" ΣΑΝ ΤΑ ..ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ .."

“ ΣΑΝ ΤΑ..ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ …”

   Κάθε χρονιά , μόλις  περάσει  ο χειμώνας κι' αρχίζει  να καλοκαιριάζει  , η καρδιά μου φτερουγίζει κι’ ο νους ..ασυμμάζευτος ..χαζοσεργιανάει , στις παλιές όμορφες εποχές του Λιδορικιού , ονειρεύομαι πως είμαι παιδί , με όλα τα ωραία της αξέχαστης εκείνης εποχής , που οι Λιδορικιώτες ήταν..Λιδορικιώτες , χωρίς...συνδημότες , Νεο..Λιδορικιώτες …κλπ...
   Κάθε καλοκαίρι , λοιπόν όλο και κάποιοι παλιοί φίλοι δίνουν το παρόν , κάνουν το..προσκύνημά τους στον άγιο ..τόπο μας , αλλά εκείνο που πραγματικά , προσωπικά , με συγκινεί ιδιαίτερα , κυριολεκτικά με..συγκλονίζει , είναι όταν βλέπω αγαπημένους , παλιούς φίλους , συμμαθητές , χωριανούς , που έφυγαν αμούστακα παιδιά , με όνειρα , ελπίδες , φιλοδοξίες γιά μιά καλύτερη ζωή , γιά την ...μαγκούφα ξενητειά , να ‘ ρχονται για λίγες , έστω , μέρες στ' αγαπημένο μας χωριό , ξαναζώ..αδέρφια την παλιά εποχή , πραγματικά .
   Μια απέραντη χαρά με πλημμυρίζει σαν βλέπω τ' αδέρφια μας απ' την Αμερική , κυρίως , ασπρομάλληδες , ίσως , γερασμένους , για μένα όμως είναι πάντα ο..Γιάννης , ο..Θανάσης , ο Χρήστος , όλοι οι παιδικοί μου φίλοι , που παίζαμε ώρες ατέλειωτες , είναι τ' αγαπημένα χελιδόνια των ονειρεμένων παιδικών μου χρόνων , έρχονται τ' αδέρφια μας τα καλοκαίρια σαν τα...χελιδόνια....

ΣΑΝ ΤΑ…ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ…

Πέρασαν , λες , σαν το νερό , σχεδόν εξήντα χρόνια ,
τότε που ξεκινάγαμε , αμούστακα.. παιδιά…
στα τέσσερα , του ορίζοντα , σημεία , σαν χελιδόνια
σκορπίζοντας , με όνειρα , κι’ ελπίδες στην καρδιά .

                          **********
Σαν τις σταγόνες της βροχής , που τις σκορπάει ο αγέρας
σκορπίσαμε ολόγυρα , σε τόπους μακρινούς ,
στον κόρφο ένα φυλαχτό , κι’η ευχούλα μιας ..μητέρας ,
π’ άναβε λαδοκάντηλα , σ’άγιους εσπερινούς .
                         **********
Χρόνια σκληρά , ολόπικρα , μα .. πολυαγιασμένα ,
ζήσανε μικροφαμελιές , ανάστησαν.. παιδιά ,
παντρέψαν ορφαναδερφές , πρόσωπα αγαπημένα ,
μα μείναν πάντα ζωντανές οι πίκρες στην καρδιά …

                         ************
Τώρα , με γκρίζα τα μαλλιά , την ξενιτειά στα μάτια ,
μα την ελπίδα , πάντοτε , φλογάτη στην καρδιά ,
Πατρίδα εδώ , Πατρίδα εκεί , γίναμε δυο… κομμάτια ,
πουλάκια του καλοκαιριού , γυρνάμε στα παλιά… Κ.

Το  ποίημα  αυτό είναι  γραμμένο και  αφιερωμένο  εξιρετικά στους  ξενητεμένους χωριανούς , συγγενείς , φίλους , συμμαθητες , γείτονες που  η  ζωή  τους  έστειλε  στην ξενιτειά


   Πόσες  γλυκές  αλλά  και  πικρές  αναμνήσεις  αγαπημένοι  μου  φίλοι , δεν  ξύπνησαν  κάποιο   βράδυ , όταν  αντίκρισα στο  Αλωνάκι , μια  όμορφη Λιδορικιωτοπαρέα , που  απολάμβανε  την  υπέροχη  δροσιά , πίνοντας  το  κρασάκι  τους  και  λέγοντας  για  τα  παλιά  , τα  περασμένα , αν  τους  παρατηρούσες από  λίγο  μακριά , όπως  η  αφεντιά  μου , θαρρείς  κι’ ο  χρόνος  , είχε  σταματήσει κάπου  στις  δεκαετίες  του  ‘50ν και  του  ‘60 , νομίζοντας πως  απέναντί σου  είχες  τα  αγαπημένα  ..” αμούστακα “ φιλαράκια  σου , τον  Τάσο  , τον  Γιώργο  ,τον Τάκη  και  όλοι  την όμορφη ..παλιοπαρέα , και  εκείνο το…σύγκρυο να  ανεβοκατεβαίνει  στη  ραχοκοκαλιά  κι’ εκείνος ο..’άθλιος  ο  κόμπος  στο  λαιμό , να  σε  πνίγει  απ’ τη  συγκίνηση , σωστό  μαρττύριο …ειδικά  για  την ταπεινότητά  μου , γιατί  όλοι της  παρέας  , ήταν  αγαπημένοι φίλοι  και  συμμαθητές του  αξέχαστου  αδελφού μου  Γιώργου …
.

   Η  όμορφη  παρέα , από  αριστερά : Λένα Πέτρου – Τσώνου , Κώστας  Γεωργακόπουλος , εγγονός του  αείμνηστου  Λιδορικιώτη αρχη..ζευζέκη , Κώστα  Μαργέλλου – Σαψαρή , Γιώργος  Π.Κοράκης , Τάκης  Μπούγαλης  και  ένα  φιλικό  ζευγάρι , δεξιά  δεύτερη η  Ασημίνα Γεωργακοπούλου , Τάσος  Τσώνος , η  σύζυγος  του  Γ.Κοράκη και  κάποια  φίλη 

Και απ’ την…ανάποδη , από  αριστερά φίλη  κάποιων  της  παρέας  και  απέναντι  γιος  και  σύζυγός  τη; ,  Τάσος  Τσώνος , Ασημίνα  Γεωργακοπούλου , στο  βάθος  δεξιά , Λένα  Τσώνου  , Κώσατς  Γεωργακόπουλος , Γ.Κοράκης , Τάκης Μπούγαλης .
  Εδώ  , κανονικά  θα  έπρεπε για ..πληρέστερη  ανημέρωσή σας  να  αναφέρουμε  τα…” καλλιτεχνικά  τους  ονόματα “ , της  εποχής  εκείνης  φυσικά , τα  “ παρατσούκλοα  “ εννοούμε , όσων  φυσικά  είχαν και  ήταν  πολλοί  , αλλά  …άντε  σας  τα  ξεχάσουμε , θα  δημοσιεύσουμε  όμως κάποιες  παλιές  ασπρόμαυρες  φωτογραφίες απ’ τα  νιάτα  των  φίλων  μας , έτσι  για  να  θυμηθούμε  τα  παλιά .
Μαθητική φωτογραφία  της  δεκαετίας  του ‘50 .Όρθιοι ΄Τάκης  Μπούγαλης , Νίκος  Ταμβάκης , Γ.Καψάλης , Μένιος  Παπαβασιλείου , καθιστοί : Στάθης  Τσερλιάγκος  , απ’ το  Σερνικάκι και  Χρήστος  Ευσταθίου .

Την  ίδια  περίπου  εποχή , στη  σιδερένια  γέφυρα  του Στενού , καθιστοί : Τάκης  Μπούγαλης ,  Θαν. Παλαιολόγος , Γ,Καψάλης , ημι..καθισμένος  Τάσος  Τσώνος , δεύτερη  σειρά :  Χρήστος  Ανέστος , Μιλτ. Κασίδης μ του  Β , Νυτζούρας  Γιώργος , Βασ. Παπαγεωρηγίου , γιος  δασικού  υπαλλήλου  , Τάκης  Παπαδόπουλος του  Αθ.και  πάνω -  πάνω ., Κώστας  Κάππος , του  Ευθ.  μάλλον  Γ,Καψάλης  , Γ,Λατσούδης  και  Νίμης  Πέτρου .

Άλλη μια  όμορφη φωτογραφία από  μια  σχολική  εκδρομή των  νοσταλγικών ..αθώων  Τσιώτας χρόνων , κορίτσια : Μαρία  Παπαϊωάννου , …Καμουτσή , Μαρία  Παπαδοπούλου  …;πάνω  πρώτη  γραμμή … μάλλον  Τάκης  Χαϊμάνης , από  Στρώμη ,  Τάκης  Μπούγαλης μ Γιώργος  Κοράκης , Κ. Μίχος , από  Κονιάκο , …Τσιώτας  , από Μαλανδρίνο , , …ζουμάς  . από  Σεβεδίκο , Γ. Καψάλης , Θαν. Παλαιολόγος ( ; )
  Δεν  ξέρω  εσείς  πως  νοιώθετε αγαπημένοι  μου  φίλοι , γυρνώντας  πίσω  στα    παλιά , έστω  και,…νοερά , αλλά όλοι  μας  , λίγο  πολύ  ..” κουβαλάμε “ τα  ..” συναισθηματικά  μας …φορτία και  φυσικά  ο  καθένας  μας , κάποιες  στιγμές  , όταν  τον  πνίγει  η  νοσταλγία , θέλει  να…ξεφύγει κλείνει  τα  μάτια  κι’ επιστρέφει  στις  …ρίζες  , στους  αγαπημένους  φίλους  , που  πολλοί ό,ως  απ’ αυτούς  έχουν  φύγει μ και  δεν  ξέρω  το  γιατί  , αλλά  όλοι  μας , όταν..ζοριζόμαστε …συναισθηματικά …. “ ΠΑΝΤΑ …Ε[ΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ “….

ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ.....

Τι κι΄αν τις ομορφιές του κόσμου, όλες, γνώρισες,
κι΄αν έζησες στα πιο όμορφα,τα πιο ψηλά,παλάτια,
τίποτα δεν αξίζουν, όλα,μπρός στο καλωσόρισες
που θα σου πουν ψιθυριστά,δυο δακρυσμένα μάτια.
                           *********
Τι κι΄αν στης μοναξιάς τ’  απέραντα τα πέλαγα ταξίδεψες,
και στων ονείρων σου ναυάγησες,τ’απάνεμα ακρογιάλια,
στου πατρικού σου την αυλή,σε μια γωνίτσα,γύρεψες,
τα παιδικά σου όνειρα να θάψεις,σαν πολύτιμα κοράλια.
                         ********
Tη γερασμένη,του σπιτιού σου, καρυδιά ,στον κόρφο
σαν άγιο φυλαχτό,στα μακρινά σου τα ταξίδια,κράτησες
μαζί με τη μορφή του κοριτσιού,που ξύπνησε τον πόθο,
σαν ήσουνα αμούστακο παιδί , σαν πρωταγάπησες.
                         **********
Μέσα απ’τα πράσινα,ξεθωριασμένα,του σπιτιού παράθυρα,
ώρες ατέλειωτες ,κοιτώντας τη βροχή,ταξίδευες..ταξίδευες
σε χώρες μακρινές,εξωτικές,φέρνοντας πάντα λάφυρα,
τις ομορφιές του ονείρου ,της ζωής,που πάντα γύρευες.
                          ****** ***
Πάντα επιστρέφεις,στη γωνιά τη φτωχική,τη λατρεμένη,
να ονειρευτείς,παιδί,ξανά κάτω απ’τη γέρικη μουριά,
μ’αλλοίμονο..απ’όλα τα παλιά τίποτα ,πια, δεν απομένει,
μόνο στα βάθη του μυαλού ,η απέραντη της μάνας η αγκαλιά.- Κ.


Αθήνα 12 03 06.
   Καλό  σας  μεσημέρι   αγαπημένοι  φίλοι

•    Απ’ το  πανέμορφο  “ Λιδωρικι “ με  πολλή ..αγάπη ,  πολλή νοσταλγία  , “ αλλά και  διατί  να  το…κρύψωμεν  άλλωστε “ και  με  ένα  κρυφό  δάκρυ ……Κ.Κ.-

    www.lidoriki.com