EKΔΡΟΜΕΣ - ΠΑΡΕΕΣ
Αρχείο Ι.Δημολά
Καλησπέρα Λιδορικιώτες
Καλησπέρα στους φίλους του χωριού μας
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΗΜΕΡΑ 29 ΜΑΪΟΥ 2016
Ανατολή Ήλιου: 06:03
Δύση Ήλιου: 20:41
Σελήνη 22 ημερών
- Παγκόσμια Ημέρα Κυανοκράνων
- Παγκόσμια Ημέρα για την Υγεία του Πεπτικού Συστήματος
- ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/#ixzz4A3T0RVom
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1453
Η Κωνσταντινούπολη «πέφτει» στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων. «Η Πόλις εάλω» έπειτα από πολιορκία ενός χρόνου.
1824
Ισχυρός αιγυπτιακός στόλος, υπό τον Χουσεΐν, έπειτα από πολιορκία δύο ημερών της Κάσου, αποβιβάζει 4.000 Αλβανούς στον Αντιπέρατο και προσβάλλει από τα νώτα τους υπερασπιστές. Σφαγές, λεηλασίες και αιχμαλωσίες καταστρέφουν το ηρωικό νησί.
1924
Ανήμερα της ιστορικής επετείου της Άλωσης της Πόλης, γίνεται η ιδρυτική συνέλευση τηςΑθλητικής Ενώσεως Κωνσταντινούπολης (ΑΕΚ).
1953
Εκκίνηση του πρώτου Ράλι «Ακρόπολις», με 26 πληρώματα, εκ των οποίων 7 διεθνή. Το 1956 θα συμπεριληφθεί στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και το 1973 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι.
1985
Ο τραγικός τελικός του «Χέιζελ» των Βρυξελλών. Η Γιουβέντους νικά τη Λίβερπουλ με 1-0 και κατακτά το 30ο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης στο ποδόσφαιρο. Λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα, 39 φίλαθλοι χάνουν τη ζωή τους σε συγκρούσεις οπαδών των δύο ομάδων στις εξέδρες του γηπέδου.
2007
Αυτοκτονεί δια απαγχονισμού ο ιάπωνας υπουργός Γεωργίας, Τοσικάτσου Ματσουόκα, 62 ετών, λόγω εμπλοκής του σε σκάνδαλο.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1917
Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, 35ος πρόεδρος των ΗΠΑ.(Θαν. 22/11/1963)
Αποφθέγματα
1922
Ιάννης Ξενάκης, έλληνας συνθέτης πρωτοποριακής μουσικής. (Θαν. 4/2/2001)
1967
Νόελ Γκάλαχερ, άγγλος τραγουδιστής και συνθέτης των «Oasis».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2905#ixzz4A3TykvFz
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1453
Κωνσταντίνος 11ος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. (Γεν. 8/2/1405)
1994
Έρικ Χόνεκερ, ο τελευταίος ηγέτης της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας, που πέθανε εξόριστος στη Χιλή. (Γεν. 25/8/1912)
2010
Ντένις Χόπερ, αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. («Ξένοιαστος Καβαλάρης») (Γεν. 17/5/1936)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2905#ixzz4A3UF2We6
Η Άλωση της
Κωνσταντινούπολης
13340
4
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ' όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά. Οι θρησκευτικές έριδες, οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες, η επικράτηση του φεουδαρχισμού και η εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορά της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία ένα «φάντασμα» του ένδοξου παρελθόντος της.
Το Βυζάντιο σ' εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μία απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.
Η τελευταία πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (γαλλική μινιατούρα, 15ος αιώνας)
Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».
Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.
Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».
Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Η είσοδος του Μωάμεθ Β΄ στην Κωνσταντινούπολη (πίνακας του Ζαν-Ζοζέφ Μπενζαμέν Κονστάντ, 19ος αιώνας)
Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2.000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού.
Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίου άρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.
Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, περίπου 70 πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.
Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/145#ixzz4A3URwNky
Η ιστορία της ΑΕΚ
3050
1
Αθλητικό σωματείο, που ίδρυσαν Κωνσταντινοπολίτες πρόσφυγες στην Αθήνα το 1924. Η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, όπως είναι ο πλήρης τίτλος της, είναι ο τρίτος δημοφιλέστερος σύλλογος στο Κέντρο, μετά τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης, πετοσφαίρισης, χειροσφαίρισης, στίβου, ξιφασκίας, πυγμαχίας, ποδηλασίας και ζατρικίου.
Για τους μικρασιάτες πρόσφυγες τα πρώτα χρόνια στη μητέρα πατρίδα μετά τη μικρασιατική καταστροφή ήταν πραγματικά πέτρινα. Οι συνθήκες προσαρμογής δύσκολες και οι θύμησες έντονες γι' αυτά που άφησαν πίσω τους. Οι αθλητές (οι περισσότεροι με έντονη δράση και φήμη στην Πόλη) εντάχθηκαν αρχικά στους κόλπους του Πανιωνίου και του Παναθηναϊκού. Η δημιουργία, όμως, του δικού τους συλλόγου ήταν θέμα χρόνου...
«Κάτι πρέπει να γίνει» ήταν η φράση που ακουγόταν όλο και πιο συχνά στο μικρό μαγαζάκι αθλητικών ειδών Λουξ του Αιμίλιου Ιωνά και του Κωνσταντίνου Δημόπουλου στην οδό Βερανζέρου. Η συζήτηση έγινε πίστη και η πίστη σκοπός ζωής για τη μικρή αυτή παρέα, που οραματιζόταν να συγκεντρώσει κάτω από τον δικέφαλο αετό όλους τους ποδοσφαιριστές και τους φιλάθλους που προέρχονταν από την Κωνσταντινούπολη.
Στις 13 Απριλίου του 1924 και ύστερα από πoλύωρη συζήτηση, η παρέα πήρε την τελική απόφαση για την ίδρυση ενός συλλόγου με την επωνυμία Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως. Ως έμβλημα επελέγη ασφαλώς ο Δικέφαλος Αετός και χρώματα το χρυσό και το μαύρο, όλα εμπνευσμένα από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για να θυμίζουν στους μεταγενέστερους την ένδοξη αθλητική παρακαταθήκη των Ελλήνων της Πόλης.
Το καινούργιο σωματείο βολεύτηκε πρόχειρα στα γραφεία τις ΧΑΝ στην οδό Μητροπόλεως, που παραχώρησε ο καθηγητής του Athens College Νίκος Ελεόπουλος. Συντάχτηκε το καταστατικό και στις 29 Μαΐου 1924 εξελέγη το πρώτο διοικητικό συμβούλιο, με πρόεδρο τον δημοσιογράφο Κώστα Σπανούδη, μετέπειτα βουλευτή και υπουργό στην κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου. Το συμπλήρωσαν οι Νίκος Ελεόπουλος (αντιπρόεδρος), Τιμολέων Τάγαρης, Μενέλαος Καροτσιέρης, Μίλτος Ιερεμιάδης, Κωνσταντίνος Δημόπουλος και Αμίλιος Ιωνάς.
Η πρώτη ομάδα της ΑΕΚ, 1925
Πριν συμπληρωθεί ένα δίμηνο, η ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ ήταν αξιόμαχη και έτοιμη να κατεβεί στα γήπεδα. Στον πρώτο της φιλικό αγώνα που έγινε στο Ποδηλατοδρόμιο του Νέου Φαλήρου (νυν Γήπεδο Καραϊσκάκη) νίκησε την ομάδα επιλέκτων του Πειραιά με 3 - 2. Η πρώτη αυτή ομάδα απαρτιζόταν από τους Κίτσιο, Ιερεμιάδη, Ασδένη, Κεχαγιά, Παρασκευά, Δημόπουλο, Καραγιαννίδη, Μπαλτά, Μήλα, Ηλιάδη και Γεωργιάδη.
Οι πρώτες προπονήσεις γίνονταν στο χώρο του Ολυμπίου Διός, μπροστά σε μικρές συγκεντρώσεις φιλάθλων. Οι υψηλές διασυνδέσεις του νεοσύστατου συλλόγου, τον βοήθησαν να ξεχωρίσει από τον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα, που διεκδικούσαν την υποστήριξη του προσφυγικού στοιχείου της πρωτεύουσας και του χαρίσουν πανελλήνια εμβέλεια. Αργότερα, παραχωρήθηκε στην ΑΕΚ το γήπεδο του Παναθηναϊκού και το 1929 ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος έδωσε την άδεια να της παραχωρηθεί η έκταση στη Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί όπου για 79 χρόνια ήταν το γήπεδο της ομάδας.
Ο πρώτος τίτλος για την ΑΕΚ ήλθε το 1932, όταν κατέκτησε το πρώτο Κύπελλο Ελλάδος, νικώντας στον τελικό τον Άρη με 5-3. Μέχρι τον πόλεμο πρόσθεσε στη συλλογή της ένα νταμπλ (πρωτάθλημα και κύπελλο) το 1939 και ένα πρωτάθλημα τον επόμενο χρόνο. Σταρ της ομάδας ήταν οι Κώστας Νεγρεπόντης, Κλεάνθης Μαρόπουλος, Τρύφων Τζανετής, Μιχάλης Δελαβίνιας, Γιώργος Μάγειρας και Σπύρος Σκλαβούνος.
Η δεκαετία του '40, με τον Πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, απέφερε στην ΑΕΚ ένα κύπελλο, ενώ η δεκαετία του '50 μόνο δύο κύπελλα, δεδομένης της κυριαρχίας του Παναθηναϊκού του Ολυμπιακού. Το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα ήλθε για την ΑΕΚ το 1963 με προπονητή τον ουγγρογερμανό Γένε Τσάκναντι. Ήταν μια χρυσή πενταετία για την Ένωση μέχρι το 1968, με δύο κύπελλα κι ένα ακόμη πρωτάθλημα. Την κιτρινόμαυρη φανέλα εκείνης της περιόδου φόρεσαν παίκτες, όπως οι Κώστας Νεστορίδης, Στέλιος Σεραφείδης, Ανδρέας Σταματιάδης, Αλέκος Σοφιανίδης, Στέλιος Σκευοφύλακας, Μίμης Παπαϊωάννου, Γιώργος Καραφέσκος, Παναγιώτης Βεντούρης, Ανδρέας Παπαεμαννουήλ, Σπύρος Πομώνης και Αλέκος Ιορδάνου.
Η ΑΕΚ Κυπελλούχος Ευρώπης
Το 1968 η ΑΕΚ έγινε γνωστή σε όλη την Ευρώπη με τηνκατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την μπασκετική ομάδα του συλλόγου, στον αλησμόνητο τελικό του Καλλιμάρμαρου κόντρα στη Σλάβια Πράγας. Ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για τον ελληνικό αθλητισμό σε επίπεδο συλλόγων.
Τη δεκαετία του '70 η ποδοσφαιρική ΑΕΚ έγραψε μια ακόμη χρυσή σελίδα στην ιστορία της, με τρία πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο. Στο τιμόνι της από το 1974 ήταν ο επιχειρηματίας Λουκάς Μπάρλος, ίσως ο πιο επιτυχημένος πρόεδρός της. Με προπονητή τον τσεχο-ολλανδό Φράντιτσεκ Φάντρονκ δημιούργησε μία από τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας της. Την κιτρινόμαυρη φανέλα φόρεσαν παίκτες, όπως οι Γιώργος Δέδες, Χρήστος Αρδίζογλου, Γιώργος Σκρέκης, Μίμης Δομάζος, Τάκης Νικολούδης, Χρήστος Ιντζόγλου, Νίκος Χρηστίδης, Πέτρος Ραβούσης, Θωμάς Μαύρος Λάκης Νικολάου, Βάλτερ Βάγκνερ, Τίμο Τσανλάιτερ και Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Την αγωνιστική περίοδο 1976-1977 η ΑΕΚ πέτυχε την υψηλότερη ευρωπαϊκή της διάκριση, φθάνοντας ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Απέκλεισε κατά σειρά τη Δυναμό Μόσχας (2-0, 1-2), την Ντέρμπι Κάουντι (2-0, 3-2), τον Ερυθρό Αστέρα (2-0, 1-3) και την Κουήν Παρκ Ρέιντζερς [0-3, 3-0 (7-6 στα πέναλτι)]. Στα ημιτελικά αποκλείστηκε με δύο ήττες (1-4, 0-1) από τη μεγάλη Γιουβέντους εκείνης της περιόδου, η οποία κατέκτησε στη συνέχεια το Κύπελλο.
Η επταετία 1989-1996 ήταν η πιο επιτυχημένη στην ιστορία της ΑΕΚ. Υπό την τεχνική καθοδήγηση του παλιού της παίχτη Ντούσαν Μπάγεβιτς, κατέκτησε 4 πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, ένα Σούπερ Κάπ κι ένα Λιγκ Καπ. Την περίοδο αυτή αγωνίσθηκαν στην ΑΕΚ παίκτες ,όπως οι Τόνι Σαβέβσκι, Ντανιέλ Μπατίστα, Αλέκος Αλεξανδρής, Ρέφικ Σαμπανάζοβιτς, Γιώργος Σαββίδης, Βασίλης Δημητριάδης και οι νεαροί Ντέμης Νικολαίδης, Χρήστος Κωστής, Βασίλης Τσιάρτας, Μιχάλης Κασάπης, Ανδρέας Ζήκος, και Χρήστος Μαλαδένης.
Η φυγή του Μπάγεβιτς και η έλλειψη σταθερού διοικητικού σχήματος έφεραν την ΑΕΚ σε θέση κομπάρσου στο πρωτάθλημα, ενώ οι διακρίσεις περιορίσθηκαν σε τρία Κύπελλα Ελλάδας και δύο προκρίσεις στον προημιτελικό γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης (1996/97 και 1997/98). Η ομάδα έφθασε στα όρια της πτώχευσης και σώθηκε χάρη στη συνδρομή της Πολιτείας με το περίφημο «άρθρο 44», καθώς και στην προσπάθεια μιας ομάδας προσώπων υπό τον Ντέμη Νικολαΐδη, που προσπάθησε να ξαναδώσει στην ομάδα τη χαμένη αίγλη της.
Το 2008 η ΑΕΚ έφθασε κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά το έχασε "στα χαρτιά" από τον Ολυμπιακό (Υπόθεση Βάλνερ). Το 2011 κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας, νικώντας στον τελικό τον Ατρόμητο με 3-0. Το 2013 η ομάδα ποδοσφαίρου υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία της και εν συνεχεία στη Γ' Εθνική, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Το 2015 επανήλθε θριαμβευτικά στην μεγάλη εθνική κατηγορία και στις 17 Μαΐου 2016 κέρδισε το Κύπελλο Ελλάδας επικρατώντας στον τελικό του Ολυμπιακού με 2-1.
Τίτλοι στο Ποδόσφαιρο
- Πρωταθλήματα Ελλάδας (11): 1939, 1940, 1963, 1968, 1971, 1978, 1979, 1989, 1992, 1993, 1994.
- Κύπελλα Ελλάδας (15): 1932, 1939, 1949, 1950, 1956, 1964, 1966, 1978, 1983, 1996, 1997, 2000, 2002, 2011, 2016.
- Σούπερ Καπ (2): 1989, 1996.
- Λιγκ Καπ (1): 1990.
Τίτλοι στο Μπάσκετ
- Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης/Σαπόρτα (2): 1968, 2000.
- Πρωταθλήματα Ελλάδας (8): 1958, 1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1970, 2002.
- Κύπελλα Ελλάδας (3): 1981, 2000, 2001.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/83#ixzz4A3UnG2DW
Λέσχη Μπίλντερμπεργκ
To ξενοδοχείο "Bilderberg"
615
1
Ανεπίσημη ετήσια σύναξη 120-130 προσωπικοτήτων από τον κόσμο των επιχειρήσεων, της πολιτικής και των ΜΜΕ. Η ελιτίστικη αυτή ομάδα συνεδριάζει κάθε χρόνο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, γεγονός που δίνει τροφή και υλικό στους λάτρεις της συνωμοσιολογίας.
Η πρώτη συνάντηση της Λέσχης έγινε από τις 29 έως τις 31 Μαΐου 1954 στο απόμερο ξενοδοχείο «Μπίλντερμπεργκ» κοντά στο Άρνεμ της Ολλανδίας, εξ ου και το όνομά της. Η πρωτοβουλία ανήκε σε ομάδα προσωπικοτήτων με επικεφαλής τον εξόριστο πολωνό πολιτικό επιστήμονα Γιόζεφ Ρέτινγκερ και τον βέλγο πρίγκηπα Βερνάρδο, που ανησυχούσαν για την αύξηση του Αντιαμερικανισμού και της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης στη Δυτική Ευρώπη. Πρότειναν μια διεθνή συνδιάσκεψη, που θα έφερνε κοντά Αμερικανούς και Ευρωπαίους, με στόχο την αλληλοκατανόηση των δύο πλευρών.
Η λίστα των καλεσμένων σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να περιλαμβάνει δύο προσκεκλημένους από κάθε χώρα, ένα συντηρητικό και ένα προοδευτικό. Στους κατ' έτος προσκεκλημένους περιλαμβάνονται κεντρικοί τραπεζίτες, ειδικοί της αμυντικής βιομηχανίας, δημοσιογράφοι και βαρώνοι του Τύπου, υπουργοί, πρωθυπουργοί, εστεμμένοι και χρηματιστές από την Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική.
Η επιτυχία της πρώτης συνάντησης ώθησε τους διοργανωτές της να της προσδώσουν ετήσιο χαρακτήρα και να δημιουργήσουν μία μόνιμη Επιτροπή στο Λάιντεν της Ολλανδίας με συντονιστικό ρόλο. Πρώτος πρόεδρος ανέλαβε ο πρίγκηπας Βερνάρδος και μόνιμος γραμματέας ο Ρέτινγκερ. Αποφασίστηκε, επίσης, οι συνεδριάσεις της Λέσχης να γίνονται κάθε χρόνο σε διαφορετική χώρα της Ευρώπης ή της Βορείου Αμερικής. Στην Ελλάδα φιλοξενήθηκε το 1993, από τις 22 έως τις 25 Απριλίου, στο συγκρότημα «Ναυσικά» του Αστέρα της Βουλιαγμένης. Την οικονομική βιωσιμότητα της Λέσχης ανέλαβαν με τις συνεισφορές τους μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.
Από την προεδρία της Λέσχης πέρασαν γνωστές προσωπικότητες, όπως οι βρετανοί πολιτικοί Αλεκ Ντάγκλας - Χομ και Λόρδος Κάριγκτον, ο γερμανός πολιτικός Βάλτερ Σέελ και ο επιχειρηματίας Έρικ Ρολ. Σήμερα, της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ προεδρεύει ο βέλγος επιχειρηματίας και πολιτικός, υποκόμης Ετιέν Νταβινιόν, πρώην επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκπρόσωπος της Λέσχης στην Ελλάδα είναι ο κύπριος επιχειρηματίας Γεώργιος Δαυίδ (3Ε, Coca Cola).
Η μυστικοπάθεια της οργάνωσης και η ελιτίστικη σύνθεσή της δίνουν αφορμές για τη διατύπωση διαφόρων θεωριών. Όπως ότι η Λέσχη:
- Προωθεί τις καριέρες των πολιτικών εκείνων που συντάσσονται με τα συμφέροντά της, που δεν είναι άλλα από τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των υπερμάχων της Παγκοσμιοποίησης.
- Προσπαθεί να διαλύσει τα κράτη, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ, με σκοπό τη δημιουργία μιας παγκόσμιας υπερεθνικής δομής στο πρότυπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- Λειτουργεί ως Παγκόσμια Κυβέρνηση και η μοίρα του πλανήτη καθορίζεται από τις ετήσιες συνεδριάσεις της.
Αν και δεν ανακοινώνονται οι καλεσμένοι κάθε χρονιάς, στις συνεδριάσεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ φαίνεται να έχουν λάβει μέρος από ελληνικής πλευράς:
- Οι επιχειρηματίες Στέλιος Αργυρός, Γιάννης Κωστόπουλος, Γιώργος Λιβανός, Κώστας Καρράς, Μιχάλης Περατικός και Γιάννης Λύρας.
- Οι πολιτικοί Στέφανος Μάνος, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Γεράσιμος Αρσένης, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Αντώνης Σαμαράς, Θεόδωρος Πάγκαλος, Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Παπανδρέου, Κώστας Καραμανλής, Γιάννος Κρανιδιώτης, Γιώργος Αλογοσκούφης, Άννα Διαμαντοπούλου, Ντόρα Μπακογιάννη και ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου Γιώργος Βασιλείου.
- Οι πανεπιστημιακοί Θάνος Βερέμης, Λουκάς Τσούκαλης, Θεόδωρος Κουλουμπής και Νικηφόρος Διαμαντούρος.
- Ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς.
Ιάννης Ξενάκης
1922 – 2001
1438
0
Ελληνικής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, που σταδιοδρόμησε στο χώρο της πρωτοποριακής μουσικής στη Γαλλία. Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1922 στη Βράιλα της Ρουμανίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ' όπου αποφοίτησε το 1946, ενώ συγχρόνως έκανε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών στη μουσική.
Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις. Στα Δεκεμβριανά τραυματίστηκε από όλμο, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό μάτι του και να παραμορφωθεί το πρόσωπό του. Απειλούμενος με σύλληψη, το 1947 διέφυγε στο Παρίσι, από όπου του απαγορευόταν να ξαναγυρίσει, λόγω της ερήμην καταδίκης του σε θάνατο για λιποταξία. Το 1965 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ έπρεπε να περιμένει έως το 1974 για να αρθεί η απαγόρευση.
Στη Γαλλία εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και, παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, με σημαντικότερη την επαφή του με τον Ολιβιέ Μεσιάν. Κατά την περίοδο 1947 - 1959 συνεργάστηκε με το διάσημο γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στο σχεδιασμό σημαντικών έργων. Το 1953 παντρεύτηκε τη Φρανσουάζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα μυθιστορημάτων και βιογραφιών, με την οποία απέκτησε μία κόρη.
Το πρώτο του μουσικό έργο - σταθμός, με το οποίο αποκηρύσσει τα προηγούμενα, είναι οι «Μεταστάσεις» (1954), για ορχήστρα, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή, ερχόμενος σε αντίθεση με τον σειραϊσμό και την αντίληψη της γραμμικής κίνησης των μουσικών φθόγγων και προβάλλοντας την έννοια των ηχητικών επιφανειών: τις «ηχητικές μάζες» ή «γαλαξίες» όπως τις ονόμαζε. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών «Νόμων των πιθανοτήτων», ενώ επινόησε τον όρο «Στοχαστική μουσική», που βασίζεται στην ιδέα ανάπτυξης του ηχητικού υλικού, με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο». Σαν βάση για τη μουσική του σύνθεση χρησιμοποίησε τουλάχιστον 15 μαθηματικές θεωρίες.
Ανάμεσα στις συνθέσεις του Ιάννη Ξενάκη περιλαμβάνονται έργα ηλεκτροακουστικής μουσικής, τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό μουσικής και φωτισμών, ενώ στο έργο του συνειδητά ενέταξε ήχους της φύσης και ανθρωπογενείς. Σε όλο του το έργο είναι εμφανής η λατρεία του προς την αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα κ.ά. Ανάμεσα στα περίπου 130 έργα του περιλαμβάνονται τα «Λιθόπρακτα»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια» κ.ά.
Το τελευταίο έργο του είχε ως τίτλο το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Το «Ωμέγα» ήταν αυτό που έμελλε να κλείσει τον κύκλο της μεγάλης δημιουργικής περιπέτειάς του, καθώς σταμάτησε να συνθέτει το 1997, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Δίδαξε σύνθεση στη Σορβόνη, ανακηρύχτηκε διδάκτωρ και καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Από το 1966 διηύθυνε το Κέντρο Έρευνας για την Πρωτοποριακή Μουσική στο Παρίσι, ενώ ίδρυσε στην Ελλάδα το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας, που αποτελούσε όνειρο της ζωής του.
Στις 23 Ιανουαρίου του 2001 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, πέθανε στο Παρίσι.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/222#ixzz4A3VJsQio
Η κατάκτηση του Έβερεστ
Ο σερ Έντμουντ Χίλαρι και ο οδηγός του Τενζίνγκ Νοργκάι
880
0
Παρασκευή, 29 Μαΐου 1953, ώρα 11:30 π.μ. Ο Σερ Έντμουντ Χίλαρι από τη Νέα Ζηλανδία και ο Σέρπα (οδηγός) Τενζίνγκ Νοργκάι από το Νεπάλ κάνουν το όνειρο πραγματικότητα... Πατούν το πόδι τους στο Έβερεστ και κατακτούν την κορυφή του κόσμου. Όπως θα δηλώσουν χρόνια αργότερα, τα συναισθήματά τους μπορούν να συγκριθούν με αυτά του Νιλ Άρμστρονγκ, όταν έκανε το πρώτο βήμα στη Σελήνη.
Παρά τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους, οι δύο άντρες δεν μπόρεσαν να παραμείνουν περισσότερο από 15 λεπτά, λόγω της έλλειψης οξυγόνου. Αφού αγκαλιάστηκαν και πανηγύρισαν, ο Χίλαρι έβγαλε αρκετές φωτογραφίες από το μαγευτικό τοπίο, με τον Νοργκάι να κυματίζει τις σημαίες της Μ. Βρετανίας, του Νεπάλ, των Ηνωμένων Εθνών και της Ινδίας. Πριν πάρουν το δρόμο της επιστροφής, ο Νοργκάι έθαψε στο χιόνι λίγα γλυκά και μπισκότα, ως μία βουδιστική προσφορά στους Θεούς, και μαζί με τον Χίλαρι έψαξαν για κάποιο σημάδι του Τζορτζ Μάλορι και του Άντριου «Σάντι» Ίρβινγκ, που είχαν εξαφανιστεί το 1924 στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν το Έβερεστ.
Η κατάβαση ήταν αργή και επίπονη. Όταν ο αρχηγός της αποστολής, συνταγματάρχης Τζον Χαντ, τους είδε να επιστρέφουν εξαντλημένοι, θεώρησε ότι η προσπάθειά τους απέτυχε και χωρίς να χάσει χρόνο άρχισε να σχεδιάζει την επόμενη αποστολή. Μην μπορώντας να αρθρώσουν λέξη, οι δύο ορειβάτες έδειξαν το βουνό και με νοήματα εξήγησαν ότι έφτασαν στην κορυφή, δίνοντας το έναυσμα για τους ξέφρενους πανηγυρισμούς. Ο υπόλοιπος κόσμος έμαθε τα νέα για το κατόρθωμά τους τέσσερις μέρες αργότερα, στις 2 Ιουνίου, παραμονή ενθρόνισης της Βασίλισσας Ελισάβετ.
Πολλοί είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα επιχειρούν να ακολουθήσουν τα βήματά τους. Υπολογίζεται πως περίπου 1.200 ορειβάτες είχαν καταφέρει να επαναλάβουν το κατόρθωμα των Χίλαρι και Νοργκάι έως τις 50η επέτειο της πρώτης επιτυχημένης ανάβασης. Άλλοι 175 δεν γύρισαν ποτέ πίσω από τις χιονισμένες πλαγιές του Έβερεστ. Το σώμα του πρωτοπόρου Τζορτζ Μάλορι ανακαλύφθηκε το 1999. Η ιστορία θα έπρεπε να ξαναγραφτεί αν ήταν δυνατόν να αποδειχθεί ότι σκοτώθηκε κατά την κατάβαση, αφού προηγουμένως πάτησε στην κορυφή του κόσμου...
Πάντως, το επίτευγμα των Χίλαρι και Νοργκάι ήταν αποτέλεσμα πολυετούς προσπάθειας. Ο Χίλαρι ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε το μονοπάτι προς την κορυφή στη νότια πλαγιά του βουνού, το 1951, ως μέλος μιας αποστολής που ηγείτο ο Έρικ Σίπτον. Ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο μιας ελβετικής αποστολής υπό τον Ρέιμοντ Λαμπερτ, ο Νοργκάι είχε καταφέρει να φτάσει ως τα 8.599 μέτρα, δηλαδή 249 μέτρα από την κορυφή.
Το Έβερεστ πήρε το όνομά του από τον στρατηγό Τζορτζ Έβερεστ, που παρουσίασε τους πρώτους λεπτομερείς χάρτες των ινδικών βουνοκορφών, συμπεριλαμβανομένων και των Ιμαλαΐων.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/112#ixzz4A3VbHLeO
Ιεροτελεστία της Άνοιξης
255
0
Χορόδραμα του Ρώσου συνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκι (1882-1971), η μουσική του οποίου είναι ένα από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα έργα του 20ου αιώνα. Η πρεμιέρα του στο Παρίσι στις 29 Μαΐου 1913 δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, εξαιτίας της επαναστατικής πρωτοποριακής μουσικής και της χορογραφίας. Το έργο φέρει τον υπότιτλο «Εικόνες από μια παγανιστική Ρωσία» και αναπαριστά μια παγανιστική τελετή γονιμότητας, που καταλήγει στη θυσία μιας κόρης.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1909, ο ταλαντούχος συνθέτης Ιγκόρ Στραβίνσκι παρουσίασε στην Αγία Πετρούπολη τα έργα του Πυροτεχνήματα και Φανταστικό Σκέρτσο. Ανάμεσα στους θεατές της συναυλίας ήταν και ο διάσημος τότε καλλιτεχνικός ιμπρεσάριος Σεργκέι Ντιαγκίλεφ, ο οποίος μεσουρανούσε στο Παρίσι. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τις συνθετικές δυνατότητες του Στραβίνσκι, ώστε τον προσκάλεσε να συμμετάσχει στην ομάδα των καλλιτεχνικών συνεργατών του.
Μέσα στο 1909 του ανέθεσε την ενορχήστρωση δύο πιανιστικών κομματιών του Σοπέν για το μπαλέτο Συλφίδες, το οποίο ανέβασε στο Παρίσι με τα νεοσύστατα Ρωσικά Μπαλέτα, που έγραψαν ιστορία στο χώρο του χοροδράματος. Τον επόμενο χρόνο του παρήγγειλε μία νέα παρτιτούρα για το μπαλέτο Το Πουλί της Φωτιάς, η οποία σημείωσε μεγάλη επιτυχία, όταν ανέβηκε στο Παρίσι στις 25 Ιουνίου 1910. Η επιτυχημένη συνεργασία Ντιαγκίλεφ-Στραβίνσκι συνεχίστηκε και το 1911 με το μπαλέτο Πετρούσκα.
Πριν από αυτό, ο Στραβίνσκι είχε την ιδέα να γράψει ένα είδος «αρχέγονης» συμφωνίας για την άνοιξη, την οποία θα ονόμαζε Η μεγάλη θυσία. «Μια μέρα του 1910, όταν τελείωνα το Πουλί της Φωτιάς στην Αγία Πετρούπολη, είχα ένα φευγαλέο όραμα... Είδα στη φαντασία μου μια παγανιστική τελετουργία: μια ομάδα σοφών γερόντων κάθονταν σε κύκλο, έχοντας στη μέση ένα νεαρό κορίτσι, που χόρευε μέχρι θανάτου. Τη θυσίαζαν για να εξευμενίσουν το θεό της άνοιξης. Αυτό είναι το θέμα της Ιεροτελεστίας της Άνοιξης» έγραψε στην αυτοβιογραφία του ο συνθέτης.
Η ιδέα ενθουσίασε τον Ντιαγκίλεφ και έπεισε τον Στραβίνσκι να τη διαμορφώσει σε μουσική για μπαλέτο. Η σύνθεση της Ιεροτελεστίας της Άνοιξης («Sacre du Printemps» ο πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά) ολοκληρώθηκε μέσα σε δύο χρόνια (1911-1913), κυρίως στην Ελβετία, όπου ζούσε το μεγαλύτερο διάστημα εκείνης της περιόδου ο Στραβίνσκι. Στις 8 Μαρτίου 1913 έβαλε τις τελευταίες νότες στην παρτιτούρα και αμέσως την έστειλε στον Μορίς Ραβέλ για να ζητήσει τη γνώμη του. Ο σπουδαίος Γάλλος συνθέτης (Μπολερό) εντυπωσιάστηκε και προέβλεψε ότι το έργο θα αφήσει εποχή. Το σενάριο του μπαλέτου το επεξεργάστηκε μαζί με τον Ρώσο θεοσοφιστή ζωγράφο Νικολάι Ρέριχ, ο οποίος υπέγραψε τα κοστούμια και τα σκηνικά της παράστασης. Τη χορογραφία επιμελήθηκε ο θρυλικός Βάσλαβ Νιζίνσκι.
Ιγκόρ Στραβίνσκι
Ο Στραβίνσκι έφθασε στο Παρίσι στις 13 Μαΐου για να επιβλέψει τις τελευταίες λεπτομέρειες της παράστασης, μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της. Τη διεύθυνση της ορχήστρας είχε αναλάβει ο Γάλλος μαέστρος Πιερ Μοντέ, ο οποίος αντιμετώπιζε προβλήματα με τους μουσικούς, εξαιτίας των νεωτεριστικών στοιχείων που είχε εισαγάγει στη μουσική του ο συνθέτης. Οι μουσικοί διέκοπταν συχνά την πρόβα για να του επισημάνουν τα δήθεν λάθη στην παρτιτούρα και αυτός σε κατάσταση σύγχυσης τους απαντούσε ότι ήταν ο μόνος αρμόδιος για να τους επισημάνει τα λάθη τους.
Στις 28 Μαΐου δόθηκε μία παράσταση για τους εκπροσώπους του τύπου και επιλεγμένους προσκεκλημένους του Ντιγκίλεφ. Όλα κύλησαν ομαλά, αλλά την επομένη ο μουσικοκριτικός της εφημερίδας Η Ηχώ των Παρισίων Αντόλφ Μποσκό προέβλεψε επεισόδια κατά τη βραδινή πρεμιέρα, επειδή το κοινό δεν θα καταλάβαινε την παράσταση και θα θεωρούσε ότι το κοροϊδεύουν. Την εποχή εκείνη το μουσικόφιλο κοινό των Παρισίων ήταν χωρισμένο σε δύο στρατόπεδα: στους πλούσιους αστούς, που ήθελαν να απολαύσουν μια παραδοσιακή παράσταση με ωραία μουσική και στην «μποέμ» νεολαία, που επιζητούσε το μοντέρνο και το πρωτοποριακό, επειδή μισούσε το κοινό των θεωρείων.
Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 29 Μαΐου 1913, όπως ήταν προγραμματισμένη, στο ανακαινισμένο θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων (Théâtre des Champs-Élysées). Το πρόγραμμα περιλάμβανε ακόμα τα μπαλέτα: Συλφίδες σε μουσική Σοπέν, Πολοβτσιανοί Χοροί σε μουσική Μποροντίν και Το Φάντασμα του Τριαντάφυλλου, βασισμένο στο μουσικό έργο του ΒέμπερΠρόσκληση σε χορό. Την παράσταση άνοιξαν οι εύπεπτες Συλφίδες και ακολούθησε η Ιεροτελεστία της Άνοιξης, που φαίνεται ότι κάθισε βαριά στο στομάχι των παριζιάνων μουσικόφιλων.
Οι αποδοκιμασίες με χαχανητά και σφυρίγματα ξεκίνησαν από τις πρώτες νότες του έργου. Με την πάροδο του χρόνου, οι αποδοκιμασίες εξελίχθηκαν σε κραυγές, μέχρι του σημείου να σκεπάζουν τα όργανα της ορχήστρας. Δεν άργησαν και οι συμπλοκές μεταξύ των θεατών, με αποτέλεσμα να επέμβει η αστυνομία και να βγάλει έξω από την αίθουσα σαράντα από τους ταραξίες. Όλη την ώρα των επεισοδίων η παράσταση συνεχιζόταν κανονικά σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Στο δεύτερο μέρος, τα πνεύματα ηρέμησαν και στο τέλος οι συντελεστές της παράστασης αποθεώθηκαν.
Το σκηνικό της πρώτης παράστασης
Την επόμενη ημέρα, ο κριτικός της εφημερίδας Λε Φιγκαρό Ανρί Κιτάρ χαρακτήρισε το έργο «κοπιαστική και παιδαριώδη βαρβαρότητα». Ο Ιταλός συνθέτης Αλφρέντο Καζέλα είπε ότι οι αποδοκιμασίες στόχευαν περισσότερο στη χορογραφία και λιγότερο στη μουσική του Στραβίνσκι. Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο διακεκριμένος Ελληνογάλλος μουσικοκριτικός Μιχαήλ Καλβοκορέσης. Αρνητικότατος με το έργο ήταν και ο σπουδαίος Ιταλός μουσουργός Τζιάκομο Πουτσίνι, που παρακολούθησε την παράσταση της 2ας Ιουνίου. Σε δηλώσεις του χαρακτήρισε τη χορογραφία «γελοία» και τη μουσική «κακόφωνη». «Είναι έργο ενός τρελού» συμπλήρωσε.
Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης παρουσιάσθηκε για τέσσερεις ακόμα παραστάσεις και στη συνέχεια κατέβηκε. Ξεχάστηκε για μερικά χρόνια (μεσολάβησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος) και επανήλθε στο προσκήνιο το 1920, με τη χορογραφία του Λεονίντ Μασίν. Ακολούθησαν οι χορογραφίες των Χόρτον (1937), Γκεόργκι (1953), Μπεζάρ (1959), ΜακΜίλαν (1962), Νοϊμάγερ (1972), Τάρας (1972), Βαν Μάνεν (1974), Τέτλεϊ (1974), Μπάους (1975), Γκράχαμ (1983) και η κινηματογραφική άποψη στην «Φαντασία» του Ντίσνεϊ (1940).
Στις 18 Φεβρουαρίου 1914 δόθηκε στην Αγία Πετρούπολη η πρώτη συναυλιακή παράσταση της Ιεροτελεστίας της Άνοιξης, υπό τη διεύθυνση του Σεργκέι Κουσεβίτσκι. Στην ορχηστρική του εκδοχή το έργο γνώρισε μεγάλη διάδοση και σήμερα είναι ένα από τα πιο πολυηχογραφημένα στην ιστορία της μουσικής, ενώ έχει σταθερή θέση στο ρεπερτόριο των συμφωνικών ορχηστρών.
H Ιεροτελεστία της Άνοιξης αποτελείται από δύο μέρη:
- L'adoration de la Terre (Η Λατρεία της Γης)
- Le Sacrifice (Η Θυσία)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/626#ixzz4A3VpoUu4
Δευτέρα
30/5
03:00
20°C
35%
3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
09:00
25°C
51%
2 Μπφ ΒΔ
9 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
15:00
29°C
37%
4 Μπφ Δ
24 Km/h
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
21:00
23°C
46%
4 Μπφ ΒΔ
24 Km/h
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ
Kαλό σας απόγευμα και κακή εβδομάδα..
Απ' το " Λιδωρίκι " με αγάπη
www.lidoriki.com
No comments:
Post a Comment