"Σαν την υγεία σου έχασες και θές να την κερδίσεις, μόνο με βότανα της γής θα την ξαναποκτήσεις"
Ιστορία της βοτανολογίας
Από παπύρους ηλικίας μέχρι και 4.000 ετών προκύπτει ότι στην αρχαία Αίγυπτο υπήρχε ένα σημαντικό σύνολο ιατρικών και βοτανολογικών γνώσεων. Σε αυτούς γίνεται αναφορά μεταξύ άλλων στην επικάλυψη των επιφανειακών πληγών με μέλι (φυσικός τρόπος καταπολέμησης βακτηριδίων) και στη χορήγηση σε ασθενείς παρασκευάσματος από λεπτό φλοιό ιτιάς, που περιέχει μια φυσική αναλγητική ουσία, χημικώς συγγενή με την ασπιρίνη! Σε άλλο σημείο του κειμένου συστήνεται η τοποθέτηση μουχλιασμένου ψωμιού σε πληγές, κάτι που αποδείχθηκε στον εικοστό μόλις αιώνα ότι μπορεί να προκαλέσει ευεργετικά αποτελέσματα λόγω της πενικιλίνης.
Στην Κίνα το πληρέστερο βιβλίο βοτανοθεραπείας που υπάρχει, γράφτηκε περί το 220 π.Χ. και περιγράφει 365 τύπους φαρμάκων από βότανα. Το βιβλίο είναι βασισμένο στο έργο ειδικευμένων θεραπευτών-ιατρών που είχαν συλλέξει πλήθος υλικού που υπήρχε στην Κίνα περίπου από το 1100 π.Χ.
Στην Ελλάδα δάσκαλος της βοτανοθεραπείας θεωρείται ο κένταυρος Χείρων, που ζούσε στο πλούσιο σε φυτά και βότανα Πήλιο. Από αυτόν διδάχθηκε ο θεός της Ιατρικής Ασκληπιός και στη συνέχεια οι γιοί του Μαχάων και Ποδαλείριος για τους οποίους κάνει αναφορά ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Ακολουθεί ο Ιπποκράτης (460-370 π.Χ) που έγινε γνωστός ως ιδρυτής της ιατρικής και θεωρήθηκε ως μέγιστος παθολόγος της εποχής του. Στα 59 βιβλία της Ιπποκρατικής συλλογής αριθμούνται 236 φυτικά φάρμακα. Ο Θεόφραστος (372-287 π.Χ.) με το έργο του "Περί φυτών ιστορία" θέτει τις βάσεις της σύγχρονης βοτανικής και θεωρείται ο πατέρας της βοτανολογίας. Ο Διοσκουρίδης (25-90 μ.Χ.) με το πεντάτομο έργο του "Περί ύλης ιατρικής" αναλύει συστηματικά 794 φαρμακευτικά φυτά και απεικονίζει τα 391 εξ' αυτών κάτι που έκανε το έργο του ανεκτίμητο για πολλούς αιώνες. Στην διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου (330-1453 μ.Χ.) παρατηρείται συνεχής χρήση της κληρονομιάς των ιατρών της αρχαιότητος και διέπρεψαν ιατροί, στα κείμενα των οποίων αποτυπώνεται το επίπεδο της ιατρικής της περιόδου αυτής. Γνωστότερος όλων ο Νικόλαος Μυρεψός (δηλ. παρασκευαστής αλοιφών όπως αναφέρει το όνομα του) που έζησε τον 13ο αιώνα μ.Χ. Συνέγραψε το έργο Μέγα Δυναμερόν, το οποίο αποτέλεσε σημαντική συμβολή στην προώθηση και την τεκμηρίωση της βοτανολογίας και της φαρμακευτικής.. Το βιβλίο του περιέχει περί της 2656 συνταγές φαρμάκων μεταξύ των οποίων τα ψυχοδραστικά βότανα όπως μανδραγόρας, υοσκύαμος, μήκων, ελλέβορος μέλας κ. ά.
No comments:
Post a Comment