Λιδορίκι 1958 , στο Αλωνάκι σε ιδιόκτητο οίκημα εγκαινιάζεται η καινούργια ταβέρνα , χασαποταβέρνα για την ακρίβεια , η “ Αγνότης “ , αν θυμάμαι καλά , του Κων.Αναγνωστόπουλου – Κοτίνου . Από αριστερά , στο βάθος Γ.Αρβανίτης , Γ,Ανδρίτσος , Θαν.Πολ΄΄ιτης , Κ.Α αναγνωστλοπουλος , Δημ. Δελενίκας και καθιστοί Θαν. Μπήλιος και Βασ. Παπαϊωάννου – Νάϋλον
************8
Καλημέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου ..
Καλημέρα στους φίλους του χωριού μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ..
ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΗΜΕΡΑ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:03
Δύση Ήλιου: 20:53
Σελήνη 10 ημερών
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1693
Το πρώτο γυναικείο περιοδικό εκδίδεται στο Λονδίνο με τίτλο «Ladies Mercury».
1929
Ιδρύεται η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας, με σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος «Περί συστάσεως και λειτουργίας της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος», η οποία κυρώθηκε με το Νόμο 4332/1929.
1962
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αναμετρούνται στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Ο ελβετός διαιτητής διακόπτει τον αγώνα στο 100ο λεπτό της παράτασης λόγω σκότους. Οι φίλαθλοι, νομίζοντας ότι είναι κανονισμένο για να επαναληφθεί, εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο, ενώ η ΕΠΟ φοβούμενη παρόμοια επεισόδια δεν ορίζει επαναληπτικό αγώνα, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει κυπελλούχος αυτή τη χρονιά.
1969
Ξεσπούν επεισόδια μεταξύ αστυνομίας και ομοφυλοφίλων στο μπαρ «Stonewall» της Νέας Υόρκης. Οι αντίδραση των θαμώνων θεωρήθηκε ορόσημο στην ιστορία του ομοφυλοφιλικού κινήματος και η 27η Ιουνίου καθιερώθηκε έκτοτε ωςΠαγκόσμια Ημέρα Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας.
1976
Παλαιστίνιοι εξτρεμιστές, που είχαν επιβιβαστεί από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, καταλαμβάνουν αεροπλάνο της Air France πάνω από την Κόρινθο, με 246 επιβάτες και 12μελές πλήρωμα, προερχόμενο από το Τελ Αβίβ. Η περιπέτεια των επιβατών θα λήξει στις 4 Ιουλίου στο αεροδρόμιο Έντεμπε της Ουγκάντας, με αστραπιαία επέμβαση ισραηλινών κομάντος.
2010
Οι τέσσερις βουλευτές που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ (Φώτης Κουβέλης, Θανάσης Λεβέντης, Γρηγόρης Ψαριανός και Νίκος Τσούκαλης) ιδρύουν νέο κόμμα με την επωνυμία «Δημοκρατική Αριστερά» (ΔΗΜΑΡ).
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1850
Λευκάδιος Χερν, λευκαδίτης συγγραφέας, που έζησε πολλά χρόνια στην Ιαπωνία με το όνομα Γιακούμο Κοϊζούμι και με τα βιβλία του έκανε γνωστή στη Δύση τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.(Θαν. 26/9/1904)
1933
Χορστ Μπραντστέτερ, γερμανός επιχειρηματίας, «πατέρας» των παιγνιδιών Playmobil.
(Θαν. 3/6/2015)
1967
Απόστολος Γκλέτσος, ηθοποιός και πολιτικός.
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1638
Κύριλλος Λούκαρις, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, που απαγχονίστηκε από τους Τούρκους επειδή τον υποψιάζονταν ότι ετοίμαζε εξέγερση των υπόδουλων ρωμιών. (Γεν. 1572)
1951
Κωνσταντίνος Σισμάνογλου, μεγαλοεπιχειρηματίας από την Κωνσταντινούπολη. (Σισμανόγλειο) (Γεν. 1857)
2009
Σπύρος Καλογήρου, ηθοποιός. (Γεν. 3/11/1922)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2706#ixzz3eDqGwghA
Η Μάχη της Βέτρινας
146
Ελληνοβουλγαρική ένοπλη σύγκρουση, κατά τη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου (26 και 27 Ιουνίου 1913). Είναι γνωστή και ως Μάχη του Δεμίρ Χισάρ. Με τη νίκη του ο ελληνικός στρατός ανάγκασε τους Βουλγάρους να εγκαταλείψουν την ευρύτερη περιοχή των Σερρών, με αποτέλεσμα να γίνει δυνατή η απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας.
Η Βέτρινα (σήμερα Νέο Πετρίτσι Σερρών) είχε καταληφθεί από τους Βουλγάρους στις 19 Οκτωβρίου 1912, κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου. Μέχρι τότε ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι Βούλγαροι φρόντισαν να την οχυρώσουν αμυντικά για να τη χρησιμοποιήσουν ως προγεφύρωμα, ώστε σε περίπτωση μελλοντικού ελληνοτουρκικού πολέμου να εμποδίσουν την πορεία του ελληνικού στρατού προς τα στενά του Ρούπελ.
Ο ελληνικός στρατός μετά τη νικηφόρα μάχη της Δοϊράνης (23 Ιουνίου 1913) ξεχύθηκε στην κοιλάδα του Στρυμώνα, με σκοπό να καταλάβει την Ανατολική Μακεδονία. Στην επιχείρηση συμμετείχαν δύο Μεραρχίες -η 1η υπό τον αντιστράτηγο Εμμανουήλ Μανουσογιαννάκη και η 6η υπό τον συνταγματάρχη Νικόλαο Δελλαγραμάτικα- με τη συμμετοχή μονάδων της 7ης Μεραρχίας.
Το βράδυ της 25ης Ιουνίου έφθασαν πληροφορίες στο ελληνικό στρατηγείο ότι τη Βέτρινα υπερασπίζονταν 12 τάγματα του βουλγαρικού στρατού, ενώ 10 ακόμη τάγματα του εχθρού βρίσκονταν στην ανατολική όχθη του Στρυμόνα μπροστά από το Δεμίρ Χισάρ (σήμερα Σιδηρόκαστρο Σερρών). Την επομένη, 26 Ιουνίου, οι ελληνικές δυνάμεις συνέκλιναν στην περιοχή της Βέτρινας, χωρισμένες σε δύο φάλαγγες. Η πρώτη φάλαγγα ευρισκόμενη πλησίον του χωριού Χατζημπεϋλίκ (σήμερα Βυρώνεια Σερρών) δέχθηκε βουλγαρικά πυρά, τα οποία ως επί το πλείστον ήταν άστοχα. Η δεύτερη φάλαγγα κατόρθωσε να καταλάβει μερικά υψώματα της περιοχής και να προκαλέσει ρήγματα στην άμυνα των Βουλγάρων.
Νωρίς το πρωί της 27ης Ιουνίου οι ελληνικές δυνάμεις επανέλαβαν την επίθεση στο μέτωπο της Βετρίνας και γρήγορα κατόρθωσαν να κάμψουν την άμυνα των Βουλγάρων, γύρω στις 9:30 το πρωί. Οι Βούλγαροι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και υποχώρησαν ανατολικά του Στρυμόνα, αφού πρώτα ανατίναξαν το μεσαίο τόξο της γέφυρας. Η 6η Μεραρχία ανέλαβε να τους καταδιώξει. Αφού διήλθε από ένα βατό σημείο του ποταμού, την ίδια ημέρα κατέλαβε και απελευθέρωσε το Σιδηρόκαστρο. Προτού αποχωρήσουν από το Σιδηρόκαστρο, οι Βούλγαροι προέβησαν σε σφαγές κατοίκων της πόλης και πήραν μαζί τους ως ομήρους τον επίσκοπο Πολυανής Φώτιο, τριάντα προκρίτους, καθώς και ιερείς και δασκάλους.
Ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός που εισήλθε στο Σιδηρόκαστρο ήταν ο μετέπειτα στρατηγός και δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος, τότε διοικητής του 9ου Τάγματος Ευζώνων. Ιδού οι πρώτες του εντυπώσεις, όπως τις περιγράφει στα «Απομνημονεύματά» του:
Τα κύματα των πανικοβλήτων εξηκολούθουν παρελαύνοντα τροχάδην και με κραυγάς τρόμου προς δυσμάς. Υπό την σκέψιν ότι δεν δύναταί τις να βασισθή εις τας πληροφορίας ανθρώπων αλλοφρονούντων εκ του τρόμου, έσχισα την αναφοράν και διέταξα τους ιππείς (30 περίπου) να ιππεύσουν. Εξαπέστειλα δύο ελαφράς περιπολίας εμπρός και με την ημιλαρχίαν εν παρατάξει, δια των αγρών εκάλπασα προς τα βορείως της πόλεως υψώματα. Ομάδες τινές προ της θέας του επερχομένου ιππικού ετράπησαν εις φυγήν. Αλλά παρέμειναν επί του υψώματος τρεις τέσσαρες χωρικού ψυχραιμότεροι των άλλων […] Απέστειλα αμέσως δύο εκ των προυχόντων μετά τινών ιππέων όπως σταματήσουν τον φεύγοντα πληθυσμόν, ο οποίος μετά την μεσημβρίαν ήρχισεν επανερχόμενος εις τας οικίας του. Μετά σύντομον εξέτασιν ανεύρον εν των προαυλίω της Σχολής τεράστιον λάκον, ο οποίος περιείχε άνω των 60 πτωμάτων εκ των σφαγέντων την προηγουμένην. Μεταξύ αυτών ήταν και ο μητροπολίτης Μελενίκου. Εις έτερον τάφον επί αμμώδους εδάφους ήσαν περί τα 30 πτώματα, εν οις και δύο ιερείς της πόλεως. Περί τα 20 ακόμη πτώματα εύρομεν εις μεμονωμένους τάφους και τινά άταφα. Οι κάτοικοι και ιδία τα γυναικόπαιδα με σπαρακτικούς θρήνους παρηκολούθουν την εκταφήν των οικείων των. Μετά την σύνταξιν λεπτομερούς καταλόγου των ανεγνωρισθέντων θυμάτων ανεχώρησα μ.μ προς συνάντησιν της Μεραρχίας βαδιζούσης επί της αμαξιτής οδού προς βορράν εις Μαρτικοστίνοβο.
Οι απώλειες των Ελλήνων στη μάχη της Βετρίνας ανήλθαν σε 39 νεκρούς και 209 τραυματίες. Μετά τη μάχη, οι δύο μεραρχίες κινήθηκαν βόρεια, ενώ την κατάληψη των Σερρών, του διοικητικού κέντρου της ευρύτερης περιοχής, ανέλαβε η 7η Μεραρχία του συνταγματάρχη Σωτήλη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/637#ixzz3eDqUXwvX
Κωνσταντίνος Σισμάνογλου
1857 – 1951
198
Έλληνας επιχειρηματίας και εθνικός ευεργέτης.
Ο Κωνσταντίνος Σισμάνογλου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1857. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του τραπεζίτη και βιομηχάνου Ιωάννη Σισμάνογλου (1820-1894). Σπούδασε στο Ελληνικό Λύκειο της Κωνσταντινούπολης και έλαβε κατ’ ιδίαν εμπορικά μαθήματα. Από νεαρή ηλικία ανέλαβε τη διεύθυνση των τραπεζιτικών επιχειρήσεων του πατέρα του, μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Αναστάσιο (1854-1934), με τον οποίο συμπορεύτηκε έκτοτε στις επιχειρηματικές και τις φιλανθρωπικές δραστηριότητές του.
Μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, τα δύο αδέλφια εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι, όπου άνοιξαν χρηματιστηριακό γραφείο. Πολλές φορές εκδήλωσαν το αγαθοεργό τους πνεύμα, βοηθώντας τους Έλληνες του Παρισιού και κυρίως τους φοιτητές.
Με την έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας κατήλθαν στην Αθήνα, όπου παρέμειναν έως το 1922. Ενθουσιασμένοι από τις πρώτες επιτυχίες του ελληνικού στρατού, εκδήλωσαν την πρόθεση να ιδρύσουν Λύκειο στην Άγκυρα, γενέτειρα του πατέρα τους, και γι' αυτό το σκοπό διέθεσαν το ποσό των 4.000 χρυσών λιρών. Το σχέδιό τους, όμως, δεν υλοποιήθηκε, λόγω της επισυμβάσης Μικρασιατικής Καταστροφής.
Από την στιγμή αυτή, τα δύο αδέλφια άρχισαν να διαθέτουν μεγάλα χρηματικά ποσά για τη στέγαση και την περίθαλψη των προσφύγων. Δώρισαν το μεγάλο κτήμα τους στην Καβάλα σε 300 οικογένειες προσφύγων και κατέβαλαν συγχρόνως τα έξοδα για την εγκατάστασή τους.
Από το 1924, τα δύο αδέλφια συνέλαβαν την ιδέα να κτισθεί στην Ελλάδα ένα Σανατόριο ευρωπαϊκών προδιαγραφών για την περίθαλψη των πασχόντων από φυματίωση και την καταπολέμηση της νόσου, που τόσο σκληρά είχε δοκιμάσει την οικογένειά τους. Στις 6 Νοεμβρίου 1936, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Αναστάσιου Σισμάνογλου, τέθηκε ο θεμέλιος λίθος του “Φυματιολογικού Ινστιτούτου Ιωάννου Α. Σισμάνογλου και του Οίκου αυτού” στα Μελίσσια Αττικής (σημερινό Γενικό Νοσοκομείο Αττικής “Σισμανόγλειο - Αμαλία Φλέμινγκ”). Την ίδια ημέρα, ο Κωνσταντίνος Σισμάνογλου τιμήθηκε με το παράσημο του Τάγματος του Σωτήρος από τον βασιλιά Γεώργιο Β'. Την ίδια περίοδο δώρησε στην πόλη της Κομοτηνής το “Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο”, που λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Ο Κωνσταντίνος Σισμάνογλου πέθανε στις 27 Ιουνίου 1951 και τάφηκε στην Κωνσταντινούπολη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/854#ixzz3eDqlIvUq
Λευκάδιος Χερν
1850 – 1904
572
Ο συγγραφέας Πάτρικ Λευκάδιος Χερν (Patrick Lafcadio Hearn) γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1850 στη Λευκάδα (εξ ου και το μεσαίο όνομά του). Πατέρας του ήταν ο ιρλανδός γιατρός Κάρολος Μουσχ Χερν, που υπηρετούσε τότε στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα, και μητέρα του η Ρόζα Κασιμάτη απ’ τα Κύθηρα.
Μια μετάθεση του πατέρα του το 1856 στις Ινδίες είχε ως συνέπεια τον χωρισμό των γονέων του. Ο μικρός Λευκάδιος μετακόμισε τότε στο Δουβλίνο, όπου δοκίμασε τις πρώτες πίκρες από τη σκληρή συμπεριφορά της δεσποτικής θείας του. Στα 16 του χρόνια έχασε την όρασή του απ’ το αριστερό του μάτι. Λίγο αργότερα, ο πατέρας του πέθανε και λόγω οικονομικών δυσχερειών αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο.
Σε ηλικία 19 ετών έφυγε για την Αμερική. Εγκαταστάθηκε στο Σινσινάτι, όπου έπιασε δουλειά ως δημοσιογράφος. Το 1877 μετακόμισε στη Νέα Ορλεάνη για μια σειρά άρθρων και παρέμεινε εκεί για 10 χρόνια, μεταφράζοντας έργα ξένων λογοτεχνών. Κατόπιν, η εκδοτική εταιρία για την οποία δούλευε τον έστειλε στις Δυτικές Ινδίες. Στα τρία χρόνια που έμεινε εκεί έγραψε δύο νουβέλες.
Την άνοιξη του 1890 ο Χερν ταξίδεψε στην Ιαπωνία, όπου έμελλε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Ασπάστηκε τον βουδισμό, παντρεύτηκε, πήρε την ιαπωνική υπηκοότητα και άλλαξε το όνομά του σε Γιάκομο Κοϊζούμι.
Εργάστηκε ως καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας κι έγραψε πολλά μυθιστορήματα και ταξιδιωτικά διηγήματα, μέσω των οποίων γνώρισε στη Δύση τον πολιτισμό της Ανατολής. Στα ελληνικά κυκλοφορούν: Το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες και άλλες ιστορίες (εκδόσεις Εστία), Εντός του Κύκλου των Ψυχών (εκδόσεις Ίνδικτος), Η Χώρα των Χρυσανθέμων (εκδόσεις Κέδρος), Ιαπωνικοί Θρύλοι (εκδόσεις Σιδέρη), Κείμενα από την Ιαπωνία (εκδόσεις Ίνδικτος).
Ο Λευκάδιος Χερν πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/131#ixzz3eDr34kzT
Μανουήλ Β’ Παλαιολόγος
1349 – 1425
268
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1391-1425), από τους πιο αξιόλογους της δυναστείας των Παλαιολόγων. Όλα τα χρόνια της εξουσίας του προσπάθησε να αντιμετωπίσει την Οθωμανική απειλή, αλλά ήταν φανερό ότι η άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία που είχε συρρικνωθεί σημαντικά και έπνεε τα λοίσθια δεν είχε τις δυνάμεις να αντισταθεί και να αντιστρέψει την κατάσταση. Συνέβαλε και ο ίδιος στην εξέλιξη αυτή, καθώς δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που του παρουσιάσθηκαν.
Ο Μανουήλ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 27 Ιουνίου 1350 και ήταν γιος του αυτοκράτορα Ιωάννη Ε' Παλαιολόγου και της Ελένης Κατακουζηνής. Έλαβε αξιόλογη μόρφωση και από νεαρή ηλικίας αναμίχθηκε στα κοινά, σε μια περίοδο που η Αυτοκρατορία μαστιζόταν από ενδοοικογενειακές δυναστικές έριδες. Επιπλέον, ρόλο στις υποθέσεις του Βυζαντίου είχαν και οι ξένοι (Γενουάτες, Ενετοί και Οθωμανοί), που έπαιρναν το μέρος της μίας ή της άλλης μερίδας για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
Ο Μανουήλ ανήλθε στο θρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του στις 16 Φεβρουαρίου 1391 σε ηλικία 42 χρόνων, αφού προηγουμένως είχε εξουδετερώσει τις προσπάθειες συγγενών του να του αμφισβητήσουν την τάξη διαδοχής. Από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του η οθωμανική πίεση γινόταν όλο και πιο έντονη. Η κατάσταση έγινε απελπιστική, όταν το 1394 ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Α' ξεκίνησε την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, που κράτησε έως το 1402. Εν τω μεταξύ, μια σταυροφορία υπό τον Βασιλιά της Ουγγαρίας Σιγισμούνδο απέτυχε να βοηθήσει τους Βυζαντινούς, καθώς ο στρατός του ηττήθηκε από τις δυνάμεις του Βαγιαζήτ στη Μάχη της Νικόπολης (σημερινή Βουλγαρία) στις 25 Σεπτεμβρίου1396.
Ο Μανουήλ σε προφανή αδυναμία εμπιστεύτηκε τις τύχες της Αυτοκρατορίας στον ανιψιό του Ιωάννη Ζ' Παλαιολόγο, με τον οποίο είχε αποκαταστήσει τις σχέσεις του, και αναχώρησε το 1399 σε μια πολύχρονη περιοδεία στις Αυλές της Δυτικής Ευρώπης, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια. Επισκέφθηκε τη Βενετία, το Παρίσι και το Λονδίνο, με πενιχρά αποτελέσματα. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που βυζαντινός αυτοκράτορας επισκεπτόταν την Αγγλία. Οι ντόπιοι χρονικογράφοι εντυπωσιάσθηκαν από τη μόρφωση, την ευγενική μορφή και την αρχοντιά του Μανουήλ, που «άλλαζε άλογα και δεν καταδεχόταν να πατήσει στο χώμα».
Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, ο Βαγιαζήτ έλυσε την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, καθώς αντιμετώπιζε την απειλή των Μογγόλων του Ταμερλάνου. Στην αποφασιστική μάχη της Αγκύρας (20 Ιουλίου 1402), ο Ταμερλάνος νίκησε τους Οθωμανούς και έδωσε ανάσα ζωής για μισό ακόμη αιώνα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Μανουήλ δεν επωφελήθηκε της ταπείνωσης που υπέστησαν οι Οθωμανοί και υπέγραψε μαζί τους συνθήκη ειρήνης με ελάχιστα οφέλη (1403).
Ο νέος σουλτάνος Μωάμεθ Α' διατήρησε φιλικές σχέσεις με τον Μανουήλ. Έως το 1421 επεκράτησε ύφεση στις σχέσεις Βυζαντινών και Οθωμανών και η εξέλιξη αυτή βοήθησε τον Μανουήλ να επισκεφθεί τη Θεσσαλονίκη (1415) και την Πελοπόννησο. Άλλωστε, αυτές οι περιοχές μαζί με την ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινούπολης συγκροτούσαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία των ημερών του. Κατά την περίοδο αυτή αναγέρθηκε το Εξαμίλλιο Τείχος στον Ισθμό για την προστασία της Πελοποννήσου, στην οποία δέσποζε το Δεσποτάτο του Μυστρά, το οποίο διοικούσαν Παλαιολόγοι.
Από το 1421 ο Μανουήλ Β' συμβασίλευε με τον γιο του Ιωάννη Ε', στον οποίο είχε εκχωρήσει σχεδόν όλες τις εξουσίες. Τον επόμενο χρόνο, ο διάδοχος του Μωάμεθ Α', Μουράτ Β', διέκοψε τις φιλικές σχέσεις με το Βυζάντιο και πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη. Το 1423 εισέβαλε με τον στρατό του στη νότια Ελλάδα, κατέστρεψε το Εξαμίλλιο Τείχος και λεηλάτησε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου. Έτσι, ο Μανουήλ υπέγραψε μια ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης μαζί του, με την οποία ανεγνώριζε την υποτέλεια του Βυζαντίου στον σουλτάνο.
Ο Μανουήλ Β' Παλαιολόγος πέθανε στις 21 Ιουλίου 1425, αφού προηγουμένως είχε ασπασθεί τον μοναχισμό με το όνομα Ματθαίος. Από τον γάμο του με την Έλενα Δραγάση, κόρη του σέρβου πρίγκηπα Κοντσταντίν Ντράγκατς, απέκτησε έξι αγόρια, δύο από τα οποία έγιναν αυτοκράτορες (Ιωάννης Η' και Κωνσταντίνος ΙΑ', ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου), ενώ απέκτησε και μία εξώγαμη κόρη, την Ισαβέλλα. Άφησε πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο, αποτελούμενο από επιστολές, ποιήματα, βίους Αγίων, θεολογικά και ρητορικά δοκίμια.
Ο Μανουήλ Β' επανήλθε στο προσκήνιο στις 12 Σεπτεμβρίου 2006, όταν ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος σε μια ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Ρέγκεσπουργκ, στο οποίο υπήρξε καθηγητής θεολογίας, αναφέρθηκε σε μια ρήση του Μανουήλ από το βιβλίο του «26 Διάλογοι με ένα Πέρση».
Συνομιλώντας ο αυτοκράτορας με έναν πέρση μουσουλμάνο λόγιο, του λέει: «Δείξε μου τι καινούριο έφερε στον κόσμο ο Μωάμεθ και θα συναντήσεις μόνο σατανικές και απάνθρωπες ιδέες, όπως η επιταγή του να εξαπλωθεί η πίστη που δίδαξε διά πυρός και σιδήρου». Η αναφορά αυτή του Ποντίφικα προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών από του Μουσουλμάνους και ανάγκασε το Βατικανό να αναδιπλωθεί.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/267#ixzz3eDrJ3N8B
Γεώργιος Παπαδόπουλος
1919 – 1999
595
Στρατιωτικός και ιθύνων νους του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, που οδήγησε στην επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας (21 Απριλίου 1967- 23 Ιουλίου 1974) στην Ελλάδα. Φανατικός αντικομμουνιστής και γνήσιο τέκνο μιας εποχής που ορίζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα και τον Ψυχρό Πόλεμο στη διεθνή σκηνή.
Γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας στις 5 Μαΐου 1919 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του δάσκαλου Χρήστου Παπαδόπουλου και της γυναίκας του Χρυσούλας. Μετά την περάτωση των εγκύκλιων σπουδών του, εισήλθε το 1937 στη Σχολή Ευελπίδων, με συμμαθητές τον Νικόλαο Μακαρέζο και τον Ιωάννη Λαδά. Ολοκλήρωσε εσπευσμένα την τριετή φοίτησή του, λόγω της κήρυξης του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 και ονομάσθηκε Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού.
Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στα Τάγματα Ασφαλείας υπό τον Συνταγματάρχη Κουρκουλάκο και την οργάνωση Χ του αντισυνταγματάρχη Γρίβα. Το 1941 παντρεύτηκε τη Νίκη Βασιλειάδη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τη Χρυσούλα και τον Χρήστο. Το 1944 συμμετείχε με άλλους δεξιούς αξιωματικούς στην ίδρυση του ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης με σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Στον Εμφύλιο Πόλεμο μετείχε, όπως υπερήφανα έλεγε ο ίδιος, σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, «από τα Βαρδούσια στον Ταΰγετο, από τον Πάρνωνα στη Μουργκάνα κι από τον Γράμμο στο Βίτσι».
Το 1951 ως στρατοδίκης με τον βαθμό του ταγματάρχη στην πρώτη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη ήταν ο μόνος που μειοψήφησε στην επιβολή της θανατικής ποινής στον «Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο», παρότι φανατικός αντικομμουνιστής. Το 1956 ο Δημήτριος Ιωαννίδης ίδρυσε την ΕΕΝΑ (Εθνική Ένωση Νέων Αξιωματικών), μια κλειστή ολιγομελή ομάδα αξιωματικών, που προήλθε από τους κόλπους του ΙΔΕΑ και προετοίμασε μεθοδικά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Γρήγορα, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αναδείχθηκε ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της.
Οι συνωμοτικές κινήσεις του Παπαδόπουλου και της ΕΕΝΑ ήταν εν γνώσει των προϊσταμένων του και μετά την άνοδο της Ένωσης Κέντρου στην εξουσία, το 1964, τέθηκε θέμα αποστρατείας του. Τον έσωσε η φιλία του πατέρα του με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και η φιλευσπλαχνία του «Γέρου της Δημοκρατίας».
Ο Παπαδόπουλος μετατέθηκε στον Έβρο, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της 117 ΜΠΠ στην Ορεστιάδα. Έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο από το αποκληθέν «Σαμποτάζ του Έβρου», όταν ισχυρίσθηκε ότι εξάρθρωσε ομάδα αριστερών στρατιωτών, που προκαλούσαν δολιοφθορές, ρίχνοντας ζάχαρη στα ρεζερβουάρ των στρατιωτικών φορτηγών της μονάδας του. Τελικά, αποκαλύφθηκε ότι ήταν δικής του εμπνεύσεως προβοκάτσια και αντί στρατοδικείου τιμωρήθηκε μόνο με 15 μέρες φυλακή. Αυτή τη φορά δεν τον έσωσε ο Παπανδρέου, αλλά μάλλον ο βασιλιάς.
Το φθινόπωρο του 1966, ο συνταγματάρχης, πλέον, Γεώργιος Παπαδόπουλος επωφελείται από την πολιτική κρίση εξαιτίας της Αποστασίας και μετατίθεται στην Αθήνα μαζί με τον ομόβαθμό του Νικόλαο Μακαρέζο και τοποθετείται στη θέση - κλειδί του διευθυντή του 3ου Επιτελικού Γραφείου του ΓΕΣ, έχοντας την ευθύνη των επιχειρήσεων. Φροντίζει να μεταθέσει στην Αθήνα φίλους και συνεργάτες του και να τους τοποθετήσει σε καίριες θέσεις για να ετοιμάσουν όλοι μαζί το σκηνικό της 21ης Απριλίου 1967.
Στρατηγοί και Παλάτι κάνουν το μοιραίο λάθος και αναθέτουν στους Παπαδόπουλο και Μακαρέζο την επικαιροποίηση του Νατοϊκού σχεδίου «Προμηθεύς», που προβλέπει την επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων σε περίπτωση «ερυθράς» απειλής. Βάσει αυτού του σχεδίου θα εκδηλωθεί και θα επικρατήσει τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό πραξικόπημα, με επικεφαλής δύο συνταγματάρχες (Παπαδόπουλος , Μακαρέζος) κι έναν ταξίαρχο (Παττακός), με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας και όταν οι τελευταίοι ενδοιασμοί του βασιλιά Κωνσταντίνου έχουν ξεπεραστεί, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίζεται Υπουργός Προεδρίας, με πρωθυπουργό τον φιλοβασιλικό δικαστικό Κωνσταντίνο Κόλλια. Ουσιαστικά, όμως, ο Παπαδόπουλος θα είναι ο ισχυρός ανήρ του καθεστώτος.
Μετά το αποτυχημένο κίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου (13 Δεκεμβρίου 1967), ο Παπαδόπουλος ανέλαβε την πρωθυπουργία και σταδιακά όλες τις εξουσίες: Υπουργός Εξωτερικών, Εθνικής Αμύνης, Εσωτερικών και Αντιβασιλέας συγχρόνως. «Μόνο αρχιεπίσκοπος δεν έγινε» σύμφωνα με μια ρήση της εποχής. Στις 13 Αυγούστου 1968 διέφυγε απόπειρας δολοφονίας του από τον Αλέξανδρο Παναγούλη, ο οποίος συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Η ποινή του δεν εκτελέσθηκε και παρέμεινε επί πενταετία στη φυλακή. Το 1973 έλαβε ειδική χάρη, όταν ο Παπαδόπουλος ορκίσθηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, μετά την κατάργηση της Βασιλείας (29 Ιουλίου 1973).
Δέσποινα και Γεώργιος Παπαδοπουλος
Το 1970 ο Παπαδόπουλος πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του Νίκη με νομοθετικό διάταγμα μιας χρήσης και στη συνέχεια παντρεύτηκε την ερωμένη του Δέσποινα Γάσπαρη, πολιτική υπάλληλο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, με την οποία απέκτησε μία κόρη. Το φθινόπωρο του 1973, επεχείρησε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του και διόρισε πρωθυπουργό τον παλαίμαχο πολιτικό Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, υποσχόμενος εκλογές για τις αρχές του 1974. Το πολιτικό πείραμά του κράτησε μόλις 48 ημέρες, καθώς μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου ανετράπη από τους σκληροπυρηνικούς του στρατεύματος, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη, τον μόνο από τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος που δεν είχε αναλάβει πολιτικό πόστο.
Ο Παπαδόπουλος συνελήφθη και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό στη βίλα που του είχε παραχωρήσει ο Ωνάσης στο Λαγονήσι. Αισθανόταν προδομένος, καθώς δεν πίστευε ότι ο φίλος του Δημήτριος Ιωαννίδης θα τον ανέτρεπε. «Ο Μίμης είναι αρσακειάς. Αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο» καθησύχαζε αυτούς που τον προειδοποιούσαν για τις κινήσεις του.
Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εκτοπίστηκε στην Κέα (23 Οκτωβρίου 1974) μαζί με τους Στυλιανό Παττακό, Νικόλαο Μακαρέζο, Ιωάννη Λαδά και Μιχαήλ Ρουφογάλη. Την 21η Ιανουαρίου 1975 προφυλακίσθηκε με βάση το Δ' Ψήφισμα της Ε' Αναθεωρητικής Βουλής και προσήχθη σε δίκη ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, μαζί με τους πρωταιτίους του πραξικοπήματος. Στις 23 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε σε θάνατο και στρατιωτική καθαίρεση για τα εγκλήματα της στάσεως και της εσχάτης προδοσίας. Η θανατική ποινή του, όπως και των άλλων καταδικασθέντων, μετατράπηκε αυθημερόν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σε ισόβια κάθειρξη, την οποία εξέτισε στις φυλακές του Κορυδαλλού.
Στις αρχές του 1984 ανακηρύχθηκε αρχηγός του νεοϊδρυθέντος κόμματος της ΕΠΕΝ. Παραιτήθηκε, ωστόσο, την 4η Απριλίου 1984, επειδή διαφώνησε με τη συμμετοχή του κόμματος στις ευρωεκλογές. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός αποφάσισε να αποφυλακίσει τον Παπαδόπουλο και τους άλλους πραξικοπηματίες, αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Στις 8 Αυγούστου 1996, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εισήχθη στο Λαϊκό Νοσοκομείο πάσχων από κακοήθη νεοπλασία του ουροποιητικού συστήματος. Η κυβέρνηση Σημίτη δεν δέχθηκε την αίτηση του γιου του Χρήστου και της γυναίκας του Δέσποινας να αποφυλακισθεί για λόγους επιεικίας. Ο ίδιος, άλλωστε, θα μπορούσε να είχε αποφυλακιστεί, αν ζητούσε συγγνώμη για τις πράξεις του, όπως έκανε ο Νικόλαος Μακαρέζος ή να επικαλεστεί λόγους υγείας, όπως έπραξε ο Στυλιανός Παττακός.
Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι τέλους, λέγοντας «δι εμέ θα ομιλήσει η ιστορία, η οποία θα με δικαιώσει...». Άφησε την τελευταία του πνοή στις 11:48 της 27ης Ιουνίου 1999 στην εντατική του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε υπό κράτηση για 34 μήνες. Κηδεύτηκε στις 30 Ιουνίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία της οικογένειάς του και λίγων στελεχών και αμετανόητων νοσταλγών της Επταετίας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/254#ixzz3eDrb0WSF
Σπύρος Καλογήρου
1922 – 2009
727
Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που ταυτίστηκε με το ρόλο του κακού στη μεγάλη οθόνη. Σήμα κατατεθέν του: η χαρακτηριστική, τρεμάμενη φωνή του και το άγριο παρουσιαστικό του.
Βέρος Αθηναίος, ο Σπύρος Καλογήρου γεννήθηκε στην Κυψέλη στις 3 Νοεμβρίου του 1922. Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να εργάζεται ως φωτογράφος. Με το θέατρο ασχολούνταν ερασιτεχνικά, μέχρι που κάποιος σκηνοθέτης τον παρότρυνε να γραφτεί στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1955, με τον θίασο του Ν. Χατζίσκου στον «Ερωτόκριτο» και ακολούθησε ο «Άμλετ». Η θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε ουσιαστικά να διαμορφώνεται με την ένταξή του στο «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν, το 1960, με το οποίο έπαιξε σε ιστορικές παραστάσεις (π.χ. «Όρνιθες», «Πέρσες») σε Ελλάδα και εξωτερικό. Συνεργάστηκε με τους θιάσους των Λαιμού, Ροντήρη, Μινωτή, Σολωμού, Κουν, Κατράκη, Μυράτ, Λαμπέτη, Κατερίνας κ.ά.
Στη δεκαετία του '80 άρχισε να συγκροτεί προσωπικούς θιάσους μαζί με τη σύζυγό του, Ευαγγελία Σαμιωτάκη, κι έκαναν πολλές περιοδείες. Έπαιξε σε περίπου διακόσια θεατρικά έργα και σε όλα τα είδη του θεάτρου, κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, από θέατρο του παραλόγου (Ιονέσκο) μέχρι επιθεώρηση, αλλά και σε πολλά του ελληνικού δραματολογίου.
Στιγμιότυπο από την ταινία «Στεφανία»
Από τους τελευταίους, χαρακτηριστικούς ρόλους του στη σκηνή, στον οποίο υπήρξε απολαυστικός, ήταν αυτός του Λουκά στο «Λόγω Φάτσας» του Γιώργου Διαλεγμένου, που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας στο «Απλό Θέατρο» (1993-1995). Το καλοκαίρι του 1996 εμφανίστηκε με τον Θύμιο Καρακατσάνη στο «Καραγκιόζη-Ντριμ», ερμηνεύοντας τον Μπάρμπα-Γιώργο, ενώ το 1999 έπαιξε στο πλευρό της Μιμής Ντενίση στο «Εγώ η Λασκαρίνα».
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1955 στην ταινία του Ντίμη Δαδήρα «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας». Έκτοτε συμμετείχε σε περισσότερες από 60 ταινίες, μαζί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού σινεμά. Εμφανίστηκε σε περίπου 55 ταινίες, ανάμεσά τους οι: «Η Αθήνα τη νύχτα», «Στεφανία», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Η νεράιδα και το παλικάρι», «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο», «Στάκαμαν». Όμως, η ταινία που άφησε εποχή ήταν η «Λόλα», στην οποία ο Σπύρος Καλογήρου είχε πει την αξέχαστη φράση «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη», προς τον τότε συμπρωταγωνιστή του Νίκο Κούρκουλο, για τα «μάτια» της Τζένης Καρέζη.
Το 1966, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, του απονεμήθηκε τιμητική διάκριση για την ερμηνεία του στη μικρού μήκους ταινία «Τζίμης ο Τίγρης» του Παντελή Βούλγαρη και οι κριτικοί κινηματογράφου τού απένειμαν το 1971 τον Αργυρό Απόλλωνα για τον ρόλο του στην ταινία «Κατάχρηση εξουσίας». Τιμήθηκε με τη Χρυσή Κεφαλή του «Θεάτρου Βαχτάγκοφ» της Μόσχας. Εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές σειρές («Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»).
Παρά την κινηματογραφική εικόνα του κακού, με την οποία ταυτίστηκε, στην αληθινή ζωή του ο Σπύρος Καλογήρου υπήρξε ένας πολύ γλυκός και τρυφερός άνθρωπος. Συνοδοιπόρος του στη ζωή υπήρξε η Ευαγγελία Σαμιωτάκη, επίσης ηθοποιός, με την οποία παντρεύτηκε το 1952. Μαζί απέκτησαν ένα γιο και αποτέλεσαν ένα από τα πιο αγαπημένα και μακροβιότερα ζευγάρια της σοουμπίζ.
Πέθανε, σε ηλικία 87 ετών, στις 27 Ιουνίου 2009.
Φιλμογραφία
- Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)
- Δολλάρια και όνειρα (1956)
- Της τύχης τα γραμμένα (1957)
- Λύγκος ο λεβέντης (1959)
- Έγκλημα στο Κολωνάκι (1960)
- Είμαι αθώος (1960)
- Κασσιανή (1960)
- Μανταλένα (1960)
- Ο δολοφόνος αγαπούσε πολύ (1960)
- Στην πόρτα της κολάσεως (1960)
- Εξομολόγηση μιας μητέρας (1962)
- Η Αθήνα τη νύχτα (1962)
- Ψηλά τα χέρια Χίτλερ (1962)
- Αμόκ (1963)
- Η Κύπρος στις φλόγες (1964)
- Λόλα (1964)
- Οι αδίστακτοι (1965)
- Οι εχθροί (1965)
- 5.000 ψέμματα (1966)
- Η Στεφανία (1966)
- Κατηγορώ τους ανθρώπους (1966)
- Τζίμης ο τίγρης (1966)
- Άγρια πάθη (1967)
- Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967)
- Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω (1967)
- Πυρετός στην άσφαλτο (1967)
- Τρούμπα '67 (1967)
- Αγάπη και αίμα (1968)
- Η λεωφόρος του μίσους (1968)
- Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969)
- Η νεράιδα και το παληκάρι (1969)
- Πανικός (1969)
- Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα (1969)
- Το ανθρωπάκι (1969)
- Το...θύμα (1969)
- Ένα αστείο κορίτσι (1970)
- Ένας Γερμανός στα Καλάβρυτα (1970)
- Εν ονόματι του νόμου (1970)
- Η ζούγκλα των πόλεων (1970)
- Ο Αστραπόγιαννος (1970)
- Ορατότης μηδέν (1970)
- Υπολοχαγός Νατάσσα (1970)
- Έσχατη προδοσία (1971)
- Η κόρη του ήλιου (1971)
- Κατάχρησις εξουσίας (1971)
- Ο επαναστάτης ποπολάρος (1971)
- Ο κατεργάρης (1971)
- Σ' αγαπώ (1971)
- Αστερισμός της Παρθένου (1973)
- Η Μαρία της σιωπής (1973)
- Η δίκη των δικαστών (1974)
- Ο κατάδικος (1975)
- Η ηλικία της θάλασσας (1978)
- Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980)
- Τα τσακάλια: Ένα κοινωνικό πρόβλημα (1981)
- Το κόκκινο τρένο (1982)
- Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ (1984)
- Ο αγκαλίτσας: Ένα εξαγόμενο κορόιδο (1985)
- Ψηλός λιγνός και ψεύταρος (1985)
- Ο καβαλάρης των F.M. Stereo (1986)
- Κλεφτρόνι και τζέντλεμαν (1987)
- Ο πανταχού παρών (1989)
- Ο πρωτάρης μπάτσος και η τροτέζα (1989)
- Υπέρ επείγον (1989)
- Ο καλύτερός μου φίλος (2001)
- Στάκαμαν! (2001)
- Lilly's story (2002)
- Η Λίζα και όλοι οι άλλοι (2003)
Τηλεοπτικές Σειρές
- 13ο ανακριτικό γραφείο (1971, ΕΙΡΤ)
- Παράξενος ταξιδιώτης (1972, ΕΙΡΤ)
- Δρόμος χωρίς γυρισμό (1973, ΥΕΝΕΔ)
- Αληθινές ιστορίες (1974, ΕΙΡΤ)
- Οι δίκαιοι (1974, ΥΕΝΕΔ)
- Βασίλισσα Αμαλία (1975, ΕΙΡΤ)
- Το ταξίδι (1976, ΥΕΝΕΔ)
- Η θεατρίνα (1977, ΕΡΤ)
- Χαμογελάστε παρακαλώ (1983, ΕΡΤ)
- Ο θείος μας ο Μίμης (1984, ΕΡΤ2)
- Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα: Μούβι σταρ (1984, ΕΡΤ2)
- Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα: Το ρομάντζο του σουλήνα (1984, ΕΡΤ2)
- Το κανάλι των παρανόμων (1989, ΕΤ2)
- Ο πρωτότοκος (1990, ΕΤ2)
- Η αγάπη που δε γνώρισε σύνορα (1991, Mega)
- Και εύθυμη και χήρα (1991, ΑΝΤ1)
- Ο φόβος (1991, ΕΤ2)
- Η Ελίζα και... οι άλλοι (1992, Mega)
- Μπαμπάδες, γιοί και πειρασμοί (1992, ΕΤ2)
- Το μινόρε μιας καρδιάς (1992, ΕΤ2)
- Η Καλή ... πεθερά (1993, ΑΝΤ1)
- Της Ελλάδος τα παιδιά (1993, ΑΝΤ1)
- Το δις εξαμαρτείν (1993, Mega)
- Η γενιά των 40 (1994, Star)
- Ο Πέτρος και τα κορίτσια του (1994, Mega)
- Χαμένη άνοιξη (1995, ΕΤ1)
- Εκείνες κι εγώ (1996, ΑΝΤ1)
- Καλά ξεμπερδέματα (1996, ΑΝΤ1)
- Καληνύχτα μαμά (1996, ΑΝΤ1)
- Δυο ξένοι... (1997, Mega)
- Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή (1997, ΑΝΤ1)
- Αλίκη (2000, ΑΝΤ1)
- Θα σε δω στο πλοίο (2000, Alpha)
- Τα φιλαράκια (2002, ΑΝΤ1)
- Η νταντά (2003,Mega)
- Όλα στην Ταράτσα (2004, Alpha)
Βιντεοταινίες
- Διακοπές και πειρασμοί (1986)
- Ζωηρούλης και ερωτιάρης (1986)
- Μαντάμ Ορτάνς (1986)
- Ο γυφτοαριστοκράτης (1986)
- Ο ζωηρούλης μου αγκαλίτσας (1986)
- Ο παπαφαγάνας (1986)
- Οικογένεια παντρευόμαστε (1986)
- Ολέ και τους τα πήραμε (1986)
- Της τύχης τα καμώματα (1986)
- Τρελοί κομπιναδόροι απίθανα κορίτσια (1986)
- Τσαρούχι από τον τόπο σου (1986)
- Άγραφος νόμος (1987)
- Αετονύχηδες και χαζοπούλια (1987)
- Γόητες και θηλυκά (1987)
- Ελλάς-Ελλήνων-Χωρικών (1987)
- Επιχείρηση προίκα (1987)
- Η γειτονιά των τρελών (1987)
- Η γυναίκα μου ο τερματοφύλακας (1987)
- Η στρίγγλα ήταν άγγελος (1987)
- Η τραπεζίτισσα της Black Bank (1987)
- Κλέβετε και προσεύχεστε (1987)
- Μαρκησία του λιμανιού (1987)
- Ο ξεμωραμένος (1987)
- Παλικάρι στα θρανία (1987)
- Σερ Αντρίκος και... (1987)
- Τα ντερέκια (1987)
- Το κορίτσι του μπάτσου (1987)
- Όταν ξέσπασε η θύελλα (1987)
- Άι λαβ-γιού Μήτσο (1988)
- Ένα μωρό για τρεις (1988)
- Ένας κορίτσαρος όλο μέλι (1988)
- Έρωτας στα κύματα (1988)
- Ανύπαντρος πατέρας (1988)
- Βάρβαρος εραστής (1988)
- Εγκέφαλος με βίδα... και βαλβίδα! (1988)
- Η ντίβα και ο πρωτάρης (1988)
- Καμάκια για κλάματα (1988)
- Ληστές και ασφαλιστές (1988)
- Ο κοντός με το παπάκι (1988)
- Ο παπαλεβέντης (1988)
- Πασοκομαζέματα Ανδρεοσκορπίσματα (1988)
- Πόντιος και Σαλονικιός (1988)
- Το διαμάντι του Διαμαντή (1988)
- Τόλμη και αλητεία (1988)
- Φωτιά στα μπατζάκια μου (1988)
- Ένας τίμιος απατεώνας (1989)
- Γκρηκ Αμέρικαν (1989)
- Δίδυμες και Πόντιες (1989)
- Η αγάπη που δε γνώρισε σύνορα (1989)
- Η εκδίκηση του πατέρα (1989)
- Η μάνα της φόνισσας (1989)
- Λούφες θρανία και τρελλά σχολεία (1989)
- Νανά ... η φευγάτη (1989)
- Ο εθνικός μας έρωτας (1989)
- Ο καπετάνιος και η χορεύτρια (1989)
- Ο παραχαράκτης (1989)
- Ο σκανταλιάρης (1989)
- Ο στρατηγός και οι τρελλές αμαζόνες (1989)
- Ο τελευταίος πειρασμός του Μήτσου (1989)
- Ο χάχας (1989)
- Ραντεβού με το θάνατο (1989)
- Το μινόρε μιας καρδιάς: Ανάμεσα σε δυο γυναίκες (1989)
- Το μινόρε μιας καρδιάς: Θύελλα παθών (1989)
- Το μινόρε μιας καρδιάς: Πικρή ζωή (1989)
- Το πιο τρελλό αστέρι (1989)
- Φιλάκια και γκολάκια (1989)
- Φιλιππινέζα σε τιμή ευκαιρίας (1989)
- Γιορτινό παραμύθι (1990)
- Η καρδιά του πατέρα (1990)
- Ο εραστής (1990)
- Ο Ταμτάκος ζει (1990)
- Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη Νο2 (1990)
- Πρόβα (1990)
- Συζυγικά βραχυκυκλώματα (1990)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/401#ixzz3eDs45Lcq
Ο Σταύρος Υφαντής – Κατροδαύλης , που το σπίτι του είναι κάτω απ’ το ΦαλιδαΊίκο στο Αλωνάκι …
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Κυριακή
28/6
03:00
18°C
62%
3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
09:00
21°C
53%
2 Μπφ ΒΔ
9 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
15:00
27°C
48%
3 Μπφ Δ
16 Km/h 
ΒΡΟΧΗ
21:00
19°C
90%
2 Μπφ B
9 Km/h 
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ …
“ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΕΛΊΔΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ..”
Σε ένα καινούργιο ..” κύκλο “μπαίνει από σήμερα η πολιτική μας ζωή , μετά το χθεσινό Διάγγελμα του Πρωθυπουργού μας για πραγματοποίηση “ Δημοψηφίσματος “ στην Πατρίδα μας στις 5- Ιουλίου ..
Είναι βέβαια πολύ νωρίς ακόμα , για να μπορέσουμε να ..” μετρήσουμε “ τις αντιδράσεις των Ελλήνων , που δεν είμαστε και μαθημένοι σε δημοψηφίσματα . Είναι όμως βέβαιο πως μπαίνουμε σε ένα δύσκολο αγώνα , αφού όλοι μας αναγνωρίζουμε πως η συμπεριφορά των..” θεσμών “ απέναντί μας δε είναι η πρέπουσα ..
Δυστυχώς , υπάρχει μέσα στην Ε.Ε , όπως δήλωσε και ο Ιταλός Πρωθυπουργός , και όχι μόνο , μια ομάδα ..” εταίρων “ !!! ..μας που επιθυμούν διακαώς την έξοδό μας απ’ το ευρώ και την Ε.Ε , και όχι μόνον αυτό , αλλά αναφέρονται “ σκαιώς “ για την Πατρίδα και τους Έλληνες , τίθεται δηλαδή και θέμα..αξιοπρέπειας και φιλοτίμου ..
Ας ελπίσουμε πως όλα θα εξελιχθούν καλά και θα πάρουν οι..” λεβέντες “ οι δανειστές μας ένα καλό μάθημα , απ’ τους ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ …και λέω ενωμένους , γιατί στη θέση που είμαστε , ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΊ …ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΊ …
ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ ΛΟΙΠΌΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Ε Ν Ω Μ Ε Ν Ο Ι ….
ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ …
Καλή σας μέρα και καλό Σαββατοκύριακο
Απ’ το “Λιδωρίκι “ με αγάπη …..Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment