.
Μετά από οκτάχρονο αγώνα των επαναστατημένων Ελλήνων και ύστερα από πολύμηνες διπλωματικές παρεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας) το ελληνικό κράτος απέκτησε την ανεξαρτησία του με το πρωτόκολλο που υπογράφτηκε στο Λονδίνο την 22α Ιανουαρίου 1830. Όμως η ανεξαρτησία ήταν πλασματική, δεδομένου ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν αυτές που καθόρισαν τη μορφή του πολιτεύματος της Ελλάδας με τη συνθήκη της 25ης Απριλίου 1832. Στο άρθρο 4 της συνθήκης αυτής αναφερόταν ότι «η Ελλάς, υπό την εξουσία του Πρίγκηπος Όθωνος της Βαυαρίας και με την εγγύηση των τριών Αυλών, θα αποτελέσει ένα μοναρχικό, ανεξάρτητο κράτος». Έτσι ως την 3η Σεπτεμβρίου 1843 ο Όθωνας κυβέρνησε απολυταρχικά. Αλλά και μετά την ψήφιση του συντάγματος του 1844, με το οποίο καθιερώθηκε το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας, ακούγονταν αιτιάσεις κατά του βασιλικού ζεύγους, γιατί η βασίλισσα Αμαλία αναμιγνυόταν στην πολιτική ζωή, ενώ ο Όθωνας επενέβαινε στις εκλογές ευνοώντας τους πολιτικούς της αρεσκείας του (βλέπε τον Ιωάννη Κωλέττη). Έτσι στην Αθήνα επικρατούσε επαναστατικός αναβρασμός. Το 1847 ο αγωνιστής της Επανάστασης Κριεζώτης, ύστερα από τις διώξεις που είχε υποστεί από το οθωνικό καθεστώς, κήρυξε αντιδυναστικό κίνημα, το οποίο όμως καταπνίγηκε. Διαδιδόταν λοιπόν ότι την 25η Μαρτίου 1848, την ημέρα εορτασμού της εθνικής επετείου, θα γινόταν νέο κίνημα κατά του καθεστώτος. Το κλίμα που επικρατούσε στην πρωτεύουσα το περιέγραψε ένας Γάλλος, μέλος της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, που βρισκόταν τότε στην Ελλάδα. Μέρος από τις σημειώσεις του δημοσιεύτηκε εβδομήντα οκτώ χρόνια αργότερα στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (φύλλο της 18ης Νοεμβρίου 1926).
«Την Τρίτην 25 Μαρτίου η δοξολογία εγένετο εις την Μητρόπολιν. Η φρουρά εζητωκραύγασεν υπέρ των βασιλέων. Την 8ην εσπερινήν ηκολούθησε λαμπαδηδρομία, την 9ην δε και οι τελευταίοι θεαταί είχον αποσυρθεί εις τα σπίτια των».
Μόνος ο Γάλλος περιηγητής περιερχόταν την οδό Ερμού. Αίφνης κοντά στην Καπνικαρέα βρέθηκε μπροστά σε πυκνή διαδήλωση φοιτητών, οι οποίοι βάδιζαν τραγουδώντας το «Θούριο» του Ρήγα. Από αυτούς πολλοί ήταν οπλισμένοι με μαγκούρες. Όταν έφθασαν στην πλατεία των Ανακτόρων (=τη σημερινή πλατεία Συντάγματος), στρατιωτικό απόσπασμα ακροβολίστηκε και τους έφραξε το δρόμο. Οι διαδηλωτές σταμάτησαν και ζητωκραύγασαν υπέρ του στρατού. «Έπειτα πλήρεις εμπιστοσύνης εκ της εντυπώσεως, την οποίαν επροξένησεν εις τους οπλίτας η κολακευτική των αυτή εκδήλωσις, ήρξαντο κραυγάζοντες ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».
Μόλις ακούστηκαν οι ζητωκραυγές υπέρ της δημοκρατίας, ίλη ιππικού επιτέθηκε κατά των φοιτητών. Οι λογχοφόροι ιππείς τους χτυπούσαν με τα δόρατα των λογχών τους, ενώ αυτοί ανταπέδιδαν τα χτυπήματα με τις μαγκούρες τους. Οι διαδηλωτές υποχώρησαν και άρχισαν να λιθοβολούν τους ιππείς. «Τότε ανεμίχθησαν οι αστυνομικοί κλητήρες (= έτσιλέγονταν τότε οι χωροφύλακες) περιστρέφοντες τα κυανόλευκα ρόπαλά των». Για ώρα διεξήχθη ραβδομαχία, κατά την οποία θραύτηκαν «αμφοτέρωθεν πολλαί κεφαλαί, η δε πλατεία των Ανακτόρων επληρώθη (= γέμισε) από ζητωκραυγάς των διαδηλωτών υπέρ της Δημοκρατίας και από τας ύβρεις των στρατιωτών, οίτινες μετεχειρίζοντο κατ’ αυτών τα κοντάκια των όπλων των».
Ενώ διεξαγόταν η περίεργη αυτή «μάχη», κατέφθαναν συνεχώς νέα αποσπάσματα στρατιωτών και έτσι η σύγκρουση ήταν άνιση. Οι διαδηλωτές υποχώρησαν προς την οδό Πανεπιστημίου. «Άνευ όπλων», έγραψε ο Γάλλος περιηγητής, «το θάρρος των ήτο μάταιον». Οι στρατιώτες απέκλεισαν την πρόσβαση προς την πλατεία των Ανακτόρων και άφησαν τους φοιτητές να φωνάζουν τα συνθήματά τους υπέρ της δημοκρατίας στις έρημους οδούς της πόλης. Αυτή ήταν η πρώτη δημοκρατική εκδήλωση στην Αθήνα από την εποχή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους.
No comments:
Post a Comment