ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ …ΠΟΣΟ ΠΑΕΙ ΜΑΣΤΟΡΑ ;

 

Έξω από το Δημαρχείο στην Αθηνάς βλέπαμε παλιά τους ασπριτζήδες με τα εργαλεία τους να περιμένουν για μεροκάματο.
Τι αγωνία κι αυτή...
Δεν ήταν λίγες οι φορές που γύριζαν στο σπίτι έτσι όπως έφυγαν...
Από τις κοντινές γειτονιές του Κέντρου με τις αυλές με τα δωμάτια που νοίκιαζε η φτωχολογιά ήταν κυρίως η πελατεία.
Ο σπιτονοικοκύρης συνήθως σου το έδινε όπως το παρέλαβε από τον προηγούμενο ενοικιαστή που έφυγε ή την κοπάνισε.
Έπρεπε να το βάψεις για να μπείς μέσα....η μούχλα...η υγρασία...ήταν κάτι το συνηθισμένο ενώ θέριζε η αδενοπάθεια και ο βήχας ήταν μόνιμος.
Πήγαινες στην Αθηνάς και εύρισκες τον ασπριτζή και έκανες συμφωνία μαζί του...
"...ένα δωμάτιο είναι καναδυό χέρια να το περάσεις με ασβέστη ...να βάλεις και λίγη όχρα να πάρει ένα χρώμα...πόσο θέλεις...δύσκολες εποχές...καταλαβαίνεις..."
Τι να καταλάβει που αυτός ήταν χειρότερος φουκαράς από εσένα...
Τα εύρισκες όμως και ερχότανε μαζί σου με τον τενεκέ και την πατανόβουρτσα...
Είχες κανονίσει να έχεις ασβέστη από την μάντρα οικοδομών ....
Ήθελε ξύσιμο σε κάποιο σημείο ο τοίχος αλλά μετα φόβου πίστεως και αγάπης γιατί θα γινότανε μεγάλη ζημιά.
Πρόχειρες κατασκευές μεσοτοιχιά με αρχαιολογικό χώρο που τότε κανένας δεν ενδιαφερότανε ....τέλη του εμφυλίου βλέπεις με ότι αυτό σήμαινε εκείνα τα χρόνια.
Και ο φουκαράς ο Πλάτωνας έκανε υπομονή μήπως κάποτε θα φιλοτιμηθούν οι συμπατριώτες του και του ξεχορταριάσουν την ακαδημία του ...τουλάχιστον.
Ο ασπριτζής τελείωνε με το δωμάτιο και έπαιρνε μπάλα και τα άλλα ρωτώντας τους συναυλικούς μήπως θέλουν φρεσκάρισμα αλλά ...μάταια.
Δεν βαριέσε...τουλάχιστον κάτι θα πήγαινε στο σπίτι του εκείνη την ημέρα.

πίσω στα παλιά