EN AΘΗΝΑΙΣ ...Ο " ΜΑΝΙΤΑΡΤΖΗΣ "...

Παλιά στην Αθήνα αλλά και στον Πειραιά ή καλύτερα στον Περαία όπως τον έλεγαν μαγκίτικα και το "επάγγελμα" του "μανιταριτζή"
καλά κρατούσε.
Ο φτωχοδιάβολος "μανιταριτζής" ήταν ένα είδος απατεώνα που δεν δρούσε όμως μόνος του.
Είχε και καναδυό ακόμα συνεταίρους.
Την έστηνε σε ένα δρόμο και πεταγότανε μπροστά στον περαστικό που  έσκυβε να πάρει το πορτοφόλι που βρήκε...το "μανιτάρι" που φύτρωσε μπροστά του δηλαδή.
Το είχε πετάξει ο "μανιταριτζής" και ήταν άδειο φυσικά.
"Δικό μου είναι" του έλεγε και όταν το άνοιγε άρχιζε να φωνάζει στον περαστικό ότι του πήρε τα χρήματα που είχε μέσα και απαιτούσε να του τα δώσει γιατί θα φώναζε την αστυνομία.
Πεταγόντουσαν και οι συνεργάτες του που έβλεπαν τον περαστικό
να κρατάει το πορτοφόλι αποσβολομένος που του είχε ξαναδώσει με τρόπο ο "μανιταριτζής".
"Θα φωνάξω την αστυνομία και έχω μάρτυρες..."
 συμφωνούσαν και οι "μάρτυρες" και ξάφριζαν τον φουκαρά.
Αν όμως ήταν ξύπνιος και του έλεγε να καλέσει την αστυνομία τότε
την έκαναν κοπάνα.
Το "μανιτάρι" είχε ξεκινήσει πρίν από τον πόλεμο στην πιάτσα αλλά κράτησε κάμποσα χρόνια.
Μετά έχασε την "αίγλη" του ...






Ένας παλιός ρεμπέτης  ο Γιακουμής ο Μοντανάρης έγραψε το σχετικό άσμα τον "Αμερικάνο" που τραγούδησε η Στέλλα Βογιατζή...
Βλέπεις το σε πιάσανε Αμερικανάκι ήταν συνηθισμένη ατάκα για τον λιγότερο έξυπνο...


"Ο Αμερικάνος"

"Πέντε μάγκες στον Πειραία
ζούλα κάνανε παρέα.

Πίνανε και μαστουρώναν
κι όπου λάχαινε τη στρώναν.

Ρίξανε το μανιτάρι
μια βραδιά με το φεγγάρι.

Πιάσαν έν’ Αμερικανό
στη μανίτα σαν το χάνο.

Και του πήρανε τις χήνες (τα χιλιάρικα),
τα δολάρια, τις λίρες.

- Ωχ, να χαρώ ομορφιές, γεια σου Στελλίτσα μου!

Του πασάραν τη μανίτα
και του λένε καληνύχτα.

Βλέπω τον Αμερικάνο
και μου λέει, τι να κάνω.

Πέντε μάγκες χθες με ήβραν
κι ότι είχα μου τα πήραν."


Πίσω στα παλιά