ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ...ΣΤΗΣ ΜΑΣΤΟΥΡΑΣ ΤΟΝ ΣΚΟΠΌ ,,

Έγραψε ο Βασίλης Τσιτσάνης....
" Γιατί ρωτάτε να σας πω
αφού σας είναι πια γνωστό
όταν συμβεί στα πέριξ φωτιές να καίνε
πίνουν οι μάγκες αργιλέ
Φωτιές ανάβει στο μυαλό
ένα ζεϊμπέκικο γλυκό
αυτοί χορεύουνε κι εγώ σφυρίζω
της μαστούρας το σκοπό
Η νύχτα φέρνει την αυγή
κι ο μπαγλαμάς μου κελαηδεί
ένα κελάηδισμα το ίδιο πάντα
στης μαστούρας το σκοπό ..."

και απεικονίζει με αυτούς τους στίχους μια εποχή ...
Τεκέδες στην Αθήνα  εκεί σύχναζαν τα αλάνια οι μάγκες
το περιθώριο δηλαδή.
Έβλεπες αρκετούς από αυτούς στις γειτονιές και άκουγες και τα σχόλια.
"Έχει καλή καρδιά αλλά ..."
Ήταν λίγο απ΄όλα...ρεμπεσκέδες...αγαπητικοί...μικροδιαρρήκτες...λαχανάδες...
Ήξεραν απ΄έξω και ανακατωτά τους νόμους και απέφευγαν τους καβγάδες
που θα κατέληγαν σε μαχαιρώματα και φυσικά οι ποινές θα ήταν μεγάλες.
Τους ένοιαζαν μόνον η διασκέδαση οι γυναίκες και φυσικά ...το μαυράκι
όπως το έλεγαν για να κάνουν κεφάλι.
Τους μάζευε η αστυνομία για χρήση για διατάραξη κοινής ησυχίας
και γνώριζαν την συνέχεια.
Στο Τμήμα στο κρατητήριο στο αυτόφωρο τόσες μεταλλικές η ποινή
δεν έχω άντε στις φυλακές ΑΒΕΡΩΦ για λίγο για ξεκούραση.
Εκεί τους γνώριζαν καλά με τα μικρά τους ονόματα.
Το μπουζούκι ήταν γι αυτούς το βάλσαμο της καρδιάς και στην γλώσσα τους
το έλεγαν ζητιανόξυλο.
Με το ζητιανόξυλο και την σφουγγάρα (πιατάκι) γύριζαν οι πλανόδιοι
μπουζουξήδες από κουτούκι σε κουτούκι για τον επιούσιον (το ψωμί τους).
Οι κουτουκτζήδες αυτοί που είχαν τα κουτούκια είχαν μπέσα...έτσι έλεγαν
τότε.
Όταν έβλεπαν να μπαίνει πελάτης κατά λάθος γιατί δεν ήξερε
του έλεγαν ότι δεν υπάρχει τραπέζι και ας ήταν άδειο το μαγαζί.
"Μυρίζει απήγανο ...δεν τον βλέπεις..." και γελούσαν.
Το ζεϊμπέκικο ήταν ιεροτελεστία ...οι νότες χτυπούσαν την καρδιά τους
όπως έλεγαν.
Ζούσαν στον δικό τους κόσμο αυτοί οι άνθρωποι.
Όταν τα "σκληρά " έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στην Πλάκα
ξεχάστηκαν οι χασικλήδες οι βαρύμαγκες.
Ο κατήφορος είχε αρχίσει με το LSD ...οι νέοι έπεφταν σαν κοτόπουλα
έξω από τις μπουάτ ενώ οι ντήλερς-τουρίστες με τα σανδάλια
από το Μοναστηράκι το μακρύ μαλλί και την απλυσιά έκαναν χρυσές
δουλειές.
Ποιός θυμότανε τους παλιούς τους μάγκες με τον αργιλέ...αστείον ποσόν.
Στα πέριξ της πλατείας Ομονοίας έφτανε και ο λευκός θάνατος.

Πίσω στα παλιά