του Κωστή Καπελώνη
Μένω 100 μέτρα από την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, Ιθάκης και Αχαρνών.
Σ’ αυτό τον δρόμο που γράφει κι ο Καβάφης, «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...» − ποιητική γειτονιά. Όπως στην ποίηση οι λέξεις διαβάζονται κι αλλιώς, έτσι κι η γειτονιά μου έχει κρυφά νοήματα. Ξεκίνησα να μένω εδώ πέντε χρόνια πριν από την κρίση!
Όταν ήρθα εδώ, η γειτονιά ήταν στις δόξες της. Πολυεθνική, γεμάτη κόσμο!
Έβγαινες στον δρόμο κι άκουγες καμιά δεκαπενταριά γλώσσες. Σαν παζάρι στην Πόλη ή λαϊκή στο Λουξεμβούργο. Βρήκα ένα ωραίο σπίτι χτισμένο το ’28. Πιο κοντά στο κέντρο από τα Πατήσια και οι τράπεζες, τότε, προθυμότατες να δώσουν δάνειο να αγοράσεις το ωραίο σπίτι. Πολύ θέλει ο άνθρωπος να πιστέψει ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο; Η γειτονιά μου φημίζεται, καταρχάς, για τα μπουρδέλα! Η Φυλής είναι ακόμα γεμάτη, παρά την κρίση και τα studios στην Κωνσταντινουπόλεως. Φημισμένα, όμως, είναι και τα νεοκλασικά μας, του Μεσοπολέμου κυρίως − εξού και τα μπουρδέλα. Δεν γίνεται, βλέπεις, μπουρδέλο σε πολυκατοικία. Τα μπουρδέλα και οι μετανάστες έσωσαν τα νεοκλασικά.
Ποιος κανονικός Έλληνας, δεξιός ή πασόκος, θα νοίκιαζε ποτέ σπίτι που πέφτουν οι σοβάδες;
Μετά τους έπεσε το ταβάνι στο κεφάλι, αλλά ήταν αργά να καταλάβουν! Οι επεμβάσεις στα επιμέρους στοιχεία των ιδιαίτερων αυτών κτιρίων είναι θεϊκές. Κάτι πόρτες αλλούτερες, κάτι πόμολα γυαλιστερά, χρωματικά παιχνίδια σε αποχρώσεις του ροζ. Αλλά και ο φωτισμός!
Μέρα-νύχτα φωταγωγημένες εξώπορτες, σκοτεινοί διάδρομοι μ’ έναν γυμνό γλόμπο, παραμέσα δεν ξέρω. Η περιοχή είναι μόνο για περιπάτους ανάγκης, ψώνια και σπίτι.
Αυτό το πολυπολιτισμικό μωσαϊκό που υπήρχε πριν από πέντε χρόνια, έχει σβήσει.
Οι ξένοι γύρισαν πίσω, ιδίως οι Βαλκάνιοι. Είναι καλύτερα τώρα στον τόπο τους.
Τώρα, μόνο σιωπηλά ξενοίκιαστα μαγαζιά. Ευτυχώς, λίγο τα μπουρδέλα, λίγο ο Άγιος, λίγο τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, υπάρχει ακόμα κόσμος κι έτσι σε απόσταση αναπνοής βρίσκεις ωραίο ψωμί, γλυκά, πιροσκί και δύο λαϊκές παρακαλώ, Τετάρτη και Σάββατο.
Η γειτονιά μου είναι ένα τρίγωνο ανάμεσα σε τρεις πλατείες: Αμερικής, Βικτωρίας και Αττικής. Στην πλατεία Αμερικής είχα δει ένα σύνθημα που μου άρεσε: «Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!».
Ο φουρνάρης στη γωνία του δρόμου μου, στην Αχαρνών, είναι ο πρόεδρος των αρτοποιών. Δουλεύει και μιλάει στο τηλέφωνο! Όχι, ο άνθρωπος δεν αδιαφορεί για τους πελάτες του, αλλά προφανώς, επειδή είναι πρόεδρος, έχει ζητήματα να λύσει. Θα ήθελα να αλλάζαμε λιγάκι τον τρόπο που παράγουμε σκουπίδια. Παραπονιόμαστε ότι οι ξένοι βρόμισαν τη γειτονιά,
αλλά αν οι ξένοι, ερχόμενοι λίγοι-λίγοι, έβρισκαν μια καθαρή γειτονιά, νομίζω θα την σεβόντουσαν κάπως. Πώς είναι με το μετρό και τον ηλεκτρικό;
Έτσι. Από την πίσω αυλή γειτονεύω με μια κοινότητα της Στροφής.
Είναι δυσάρεστο να υπάρχουν νέα παιδιά που έχουν ανάγκη να απεξαρτηθούν, όμως είναι τόσο καλή παρέα και τόσο ενθαρρυντικό να έχεις δίπλα σου νέους που αγωνίζονται για τη ζωή τους, και μάλιστα σε μια εποχή που ο αγώνας και η αγωνία των νέων είναι, φοβούμαι, η μόνη ελπίδα για να ξεφύγουμε απ’ την κατάσταση που η γενιά μου, η γενιά των γονιών τους, οδήγησαν «ανεπαισθήτως» τη χώρα.
Πηγή: www.lifo.gr
No comments:
Post a Comment