Στην καρδιά των παλαιοπωλείων της Αθήνας οι παλιοί είναι απαισιόδοξοι
και κάνουν λόγο για πολύ δύσκολη κατάσταση. «Ο κόσμος παίρνει τηλέφωνο
και πουλάει τα πάντα, πράγματα χρηστικά, διακοσμητικά και οικογενειακά κειμήλια»,
λένε οι παλαιοπώλες.
Των Ιωάννας Σωτήρχου, Μ.- Α. Κωνσταντόπουλου
«Αγορές, πωλήσεις ειδών, παλαιά έπιπλα, αντίκες, μετρητοίς….»,
«Παλαιοπωλείο, καθαρίζω, αδειάζω υπόγεια, ολοκληρωμένα παλαιά σπίτια…»,
«Μη με πετάξετε, θα με χρειασθείτε…». Διαφορετικά φέιγ βολάν μάς περίμεναν
στις καθημερινές μας διαδρομές στις γειτονιές της Αθήνας και όσο να ’ναι αυτή
η μορφή «επιθετικού μάρκετινγκ» από τους παλαιοπώλες μάς έκανε να
αναρωτηθούμε για την έκταση του ιδιωτικού μας… ξεπουλήματος.
«Ακόμη και οι συλλέκτες πουλάνε τις συλλογές τους», μας λέει ο κύριος Βασίλης
που έχει έδρα το Μοναστηράκι. «Πράγματα που τα είχαν κειμήλια έχουν
εξαφανιστεί…».
«Πουλάνε για να πληρώσουν ΔΕΗ»
«Εχουν αλλάξει πάρα πολλά» μας λέει ο κ. Αγγελος. Δεν είναι μόνο ότι το τηλέφωνο
χτυπάει πια πιο συχνά. «Κάποτε μας τα χάριζαν τα πράγματα που δεν θέλανε πια.
Τώρα τα πουλάνε για να πληρώσουν τη ΔΕΗ, το χαράτσι, ακόμη επειδή δεν έχουν
να φάνε». Του έχει συμβεί να θέλουν να του πουλήσουν ακόμη και τις βέρες
τους –«εντάξει, δεν τις πήραμε, κοιτάξαμε να τους βοηθήσουμε τους ανθρώπους…»
- ωστόσο συνήθως οι άνθρωποι του δίνουν αυτά που περισσεύουν, «που θα
βάζανε στην αποθήκη ή ενθύμια και απομεινάρια που τους έχουν αφήσει οι γονείς
τους. Τα απαραίτητα δεν τα πουλάνε».
Σερβίτσια και γυαλικά, κανένα παλιό έπιπλο, ακόμη και κουτάλια αξίας είναι τα πιο
συνηθισμένα είδη που δίνει ο κόσμος για πούλημα. «Στην κυριολεξία κάποτε
έτρωγαν μερικοί με χρυσά κουτάλια», μας λέει ο κ. Αντώνης.
«Ολους τούς έχει χτυπήσει η κρίση», συνεχίζει. «Εχω μπει σε παλάτια, που λέει
ο λόγος, κι έχω πάρει αντικείμενα και από ανθρώπους που παλαιότερα αγόραζαν
από μας, ωστόσο και σ’ εμάς λιγοστεύουν οι δυνατότητες γιατί τώρα όλοι πουλάνε
και κανείς δεν αγοράζει, και εμείς δεν μπορούμε να κόψουμε από τα πράγματα
που έχουμε για να ταΐσουμε τις οικογένειές μας. Αναγκαζόμαστε να δίνουμε
πολλά κομμάτια φτηνότερα από όσο τα είχαμε αγοράσει, για να επιβιώσουμε.
Βλέπετε η κρίση έχει χτυπήσει κι εμάς και πολλά παλαιοπωλεία έχουν κλείσει…».
Τι ξεχωριστό θυμάται από αυτή τη δουλειά; «Πήγαμε σε ένα σπίτι που μπορεί να
είχε και δυο μέρες να μαγειρέψει. Ηταν όμως τόσο αγαπημένοι και έδειχναν τόσο
ευτυχισμένοι που τη ζεστασιά αυτής της οικογένειας τη νιώθω ακόμη τώρα που
σας μιλάω»…
Στην πλατεία Αβησσυνίας, καρδιά των παλιατζίδικων της Αθήνας, οι παλιοί στο
επάγγελμα είναι απαισιόδοξοι και μας παρουσιάζουν τη δύσκολη κατάσταση τόσο
για τους ίδιους όσο και για τους πελάτες τους. «Ο κόσμος παίρνει τηλέφωνο και
πουλάει τα πάντα: πράγματα χρηστικά, διακοσμητικά και οικογενειακά κειμήλια.
Δεν θέλουνε να πουλήσουν, αλλά δυσκολεύονται. Μερικοί μάς λένε ανοιχτά ότι
αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, άλλοι πάλι ντρέπονται να το πουν,
όμως εμείς, όταν μπούμε σ’ ένα σπίτι, το καταλαβαίνουμε. Και οι πωλήσεις μας
έχουνε πέσει γιατί αγοράζουν λιγότεροι και εμείς μαζεύουμε πράγματα που δεν
ξέρουμε τι να τα κάνουμε», μας λέει και ο πρόεδρος των παλαιοπωλών
Μανώλης Λυγιδάκης. «Παλιότερα τα πράγματα φεύγανε και την ίδια μέρα που
τα παίρναμε» μας λέει συνάδελφός του λίγο πιο κάτω, ενώ τώρα συσσωρεύονται.
«Εχουμε πλεόνασμα», μας επιβεβαιώνει με χιουμοριστική διάθεση.
«Μας φέρνουν κλεμμένα»
Κυριακή στο Γιουσουρούμ και συλλέκτες, τουρίστες ή άνθρωποι που απλώς
προσπαθούν να πουλήσουν κάτι κάνουν τη βόλτα τους. Μερικοί απλώς κοιτάζουν
και άλλοι ψάχνουν να αγοράσουν κάποιο αντικείμενο που θα δώσει στο σπίτι
τους μια αίγλη εποχών που έχουν παρέλθει προ πολλού.
«Σίγουρα οι περισσότεροι έρχονται να πουλήσουν… Πριν από λίγο μια κυρία
μού έφερε κάτι κρυστάλλινα σκεύη και με παρακάλεσε να τα πάρω για να βοηθήσει
τα παιδιά της. Εχει τύχει να μου φέρουν πράγματα κλεμμένα και μετά να μου
τα ζητάνε πίσω οι κάτοχοί τους. Εχουν αυξηθεί αρκετά οι κλοπές» μας λέει
ο Γιάννης που εργάζεται σε παλαιοπωλείο. Το επάγγελμα είναι συνήθως
οικογενειακό αλλά ο κύριος Παύλος, που ασχολείται από το 1965, με την
οικογένειά του να είναι στον χώρο από το 1928, θα πει στα παιδιά του να μπουν
στη δουλειά με βαριά καρδιά: «Ο γιος μου είναι άνεργος και έρχεται και βοηθάει
στο μαγαζί. Αφού τα ξέρετε, κάθε οικογένεια έχει πια έναν άνεργο. Οι άνθρωποι
με αγοραστική δυνατότητα έχουν πραγματικά μειωθεί…». Η φύση του επαγγέλματος
δεν έχει μεταβληθεί ιδιαίτερα, ούτε λόγω κρίσης, αλλά πλέον κάποιοι γίνονται
πιο απαιτητικοί λόγω Διαδικτύου: «Οσοι έχουν κάτι σπάνιο προσπαθούν πρώτα
να το πουλήσουν διαδικτυακά. Και για 20 ευρώ παραπάνω. Ο κόσμος πια ξέρει
τι έχει στην κατοχή του», μας πληροφορεί ο κ. Λυγιδάκης.
http://synoranewsgr.blogspot.gr
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment