H Πρώτη ομάδα Προσκόπων Λιδορικίου κατεβαίνοντας απ’ τον Ψαλά για παρέλαση την Εθνική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου 1954 . Πρώτος από αριστερά τυμπανιστής , Τάσος Τσώνος πίσω του ακριβώς ο Γιάννης Ανδρίτσος και δεξιά στην τριάδα ο Γιάννης Παπαδόπουλος , αριστερά στη δεύτερη τριάδα Γ.Μπήλιος , Τάκης Μπούγαλης , Γιάννης Πίτσιος …
Καλησπέρα Λιδορικιώτες ..
Καλησπέρα φίλοι του χωριού μας ..
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:01
Δύση Ήλιου: 20:44
Σελήνη 16 ημερών
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1833
Ιδρύεται η Χωροφυλακή για την εμπέδωση της τάξεως και της ασφαλείας στο εσωτερικό της χώρας.
1941
Οι Ναζί καταστρέφουν το χωριό Κάνδανος της Κρήτης και σκοτώνουν τους κατοίκους του, σε αντίποινα για τον φόνο 25 γερμανών στρατιωτών.
1961
Έργα του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου εκτίθενται στο Λούβρο. Ενθουσιώδης υποδοχή.
1965
Η ανακριτική επιτροπή για τις ατασθαλίες στη ΔΕΗ προτείνει την παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο τουΚωνσταντίνου Καραμανλή και του Νικολάου Μάρτη (για απιστία και απάτη) και του Παναγή Παπαληγούρα (για παράβαση καθήκοντος).
1972
Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος καταρρίπτει το πανελλήνιο ρεκόρ των 100 μ. στην Μπρατισλάβα με επίδοση 10'' με χρονόμετρο χειρός. Με την επίδοσή του αυτή, ο «φτερωτός γιατρός» ισοφαρίζει το πανευρωπαϊκό ρεκόρ του αγωνίσματος.
1994
Σημειώνεται δολοφονική απόπειρα με μαχαίρι κατά των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ΚΚΕ Βασίλη Εφραιμίδη, Γιάννη Θεωνά και Μιχάλη Σπυριδάκη, κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης στη Θεσσαλονίκη. Δράστης, ο ιδιοκτήτης καφενείου Μανώλης Θεοδωράκης, που δηλώνει εθνικιστής.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1922
Αλέν Ρενέ, γάλλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, από τις εμβληματικές προσωπικότητες της νουβέλ-βαγκ. (Χιροσίμα αγάπη μου) (Θαν. 1/3/2014)
1926
Άλεν Γκίνσμπεργκ, αμερικανός ποιητής, από τις κορυφαίες προσωπικότητες που ανέδειξε το κίνημα των Μπίτνικς τη δεκαετία του 1950. (Ουρλιαχτό) (Θαν. 5/4/1997)
1986
Ραφαέλ Ναδάλ, ισπανός πρωταθλητής του τένις.
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1924
Φραντς Κάφκα, τσέχος συγγραφέας. (Η Δίκη) (Γεν. 3/7/1883)
Αποφθέγματα
1957
Σπύρος Παπαλουκάς, ζωγράφος. (Γεν. 1892)
1963
Ναζίμ Χικμέτ, τούρκος ποιητής. (Γεν. 15/1/1901)
Ανθολόγιο
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0306#ixzz3c0hP5NU2
Ο αφανισμός της Κανδάνου
415
0
Στις 3 Ιουνίου 1941 οι γερμανοί κατακτητές κατέστρεψαν ολοσχερώς το χωριό Κάνδανος Χανίων και εκτέλεσαν 180 από τους κατοίκους του, σε αντίποινα για την αντίσταση που πρόβαλαν κατά τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης (20 -31 Μαΐου 1941). Πρόκειται για ένα από τα πιο σοβαρά εγκλήματα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα.
Η Κάνδανος ή Κάντανος βρίσκεται στο κέντρο του Νομού Χανίων, στο δρόμο που συνδέει τα Χανιά στα βόρεια με την Παλαιόχωρα στα νότια. Βομβαρδίστηκε από τις πρώτες ημέρες της γερμανικής εισβολής στη μεγαλόνησο, επειδή η περιοχή θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας για τις επιχειρήσεις τους. Στις 23 Μαΐου ένα μηχανοκίνητο απόσπασμα προσπάθησε να την καταλάβει, αλλά οι ντόπιοι με αυτοσχέδια όπλα κατόρθωσαν να τους απωθήσουν. Την επόμενη ημέρα οι Γερμανοί επανήλθαν με υπέρτερες δυνάμεις και στις 25 Μαΐου κατέλαβαν το χωριό, ενώ οι κρήτες μαχητές διασκορπίστηκαν στα γύρω βουνά.
Στις 3 Ιουνίου, δύναμη του 3ου τάγματος αλεξιπτωτιστών υπό τον υπολοχαγό Χορστ Τρέμπες έφθασε στο χωριό για να προβεί σε αντίποινα για τον θάνατο 25 γερμανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια των μαχών για την κατάληψη της Κανδάνου (23-25 Μαΐου). Οι γερμανοί αλεξιπτωτιστές εκτελούσαν διαταγές του αρχηγού τους, στρατηγού Κουρτ Στούντεντ και την προηγουμένη ημέρα είχαν ξεκινήσει τα αντίποινα στη Κρήτη, εκτελώντας αμάχους στο χωριό Κοντομαρί Χανίων.
Αμέσως, οι Γερμανοί άρχισαν να πυρπολούν τα σπίτια της Κανδάνου και μέσα σε λίγες μέρες την κατέσκαψαν κυριολεκτικά. Φόνευσαν όλους τους κατοίκους που είχαν απομείνει, περίπου 180, και απαγόρευσαν με ποινή θανάτου την επίσκεψη του χώρου, καθώς και την ανοικοδόμησή του. Η καταστροφή τής Κανδάνου και η δολοφονία αμάχων αποτελεί ένα από τα πολλά εγκλήματα που διέπραξαν στην Ελλάδα οι Γερμανοί. Για να δικαιολογήσουν την πράξη τους ανάρτησαν πινακίδες στα ελληνικά και τα γερμανικά στην κατεστραμμένη Κάνδανο που έγραφαν:
Εδώ υπήρχε η Κάνδανος. Κατεστράφη προς εξιλασμόν της δολοφονίας 25 Γερμανών στρατιωτών.
Ως αντίποινον των από οπλισμένων πολιτών, ανδρών και γυναικών, εκ των όπισθεν δολοφονηθέντων γερμανών στρατιωτών κατεστράφη η Κάνδανος.
Δια την κτηνώδη δολοφονίαν γερμανών αλεξιπτωτιστών, αλπινιστών και του Μηχανικού, από άνδρας γυναίκας, παιδιά και παπάδες μαζί και διότι τόλμησαν να αντισταθούν κατά του Μεγάλου Ράιχ, κατεστράφη την 3η-6-1941 η Κάνδανος εκ θεμελίων δια να μη επανοικοδομηθή πλέον ποτέ.Μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας, ο στρατηγός Κουρτ Στούντεντ συνελήφθη από τους Βρετανούς και τον Μάιο του 1947 δικάσθηκε από στρατοδικείο για τα εγκλήματα πολέμου της Βέρμαχτ στην Κρήτη και καταδικάσθηκε σε φυλάκιση πέντε ετών. Το αίτημα των ελληνικών αρχών για την έκδοσή του στην Ελλάδα απορρίφθηκε από τους Συμμάχους. Ο Στούντεντ δεν έμεινε για πολύ στη φυλακή και αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας το 1948. Πέθανε σε ηλικία 88 ετών, το 1978.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/936#ixzz3c0heY7nA
Ναζίμ Χικμέτ
1902 – 1963
2218
0
Τούρκος ποιητής, από τις σημαντικότερες φωνές της τουρκικής λογοτεχνίας τον 20ο αιώνα. Πέρασε πολλά χρόνια στη φυλακή για τις κομμουνιστικές του ιδέες και πέθανε εξόριστος στη Μόσχα. Θεωρείται ένα από τα ινδάλματα της τουρκικής Αριστεράς.
Η ζωή του
Ο Ναζίμ Χικμέτ Ραν (Nazim Hikmet Ran), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη στις 15 Ιανουαρίου 1902, στους κόλπους μιας ευυπόληπτης οθωμανικής οικογένειας της πόλης, με γερμανοπολωνικές ρίζες από τη μητρική πλευρά. Ο πατέρας του Χικμέτ Μπέης ήταν ανώτερος αξιωματούχος του Σουλτάνου και η μητέρα του Τζελίλ Χανίμ, εγγονή του γερμανικής καταγωγής οθωμανού στρατάρχη Μεχμέτ Αλή Πασά (Λούντβιχ Ντιτρόιτ, το γερμανικό του όνομα). Πέρασε πολλά από τα παιδικά του χρόνια κοντά στο παππού του στις διάφορες περιπλανήσεις του ως ανώτερος κρατικός αξιωματούχος στη Μικρά Ασία, λόγω της διάστασης των γονέων του.Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη και το 1918 αποφοίτησε από την Οθωμανική Ναυτική Σχολή. Ακολούθησε καριέρα αξιωματικού στο πολεμικό ναυτικό και εντάχθηκε στο πλήρωμα του καταδρομικού Χαμηδιέ. Ένα χρόνο αργότερα αρρώστησε σοβαρά και το 1920, μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, απαλλάχθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα για λόγους υγείας.
Το 1921 μαζί με δύο φίλους του ζήτησε να πολεμήσει στο πλευρό του Κεμάλ Ατατούρκ, που πολεμούσε τις Ελληνικές Δυνάμεις στη Μικρά Ασία. Μάλιστα, έγραψε κι ένα ποίημα, που εξυμνούσε τα στρατιωτικά κατορθώματα του τουρκικού στρατού και τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία. Ο Κεμάλ εκτίμησε πολύ τις πνευματικές του ικανότητές και αντί για το μέτωπο τον διόρισε διευθυντή ενός εξέχοντος σχολείου της Τουρκίας.
Ο Χικμέτ, που είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός για τις κομμουνιστικές του ιδέες, ήλθε γρήγορα σε σύγκρουση με τους συντηρητικούς προϊσταμένους του. Τον Σεπτέμβριο του 1921 εγκατέλειψε την Τουρκία και με πρώτο σταθμό το Μπατούμι της Σοβιετικής Γεωργίας εγκαταστάθηκε τελικά στη Μόσχα, με σκοπό να μελετήσει από κοντά τα επιτεύγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Από το 1922 έως το 1925 σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στη Μόσχα, ενώ επηρεάστηκε καλλιτεχνικά από το κίνημα του ρωσικού φουτουρισμού, το οποίο εκπροσωπούσαν προσωπικότητες, όπως ο ποιητής Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και ο σκηνοθέτης Βσέβολοντ Μέγερχολντ.
Το 1924, μετά την εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Κεμάλ Ατατούρκ, επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα, ενώ ανέπτυξε κομμουνιστική δράση, για την οποίο συνελήφθη και παρέμεινε στη φυλακή για πολλά χρόνια. Το 1949 διαπρεπείς προσωπικότητες της τέχνης, όπως ο Ζαν Πολ Σαρτρ, οΠάμπλο Πικάσο και ο Πολ Ρόμπεσον ζήτησαν την απελευθέρωσή του.
Το 1951 αποφυλακίστηκε μετά την αμνηστία που χορήγησε στους πολιτικούς κρατούμενους η νέα κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές (ιδεολογικού προγόνου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν). Τον ίδιο χρόνο, εγκατέλειψε την Τουρκία και εγκαταστάθηκε εκ νέου στη Μόσχα. Το 1956, λίγο μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, ζήτησε από τους Τουρκοκυπρίους να ζήσουν ειρηνικά με τους Ελληνοκυπρίους και να υποστηρίξουν τον αγώνα τους για την αποτίναξη της Βρετανικής Κατοχής στο νησί.
Ο Ναζίμ Χικμέτ Ραν πέθανε στη Μόσχα στις 3 Ιουνίου 1963 από καρδιακή προσβολή και τάφηκε στο ονομαστό κοιμητήριο της ρωσικής πρωτεύουσας Νοβοντονίτσκι. Το 2009 η κυβέρνηση Ερντογκάν τού απέδωσε μετά θάνατον και πάλι την τουρκική ιθαγένεια, η οποία του είχε αφαιρεθεί το 1959. Η επιθυμία του να ταφεί κάτω από ένα πλάτανο σ' ένα οποιοδήποτε νεκροταφείο της Μικράς Ασίας δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα.
Το έργο του
Ο Χικμέτ υπήρξε έξοχος χειριστής της γλώσσας και σπουδαίος λυρικός ποιητής. Εισήγαγε τον ελεύθερο στίχο κι ένα ευρύ φάσμα νέων θεμάτων στην ποίηση, επηρεάζοντας σημαντικά την τουρκική λογοτεχνία της δεκαετίας του '30. Στην αρχή έγραφε πατριωτικά ποιήματα, αλλά στη συνέχεια, όταν γνώρισε στη Μόσχα τον ρωσικό φουτουρισμό, εγκατέλειψε τις παραδοσιακές ποιητικές φόρμες, χρησιμοποιώντας εξαιρετικά πληθωρικές ποιητικές εικόνες, σε εντυπωσιακούς και απρόσμενους συσχετισμούς. Αργότερα, πάντως, ο τόνος αυτός μετριάστηκε. Η κριτική τον έχει χαρακτηρίσει ως «ρομαντικό κομουνιστή» και «ρομαντικό επαναστάτη».Εκτός από ποίηση, ο Χικμέτ έγραψε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Οι Ρομαντικοί και ορισμένα θεατρικά έργα, το πιο γνωστό από τα οποία έχει τον τίτλο «Άραγε υπήρξε ο Ιβάν Ιβάνοβιτς;» Μετά τον θάνατό του όλα του έργα, που ήταν προηγουμένως απαγορευμένα από τη λογοκρισία, εκδόθηκαν και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην Τουρκία.
Στα ελληνικά, ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ μετέφρασε ο Γιάννης Ρίτσος και ορισμένα από αυτά μελοποίησαν ο Μάνος Λοΐζος και ο Θάνος Μικρούτσικος.
Το ποίημά του Kız Çocuğu (Το μικρό κορίτσι) είναι μια έκκληση για την ειρήνη από ένα επτάχρονο κοριτσάκι, δέκα χρόνια μετά το θάνατό του στη Χιροσίμα. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά αντιπολεμικά τραγούδια και το έχουν ερμηνεύσει σπουδαίοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα, όπως η Τζόαν Μπαέζ, οι The Byrds, ο Πολ Ρόμπσον, οι This Mortal Coil, και The Fall. Στον αγγλόφωνο κόσμο είναι γνωστό με τους τίτλους I Come and Stand At Every Door, I Come and Stand At Your Door και Hiroshima Girl. Την προσαρμογή των στίχων έκανε ο Μπομπ Σίγκερ, ενώ η μουσική βασίζεται σε λαϊκό σκοπό της Σκωτίας.
Το 2001 ο γνωστός Τούρκος πιανίστας και συνθέτης Φαζίλ Σαί, συνέθεσε το ορατόριο Ναζίμ, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/662#ixzz3c0iEak1p
Δημήτριος Καλαποθάκης
1862 – 1921
302
0
Σπουδαίος δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας Εμπρός.
Ο Δημήτριος Καλαποθάκης γεννήθηκε το 1862 στην Αρεόπολη της Μάνης. Από τα νεανικά του χρόνια άρχισε να ασχολείται με τη δημοσιογραφία. Εγκαταλείποντας τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Αθήνα, όταν καταλήφθηκε η Θεσσαλία, μετέβη στο Βόλο, όπου αρχικά εξέδωσε το 1881 την εβδομαδιαία πολιτικοσατιρική εφημερίδα Σατανάς. Η εφημερίδα εκδιδόταν κάθε Κυριακή έως το 1885, οπότε διέκοψε την κυκλοφορία της. Παράλληλα με τον Σατανά εξέδιδε και άλλη μια πολιτικοσατιρική εφημερίδα, τα Άβδηρα, η οποία κυκλοφορούσε κάθε Τρίτη, άγνωστο μέχρι πότε.
Στις 26 Ιουνίου 1885, ο Καλαποθάκης εξέδωσε την εφημερίδα Σημαία, η οποία κυκλοφορούσε κάθε Τετάρτη και Σάββατο και ήταν αμιγώς πολιτική. Από το 1886 η έκδοσή της μεταφέρθηκε στην Αθήνα κι έγινε καθημερινή. Βασικός χρηματοδότης της υπήρξε ο τραπεζίτης και μετέπειτα πρωθυπουργός Στέφανος Σκουλούδης, ο οποίος υποστήριζε τον Χαρίλαο Τρικούπη, με το κόμμα του οποίου είχε εκλεγεί βουλευτής το 1881.
Η Σημαία διέκοψε την κυκλοφορία της το 1889, όταν ο Σκουλούδης διέκοψε τη χρηματοδότησή της εφημερίδας, εξαιτίας των άσχημων οικονομικών της. Ο Καλαποθάκης έγραψε τότε στον Σκουλούδη: «Η Σημαία αποθνήσκει». «Αφήσατέ τη να πεθάνει εν ειρήνη» απάντησε ο Σκουλούδης. Ο Καλαποθάκης συνέχισε: «Ευαρεστηθήτε τουλάχιστον να αποστείλητε τα έξοδα της ταφής». Και ο Σκουλούδης σε αυστηρό τόνο: «Επιθυμώ να παραμείνη άταφος». Αυτό ήταν το τέλος της «Σημαίας».
Ο Καλαποθάκης δεν το έβαλε κάτω και τον επόμενο χρόνο, εξέδωσε την εφημερίδα Σύνταγμα, που απηχούσε, όπως και η Σημαία, τις απόψεις του Χαρίλαου Τρικούπη. Αποτέλεσε την πιο βραχύβια έκδοσή του, καθώς κυκλοφόρησε για δύο μήνες, από τον Δεκέμβριο του 1890 έως τον Φεβρουάριο του 1891. Μετά την αποτυχία και της νέας του εκδοτικής προσπάθειας ανέλαβε ιδιαίτερος γραμματέας του Χαρίλαου Τρικούπη, του οποίου υπήρξε ένθερμος θαυμαστής και υποστηρικτής, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Ακρόπολις του πατέρα της ελληνικής δημοσιογραφίας Βλάση Γαβριηλίδη.
Μετά την ήττα του Τρικούπη και την αποχώρησή του από την πολιτική, ο Καλαποθάκης επανήλθε στον εκδοτικό στίβο και στις 10 Νοεμβρίου 1896 εξέδωσε την εφημερίδα Εμπρός, μία από τις σημαντικότερες της εποχής του, με μαχητική αρθρογραφία και προοδευτική κατεύθυνση. Ήταν η εφημερίδα που του χάρισε κύρος και κοινωνική καταξίωση. ΤοΕμπρός κατάφερε να καθιερωθεί αμέσως. Το 1897 η κυκλοφορία του κυμαινόταν μεταξύ 15.000 και 20.000 φύλλων, ενώ κατάφερε να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της αναγνωσιμότητας για την επόμενη εικοσιπενταετία.
Από την αρχή κιόλας πολέμησε με φλογερά άρθρα την πολιτική του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη, ενώ θεωρούσε τα ανάκτορα υπαίτια για την κακοδαιμονία της χώρας. Μάλιστα, δεν δίστασε να ζητήσει την απομάκρυνση του διαδόχου Κωνσταντίνου από την αρχηγία του Στρατού, μετά την ταπεινωτική ήττα από την Τουρκία το 1897. Μεγάλος αντίπαλος του Εμπρός στον χώρο του τύπου ήταν η εφημερίδα Σκριπ του Ευάγγελου Κουσουλάκου, με τον οποίο τον χώριζε περισσότερο επαγγελματική και προσωπική αντιζηλία, παρά ιδεολογική αντιπαλότητα.
Το 1904, ο Καλαποθάκης υπήρξε ο ιθύνων νους της ίδρυσης του Μακεδονικού Κομιτάτου στην Αθήνα, προκειμένου ν’ ανακοπεί ο εκβουλγαρισμός της Μακεδονίας και να βοηθήσει με όπλα, χρήματα και εφόδια τους Έλληνες Μακεδονομάχους. Η έδρα της οργάνωσης στεγαζόταν στην οδό Σοφοκλέους 3, όπου και τα γραφεία του Εμπρός. Όπως ήταν φυσικό, η συστέγαση του Κομιτάτου και του Εμπρός εξασφάλιζε στην εφημερίδα ένα σημαντικό προβάδισμα έναντι των ανταγωνιστών της στις ειδήσεις που προέρχονταν από τη Μακεδονία.
Οι δημοσιεύσεις αυτές έδωσαν λαβή στους αντιπάλους του να του ασκήσουν έντονη κριτική, κατηγορώντας τον πως υπερβάλλει σκόπιμα, ώστε να πουλήσει περισσότερα φύλλα. Τον κατηγορούσαν, ακόμη, ότι στην προσπάθειά του αυτή αποκάλυπτε πληροφορίες για πρόσωπα και καταστάσεις του αγώνα, που έπρεπε να παραμείνουν κρυφές.
Το κλίμα βάρυνε για τον Καλαποθάκη, όταν το Εμπρός υπέπεσε σε δημοσιογραφική γκάφα, εκθέτοντας τον μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη απέναντι στις τουρκικές αρχές. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1906 ανακοίνωσε τη δολοφονία του, πλέκοντάς του το εγκώμιο ως Μακεδονομάχου. Στην πραγματικότητα, αυτός που είχε δολοφονηθεί ήταν ο μητροπολίτης Κορυτσάς Φώτιος. Επίσης, εναντίον του είχαν εκτοξευθεί κατηγορίες από μακεδονομάχους για κακοδιαχείριση των οικονομικών του Μακεδονικού Κομιτάτου. Έτσι, το 1907 ο Δημήτριος Καλαποθάκης αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτησή του.
Τον ίδιο χρόνο, ο Καλαποθάκης παντρεύτηκε την Αικατερίνη Λιάμπεη, η οποία φαίνεται ότι τον επηρέασε στη φιλοβασιλική του στροφή. Η σύζυγός του είχε αποκτήσει πολιτική πείρα, έχοντας παντρευτεί σε μικρή ηλικία τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Φίλιππο Βάρβογλη, υπουργό Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δηλιγιάννη.
Το 1909 υποστήριξε τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο και την Επανάσταση στου Γουδή, αλλά στάθηκε επιφυλακτικός απέναντι στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Στον Εθνικό Διχασμό τάχθηκε με το μέρος του βασιλιά, αλλά μετά τις επιτυχίες του Βενιζέλου στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, υποστήριξε τον Κρητικό πολιτικό.
Μετά την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης πήρε σαφή θέση κατά των μπολσεβίκων. Υποστήριζε πως ο σοσιαλισμός, προσπαθώντας να καταστήσει ελεύθερο τον άνθρωπο, καταλήγει να τον υποδουλώνει στον χειρότερο δυνάστη, το κράτος. Η οικονομική εξάρτηση από το κράτος, προσέθετε, συνεπαγόταν και την ηθική και την πνευματική του υποδούλωση. Επομένως, δεν υπήρχε λόγος να προσπαθήσει κανείς να υλοποιήσει τις επιταγές του σοσιαλισμού, καθώς αυτές περιόριζαν τελικά την ελευθερία του ατόμου.
Ο Δημήτριος Καλαποθάκης έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο χρονογράφημα, το οποίο πρώτος αυτός καθιέρωσε ως οργανικό στοιχείο του Εμπρός, όπως και στις πολιτιστικές σελίδες της εφημερίδας, με συνεργάτες σπουδαία ονόματα της λογοτεχνίας, όπως ο Ιωάννης Κονδυλάκης, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.
Ο Καλαποθάκης διακρίθηκε και ως θεατρικός συγγραφέας, γράφοντας έργα εμπνευσμένα από την ελληνική ιστορία, πολλά από τα οποία ανεβάστηκαν με επιτυχία στη σκηνή. Έγραψε τα δράματα: Η Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως, Φωκάς ο Βουλγαροκτόνος, Σαπφώ (που ανεβάστηκε από το Εθνικό Θέατρο), Λειλά και Ρήγας Φεραίος, τα κωμειδύλλια Πράσινο Φουστάνι, Προικοθήρας, Ο Ανανίας εις δεύτερον γάμον κ.ά. Έγραψε, επίσης, το μυθιστόρημα Η εκστρατεία μας εις την Σελήνην και μικρά πεζά στο Εθνικό Ημερολόγιο Σκόκου, όπως το Αι γυναίκες και το επί προθεσμία συνοικέσιον, Μία κηδεία, Το κουνούπι, Ιστορία μιάς ρινός, στο οποίο σατιρίζει τον Δηλιγιάννη.
Ο Δημήτριος Καλαποθάκης πέθανε στη Γερμανία στις 27 Μαΐου 1921, κατά τη διάρκεια εγχείρησης. Ο θάνατός του ανακοινώθηκε από το Εμπρός στις 3 Ιουνίου και η κηδεία του έγινε στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου. Την έκδοση του Εμπρός συνέχισε η χήρα του Αικατερίνη Καλαποθάκη και από το 1928 ο Πέτρος Γιάνναρος της Εσπερινής. Η εφημερίδα ανέστειλε την έκδοσή της λίγο πριν από την κήρυξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και επανεκδόθηκε το 1945 από τον Αλκιβιάδη Καλαποθάκη (γιο του Δημητρίου Καλαποθάκη) ως ημερήσια εφημερίδα και από το 1953 ως εβδομαδιαία. Το 1959 ο τίτλος του Εμπρός αγοράστηκε από τον εκδότη του Εθνικού Κήρυκα Αθανάσιο Παράσχο, ενώ αργότερα πέρασε στα χέρια της οικογένειας Βαρδινογιάννη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/481#ixzz3c0icDJZi
Φιλιππικός
? –714
52
0
Αυτοκράτoρας του Βυζαντίου (711-713), αρμενικής καταγωγής. Βασίλευσε σε μια εποχή παρακμής για το Βυζάντιο, που ακολούθησε τον θάνατο του αυτοκράτορα Ηρακλείου.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαρδάνης (από τον αρμενικό Βαρντάν, που σημαίνει τριαντάφυλλο) και ήταν γιος του πατρικίου Νικηφόρου. Οι χρονικογράφοι Άγιος Θεοφάνης ο ομολογητής και Μιχαήλ ο Σύρος τον παρουσιάζουν ως ένα μορφωμένο άνδρα, με ευφράδεια λόγου. Από νωρίς ο Βαρδάνης έδειξε τη φιλοδοξία του να διεκδικήσει τον θρόνο του Βυζαντίου και επί αυτοκράτορος Τιβερίου Γ' εξορίστηκε στην Κεφαλληνία.
Το 711 ανακλήθηκε από την εξορία και στάλθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Β' στην Χερσώνα της Κριμαίας για να καταστείλει μία στάση. Εκεί κέρδισε την υποστήριξη των προκρίτων της περιοχής, αλλά και των Χαζάρων (λαού τουρκομογγολικής προελεύσεως και συμμάχου των Βυζαντινών), που κατοικούσαν στην ενδοχώρα της Κριμαίας.
Αφού πήρε με το μέρος του και τον στόλο, που είχε στείλει ο Ιουστινιανός Β' για να καταστείλει τη στάση, ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, με το ελληνικό όνομα Φιλιππικός, σε μια περίοδο κατά την οποία είχε αρχίσει ο εξελληνισμός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Στη συνέχεια τέθηκε επικεφαλής του στόλου και με τη βοήθεια του στόλαρχου πατρίκιου Μαύρου στράφηκε κατά της Κωνσταντινούπολης, την οποία κατέλαβε εύκολα, καθώς ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β' απουσίαζε. Στις 4 Νοεμβρίου του 711 ανακηρύχθηκε και επισήμως αυτοκράτορας του Βυζαντίου με το όνομα Φιλιππικός.
Το πρώτο μέλημα του νέου αυτοκράτορα ήταν η σύλληψη και η θανάτωση του προκατόχου του Ιουστινιανού Β' του Ρινότμητου, καθώς και του εξάχρονου γιου του Τιβέριου, ενέργεια που σηματοδότησε το τέλος της δυναστείας του Ηρακλείου.
Παρότι ανήλθε στο θρόνο ως ένας επιτυχημένος στρατιωτικός, κατά τη σύντομη βασιλεία του έδωσε προτεραιότητα στις θρησκευτικές υποθέσεις. Όπως και πολλοί αξιωματούχοι του Βυζαντίου αρμενικής καταγωγής, ο νέος αυτοκράτορας διέκειτο ευμενώς προς τον μονοθελητισμό (αιρετικό χριστιανικό δόγμα, το οποίο αναπτύχθηκε τον 7ο αιώνα για να συμφιλιώσει την Ορθοδοξία με τον μονοφυσιτισμό και πρέσβευε ότι ο Χριστός είχε δύο φύσεις -ανθρώπινη και θεϊκή- αλλά μία θέληση), τον οποίο ευνόησε ποικιλοτρόπως.
Η πρώτη του ενέργεια ήταν να απομακρύνει τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Κύρο, ο οποίος αντέδρασε, και στη θέση του να τοποθετήσει τον Ιωάννη ΣΤ'. Στη συνέχεια, ο Φιλιππικός συγκάλεσε σύνοδο στα ανάκτορα για να άρει την καταδίκη του μονοθελητισμού από τη ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο (680-681).
Σε εφαρμογή αυτής της απόφασης, διέταξε την καταστροφή της εικόνας της Συνόδου που βρισκόταν στα ανάκτορα. Η ενέργεια αυτή, που προκάλεσε την αντίδραση και του Πάπα της Ρώμης, Κωνσταντίνου, θεωρείται από πολλούς ως η αρχή της Εικονομαχίας, που ταλάνισε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία τα επόμενα χρόνια.
Η απόφαση αυτή του Φιλιππικού, παρά τη θρησκευτική της χροιά, ήταν πρωτίστως πολιτική απόφαση. Σκοπό της είχε την ενότητα της αυτοκρατορίας, που βρισκόταν υπό την απειλή των Αράβων στα νότια σύνορά της. Εκεί κυριαρχούσαν πληθυσμοί, που ασπάζονταν το μονοφυσιτικό δόγμα.
Στο στρατιωτικό πεδίο, οι Βούλγαροι πολιόρκησαν το 712 την Κωνσταντινούπολη, αλλά ηττήθηκαν κατά κράτος από τα στρατεύματα του θέματος του Οψικίου (πολιτικο-στρατιωτική περιοχή, που ταυτίζεται με τη σημερινή Μπούρσα της Τουρκίας), που έφερε από τη Μικρά Ασία ο Φιλιππικός. Μεγαλύτερη απειλή απετέλεσαν οι Άραβες, οι οποίοι κατέλαβαν ανεμπόδιστα πολλές πόλεις του Βυζαντίου, με επικεφαλής τον πρίγκηπα του χαλιφάτου των Ομεϊαδών, Μασαλμά (Maslamah bin Abd al-Malik) και έφθασαν μέχρι τη Μικρά Ασία.
Στα τέλη Μαΐου του 713 τα στρατεύματα του θέματος του Οψικίου, που στρατοπέδευαν στη Θράκη, επαναστάτησαν κατά του αυτοκράτορα, με επικεφαλής τον κόμητα Γεώργιο Βούραφο και τον πατρίκιο Θεόδωρο Μυάκιο. Με αιφνιδιαστική ενέργεια, ένα στρατιωτικό απόσπασμα, με επικεφαλής τον πρωτοστράτορα Ρούφο, εισήλθε στα ανάκτορα, όπου βρήκε τον Φιλιππικό «μεσημβρίζοντα», σύμφωνα με τα χρονικά της εποχής, δηλαδή να παίρνει τον μεσημεριανό του ύπνο, ύστερα από ένα εορταστικό συμπόσιο για τον πανηγυρισμό μιας νίκης των Πρασίνων στον ιππόδρομο.
Ο Φιλιππικός συνελήφθη και μεταφέρθηκε στον Ιππόδρομο, όπου ο Ρούφος τον τύφλωσε στις 3 Ιουνίου του 713. Νέος αυτοκράτορας του Βυζαντίου ανέλαβε την επομένη ο αρχιγραμματέας του παλατιού Αρτέμιος, ο οποίος ονόμασε εαυτόν Αναστάσιο Β'. Ο τυφλός Φιλιππικός εξορίσθηκε από τον νέο αυτοκράτορα σε μοναστήρι της Δαλματίας, όπου πέθανε στις αρχές του 714.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/480#ixzz3c0iz3RNy
Ο Ε.Λ.Α.Σ στην προσπάθειά του για αντίσταση κατά των Γερμανοϊταλών συσπείρωσε στις τάξεις του αρκετούς Λιδορικιώτες . Εδώ ο Ν.Μπήλιος , όταν υπηρετούσε στον ΕΛΛΑΣ μεταξύ δύο συναγωνιστών του στη μοναδική στο είδος της Λιδορικιώτικη φωτογραφία; .
Αρχείο Ν.Π.Μπήλιου
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Πέμπτη
4/6
03:00
17°C
54%
3 Μπφ B
16 Km/h
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ
09:00
20°C
45%
2 Μπφ B
9 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
15:00
28°C
29%
2 Μπφ N
9 Km/h
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ
21:00
23°C
44%
2 Μπφ Δ
9 Km/h
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ
“ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΝΟΧΛΗΘΗΚΑΝ ΠΟΛΥ…”
Πολύ ενοχλήθηκαν κάποιοι , αγαπημένοι μου φίλοι , απ’ την ανοιχτή επιστολή που απευθύναμε στο φίλο – Βουλευτή Φωκίδας Ηλία Κωστοπαναγιώτου , το γιατί δεν το καταλαβαίνουμε , μάλλον όμως τους χαλάμε τη…σούπα , γιατί έτσι έχουν μάθει χρόνια τώρα , και αρχίζουν να φοβούνται πως σιγά – σιγά θα κοπεί ο..” αναφακάς “ τους ..
Φυσικά οι..” διαμαρτυρόμενοι “ είναι , ως συνήθως οι..παραβατικοί που φοβούνται μη και χάσουν την..” ασυλία τους “..δεν μπορεί όμως μια ελάχιστη..” μειοψηφία “ να κουμαντάρει τη Λιδορικιώτικη ζωή .
Σε άλλη σημερινή ανάρτηση , θα ασχοληθούμε και πάλι με τα γνωστά – άγνωστα προβλήματά μας , για να δούμε πως τελικά παίζονται τα..” διάφορα παιχνίδια “ στο χωριό μας ..
Αρχή μας , όπως πολλές φορές έχουμε δηλώσει , είναι να τηρούμε τη ρήση : “ Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω…Θεώ “….
Καλό σας απόγευμα
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment