Μάθαμε να μοιράζουμε εύκολα συγχαρητήρια
Μάκης Τριανταφυλλόπουλος
Άκουγα χθες την κα Μπακογιάννη να δίνει συγχαρητήρια στις ελληνικές και ιταλικές Αρχές για τη συνδρομή τους στη ναυτική τραγωδία πλέον, έτσι όπως εξελίσσεται, του πλοίου «Norman Atlantic», ζητώντας να παρασημοφορηθούν οι άνδρες τους.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
Έτσι κι αλλιώς οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες στους πάσης φύσεως διασώστες.
Όχι αυτούς της οικονομίας μας αλλά τους άλλους. Πυροσβέστες, γιατρούς, αεροπόρους, λιμενικούς, ορειβάτες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, της ναυτικής τραγωδίας στην Αδριατική, υπάρχουν τεράστια ερωτήματα, τα οποία ανακύπτουν από τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία.
Είναι δυνατόν ανάμεσα από δύο χώρες ευρωπαϊκές - Ιταλία -Ελλάδα -με ναυτοσύνη, παράδοση στη θάλασσα και υπηρεσίες διάσωσης, με ελικόπτερα παντός καιρού, πολεμικά σκάφη και ό,τι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου, οι επιβάτες ενός πλοίου που έμεινε ακυβέρνητο και φλεγόμενο στη μέση της θάλασσας, 12 ναυτικά μίλια από την Αλβανία, 45 από το Μπρίντιζι, 45 από το Σιδάρι της Κέρκυρας και 30 από το Ότραντο, να παραμένουν αβοήθητοι τόσες ώρες;
Είναι δυνατόν οι αρμόδιες υπηρεσίες να επικαλούνται τις καιρικές συνθήκες, όταν έχουμε δει στον Ατλαντικό με πολύ χειρότερες συνθήκες να γίνονται επιχειρήσεις διακομιδής και διάσωσης, σε κρουαζιερόπλοια που μετέφεραν πολλαπλάσιους επιβάτες;
Τι μεσολάβησε για να επικρατήσει τέτοιο χάος;
Ασφαλώς το βάρος έπεσε στο επικοινωνιακό κομμάτι της υπόθεσης. Η ανταλλαγή συγχαρητηρίων από το twitter μεταξύ Ματέο Ρέντσι και Αντώνη Σαμαρά και η εκδήλωση του ενδιαφέροντός τους δεν μπορούσαν να δώσουν λύση στο πρόβλημα.
Είναι φανερό ότι δεν υπήρξε η πρέπουσα συνεργασία, η ανταλλαγή tweet και ο απαραίτητος συντονισμός μεταξύ των αρμοδίων υπηρεσιών των δύο κρατών. Εάν αφήσουμε τη «φτωχή» Αλβανία απ' έξω, το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ συγκεκριμένο.
Γιατί σε ένα στενό, αυτό του Ότραντο, όπου η άμεση επέμβαση από αέρα και θάλασσα είναι υπόθεση δύο ωρών το πολύ, σε ακινητοποιημένο και φλεγόμενο πλοίο οι επιβάτες έμειναν τόσες ώρες;
Για ποια συντεταγμένη εγκατάλειψη μιλάμε, όταν η έρημη σοπράνο έτυχε να ταξιδεύει με το συγκεκριμένο πλοίο, περιέγραψε με φρίκη την αγριότητα της απόλυτης εγκατάλειψης, με αλλόφρονες επιβάτες που την πέταγαν κάτω και τη χτυπούσαν προκειμένου να σωθούν οι ίδιοι;
Για ποια συντονισμένη διάσωση κουβεντιάζουμε, όταν οι Αρχές του ενός κράτους περίμεναν την αντίδραση των Αρχών του άλλου, με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος;
Πού ήταν οι Έλληνες, διαμαρτύρονται οι Ιταλοί δημοσιογράφοι δικαίως, αλλά κι εμείς οφείλουμε να αναρωτηθούμε με τη σειρά μας τις πρώτες κρίσιμες ώρες πού ήταν οι Ιταλοί. Επιτρέπεται η τρίτη πιο ισχυρή χώρα της Ευρωζώνης να αφήνει τους επιβάτες ενός φλεγόμενου πλοίου αβοήθητους τόσες ώρες;
Λίγο πολύ γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί. Θα την πληρώσει δικαίως ο καπετάνιος, που επέτρεπε στους οδηγούς φορτηγών να κοιμούνται μέσα στα αυτοκίνητά τους -ένας Θεός ξέρει πόσοι θα βρεθούν μέσα στο γκαράζ του πλοίου-, η εταιρεία γιατί κάποια πόρτα πυρασφάλειας δεν έκλεινε καλά και κάποιοι φουκαράδες υπάλληλοι αρμόδιοι ή αναρμόδιοι.
Δεν θα την πληρώσουν όμως εκείνοι που όφειλαν σε μια θάλασσα υψηλού τουριστικού ενδιαφέροντος να υπάρχουν συντονισμένες και συνεργαζόμενες δυνάμεις άμεσης επέμβασης και διάσωσης. Η ακαριαία αντίδραση και η έλλειψη αντανακλαστικών είχαν ως αποτέλεσμα τόσοι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους και να πληγεί η επιχείρηση που ακούει στο όνομα τουρισμός, η οποία στη χώρα μας τουλάχιστον επιφέρει ένα από τα σημαντικότερα εναπομείναντα έσοδα.
Όλα αυτά ωστόσο μόνο δευτερεύοντα μπορούν να χαρακτηριστούν, όταν τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους άνθρωποι που έπειτα από τόσες ώρες δεν γνωρίζουμε ούτε πόσοι!
Έλληνες και Ιταλοί δυσφήμισαν τη θάλασσα και τον τουρισμό τους με τον χειρότερο τρόπο...
No comments:
Post a Comment