ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ ...

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ...

-
ΑΛΥΤΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ.
Όλα ,τα σβήνει ο καιρός,
κι ο χρόνος τα γιατρεύει,
μα η αγάπη ,η αλύτρωτη,
όσο γερνάει...θεριεύει.
********
Στα καταβάθια,της καρδιάς,
βουβή, φυλακισμένη,
όπως στη στάχτη, την παλιά,
η σπίθα η.. ξεχασμένη .
********
Κι’όσο τα χρόνια σου περνούν
και τα μαλλιά σου ασπρίζουν,
τόσο η καρδιά σου και ο νους
σ’αυτή ξαναγυρίζουν. ……….K.-
Λιδορίκι 15 05 07
 
 
   Δύσκολη , πολύ δύσκολη , η σημερινή  μέρα  φίλοι μου ,κι ακόμα  δυσκολότερη  η  αποψινή  βραδιά , δύσκολη  πικρή  και αξημέρωτη , κι όσο  περνούν  τα  χρόνια , αντί  να..μαλακώνει  ο  πόνος , μάλλον μεγαλώνει  . Θυμάμαι  πριν  κάποια  χρόνια τύχαινε  τις  μέρες  αυτές κάποιος  να  παίζει   στο  Γυφτομαχαλά  ακορντεόν , που  να  ξέρει  βέβαια  πως  κάποιος ακούγοντας τις  όμορφες  μελωδίες πληγωνόταν  αβάσταχτα .
   Μετά από  χρόνια  έμαθα  πως  αυτός  που  έπαιζε  ήταν  η  μικρούλα  τότε , και  καταξιωμένη μουσικολόγος  σήμερα στο  Πανεπιστήμιο Norman  Oklahoma  , Κατερίνα  Ακαρέπη , κόρη  της  Μαρίας  Γεωργουσοπούλου και  εγγονή  του  αείμνηστου χωριανού  και  φίλου Θύμιου Γεωργουσόπουλου , του  Ταρανοθύμιου .
  Πως ό,ως  τα  φέρνει  καμιά φορά  η  ζωή , κάποια  πράγματα που  αγαπάμε ..παράφορα , δυστυχώς , να  μας..πληγώνουν αβάσταχτα , έτσι  λοιπόν η  όμορφη  μελωδία  απ’ το Γυφτομαχαλιώτικο  ακορντεόν , έφτανε σε  μένα γλυκιά  αλλά  και..φαρμακερή , ειδικά στις  17  Ιουλίου…

   Πάνε..πενήντα εφτά ..χρόνια , 17-7-1955 , που η ζωή μου ‘δειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο , κι' ήμουν παιδί ακόμα , δωδεκάχρονο , όταν σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο πατέρας μου , ανήμερα της Αγίας Μαρίνας , κι' αυτό τ' αγκάθι που καρφώθηκε στην παιδική ψυχή μου , ακόμα με πονάει , ματώνει και δεν τα κατάφερα μέχρι σήμερα να το βγάλω....
   Ξέρετε , αυτά τ' αγκαθάκια που πληγώνουν την ψυχή μας , κι' αν δεν καταφέρουμε να τα κάνουμε ...τριαντάφυλλα , μας φαρμακώνουν τη ζωή , μα είναι άραγε εύκολο να τα ξεριζώσουμε ; δεν ξέρω , εγώ πάντως χρόνια τώρα , το προσπαθώ μα , δυστυχώς , τίποτα δεν έχω καταφέρει.....
   Δεν είναι , βέβαια , το μοναδικό αγκάθι στην ψυχή μου , υπήρχαν κι' υπάρχουν κι' άλλα , μερικά κατάφερα , με πόνο , να τα...ξεκαρφώσω , σε άλλα...μαλάκωσα τον πόνο , αυτό όμως με πληγώνει και με πονάει σαν να ‘ταν χθες.....Σε μια στιγμή , σε μια μέρα έχασα τον πατέρα μου και έσβησε το πιο όμορφο το πιο γλυκό όνειρό μου , μαζί με το χαμό του.....
   Χθες βράδυ , στις δύσκολές μου ώρες σας είχα όλους γύρω μου , κοντά μου , χθες για πρώτη , ίσως , φορά μάντεψα το πρόσωπό σας , τον χρώμα των ματιών σας , σας είχα όλη νύχτα συντροφιά μου , έτσι βουβά , σας γνώρισα ένα- ένα όλους τους άγνωστους , μακρινούς φίλους που τους είχα ανάγκη και μου...συμπαραστάθηκαν....έστω και...νοερά....και διαρκώς στο νου μου ερχόταν μια μακρινή μελαγχολική μελωδία από ένα ακορντεόν....
Ναι , ένα παλιό μικρό ακορντεόν , αγαπημένοι μου φίλοι , ήταν και είναι κι' αυτό ένα αγκάθι στην καρδιά μου , αυτό το υπέροχο όργανο που όσο με ...ταξιδεύει με τη γλυκιά , νοσταλγική του φωνή...τόσο με..πληγώνει και με πονάει...αξίζει , νομίζω , να σας διηγηθώ την μυστική μου...πληγή , το μυστικό μου το παλιό , το παιδικό , που ακόμα μου φαρμακώνει , φορές-φορές τη χαρά ....
   Γεννήθηκα φαίνεται με...κουσούρι , ένα πανέμορφο κουσούρι που ευτυχώς γεμίζει τη ζωή μου , ειδικά στις δύσκολές ώρες , ποιό είναι ; η μουσική , ναι φίλοι μου η μουσική , είναι η μεγαλύτερη ανάγκη μου στη ζωή , κι' από μικρός , μεγαλώνοντας στο Λιδορίκι που δεν υπήρχαν δυνατότητες να μάθω μουσική , πάλευα μόνος με μια φυσαρμόνικα να ...πλησιάσω την μεγάλη μου αγάπη , και τα κατάφερα , αβοήθητος , χωρίς την παραμικρή γνώση μουσικής , με μόνο εφόδιο το ένστικτό μου , κατάφερα να μάθω να παίζω αυτό το μικρούλι μα τόσο παθιάρικο και γλυκό οργανάκι , τη φυσαρμόνικα....




   Αλλά το πάθος μου , να μάθω μουσική ήταν ...ασίγαστο , αλλά και...το όνειρό μου...έμενε...ανεκπλήρωτο , γιατί στο χωριό μας , δυστυχώς , ούτε μουσική παράδοση υπήρχε αλλά ούτε και μουσική παιδεία , και φυσικά ο δάσκαλος μουσικής ήταν τότε κάτι ...άγνωστο για την περιοχή μας , ύστερα ήταν τόσο δύσκολα τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια , που αν ανέφερες κάτι σχετικό θα σε παίρναν  τουλάχιστον ...για...τρελό.....και με το δίκιο τους , ίσως....
   Εγώ φυσικά το βιολί μου , η μάλλον την φυσαρμόνικά μου , στο μαγαζί του πατέρα μου που ...δούλευα , δεκάχρονο παιδάκι , έκανα τα μουσικά μου...διαλείμματα , όταν δεν είχαμε δουλειά , καθένας με την ...τρέλα του , που λένε , ο πατέρας μου το ‘βλεπε με καλό μάτι το...κουσούρι μου αυτό , αλλά δεν μπορούσε να κάνει και κάτι για να με βοηθήσει , αφού σχολή μουσικής δεν υπήρχε....με ενθάρρυνε όμως να ασχολούμαι έστω με το φυσαρμονικάκι μου .....
   Προχωρημένη άνοιξη του 1955 , δωδεκάχρονο παιδί τότε εγώ , άρχισε να έρχεται σαν ελεγκτής του ΚΤΕΛ , ένας νεαρός Σαλωνίτης ο Κώστας Πρέκας , έτσι τον ήξερα τότε , γιατί πρόπερσι  μετά από 55 χρόνια , έμαθα ότι το Πρέκας ήταν παρατσούκλι , και το επίθετό του είναι Κοντογιώργος , ο Κώστας λοιπόν , ήταν ...επίλεκτο στέλεχος της φιλαρμονικής και  της χορωδίας της Άμφισσας , νομίζω  , παθιασμένος κι' αυτός με τη μουσική , εγώ βέβαια δεν το γνώριζα , μια μέρα όμως που έκανα το...μουσικό μου διάλειμμα , στο εργαστήριο του μαγαζιού μας ( ζαχαροπλαστείο στο Αλωνάκι ) άκουσε το...ρεσιτάλ μου και ρώτησε τον πατέρα μου , ποιός παίζει φυσαρμόνικα μπάρμπα Θύμιο ; και ο πατέρας μου του εξήγησε ότι ..ο μικρός είναι τρελός και παλαβός με τη μουσική αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε , και ως από...μηχανής Θεός ο Κώστας προσφέρθηκε να μου κάνει κάθε μεσημέρι , που ερχόταν στο Λιδορίκι , μια ώρα μάθημα , αφιλοκερδώς φυσικά , κι' έτσι άρχισα να μαθαίνω τα πρώτα στοιχεία της μουσικής...
Μου ‘φερε και ένα βιβλίο μουσικής του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΠΟΤΕΤΖΑΓΙΑ , δάσκαλου-αρχιμουσικού της Αμφισσιώτικης  μπάντας , και έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη , ενώ ο ...δάσκαλός μου , ήταν κατενθουσιασμένος με την πρόοδο του...μαθητή του....κι' όταν ο πατέρας μου ρωτούσε για την...πρόοδό μου του μίλαγε με τα καλύτερα λόγια , γιατί έβλεπε το πάθος μου και την προσπάθειά μου ...Κάπου εκεί ..τον Μάιο του 1955 , αφού ο...δάσκαλος έπλεκε το εγκώμιό μου , ο πατέρας μου μου ανακοίνωσε με μεγάλη του χαρά πως μετά από σύμφωνη ..γνώμη και του...δασκάλου μου , αποφάσισε να μου κάνει δώρο ένα...ακορντεόν....που θα μου το ‘φερνε ένας αγαπημένος ξάδερφος του πατέρα μου , Κώστας Καψάλης κι' αυτός , που έμενε στην Αθήνα κι' ερχόταν κάθε καλοκαίρι στο χωριό την πρώτη Αυγούστου...και  καθόταν  περίπου ένα  δεκαπενθήμερο .
   Καταλαβαίνετε βέβαια τη χαρά μου , αλλά και την ανυπομονησία μου , δεν περνούσε ο καιρός , ζούσα με το όνειρο της πρώτης Αυγούστου , δεν υπήρχε τίποτα άλλο για μένα , έκανα δε χίλια όνειρα για το ακορντεόν , φανταζόμουνα το χρώμα του , το σχήμα του , μέρα-νύχτα το μυαλό μου ήταν σ' αυτό , ζούσα μόνο και μόνο για τη μεγάλη μέρα....μέτραγα τις ώρες , τις μέρες και μόλις μπήκε κι' ο Ιούνιος , δεν μπορούσα πια να σκεφτώ τίποτ' άλλο , παρά μόνο το ...ακορντεονάκι μου , έλα όμως που μεταξύ...Ιουνίου και...Αυγούστου υπάρχει και ο ...θλιβερός...Ιούλιος....
   Στις 17 Ιουλίου , ανήμερα της Αγίας Μαρίνας , σκοτώθηκε ο πατέρας μου , κι' όλα ξαφνικά ...έσβησαν....η οικογένειά μου βυθίστηκε στο πένθος , εγώ , παιδί ακόμα , έχασα τον καλύτερό μου...φίλο , ναι ο πατέρας μου ήταν ο καλύτερος φίλος μου , κι' είχα και μια άλλη βαθειά πληγή στην παιδική μου ψυχή , το όνειρο της μουσικής , του ακορντεόν......
   Τέτοιες ώρες...τέτοια λόγια , εδώ ήρθαν τα πάνω κάτω , ποιός μπορούσε να σκεφτεί το δικό μου...καημό...ύστερα η ηθική της...επαρχίας δεν ..επέτρεπε τέτοιες...παρεκκλίσεις....κι' έτσι το όνειρο έμεινε...όνειρο , και μετά το αγκάθι του θανάτου του πατέρα μου , κι' άλλο ένα αγκαθάκι καρφώθηκε στην παιδική μου ψυχή κι' έμεινε εκεί..καρφωμένο για...πάντα....  παρέκκλιση
   Ο πρώτος καιρός περνούσε πολύ δύσκολα , ευτυχώς είχαμε το μαγαζί και απασχολιόμουνα εκεί , μου λειπε όμως πολύ ο πατέρας μου αλλά κι' η φυσαρμόνικά μου , η μεγάλη παιδική μου αγάπη , βέβαια το να επιχειρήσω να...παίξω ήταν απ' τ'άγραφα....και κάποτε που το αποτόλμησα , κρυφά , η μάνα μου μου ‘σουρε , και με το δίκιο της , ουκ..ολίγα.....Το ακορντεόν βέβαια δεν έφυγε ποτέ απ' το μυαλό μου , μόνο που η σχέση μου μαζί του είχε...μεταλλαχθεί...κι' ενώ , κυριολεκτικά , το..λάτρευα , κάτι με ..απωθούσε , προσπαθούσα να μη το σκέπτομαι καν , όταν όμως άκουγα ακορντεόν ένοιωθα ένα δυνατό σφίξιμο στην ψυχή μου , πονούσα....
   Περνούσαν τα χρόνια , ασχολιόμουνα με τη φυσαρμόνικά μου , την είχα κρυφή μου συντροφιά στις λύπες και τις χαρές μου , αλλά το ακορντεόν έμεινε ..όνειρο , και μια βαθειά πληγή ταυτόχρονα που πότε-πότε αιμορραγούσε και με 'κανε να πονάω , να υποφέρω , πολλές φορές ..αβάσταχτα ....Καλοκαίρι του 2005 , πενήντα ακριβώς χρόνια απ' τον...τραυματισμό μου , βρέθηκα μια μέρα στο Περιστέρι , κοντά στο σπίτι του μπάρμπα Κώστα , που θα μου ‘φερνε το ακορντεόν , και...έφυγε ένα χρόνο μετά τον πατέρα μου , και σκέφτηκα να περάσω να δω τον γιο του , ξάδερφό μου , χτύπησα το κουδούνι , δεν απάντησε κανείς , βγήκε όμως απ' τον πάνω όροφο ένα νεαρό ζευγάρι και με ρώτησαν ποιόν ζητάω , τους εξήγησα ότι είμαι ξάδερφος του Μάκη του Καψάλη και τότε ο νεαρός μου είπε πως αυτός είναι γιός του Γιάννη , του αδερφού του Μάκη , και φυσικά ξαδέρφου μου , με κάλεσαν επάνω , ανίψια μου..βλέπεις , γνωριστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα .
   Κάποια στιγμή έπεσε το μάτι μου σε μια φωτογραφία , ενός νεαρού που έπαιζε ακορντεόν , η καρδιά μου...σφίχτηκε , το παλιό πάθος...αναβίωσε , ρώτησα τον Αλέξανδρο ποιός είναι στη φωτογραφία και μου είπε πως ήταν αυτός .Τον ρώτησα αν παίζει ακορντεόν και μου απάντησε πως το ακορντεόν αυτό έχει μια παλιά...περίεργη...ιστορία...του ζήτησα να μου την πει και πράγματι μου εξήγησε πως , πριν χρόνια , ψάχνοντας σε κάποια ντουλάπα , βρήκε καταχωνιασμένο ένα άθικτο , μικρό ακορντεόν , που δεν ανήκε σε κανένα απ' την οικογένειά του , γιατί κανένας δεν ήξερε να παίζει , ρώτησε τον πατέρα του σχετικά κι' αυτός του απάντησε με μισόλογα...δεν ...ξέρω ..είναι μια παλιά..περίεργη...ιστορία...ρώτα τον παππού να σου πει....
   Ρώτησε και τον παππού αλλά ούτε αυτός του είπε κάτι..ξεκάθαρο , κι' αυτός ..μισόλογα , ξέρεις...είναι ξένο...και κάτι ..τέτοια.....άστο΄...καλύτερα ..άλλη φορά , αλλά αν το θέλεις να μάθεις ...πάρτο...Ο ανιψιός μου χωρίς να ξέρει βέβαια την ιστορία , μου είπε , δεν μπορώ να καταλάβω βρε θείε , πολύ...μυστήριο μ' αυτό το ακορντεόν , τι κρύβετε πίσω ; αναγκάστηκα να του αφηγηθώ την ιστορία του...μοιραίου αυτού...ακορντεόν , τα ‘χασε , δεν το πίστευε , και θα μπορούσα να πω ...συγκινήθηκε , ( εγώ ...να δείτε...) , τον ρώτησα αν υπάρχει ακόμα και μου το ‘φερε , ένα μικρό Ιταλικό , παλιό ακορντεονάκι , που πενήντα χρόνια κράταγε...μέσα του κλεισμένο το όνειρο της...ζωής μου που...έμεινε για πάντα...όνειρο.....
   Δύσκολη μέρα φίλοι μου αγαπημένοι η 17η ..Ιουλίου.....και φοβάμαι πως η μέρα αυτή θα ‘ναι...δύσκολη για όλη μου τη ..ζωή.....όσο για το...αγκαθάκι...δεν τα κατάφερα να το βγάλω απ' την ψυχή μου...ίσως όμως και να μη...το θελα κατά...βάθος .

www.lidoriki.com