Tις φεγγαρόλουστες τ’Αυγούστου τις βραδιές
που αρμενίζει ολόφωτο , του νου το τρεχαντήρι ,
σμίγουνε των χαμένων φίλων οι συντροφιές ,
στων αστεριών το λαμπερό το πανηγύρι .
* *
Εκεί στις ξεχασμένες τ’ουρανού τις γειτονιές ,
σαν ανταμώνουν , λένε τις δικές τους αναμνήσεις
φίλοι χαμένοι , αγάπες , αξημέρωτες βραδιές ,
και της ζωής νοσταλγικές περιπλανήσεις .
* *
Σκιές βουβές , αχνοσβησμένες μες στο χρόνο ,
πρόσωπα ‘γαπημένα με μαυροθλιμμένα μάτια
στου φεγγαριού την κάθε φέξη , βγαίνουν μόνο
θωρώντας τα χαμένα της ζωής τα μονοπάτια .
* *
Σαν πέσει , λένε , ψυχοσάββατο η πανσέληνη βραδιά ,
που ο ουρανός είναι καθάριος σαν τη μέρα ,
αν έχεις πίστη , αγάπη , κι’ ολοκάθαρη καρδιά
τ’αγαπημένα πρόσωπα σου γνέφουν στον αγέρα .
* *
Έλεγε η μάνα , πως μια νύχτα σαν κι’ αυτές ,
κατάματα κοιτάζοντας τα λαμπερά τ’ αστέρια ,
βλέπεις και νοιώθεις , τις θλιμμένες τους ματιές
καθώς θα σε κοιτούν , κουνώντας μυστικά τα χέρια .
* *
Γι’ αυτό , σε κάθε Σαββατιάτικη πανσέληνη βραδιά ,
αφήνουν πάντα , ένα κεράκι μες στο σπίτι αναμμένο ,
του γυρισμού το δρόμο , για να βρει με σιγουριά ,
κάθε αγαπημένο πρόσωπο , απ’ το χρόνο ξεχασμένο..
* *
Τις φεγγαρόλουστες τ΄Αυγούστου τις βραδιές ,
στα περασμένα , πάντα ο νους μας τριγυρνάει
στ’ αστέρια πέφτουν οι κρυφές μας οι ματιές
και κάποιο δάκρυ μας πικρό… κρυφοκυλάει …..Κ.Κ.
Λιδορίκι 14-15 / 8 - 2011
No comments:
Post a Comment