Τι τραβούσαν εκείνα τα χρόνια από τους συγγενείς όσοι είχαν κανένα εξοχικό καμιά παράγκα δηλαδή στα πέριξ.
Είχαν αγοράσει ένα οικοπεδάκι εκτός σχεδίου με δόσεις που έμοιαζε με εξορία και έβλεπες την θάλασσα με τα κυάλια.
Προσεχώς θα είχαν και ...φως-νερό-τηλέφωνο τους είχαν πεί σε εκείνο το γραφείο στην Ομόνοια και υπέγραψαν τα γραμμάτια και έσφιξαν το στομάχι τους και είχαν την ελπίδα ότι θα άφηναν κάτι στα παιδιά τους.
Κυριακή συνήθως με την ζέστη να σφίγγει ξεκινούσε ο ξάδερφος με την οικογένεια
φυσικά απροειδοποίητα λόγω έλλειψης ...κινητών και σταθερών τηλεφώνωνΝ και νάσου τους να φωνάζουν από μακρυά μόλις κοντοζύγωναν καταταλαιπωρημένοι.
Βάλε την συγκοινωνία το σπρωξίδι με τον αραμπά της εποχής και στην συνέχεια ο ποδαρόδρομος μέχρι να φτάσεις στην "βίλα τσαντίρι"...
Η πρώτη αντίδραση του ξάδερφου ήταν...ώωωωχ την βάψαμε....και προσπαθούσε να στρώσει χαμόγελο. "...μην ανησυχείτε τα έχουμε φέρει όλα τα κουμάντα..." έλεγαν οι απρόσκλητοι
επισκέπτες και προσπαθούσαν να βολευτούν κάτω από τον τσίγκο-στέγαστρο
για τον ήλιο.
Mέσα στην παράγκα χειρότερα...με τον ίδιο τσίγκο για σκεπή....
Ήταν σαν να έμπαινες σε φούρνο στους 250 βαθμούς για να καλοψηθείς... "...δεν υπάρχει δεντράκι...άλλοστε ούτε και νερό...το ντεπόζιτο έχουμε για τα απαραίτητα που μας το γεμίζει το βυτίο αλλά καμμιά φορά αργεί..."
Σου ' ρχότανε ο ντουβρουτζάς και φυσικά το "δροσερό" νερό ήταν στην στάμνα... "...πύλινη από την Αίγινα...κρύσταλο το κρατάει..."
Απ΄έξω έκαιγε όμως και καταλάβαινες την υπερβολή μόλις έπινες μια γουλιά....
Και σε ζώνανε τα φίδια και προσπαθούσες να βγάλεις από το μυαλό σου σκηνές από ταινίες που έβλεπες στα θερινά με διψασμένους να σέρνονται στην έρημο.
Και έβλεπες το σαρδόνιο χαμόγελο του οικοδεσπότη και φανταζόσουνα τις σκέψεις του..."...κερατάδες να δω θα μου ξαναναματαέρθετε για επίσκεψη;"
πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment