«Φτου, κι απ’ την αρχή»
Όταν, στα βυζαντινά χρόνια, τελείωναν τα παιδιά την καλλιγραφία τους, έδιναν στο δάσκαλο την πλάκα, για να τη διορθώσει. Μετά τη διόρθωση ο δάσκαλος ζητούσε από τα παιδιά να την ξαναγράψουν.
Επειδή , όμως , πολλές φορές δεν είχαν σφουγγάρι, έσβηναν την πλάκα με τα δάχτυλα, αφού προηγουμένως τα έφτυναν.
Από τότε επικράτησε η φράση: «Φτου, κι απ’ την αρχή».
* * *
«Απ’ έξω και ανακατωτά»
Τα παιδιά μάθαιναν να δείχνουν και να λένε απ’ έξω την αλφαβήτα. Οι δάσκαλοι, για να πεισθούν πως τα παιδιά την ξέρουν καλά, τους έδειχναν τα γράμματα ανακατωμένα. Από τότε επικράτησε να λέμε γι’ αυτόν που γνωρίζει κάτι καλά ότι το ξέρει «απ’ έξω και ανακατωτά».
No comments:
Post a Comment