Οικογενειακός φίλος εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα....είχε ένα εργαστήρι
πίσω από την Πλατεία Αμερικής (Αγάμων την λέγαμε τότε)....ταπετσέρης και από τους καλούς.
Είχε πελατεία και από αρχοντόσπιτα ....
"...στέλνε τον μικρό να βλέπει μήπως πάρει την τέχνη...."
είχε πεί στην μάνα μου και πήγαινα αλλά δεν την έπαιρνα την άτιμη.
Περισσότερο μου άρεσε να ακούω τους πελάτες που φέρνανε τις καρέκλες
και τις πολυθρόνες για φιάξιμο....
"...να την προσέξεις μάστορα είναι κειμήλιο...
....την είχε ο παππούς μου ο στρατηγός..."
Δερμάτινη....είχε μπατάρει....
Δεν ήταν λίγες οι φορές που εύρισκε και κάτι ανάμεσα στις στόφες ο ταπετσέρης.
Συνηθίζανε να κρύβουν διάφορα....από γράμματα μέχρι χρήματα
και χρυσαφικά.
Οι νεανίδες πολύ παλιά είχαν αλληλογραφία και με τους καλούς τους
και φύλαγαν πολύ καλά τα γράμματα.....
Στα σκαμπό όπου καθόντουσαν οι κυρίες μπροστά στον οβάλ καθρέφτη
για να πουντραριστούν έφιαχναν ειδικές κρύπτες για τα κοσμήματά τους.
Ο ταπετσέρης εκτός από άριστος τεχνίτης ήταν και πολύ τίμιος άνθρωπος
γι αυτό και ποτέ δεν έμεινε χωρίς μεροκάματο.
Καρέκλες του σαλονιού από αυτόν υπάρχουν ακόμα σε πείσμα των καιρών
σαν να φιαχτήκανε χθές.
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment