ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠ’ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ “ ΣΩΤΗΡΟΣ “ ΣΤΟ ΛΟΥΤΣΟΒΙΩΤΙΚΟ

 

ΔΙΠΛΑ    ΣΤΟ   ΠΟΤΑΜΙ , ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ..ΔΕΝΤΡΑ..

ΟΣΑ  ΘΥΜΑΜΑΙ

   Τον  παλιό  καλό  καιρό , κάτω εκεί στο Λουτσοβιώτικο , στην όχθη του ποταμιού , υπήρχε ένα μκικρό εκκλησάκι χωμένο μέσα στα δέντρα , τ' Σουτήρους το λέγαμε , δίπλα απ' το ποτάμι και κάτω απ' τα δέντρα , για να δανειστούμε και ποιητικότερο τίτλο , απ' το ομώνυμο μυθιστόρημα του...Στάινμπεγκ (; ).....το εκκλησάκι αυτό λοιπόν , το ταπεινό , το ξεχασμένο μες στο  χρόνο ,  γιόρταζε  στις  6  Αυγούστου , της  μεταμόρφωσης  του  Σωτήρος  δηλαδή , της  Αγιά Σωτήρας  το λέγαμε  όλοι  τότε ,  και ανήμερα  γέμιζε  από  πιστούς  απλούς  ανθρώπους απ’ τα  γύρω  χωριά , Βελούχι , Λούτσοβο , Λιδορίκι , Γρανίτσα , Αγλαβίστα κλπ και  μετά την  ταπεινή  λειτουργία , ακολουθούσε ένα  ονειρεμένο παραδοσιακό  οικογενειακό  πανηγύρι .
   Πρωί – πρωί  λοιπόν , κινάγαμε  απ' όλα τα γύρω χωριά μας , ποδαράτο  ή  με  τα..γαϊδουράκια  μας  και πηγαίναμε , ανάβαμε το κεράκι μας , παρακολουθούσαμε , ευλαβικά , τη θεία λειτουργία ,σεμνά και ταπεινά , χωρίς μικρομεγαφωνικές ...εγκαταστάσεις ...φρου-φρου ..κι' αρώματα , και μεις , παιδιά τότε , νοιώθαμε πως κάτι όμορφο συνέβαινε στη ...φτωχική αυτή εκκλησούλα , δεν σας κρύβω πως , πολλές φορές , συνεπαρμένος απ' την όλη ατμόσφαιρα , το λιγοστό φως , τα αναμμένα κεράκια και την έντονη ευωδιά του θυμιάματος , πίστευα πως όπου να ναι θα βγει απ' την ωραία πύλη ο ίδιος ο Χριστός  , έτσι όπως τον είχα πλάσει με την αθώα παιδική μου φαντασία , αδύνατος , με τα παλιά τριμμένα ...ρούχα του , ξυπόλυτος , θα μας αγκάλιαζε όλους με το γλυκό του βλέμμα και θα μας...ευλογούσε .....

Φωτογραφία  αρχείου

   Δεν αποκλείεται να τον είχα δει και κάποια φορά , ποιός ...ξέρει , γιατί δεν  μπορεί , κάποια φορά ο Χριστός θα σταμάτησε και..στο...Λουτσοβιώτικο αυτό φτωχό και ταπεινό εκκλησάκι , είμαι σίγουρος πως κάνει τέτοιες ...επισκέψεις όπου υπάρχει αγάπη , πίστη στον άνθρωπο και κυρίως..ταπεινότητα και σεμνότητα ....
  Θα σας εξομολογηθώ , μεταξύ μας...βέβαια , πως το ίδιο ακριβώς συναίσθημα ένοιωσα όσες φορές πήγα στην Αρσαλή , στη Σκιά , και πήγα αρκετές φορές , μετά  από  χρόνια  βέβαια ,, πάντα..μόνος στα μισοσκότεινα , άναψα το κεράκι μου , ταξίδεψε ο νους μου στη γαλήνη και.. στην ηρεμία , αισθάνθηκα την...έντονη..Θεϊκή ...παρουσία , του  δικού μου  Θεού  που’χω  μέσα  στην  ψυχή  μου ....και ένοιωσα...ξαλαφρωμένος , ανάλαφρος γεμάτος χαρά κι' αγάπη για όλους και για...όλα , για πόσο...όμως.....
   Κακά τα ψέματα , αγαπημένοι μου φίλοι , όλοι , ναι όλοι , έχουμε μέσα μας ένα δικό μας , καταδικό μας Θεό , μόνο που..σπάνια απευθυνόμαστε σ' αυτόν...συνήθως τον..αγνοούμε και κάνουμε του...κεφαλιού μας...
   Ας γυρίσουμε όμως στο ...παγκύρ τ' Σουτήρους.....
   Αφού , λοιπόν , σχόλαγε η εκκλησία , όλοι οι προσκυνητές-επισκέπτες , αλληλοασπάζονταν , έδιναν κι' έπαιρναν ευχές , με γαληνεμένα μάτια και καρδιά , γίνονταν όλοι μια ..υπέροχη παρέα και πέρναγαν στο....καθιστικό...
   Θα πρέπει εδώ να σας πω , πως , παρέες – παρέες , είχαν πιάσει , από πριν , το...προσωπικό τους...δέντρο όπου και είχαν αφήσει τα κοφίνια με τα...πολυτελή και πανάκριβα..φαγητά , όλα νηστίσιμα όπως το...καλούσε η...μέρα , κολοκυθόπιτα , ελιές , ντομάτες , τότε είχαν αρχίσει να..βγαίνουν , ψωμάκι του Θεού..ζυμωτό , και αργότερα το ..μενού συμπληρωνόταν με..φρεσκοψαρεμένα...ποταμίσια ...ψάρια , χαμοσύρτια και δρομίτσες , όοοχι ..καπνιστό σολωμό δεν είχαμε γιατί μας έπεφτε λίγο...βαρύς , ούτε βέβαια και...χαβιάρι....γιατί είχε πλέον καταντήσει πολύ...λαϊκό...έδεσμα.... προσωπικά όμως , διέσχιζα κατά πλάτος το ποτάμι και πήγαινα στην απέναντι όχθη , εκεί ήταν το παλιό χάνι του μπάρμπα Μήτσου του Καραπιστόλη , του ...Ντακουίνου , το αναφερόμενο σε  πολλές περιπτώσεις , ως  “ του  Σκορδά  το  χάνι ,  ήταν συγγενής μας και μου δινε ωραίες κόκκινες , λαχταριστές ντομάτες , που μέχρι να γυρίσω στο πανηγύρι τις είχα...σχεδόν ...φάει , ντοματάς...ων.....   

 

Το   παλιό ονειρεμένο  χάνι  του  μπάρμπα  Μήτσου  του  Καραπιστόλη , του  Ντακουίνου  όπως  τον  κλέγανε..

Τα παιδιά με ένα...κόθρο φρεσκοζυμωμένου ψωμιού και μια...Βελουχοβιώτικη κατακόκκινη ντομάτα στο χέρι...έπαιρναν το...μπρέκφαστ , όπως το..διαβάζετε...ακριβώς , μέσα στα πλατάνια και τα δέντρα παίζοντας , εξαπανέκαθεν στην περιοχή μας ακολουθούσαμε το...Μοντεσοριανό...εκπαιδευτικό...σύστημα...τρώγοντας και...παίζοντας... , ενώ απ' το΄...βάθος της...αίθουσας , δυο-τρία ...πλατάνια...παραπέρα , έφταναν οι πρώτες...νότες απ' τα όργανα της..μεγάλης μεικτής Δωρικής..συμφωνικής..ορχήστρας ( πνευστών , κρουστών τε και...εγχόρδων ) που έκανε τις...πρόβες της και...συντονιζόταν....μαγεία....πραγματική....
   Οι...σολίστες ήταν...διεθνώς....γνωστοί και...συγκεκριμένοι , Φαλιαμπάρας ( Αθ.Πίτσιος ) εκ..Καλλίου ..κλαρινέτο...συγγνώμη...κλαρίνο , Κατσόγιαννος , εκ Πενταγιών , ...βιολονίστας (...βιολιτζής...) , Καρμαίοι , εκ Σεβεδίκου , κλαρίνο-λαούτο , και...ενίοτε , σε ...εκτελέσεις...ειδικών...συμφωνικών...έργων η ορχήστρα ...εμπλουτιζόταν και με σαντούρι και κιθάρα , σολίστες οι Κακοπουλαίοι εκ...Σκαλούλης...βεβαίως -βεβαίως ....σε ..εξαιρετικές περιπτώσεις μετεκαλούντο και...διακεκριμένοι...σολίστες από διεθνούς φήμης ορχήστρες π.χ..της Σκάλας ...Πεντεορίων...Κολοβάτας και....Τριβιδίου....

Αφού τελείωναν οι...δοκιμές και η ορχήστρα ήταν πανέτοιμη..εμφανιζόταν ο...Δ/της ..της ..ορχήστρας με τη..μπαγκέτα ανά...χείρας (από...γνήσια...πουρναρόκλαρα...) ανέβαινε αργά..αργά και..επιβλητικά στο...πόντιουμ (...ηπισήμους...ηνδυδιμένους...) και ..άρχιζε η...μουσική...πανδαισία....
   Η ορχήστρα άρχιζε , κατά τα...ειωθότα , με ένα...μαρσάκι , όπως έλεγε ο μπάρμπας μου ο Φαλιαμπάρας , και συνέχιζε με...δημώδη..τοπικά..άσματα , ξέχασα να αναφέρω πως σε..παρακείμενο...πλάτανο , προετοιμαζόταν το...μπαλέτο , οι...πρίμες ...μπαλαρίνες και οι ...πρωτοχορευτές κάνοντας τα...σπαγγάτα και τις...πιρουέτες τους , και αμέσως χαμήλωναν τα...φώτα και..άρχιζε το...γλέντι.....τ' αϊκούς...μαυριδερούλα μου , κόψτην Ελένημ΄την ελιά...Πρωτομαγιά μου τα ριξες και άλλες...άριες από ...γνωστές...όπερες.....και...οπερέτες..

   Σιγά-σιγά έβγαιναν και τα παγούρια με το κρασί , άρχιζαν τα...κεράσματα και η...περιρρέουσα...ατμόσφαιρα πέρναγε πια στον...ονειρικό...χώρο...κάπως έτσι πρέπει να είναι ο...παράδεισος.....αν βέβαια...υπάρχει....
   Γνήσιο Ελληνικό γλέντι , γνήσιο λαϊκό πανηγύρι , ακριβώς σαν κι' αυτό που γίνεται τώρα στη...Βαθειά στα...πολιτιστικά...εννιάμερα ...συγγνώμη και πάλι , τριήμερα...ήθελα να..πω... με  “ λουλουδούδες “ , μαλλί  της  γριάς και..σουβλάκια ..
  'Ετσι πέρναγαν οι ώρες , με γλέντι , κέφι , πλούσιο...φαγητό , πιοτό και κυρίως...χορό  μέχρι  τελικής  πτώσεως , δυστυχώς  όμως , όλα  τα  ωραία  πράγματα στη ζωή τελειώνουν...γρήγορα , έτσι μόλις ο ήλιος..παραέγερνε , άρχιζε η διαδικασία της..επιστροφής , άλλος μπελάς αυτός , οι ...παρκαδόροι έλυναν τα...πολυτελή...πούλμαν , γμάρια...μπλάρια κ.λ.π , τα....σαμάρωναν και άρχιζε το φόρτωμα , κοφίνια , ταγάρια ,όοοχι σακ-βουαγάζια και τα ...παρόμοια δεν είχαν ακόμα...εφευρεθεί , και παρέες-παρέες , κατά χωριό , παίρναν το δρόμο της επιστροφής , με τραγούδια, γέλια και πειράγματα μέχρι το χωριό , σουρούπωμα φτάναμε , κατάκοποι αλλά και...τρισευτυχισμένοι , άλλη μια ονειρεμένη μέρα , μια μέρα..αξέχαστη , είχαμε..ζήσει , εξ' ου και .......
“ Ανοίγω το παράθυρο...χαράματα...
με..βαλαντώνει τ' αηδονιού η λαλιά..
Θεέ μου σου κάνω...χίλια..τάματα ,
γύρνα με πάλι ..πίσω στα...παλιά.... “

  Καλή  σας  μέρα , ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ  και  βοήθειά  σας , όσοι  πήγατε  στο πανηγύρι  να  περάσετε  αξέχαστα

   Απ’ το  “ Λιδωρίκι “ με  πολλή ..νοσταλγία  και  αγάπη ….Κ.Κ.-