Κάπως έτσι όπως στην φωτογραφία ήταν το σπίτι της φιλικής οικογένειας....
Κοντά στο Μουσείο στην Πατησίων...
Όχι δεν ήταν δικό της ....σωφέρ ο άντρας δουλειές του σπιτιού η γυναίκα
και τους είχε παραχωρηθεί το υπόγειο με παράθυρο στο πεζοδρόμιο
όπου έβλεπαν τα πόδια να περνούν.
Αυτή ήταν η φιλική οικογένεια και πηγαίναμε επίσκεψη αργά και που και πάντα
Κυριακή απόγευμα.
Είχαν και ένα παιδί....
Χτυπούσαμε το κουδούνι που δεν είχε όνομα....
Η πρώτη εντύπωση όταν σου άνοιγαν την εξώπορτα ήταν η μυρουδιά
του γυαλισμένου ξύλου της σκάλας που οδηγούσε στο υπερυψωμένο ισόγειο
και στον πρώτο όπου έμενε η οικογένεια του ιδιοκτήτη.
Μαζεμένο ωραίο κουκλίστικο το διαμερισματάκι των φίλων επιπλωμένο
για το προσωπικό.
Ωράριο εργασίας δεν είχαν απλά γνώριζαν τις ανάγκες και συνήθειες των αφεντικών.
Αυτό που έλειπε από το παιδί ήταν η αλάνα και η παρέα της γειτονιάς...
Όταν ερχόντουσαν στην δική μας γειτονιά ήταν ο παράδεισός του....
Του έκανε εντύπωση η αυλή και κυρίως οι αυλικοί που τους περνούσε
για συγγενείς γιατί μπαινόβγαινε ο ένας στην κάμαρα του άλλου.
Σπάνιες οι δικές τους επισκέψεις γιατί δεν μπορούσαν να λείπουν ...
Κάπως έτσι ήταν και η ζωή των θυρωρών στις τότε πολυκατοικίες του Κέντρου
της Αθήνας.
Δεν θα την έλεγες άσχημη και αν έκανες σύγκριση με άλλες δουλειές
όπως στην οικοδομή...στο εργοστάσιο.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις παιδιών θυρωρών οικιακών βοηθών νταντάδων που τα
σπούδασαν οι εργοδότες τους αλλά και τους προσέφεραν δουλειές στις επιχειρήσεις τους.
Νταντάδες...έτσι τις έλεγαν...δεύτερες μητέρες και κάποιες φορές κάτι παραπάνω...
Μεγαλώνοντας αυτά τα παιδιά δεν τις άφηναν στην τύχη τους...φρόντιζαν για
τα γεράματά τους.
Το θυρωρείο περνούσε από τον μπαμπά στον γυιό ήταν άριστα εκπαιδευμένος
και φυσικά απαραίτητα αποδεκτός από τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων.
πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment