο έργο του, τη γαλλική πόλκα «Vergiß mich nicht» («Δεν θα σε ξεχάσω»). Κατά την επιστροφή του στη Βιέννη, αποφάσισε ότι ο τίτλος δεν τον εξέφραζε και μετονόμασε το έργο σε ««Von der Börse» («Από το Χρηματιστήριο»), ορμώμενος από τον χρηματιστηριακό πυρετό που είχε καταλάβει τους Βιεννέζους εκείνη την περίοδο. Η πρεμιέρα της πόλκας με τον νέο τίτλο δόθηκε στον ετήσιο χορό των δημοσιογράφων της Βιέννης στις 25 Ιανουαρίου 1870.
Τρία χρόνια αργότερα, το Χρηματιστήριο της Βιέννης κατέρρευσε, λόγω της χρεωκοπίας μιας τράπεζας στις ΗΠΑ («Πανικός του 1873»). Πολλοί Βιεννέζοι έχασαν τις οικονομίες τους, όχι όμως και ο Γιόχαν Στράους, που δεν παρασύρθηκε από τη χρηματιστηριακή μόδα.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/675#ixzz3FkirKtJY
Άλεξ Κάρας
1935 – 2012
Ελληνοαμερικανός παίκτης του αμερικανικού ποδοσφαίρου, παλαιστής και ηθοποιός. Ήταν γνωστός στους κύκλους του αμερικανικού ποδοσφαίρου με το παρατσούκλι «Τρελλή Πάπια».
Ο Αλέξανδρος Καρράς (Alex Karras) γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1935 στο Γκάρι της Ινδιάνα, όπου ο πατέρας του δρ Γιώργος Καρράς από τη Χίο διατηρούσε ιατρείο. Η μητέρα του Έμελιν Γουίλσον ήταν Καναδέζα.
Ο νεαρός Άλεξ ξεχώριζε για τις επιδόσεις του στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, όταν φοιτούσε στο τοπικό γυμνάσιο. Στη συνέχεια αγωνίστηκε με την ομάδα του πανεπιστημίου της Αϊόβα και το 1958 υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με τους Ντιτρόιτ Λάιονς, με τους οποίους αγωνίστηκε έως το 1970 σε 161 παιγνίδια και διακρίθηκε ως αμυντικός.
Το 1963 αποβλήθηκε για ένα χρόνο από το πρωτάθλημα, επειδή κατηγορήθηκε για σχέσεις με τη μαφία του παράνομου στοιχήματος στο μπαρ που διατηρούσε στο Ντιτρόιτ. Τη χρονιά αυτή επανήλθε στους αγώνες της επαγγελματικής πάλης (κατς), για να συνεχίσει μια βραχύβια καριέρα, που είχε ξεκινήσει τον Δεκέμβριο του 1957, λίγους μήνες προτού γίνει επαγγελματίας παίκτης του αμερικανικού ποδοσφαίρου.
Το 1974 έπαιξε ένα μικρό αλλά αξιομνημόνευτο ρόλο στην κωμωδία του Μελ Μπρουκς Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Σέλες (Blazing Saddles). To 1982 υποδύθηκε ένα ομοφυλόφιλο σωματοφύλακα στην κωμωδία του Μπλέικ Έντουαρντς Βίκτωρ Βικτώρια και το 1984 έπαιξε ένα κακό στο νεο-νουάρ του Τέιλορ Χάκφορντ Έρωτας δίχως αύριο (Against all odds).
Η μεγάλη επιτυχία και η καταξίωση ήλθε το 1983 με την κωμική τηλεοπτική σειρά Γουέμπστερ (Webster), η οποία προβαλλόταν έως το 1989 από το ABC. Μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του Σούζαν Κλαρκ έπαιζαν ένα ζευγάρι μεσήλικων ελληνοαμερικανών, τον Τζορτζ και την Κάθριν Παπαντάπολις, που είχαν υιοθετήσει ένα ορφανό επτάχρονο αγοράκι, τον Γουέμπστερ. Άφθονο γέλιο και μαθήματα ζωής σε κάθε ένα από τα 150 επεισόδια της σειράς, που διαρκούσαν γύρω στα 25 λεπτά. Κάποια από τα επεισόδια της σειράς προβλήθηκαν από την ΕΡΤ στα τέλη της δεκαετίας του '80 με τον τίτλο Γουέμπστερ ο Τρομερός.
Τα τελευταία χρόνια ο Άλεξ Κάρας υπέφερε από γεροντική άνοια και καρκίνο. Στις αρχές του 2012 συμμετείχε στην κοινή αγωγή, που είχαν υποβάλει πολλοί παίκτες του αμερικανικού ποδοσφαίρου κατά της διοργανώτριας αρχής του πρωταθλήματος (NFL), λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζαν και τα απέδιδαν στη βιαιότητα του αθλήματος.
Ο Άλεξ Κάρας πέθανε το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 2012 στο σπίτι του στο Λος Άντζελες από ηπατική ανεπάρκεια. Είχε παντρευτεί δύο φορές. Το 1958 την Τζόαν Τζόργκενσεν, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά και το 1975 την ηθοποιό Σούζαν Κλαρκ, με την οποία απέκτησε μία κόρη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/548#ixzz3FkjXclKz
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Σάββατο
11/10
03:00
11°C
92%
2 Μπφ NA
9 Km/h 
ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ
09:00
10°C
81%
2 Μπφ B
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
15:00
21°C
45%
2 Μπφ NA
9 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
21:00
16°C
73%
ΑΠΝΟΙΑ
ΚΑΘΑΡΟΣ
Το Αλωνάκι σε ώρα…κάλμας , τα βράδια ήταν κάθε βράδυ γεμάτο ..
Και η Βαθιά , σε ώρα ξεκούρασης
Οι μουριές του Αλωνακιού , έχουν κι’ αυτές την ιστορία τους . Φυτεύτηκαν στις αρχές τις δεκαετίας του ‘50 , και παρότι όλοι έλεγαν πως δεν επρόκειτο να ..” πιάσουν “, γιατί και το χώμα της πλατείας ήταν…”πετρωμένο “ αλλά δεν υπήρχε και νερό , κι’ όμως και έπιασαν και..φούντωσαν . Τώρα αν σας πω πως τις ποτίζαμε ..θα τρελαθείτε : Κουβαλάγαμε , κυρίως η..αφεντιά μου , νερό με τενεκέ και στάμνα απ’ τη Βαθιά , καταλαβαίνετε δηλαδή ..κι’ όπως βλέπετε είναι υπέροχες …
Καλό σας απόγευμα , ν είστε όλοι καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη …..Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment