«Ναυτάκι, ναυτάκι, που φεύγεις και που πάς….»!
Ο φίλος ιστο-πλόος «Pisostapalias», ούτε βαλτός να ήτανε! Με τις αναρτήσεις του μου γαργαλάει συνέχεια τη μνήμη και, … αναγκαστικά, όλο και κάτι προκύπτει.
Και μόνο με την αναφορά του πατρικού καταστήματος, Ιπποκράτους και Ακαδημίας, αμέσως οι σχέσεις μου με τον Αντρέα τη… Φτερού, προκύπτουν ανάγλυφα ως ένα μοιραίο και αναπόφευκτο γεγονός. Κάτι σαν συνταγή γιατρού.
- Αυτόν θα τον βλέπεις δύο φορές την εβδομάδα!
Γιά «ξεφωνητά» και τέτοια, η συνταγή δεν έλεγε κουβέντα, αλλά και δεν χρειαζόταν. Η περιοχή περιείχε μερικούς από τους καλύτερους… «εκφωνητές» του, αλλά ταυτόχρονα και τους καλύτερους πελάτες του. Ειδικά ο Τάσος δίπλα, ο βενζινάς, διέθετε μιά αρκετά πλούσια συλλογή φτερών, (σκέτο βεστιάριο του «Μουλέν Ρουζ» το βενζινάδικο), με τα οποία ξεσκόνιζε τ’ αμάξια, καθ’ ον χρόνο έβαζαν βενζίνη. Άσε πιά το μούτρο, ο μεταξουργιώτης μάγκας παπουτσής Ροζάνης. Παναγιά, βοήθα!!!
Έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει ο Αντρέας από τη γειτονιά και να μη γίνει της μουρλής στην πλάκα και το καλαμπούρι, αφού επρόκειτο γιά έναν από τους πλέον ετοιμόλογους και χαρισματικούς ανθρώπους που γνώρισα. Μιά ευστροφία που πήγε αδικοχαμένη κι ένα σπιρτόζικο πνεύμα που σπαταλήθηκε τζάμπα στα πεζοδρόμια της πρωτεύουσας.
Εκείνο τον καιρό, δεν ήσαν και λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν:
- Δεν μπορεί, πλάκα μας κάνει! Αποκλείεται να είναι…. «τέτοιος»! Έτσι που το «φωνάζει», μάλλον γιά διαφήμιση πρόκειται. Γιά να πουλάει φτερά!.
Ο Αντρέας ήταν τόσο προχωρημένος γιά την εποχή του, ώστε η ευθαρσής και έντιμη, κατ’ εμέ, «εκδήλωση» των σεξουαλικών του φρονημάτων, εξέφραζε μιά ειλικρινά λεβέντικη στάση, που σε εποχή άκρως συντηρητική γινόταν δύσκολα πιστευτή!
Όμως η κατάθεση, κατωτέρω, κάποιου γεγονότος, ξεκαθαρίζει τα πράγματα, μην αφήνοντας ίχνος αμφιβολίας.
Είμαστε ακριβώς στον 15/αύγουστο του 1959, όπου μόλις είχα ενταχθεί στις ποδοσφαιρικές τάξεις του «Κεραυνού» Ψυχικού, ομάδας Γ’ κατηγορίας.
Στα πλαίσια καλοκαιρινού ξεμουδιάσματος και ψιλοδιακοπών, η ομάδα είχε μεταβεί στην Άνδρο, όπου ανήμερα της Παναγίας παίξαμε φιλικό με τον ντόπιο «Ανδριακό».
Αργά το ίδιο βράδυ μπήκαμε στο καράβι της επιστροφής και ξημέρωμα της επομένης αριβάραμε στον Πειραιά, μισογλαρωμένοι, μισοζαλισμένοι και με τη σκέψη στο …. κρεβάτι.
Όμως με το που κατεβαίνουμε απ’ το πλοίο, τι να δούμε; Τη… Φτερού! Στη στιγμή έφυγε η γλάρα, πάει κι η κούραση και άρχισε το πανηγύρι!
(Σημ. Μην παρασύρεστε από την έδρα της ομάδος. Ψυχικό, αριστοκρατία και τέτοια. Επρόκειτο γιά μιά παλιοπαρέα αληταρέων πρώτης. Ένα τσακ χρειαζόμασταν πάντοτε γιά να γίνει της κακομοίρας.)
Αλλά και τι έναυσμα μας βρήκε αναπάντεχα! Δεν θα άφηνε ασυγκίνητους ούτε τους μαθητές της… Ριζαρείου. Η Φτερού προς επιβίβαση γιά Πόρο. Γιά το κέντρο νεοσυλλέκτων. Γιά κατάταξη στο… Ναυτικό!
Ένας Αντρέας που δεν είχε δει, ούτε θα ξαναδεί ποτέ, άνθρωπος. Μαλλί περμανάντ γυαλιστερό, μακιγιάζ αλά Μάρλεν Ντητριχ, ψεύτικες βλεφαρίδες δυό πόντους, σαν Κατ-γούμαν, βαμμένο νυχάκι, πάνω- κάτω και …ξώφτερνο. Μιά «τζελουδία» που λένε κι οι Κεφαλλωνίτες!
Στα πρώτα, ουρανομήκη …ούούούού, απάντησε, πανηγυρίζοντας σαν… Σταρ Ελλάς:
- Σκάστε βρε, φεύγω, φεύγω. Πάω να…. καταταγώ!
Σε λιγότερο από πέντε λεπτά, από την βαβούρα που επακολούθησε, οι μισοί μαγαζάτορες της Ακτής Κονδύλη είχαν πεταχτεί απέναντι κι απολάμβαναν θέαμα μετέχοντες κι αυτοί, αφορμής δοθείσης, στην απρόβλεπτη παράσταση. Αν το έβλεπε ο μακαρίτης Τσιφόρος θα χλώμιαζε απ' τη ζήλεια του κι ο Αριστοφάνης θα ξανάγραφε τη ...Λυσιστράτη!
Τελικά το σόου έληξε με το σφύριγμα του καραβιού που θα σαλπάριζε και τη, σηκωτή, επιβίβαση της Φτερούς σ’ αυτό!
- Άντε αγάπη μας και καλός… πολίτης.
- Γειά σας, βρε! Να κοιμάστε ήσυχοι. Εγώ θα σας φυλάω!
Δεν θα είχαν περάσει πάνω από 5 ημέρες κι η γνώριμη φωνή:
- Φτεράάάά…, δονούσε την Ιπποκράτους, καθώς ο Αντρίκος ανέβαινε από το Ακροπόλ προς τα πάνω, με το απολυτήριο, φυσικά, στην …κωλότσεπη! (Το τελευταίο, κυριολεκτικά!).
No comments:
Post a Comment