KI’ AΠOΨΕ Η ΘΛΙΨΗ..

 

 

 

Σαν σύννεφο βαρύ , με ..πνίγει πάλι απόψε η θλίψη ,

ακόμα και τ’ αηδόνια , έπαψαν να κελαηδούν στη ρεματιά..

την τόση , ολόγυρα , ομορφιά , τι να την έχει τάχα πνίξει ;

τι να’ ναι αυτό , που χαρακώνει της ψυχής , κάθε , ματιά ;

* *

Σκληρή , σαν πέτρα , η μοναξιά , όσο κι’ αγαπημένη ,

μοναδική μου συντροφιά , στους έρημους τους ξένους κόσμους ,

όσο μακριά κι’ αν ταξειδεύει ο νους , πάντα η ψυχή μου μένει ,

στους ίδιους πάντα τόπους , τριγυρνάει στους ίδιους πάντα δρόμους ..

* *

Πάντα στον τόπο τούτο , το φεγγάρι με ..πληγώνει ,

έρχονται βράδια , που , ατέλειωτες , μαζί του , ώρες κουβεντιάζω ,

κάποιες φορές , μαζί μετράμε τ’ άστρα , σαν η μέρα ξημερώνει..

κι’ άλλες , που μόνος μές στη μαύρη απελπισία μου ..βουλιάζω ..

*

Κι’ απόψε η θλίψη , πάλι το κατώφλι μου ..περνάει ,

δρόμος γνωστός , και της ψυχής τα σκαλοπάτια..μετρημένα ,

μα.. το φεγγάρι , απόψε.. λείπει , τάχα που να τριγυρνάει..

τ’ αναζητάω μονάχος , έρημος , με μάτια ..βουρκωμένα……Κ.-