TI EIΠΕ Η ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

 

iteanet

Ποίος φταίει για τα χρέη;
- Οι συνδικαλιστές,
Ποιοι πρέπει να πληρωθούν πρώτοι;
- Φυσικά  οι δανειστές,
Όσοι περιμένετε τα λεφτά που δώσατε στο κράτος για σύνταξη για παιδεία και για υγεία, θα ...τακτοποιηθείτε στην συνέχεια αν επιζήσετε.
Πρώτη αν όχι μοναδική υποχρέωση του κράτους είναι οι δανειστές, οι υποχρεώσεις προς τους πολίτες παραγράφονται.
Άντε και σε ...ανώτερα κυρία Παπαθανάση άλλα μην ξεχνάτε ότι η Φωκίδα δεν έχει δανειστές αλλά πολίτες στους οποίους έχεις υποχρέωση.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΓΙΑ ΠΑΡΟΧΗ ΨΗΦΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Αθήνα, 3 Νοεμβρίου 2011
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η Βουλευτής Ν. Φωκίδας Αφροδίτη Παπαθανάση, μίλησε την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011, στην Ολομέλεια της Βουλής, στα πλαίσια της συζήτησης και ψηφοφορίας επί της προτάσεως του Πρωθυπουργού για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση.

    Βασικά  σημεία της  ομιλίας  της Βουλευτή :


Οφείλουμε να μείνουμε όρθιοι , με ψυχραιμία και σύνεση γιατί για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας τόσο τα διλλήματα αλλά και οι συνέπειες των αποφάσεων μας είναι τόσο δραματικά και καθοριστικά.
Το πολιτικό σύστημα όλα τα τελευταία χρόνια είτε με αναφορά στην κομματική αυτοσυντήρηση είτε με αναφορά σε γεγονότα και συνθήκες του παρελθόντος κατόρθωνε , με αρκετή δόση υποκρισίας , να κρύβεται πίσω από τις αλήθειες και τις ανάγκες που επιτακτικά έθεταν κοινωνία & οικονομία.
Γιγαντώθηκε το κράτος , η σπατάλη , συγκεκριμένες ομάδες & συνδικαλιστικές τους εκφράσεις κέρδιζαν συστηματικά σε βάρος όλων των άλλων.
Διαλύθηκε η παραγωγική βάση της χώρας , λοιδορήθηκε ο δημόσιος τομέας , κυριάρχησε η πλήρη ισοπέδωση , το απόλυτο «εγώ» απέναντι σε κάθε έννοια αξιοκρατίας και συμμετοχικής ευθύνης.
Ο πολιτικός λόγος , ευτυχώς με φωτεινές εξαιρέσεις , δυστυχώς ακολούθησε & δυστυχώς συνεχίζει να ακολουθεί αδιέξοδη & ανεύθυνη επικοινωνιακή και μόνο τακτική.
Βλέπατε τι γίνονταν.
Βλέπουμε τι γίνεται.
Στην κοινωνία , στην οικονομία , στις προοπτικές μας για το αύριο.
Τώρα όμως και αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά με κάθε φορά στο παρελθόν ο πολιτικός χρόνος τελείωσε. Δεν υπάρχει παράταση. Δεν υπάρχει περιθώριο να χαθεί ούτε ώρα.
Τώρα θα ομολογήσουμε αν θα συνταχθούμε ή όχι στην προσπάθεια για την σωτηρία της χώρας , για την οικονομική σωτηρία της χώρας και την αποφυγή κάθε δυνατότητας πολιτικής ανωμαλίας. Και από το «κάδρο» αυτό δεν μπορεί να βγει κανείς. Ούτε η συμπολίτευση ή η αντιπολίτευση.
Δεν μπορεί η χώρα να είναι στην εντατική εδώ και δύο χρόνια , να υπάρχουμε οικονομικά μόνο λόγω της δανειακής σύμβασης του Μαΐου 2010 και να κάνουμε κοινωνία και πολιτικό σύστημα ότι δεν κατανοούμε το πρόβλημα . Και  κύρια η αξιωματική αντιπολίτευση να κλείνει τα μάτια στο πρόβλημα , που και αυτή με την σειρά της  μεγέθυνε και επιτάχυνε την οικονομική κατάρρευση της χώρας.
Δεν μπορεί η χώρα να είναι στην εντατική εδώ και δύο χρόνια και υπουργοί  & παράγοντες να ακολουθούν προσωπική στρατηγική.
Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να επιτρέπουμε είτε σε παράγοντες του τύπου είτε σε παράγοντες της δημόσιας ζωής να εκτελούν αποστολές , κάθε είδους ειδικές αποστολές απέναντι στην αλήθεια και στην εξέλιξη των πραγμάτων στην δημόσια ζωή.
Άρα ο πολιτικός μας  χρόνος τελείωσε.
Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί μεγάλες θυσίες.  Εμείς ΟΛΟΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ με σύνεση , ψυχραιμία και καθαρές πολιτικές κουβέντες πρέπει να μιλήσουμε για τα επόμενα ασφαλή βήματα της κοινωνίας και της οικονομίας. Δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε ούτε γραμμή από τα απαραίτητα βήματα για την ασφάλεια της χώρας και δεν μπορούμε για κανένα λόγο να διακινδυνεύσουμε προσπάθειες και θυσίες δεκαετιών.
Ο ελληνικός λαός απαιτεί δικαιοσύνη & ασφαλές μονοπάτι εξόδου από την κρίση. Άρα έπρεπε να είχαμε κερδίσει περισσότερα , ειδικά στο θέμα της δικαιοσύνης , όχι και πάλι με επικοινωνιακά τεχνάσματα , έπρεπε και πρέπει να πληρώσουν αυτοί που οφείλουν στην κοινωνία πριν είναι για όλους μας αργά.
Η κρισιμότητα της κατάστασης και των στιγμών είναι αδιαμφισβήτητη.
Από την απόφαση της 26η Οκτωβρίου , την οποία ακόμη και από νωρίς το πρωί της 27ης Οκτωβρίου αντιπολίτευση & τύπος προσπάθησαν να αποδυναμώσουν , βρισκόμαστε μόλις λίγες μέρες μετά στην απόλυτη αγωνία για την ανάγκη και τον χρόνο επικύρωσης & υλοποίησης της.
Η μεγιστοποίηση του δράματος έρχεται από την αναβολή της εκταμίευσης της 6ης δόσης και από το δίλλημα του δημοψηφίσματος – και εδώ και εγώ θα πω πως δεν μπορούμε να θέτουμε θεμελιώδη , λυμένα , καθοριστικά ζητήματα της κοινωνίας και της δημοκρατίας υπό αίρεση και αμφισβήτηση. Μια πρόκληση που δυστυχώς τίθεται με σκληρούς και αδιαπραγμάτευτους όρους από τους εταίρους μας στην ΕΕ, ένα δίλημμα σχεδόν εκβιαστικό που πραγματεύεται ένα ζήτημα, ένα κεκτημένο που θεωρείται αδιαμφισβήτητο, ευρώ ή δραχμή. Όμως, το ερώτημα δεν είναι αυτό που θα έπρεπε & ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να τίθεται.
Η απάντηση στο ερώτημα οπισθοδρόμηση ή πρόοδος - πάντοτε μέσα από τη σταθερότητα της Ευρωπαϊκής οικογένειας - θα έπρεπε να είναι εύκολη, για όλους εμάς που αγαπάμε , πιστεύουμε σε έναν ιαφορετικό αύριο και θέλουμε να σώσουμε τη χώρα μας.
Η απάντηση όμως στο ερώτημα αυτό συνεπάγεται και υψηλό επίπεδο συναίνεσης και ευθύνης , κομμάτων και κοινωνίας – και αυτό έως στιγμής δεν υπήρξε.
Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε με δανεικά , δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γυρίσουμε την χώρα στην δεκαετία του 1960 , δεν μπορούμε να λέμε μισές αλήθειες , δεν μπορούν να πληρώνουν την κρίση μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Ή θα ματώσουμε – και εννοώ ότι εμείς θα πρέπει να συγκρουστούμε δραστικά και αποφασιστικά με κάθε στρεβλότητα , φαυλότητα και υπόγειους επιχειρηματικούς κύκλους  για να σωθεί η χώρα ή θα επιτελέσουμε καταστροφή.
Γιατί καταστροφή δεν είναι μόνο να μην πάρουμε είτε την 6η δόση ή την επικύρωση της νέας συμφωνίας , καταστροφή θα είναι – μετά από όλες αυτές τις θυσίες – να αναπαράξουμε τον κακό μας εαυτό ως σύστημα.
Η χωρίς καθυστέρηση εφαρμογή της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου, το νέο πρόγραμμα στήριξης και η μείωση του δημοσίου χρέους της χώρας , θα πρέπει να αποτελέσει τη στιγμή αυτή ύψιστο καθήκον όλων μας. Προτάσσοντας πρωτίστως τα εθνικά μας αντανακλαστικά και έχοντας μεγάλο αίσθημα ευθύνης πρέπει με σύνεση και συναίνεση να ακολουθήσουμε τη μοναδική οδό που δεν είναι άλλη από την εφαρμογή της δανειακής αυτής σύμβασης για την αλλαγή των δομικών παραγωγικών , οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων της χώρας.
Προτάσσοντας πρωτίστως τα εθνικά μας αντανακλαστικά και έχοντας μεγάλο αίσθημα ευθύνης πρέπει με σύνεση και συναίνεση να ακολουθήσουμε τον δρόμο που προφυλάσει την χώρα από κάθε πολιτική ανωμαλία και κίνδυνο.