Καλημέρα Λιδορικιώτες
Καλημέρα φίλοι του χωριού μας
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016
Ανατολή Ήλιου: 06:12
Δύση Ήλιου: 20:49
Σελήνη 9 ημερών
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/#ixzz4EG1yFswU
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1908
Γυναίκες αθλήτριες αγωνίζονται για πρώτη φορά στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Λονδίνο.
1913
Οι ελληνικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Ξάνθη, κατά τη διάρκεια τουΒ’ Βαλκανικού Πολέμου.
1930
Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρουαρχίζει στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης με τον αγώνα Γαλλίας - Μεξικού (4-1). Ο γάλλος Λισιέν Λοράν πετυχαίνει το πρώτο γκολ στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων.
1972
Ο καλαθοσφαιριστής του Ηρακλή Αριστείδης Μούμογλου επιτυγχάνει 145 πόντους κατά τη διάρκεια του αγώνα της ομάδας του με τον ΒΑΟ και δημιουργεί ρεκόρ όλων των εποχών στην Α’ Κατηγορία του μπάσκετ. Ο αγώνας λήγει με σκορ 170-94.
1978
Η κομμουνιστική Αλβανία του Ενβέρ Χότζα διακόπτει τις διπλωματικές σχέσεις της με την Κίνα και βυθίζεται στην απομόνωση.
1989
Ο πρώην πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου παντρεύεται σε τρίτο γάμο την αεροσυνοδό της Ολυμπιακής Αεροπορίας, Δήμητρα Λιάνη, στο ναό της Ελευθερώτριας στην Πολιτεία, μετά από ένα θυελλώδες ειδύλλιο που αναστάτωσε την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1307#ixzz4EG2UZuzG
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1916
Δέσπω Διαμαντίδου, ελληνίδα ηθοποιός. (Θαν. 18/2/2004)
1942
Χάρισον Φορντ, αμερικανός ηθοποιός.
1944
Έρνε Ρούμπικ, ούγγρος γλύπτης και καθηγητής της αρχιτεκτονικής, γνωστός για το παζλ του «Κύβος του Ρούμπικ».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1307#ixzz4EG2xXu1c
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1951
Άρνολντ Σένμπεργκ, αυστριακός συνθέτης, «πατέρας» του Δωδεκαφθογγισμού. (Γεν. 13/9/1874)
1965
Φώτης Κόντογλου, αγιογράφος και λογοτέχνης από τις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας. (Γεν. 8/11/1895)
1968
Ηλίας Τσιριμώκος, έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Βουλής. (Γεν. 1907)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1307#ixzz4EG3Bbuca
3851
0
Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος και αγιογράφος, από τα επίλεκτα μέλη της γενιάς του '30, που αναζήτησε την ελληνικότητά της μέσα από την επιστροφή στις ρίζες. Μαθητές του υπήρξαν οι διακεκριμένοι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης και Νίκος Εγγονόπουλος.
Γεννήθηκε στο Αϊβαλί (τις αρχαίες Κυδωνίες) στις 8 Νοεμβρίου 1895 και ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλλη και της Δέσποινας Κόντογλου. Νήπιο ακόμη έχασε τον πατέρα του και ανατράφηκε από τη μητέρα του και τον θείο του ιερομόναχο Στέφανο Κόντογλου. Γι' αυτό και όταν μεγάλωσε υιοθέτησε το οικογενειακό επίθετο της μητέρας του. Το συγγραφικό και εικαστικό του τάλαντο άνθισε νωρίς. Όντας μαθητής Γυμνασίου, εξέδιδε το περιοδικό «Μέλισσα» με κείμενα δικά του και των συμμαθητών του, τα οποία εικονογραφούσε ο ίδιος.
Το 1913 άφησε τη γενέθλια πόλη του και μετέβη στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, παρότι προς στιγμήν σκέφθηκε να γίνει ναυτικός. Το κλίμα στη Σχολή δεν τον σήκωνε, αφού μεταξύ των καθηγητών του κυριαρχούσε το ακαδημαϊκό στυλ του Μονάχου, ενώ ο ίδιος ήταν φορέας άλλης αντίληψης, έχοντας γερά μέσα του ριζωμένο τον μικρασιατικό λαϊκό πολιτισμό. Το 1914 εγκατέλειψε τη Σχολή και έφυγε για την Ευρώπη. Μετά από μικρά παραμονή στη Μαδρίτη, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.
Γρήγορα έγινε γνωστός στους εικαστικούς κύκλους της γαλλικής πρωτεύουσας, όταν τον πρόσεξε ο διάσημος γλύπτης Ογκίστ Ροντέν. Το 1916 βραβεύτηκε για την εικονογράφηση του βιβλίου του Κνουτ Χάμσουν «Η πείνα». Στο Παρίσι συνάντησε τον φίλο του και συμφοιτητή του Σπύρο Παπαλουκά, τον μετέπειτα σπουδαίο ζωγράφο. Την εποχή εκείνη έγραψε και το πρώτο του λογοτεχνικό έργο, την ιστορία του φανταστικού κουρσάρου «Πέδρο Καζάς».
Το 1919 επιστρέφει στο Αϊβαλί. Διδάσκει γαλλικά και ιστορία της τέχνης στο τοπικό παρθεναγωγείο. Παράλληλα, ιδρύει τον πνευματικό σύλλογο «Νέοι Άνθρωποι» μαζί με τους Ηλία Βενέζη και Στρατή Δούκα. Το 1921 στρατεύεται και μετέχει στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την επακολουθήσασα Έξοδο του ελληνικού στοιχείου της Μικράς Ασίας, φθάνει πρόσφυγας στη Λέσβο και στη συνέχεια στην Αθήνα.
Η κυκλοφορία τού «Πέδρο Καζάς» στην Αθήνα τον επιβάλλει αμέσως στους λογοτεχνικούς κύκλους. Το βιβλίο είναι η ιστορία ενός ισπανού κουρσάρου, γραμμένη με ένα ασυνήθιστο δυναμισμό και σε μια γλώσσα γεμάτη νεύρο και παλμό, που αντλούσε άμεσα από τις λαϊκές ρίζες και τα λαϊκά βιβλία παλαιότερης εποχής. Το 1925 παντρεύεται τη συμπατριώτισσά του Μαρία Χατζηκαμπούρη και δύο χρόνια αργότερα γεννιέται η κόρη τους Δέσπω. Τα επόμενα χρόνια θα μοιράσει τον χρόνο του ανάμεσα στον χρωστήρα και τη γραφίδα, ενώ αξιόλογη είναι η θητεία του ως συντηρητή έργων τέχνης.
Το 1932 κτίζει το σπίτι του στην οδό Βιζυηνού 16 (περιοχή Πατησίων), όπου μαζί με τους μαθητές του Τσαρούχη και Εγγονόπουλο ζωγραφίζουν με νωπογραφίες ένα δωμάτιό του. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, θύμα του μαυραγοριτισμού, αναγκάζεται να το πουλήσει για ένα σακί αλεύρι και μετακομίζει με την οικογένειά του σε ένα γκαράζ. Την εποχή αυτή ο Χριστιανισμός τον απορροφά εντελώς και αποφασίζει να τον διακονήσει ολόψυχα ως λογοτέχνης και ζωγράφος.
Ο Κόντογλου εμπνέεται από την ελληνική παράδοση και προσηλώνεται με φανατισμό σε ό,τι θεωρεί καθαρά ελληνικό, βγαλμένο από την παράδοση του Βυζαντίου και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις φορητές του εικόνες χρησιμοποίησε τη μέθοδο της ωογραφίας. Πολλές από αυτές έχουν εκδοθεί από τον «Αστέρα». Αγιογράφησε πολλές εκκλησίες (Καπνικαρέα, Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω, Άγιος Ανδρέας Πατησίων, Ζωοδόχος Πηγή και Αγία Παρασκευή Παιανίας, Ευαγγελισμός Ρόδου, Άγιος Χαράλαμπος Πολυγώνου, Άγιος Γεώργιος Κυψέλης κ.ά).
Φιλοτέχνησε τοπία, σχέδια βιβλίων, περιοδικών, ποιητικών συλλογών, πορτραίτα, ενώ το σημαντικότερο έργο στην κοσμική ζωγραφική είναι οι βυζαντινοπρεπείς νωπογραφίες του στο Δημαρχείο Αθηνών, με θέματα και πρόσωπα από την Ελληνική Ιστορία. Δούλεψε στο Βυζαντινό Μουσείο, το Κοπτικό Μουσείο του Καΐρου και δημιούργησε το Βυζαντινό τμήμα του Μουσείου της Κέρκυρας. Σημαντική ήταν η συμβολή του στην αποκατάσταση των τοιχογραφιών στον Μυστρά.
Ο Φώτιος Κόντογλου πέθανε στις 13 Ιουλίου 1965 στον «Ευαγγελισμό» από τις επιπλοκές που του είχε προκαλέσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εικαστικούς καλλιτέχνες, που άνοιξε νέους δρόμους στην ελληνική ζωγραφική. Το πλούσιο λογοτεχνικό του έργο παρέμεινε εν πολλοίς στρατευμένο στην υπόθεση του Χριστιανισμού, όμως τα πρώιμα έργα του και ιδιαίτερα το μυθιστόρημα «Πέδρο Καζάς» ανήκουν στις σημαντικές στιγμές της λογοτεχνίας μας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/274#ixzz4EG3XWcSZ
39
0
Έλληνας νομικός και πολιτικός· εκ των ιδρυτών του ΕΑΜ, αλλά και πρωθυπουργός της δεύτερης κυβέρνησης των «Αποστατών» το καλοκαίρι του 1965. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος της Βουλής για λίγες ημέρες στα τέλη του 1963 και στις αρχές του 1964. Υπήρξε σημαντικός παράγοντας του σοσιαλιστικού δημοκρατικού κινήματος της χώρας μέχρι την«Αποστασία».
Ο Ηλίας Τσιριμώκος γεννήθηκε στη Λαμία το 1907 και προερχόταν από οικογένεια με παράδοση στην πολιτική. Ήταν γιος του Ιωάννη Τσιριμώκου (1861-1934), που διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής (1911- 1912, 1928-1930) και επανειλημμένα υπουργός με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, και εγγονός του Δημητρίου Τσιριμώκου (1828 -1890), βουλευτή Φθιώτιδας και αντιπροέδρου της Βουλής. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, οικονομικά και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από το 1931 άρχισε να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου, πρώτα στη Λαμία και κατόπιν στην Αθήνα.
Πολύ γρήγορα αναμίχθηκε στην πολιτική κι εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 στην περιφέρεια Φθιωτοφωκίδος. Στις σύντομης διάρκειας εργασίες της βουλευτικής αυτής περιόδου ορίστηκε εισηγητής των διατάξεων για τις ατομικές ελευθερίες στην επιτροπή αναθεώρησης του συντάγματος.
Αντιτάχθηκε στο δικτατορικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά και υπήρξε από τους πρώτους που δραστηριοποιήθηκαν για την οργάνωση της εθνικής αντίστασης εναντίον των γερμανών κατακτητών. Το 1941 ίδρυσε την πολιτική ομάδα «Ένωσις Λαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΛΔ), η οποία μαζί με το ΚΚΕ, το ΣΚΕ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας) και το ΑΚΕ (Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας) δημιούργησαν το ΕΑΜ στις 27 Σεπτεμβρίου 1941.
Το 1943, ο Τσιριμώκος, εκπροσωπώντας το ΕΑΜ, πήρε μέρος σε αντιπροσωπεία που μετέβη στο Κάιρο για διαβουλεύσεις με την εξόριστη κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού για το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και γραμματέας Δικαιοσύνης της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), γνωστής και ως «Κυβέρνησης του Βουνού», από τον Μάρτιο έως τις 2 Σεπτεμβρίου 1944, οπότε ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εθνικής Οικονομίας στις κυβερνήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου (2 Σεπτεμβρίου - 18 Οκτωβρίου και 23 Οκτωβρίου - 2 Δεκεμβρίου 1944).
Ως εκπρόσωπος του ΕΑΜ, μαζί με τους Γιώργη Σιάντο και Δημήτρη Παρτσαλίδη, υπέγραψε τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουάριου 1945), σε μία προσπάθεια τερματισμού της εμφύλιας σύγκρουσης. Στη συνέχεια εγκατέλειψε το ΕΑΜ και μαζί με τον συνταγματολόγο Αλέξανδρο Σβώλο ίδρυσαν νέο πολιτικό φορέα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα - Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΣΚ-ΕΛΔ), του οποίου διετέλεσε γενικός γραμματέας (1945-1953) και με τον οποίο εξελέγη βουλευτής Αθηνών στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. Μετά τη διάλυση του ΣΚ-ΕΛΔ, ο Τσιριμώκος προσχώρησε στη Φιλελευθέρα Δημοκρατικήν Ένωσιν (ΦΔΕ) του Σοφοκλή Βενιζέλου και στη συνέχεια στο Δημοκρατικόν Κόμμα Εργαζόμενου Λαού. Στις παραμονές των εκλογών της 11ης Μαΐου 1958 αποχώρησε από το κόμμα και συνεργάστηκε με την ΕΔΑ, με την οποία εξελέγη βουλευτής Αθηνών. Τον ίδιο χρόνο ίδρυσε τη Δημοκρατικήν Ένωσιν, ως πρόεδρος της οποίας συμμετέσχε στην ίδρυση της Ενώσεως Κέντρου (1961).
Με την Ε.Κ. εξελέγη βουλευτής στις εκλογές των ετών 1961, 1963 και 1964. Διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής (17 Δεκεμβρίου 1963 - 8 Ιανουαρίου 1964) με την υποστήριξη της ΕΚ και της ΕΔΑ και τον Ιανουάριο του 1965 ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Μετά την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία (15 Ιουλίου 1965), ο Τσιριμώκος, ενώ αρχικά τάχθηκε στο πλευρό του «Γέρου τής Δημοκρατίας» και δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην πρώτη κυβέρνηση των λεγόμενων «Αποστατών» υπό τον Γεώργιο Αθανασιάδη - Νόβα, λίγες μέρες αργότερα αποχώρησε από την ΕΚ και προς γενική έκπληξη αποδέχθηκε εντολή για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης (Δεύτερη Κυβέρνηση των «Αποστατών», 20 Αυγούστου - 17 Σεπτεμβρίου 1965), η οποία όμως είχε την ίδια τύχη με την πρώτη, αφού δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή.
Στην τρίτη κυβέρνηση των «Αποστατών» υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο ανέλαβε καθήκοντα αντιπροέδρου και υπουργού Εξωτερικών. Στις 11 Απριλίου 1966 υπέβαλε την παραίτησή του, διαφωνώντας με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο Κυπριακό και ειδικότερα με την υποστήριξη προς τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα, στην ανώτατη διοίκηση του οποίου αποφασίστηκε να υπαχθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις αντίθετες εισηγήσεις του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Στη συνέχεια επανίδρυσε τη Δημοκρατική Ένωση, σκοπεύοντας να λάβει με το κόμμα αυτό μέρος στις επικείμενες εκλογές του Μαΐου του 1967, πράγμα που δεν κατέστη δυνατό, λόγω της επιβολής τουδικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, υπήρξε εκδότης της παράνομης σοσιαλιστικής εφημερίδας «Μάχη», της οποίας παρέμεινε διευθυντής και πολιτικός συντάκτης και μετά την Απελευθέρωση (1941-1952). Διετέλεσε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της «Σοσιαλιστικής Επιθεώρησης» και από το 1959 εκδότης, διευθυντής και πολιτικός συντάκτης της μηνιαίας επιθεώρησης «Πολιτική». Μετά την 15η Ιουλίου 1965 επανεξέδωσε τη «Μάχη» ως προσωπικό του όργανο. Συνέγραψε, επίσης, αρκετά πολιτικά δοκίμια:«Έλεγχος του αστικού ιδεαλισμού» (1934), «Αντιφασιστικά» (1945), «Μνήμη» (σκιαγραφία Ιωάννη Τσιριμώκου, 1953), «Η δημοκρατία στην Ελλάδα» (1955), «Λόγος προς τους νέους για την Δημοκρατία, τις αρρώστιες και τις ελπίδες της» (1962), «Αλέξανδρος Σβώλος (η δική μας αλήθεια, 1962)» κ.ά.
Ο Ηλίας Τσιριμώκος πέθανε στις 13 Ιουλίου 1968 στην Αθήνα, σε ηλικία 61 ετών. Κόρη του είναι η Τζούλια Τσιριμώκου - Πιμπλή, που διετέλεσε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας (1977-1981) και εγγονή του η Άννα Παπαδημητρίου - Τσάτσου, πρώην αναπληρώτρια περιφερειάρχης Αττικής και νυν περιφερειακή σύμβουλος Αττικής με τον συνδυασμό του Γιάννη Σγουρού.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1388#ixzz4EG3pZ56B
2032
0
Μία από τις κορυφαίες ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, με διεθνή καριέρα, η Δέσπω Διαμαντίδου, γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1916 στον Πειραιά. H καταγωγή της ήταν από τη Ρωσία. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη μέση εκπαίδευση σε γερμανική σχολή.
Αφού τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε στο Χορό της Μήδειας του Ευριπίδη το 1942. O πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν αυτός της Λαίδης Καρολίνας στο έργο του Tζέιμς Μπάρρυ «Δεν φταίει το αστέρι μας», υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου, Κάρολου Κουν. Στο θέατρο συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, όπως του Μουσούρη, του Ανδρεάδη, της Μανωλίδου - Αρώνη και του Χορν.
Από το 1946 έως το 1950 ήταν βασικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου. Το 1949 είναι η κορυφαία του Χορού στην Ορέστεια του Αισχύλου που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη. Στο Εθνικό επανήλθε το 1954 και παρέμεινε έως το 1963. Εμφανίστηκε σε πολλά έργα, ενώ ξεχώρισε με την ερμηνεία της ως κορυφαία στην Εκάβη του Ευριπίδη, στον Γλάρο του Τσέχωφ ως Πωλίνα και στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη στο ρόλο του Κήρυκα.
Το 1947 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη, στην ταινία «Τα παιδιά της Αθήνας», αλλά ο δρόμος για τη διεθνή κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε τη δεκαετία του '60. Το 1965 εμφανίστηκε στην ταινία «No Mr Johnson» με παραγωγό τον Tζέιμς Πάρις και σκηνοθέτη τον Γρηγόρη Γρηγορίου.
Το 1967 έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου παρέμεινε έως το τέλος της δικτατορίας, το 1974, εκφράζοντας την αντίθεσή της στο καθεστώς. Με την αχώριστη φίλη της, Μελίνα Μερκούρη, πρωταγωνίστησαν στο έργο του Ζιλ Ντασέν «Ίλια Ντάρλινγκ» (θεατρική διασκευή της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή»), στο θέατρο Μαρκ Χέλιντζερ, στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Σταθμός στη θεατρική της πορεία θεωρείται ο ρόλος της στο «Καμπαρέ», όταν αντικαθιστώντας τη Λότε Λένια, μεταμορφώθηκε σε Φράου Φράιντερ. Την ίδια περίοδο έγινε η κινηματογραφική μητέρα του Γούντυ Άλλεν, στον «Ειρηνοποιό».
Το 1991 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο β' γυναικείου ρόλου για την ταινία του Θ. Σκρουμπέλου «O Τζώνη Κέλν κυρία μου». H Δέσπω Διαμαντίδου διακρίθηκε και για το πλούσιο μεταφραστικό της έργο, ενώ συνεργάστηκε με τους περισσότερους έλληνες σκηνοθέτες. Έλαβε μέρος σε πάνω από 40 ελληνικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος» (1954), «Μανταλένα» (1960), «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «H Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα» (1960), «H Αλίκη στο Ναυτικό» (1961), «Άγγελοι του Πεζοδρομίου» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «H γυνή να φοβείται τον άντρα» (1965).
Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 2004.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/70#ixzz4EG48Uc8q
112
0
Ο Έρνε Ρούμπικ (Erno Rubik) γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1944. Κατάγεται από την Ουγγαρία και είναι γλύπτης και καθηγητής της αρχιτεκτονικής. Το όνομά του έγινε διάσημο, από τα μηχανικά παζλ που κατασκεύασε, τα οποία πήραν το όνομά του: ο κύβος του ρούμπικ, το μαγικό του Ρούμπικ και το ρολόι του Ρούμπικ.
Τα παζλ αυτά έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή κατά τη δεκαετία του ’80 και αποτελούν ακόμη και σήμερα αγαπημένες σπαζοκεφαλιές μικρών και μεγάλων. Πιο δημοφιλής είναι βέβαια ο κύβος του, μία πλαστική κατασκευή, αποτελούμενη από 26 πολύχρωμα κυβάκια, τα οποία περιστρέφονται γύρω από έναν άξονα. Στόχος του παιχνιδιού είναι κάθε πλευρά του κύβου να έχει ένα ενιαίο χρώμα.
Ο Ρούμπικ επινόησε τον κύβο του το 1974 και από τότε μέχρι σήμερα έχουν πωληθεί περισσότερα από 100 εκατομμύρια κομμάτια. Μάλιστα διοργανώνονται και τουρνουά για τους φανατικούς, οι οποίοι διαγωνίζονται για το ποιος θα λύσει τον γρίφο ταχύτερα.
Το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα έγινε στις 5 Ιουνίου του 1992 στη Βουδαπέστη, με νικητή τον βιετναμέζο φοιτητή Μινχ Τάι, ο οποίος έλυσε τον γρίφο σε 25’’98. Το παγκόσμιο ρεκόρ το κατέχει από τις 16 Οκτωβρίου του 2004 ο ιάπωνας μαθητής Σοτάρο «Μάκι» Μακισούμι με 14’’52.
Σήμερα, ο Έρνε Ρούμπικ διδάσκει αρχιτεκτονική στο πολυτεχνείο της Βουδαπέστης και εργάζεται για την ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών. Από τα κέρδη του έχει ιδρύσει το Διεθνές Ίδρυμα Ρούμπικ, που δίνει υποτροφίες σε ταλαντούχους νεαρούς μηχανικούς και σχεδιαστές.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/132#ixzz4EG4QS31c
18
0
Αμερικανός αρχιμουσικός και βιολιστής, που διηύθυνε ορισμένες από τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου. Θεωρείται από τους κορυφαίους διευθυντές ορχήστρας των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου.
Ο Λόριν Μάαζελ (Lorin Maazel) γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1930 στο Νεϊγί της Γαλλίας, από γονείς ιουδαϊκού θρησκεύματος και ρωσικής καταγωγής. Μεγαλωμένος στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ στους κόλπους μουσικής οικογένειας, έδειξε από μικρός το μουσικό του ταλέντο, τόσο στο βιολί, όσο και στη διεύθυνση ορχήστρας. Το 1953, ενήλικος πια, έκανε το ντεμπούτο του στην Ιταλία, όπου, με υποτροφία του ιδρύματος Φουλμπράιτ, μελετούσε σε βάθος τη μουσική μπαρόκ.
Στη συνέχεια της σταδιοδρομίας του ανέλαβε πολύ σημαντικές θέσεις ως αρχιμουσικός: Γερμανική Όπερα του Δυτικού Βερολίνου (1965-1971), Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας του Δυτικού Βερολίνου (1965-1975), Νέα Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου (1970-1972, 1976-1980), Ορχήστρα του Κλίβελαντ (1972-1982), Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας (1977-1991), Συμφωνική Ορχήστρα του Πίτσμπουργκ (1984-1996), Ορχήστρα της Ρωμανικής Ελβετίας (1997-2002), Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Λειψίας (1996), Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης (2005), Κρατική Ορχήστρα της Δρέσδης (2006), Φιλαρμονική Ορχήστρα του Μονάχου (2011).
Ο Μάαζελ ήταν ιδρυτής του μουσικού σχήματος «Fine Arts String Orchestra», με το οποίο εμφανιζόταν ως βιολιστής. Από τις συνθέσεις του πιο γνωστή είναι η όπερα «1984», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ.
Στις αρχές του 2014 ο Μάαζελ ακύρωσε όλες του τις εμφανίσεις, λόγω ενός προβλήματος υγείας. Έφυγε από τη ζωή στις 13 Ιουλίου 2014 στο Κάστλτον Φαρμς της Βιρτζίνια, σε ηλικία 84 ετών.
Ο Λόριν Μάαζελ ήταν εξίσου ικανός στη συμφωνική μουσική και στην όπερα και το ρεπερτόριό του περιλάμβανε έργα από τον 18ο αιώνα ως τα πιο σύγχρονα. Δεν ήταν εκφραστικός στο πόντιουμ, η τεχνική του όμως συνδύαζε την ευκρίνεια με το μεγάλο συναισθηματικό βάθος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν μόλις ο δεύτερος Αμερικανός που κατείχε ποτέ θέση αρχιμουσικού σε κορυφαία αμερικανική ορχήστρα και ο πρώτος Αμερικανός που υπηρέτησε στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Κρατικής Όπερας της Βιέννης (1982-1984).
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/873#ixzz4EG4iVuTk
43
0
Ανώτατος δικαστικός, που διετέλεσε πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας γεννήθηκε το 1901 στα Στύλια Κορινθίας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια σταδιοδρόμησε στον εισαγγελικό κλάδο. Διετέλεσε προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου (1946-1962) και Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου (1962-1967). Με απόφασή του, οΧρήστος Σαρτζετάκης ορίστηκε ανακριτής στην πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Όμως, αναμίχτηκε παράτυπα στην ανάκριση, με στόχο να συσκοτίσει την υπόθεση.
Μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου διατάχθηκε έρευνα για τις ενέργειές του και του επιβλήθηκε η πειθαρχική ποινή της εξάμηνης αργίας από τον Υπουργό Δικαιοσύνης. Ο Κόλλιας προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με την 2942/64 απόφασή του ακύρωσε την υπουργική απόφαση και ανέπεμψε την υπόθεση στον Υπουργό.
Ο Υπουργός επέβαλλε εκ νέου ποινή τρίμηνης αργίας στον Κόλλια και παρέπεμψε την υπόθεση στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, με το ερώτημα της οριστικής απόλυσης του Εισαγγελέα. Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, όμως, έκρινε ότι ο Υπουργός δεν είχε εξουσία να επιβάλει μόνος του πειθαρχική ποινή σε ανώτατους δικαστές, παρά μόνο το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο, και έκρινε την υπουργική απόφαση άκυρη. Έτσι, ο Κόλλιας επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία.
Η κυβέρνηση Κόλλια
Αργά το απόγευμα της 21ης Απριλίου 1967, λίγες ώρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, ο Κωνσταντίνος Κόλλιας ορκίστηκε πρωθυπουργός της Ελλάδαςαπό τον βασιλιά Κωνσταντίνο Β'. Η επιλογή του υπήρξε προϊόν συμβιβασμού μεταξύ του άνακτα και των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Στην κυβέρνησή του, υπουργικά πόστα ανέλαβαν αρκετοί ανώτατοι δικαστικοί, καθώς και η τριανδρία των πραξικοπηματιών (Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος), που ασκούσε την πραγματική εξουσία στη χώρα. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας Κόλλια απομακρύνθηκε η ελληνική μεραρχία από την Κύπρο και συγκροτήθηκε η επιτροπή Μητρέλια για την εκπόνηση νέου Συντάγματος.
Μετά το αποτυχημένο βασιλικό κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, ο Κόλλιας ακολούθησε τον Κωνσταντίνο κατά τη φυγή του στη Ρώμη (14 Δεκεμβρίου). Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο υπουργός Προεδρίας και ιθύνων νους του πραξικοπήματος Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο Κόλλιας καθαιρέθηκε από το δικαστικό αξίωμα με συντακτική πράξη, που συνοδεύτηκε από σχετική απόφαση του υπουργικού συμβουλίου (23 Ιανουαρίου 1968). Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά την πτώση της δικτατορίας. Το 1984 εξέδωσε το βιβλίο «Βασιλεύς και Επανάστασις 1967», όπου παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα που οδήγησαν στη χούντα και το βασιλικό κίνημα.
Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1998.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/674#ixzz4EG4zd5WO
51
0
Γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1883 στην Ύδρα, σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και έφθασε μέχρι το βαθμό του αντιναυάρχου.
Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου και πολέμησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποστρατεύτηκε το 1925 μετά την επικράτηση της δικτατορίας Πάγκαλου και επανήλθε στο ναυτικό μετά την πτώση της, όπου υπηρέτησε σε νευραλγικές θέσεις. Αποστρατεύτηκε και πάλι το 1935.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής μετέβη στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε Υπουργός Αεροπορίας στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού (1943). Το 1944 του ανατέθηκε η αρχηγία του στόλου και την ίδια χρονιά κατέστειλε το κίνημα του ναυτικού στη Μέση Ανατολή.
Παρέμεινε αρχηγός του στόλου έως τον Απρίλιο του 1945, οπότε του ανατέθηκε η πρωθυπουργία, την οποία διατήρησε έως τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου.
Πέθανε στην Αθήνα στις 26 Νοεμβρίου 1957.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/94#ixzz4EG5KxgHX
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Καλημέρα φίλοι του χωριού μας
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016
Ανατολή Ήλιου: 06:12
Δύση Ήλιου: 20:49
Σελήνη 9 ημερών
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/#ixzz4EG1yFswU
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1908
Γυναίκες αθλήτριες αγωνίζονται για πρώτη φορά στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Λονδίνο.
1913
Οι ελληνικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Ξάνθη, κατά τη διάρκεια τουΒ’ Βαλκανικού Πολέμου.
1930
Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρουαρχίζει στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης με τον αγώνα Γαλλίας - Μεξικού (4-1). Ο γάλλος Λισιέν Λοράν πετυχαίνει το πρώτο γκολ στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων.
1972
Ο καλαθοσφαιριστής του Ηρακλή Αριστείδης Μούμογλου επιτυγχάνει 145 πόντους κατά τη διάρκεια του αγώνα της ομάδας του με τον ΒΑΟ και δημιουργεί ρεκόρ όλων των εποχών στην Α’ Κατηγορία του μπάσκετ. Ο αγώνας λήγει με σκορ 170-94.
1978
Η κομμουνιστική Αλβανία του Ενβέρ Χότζα διακόπτει τις διπλωματικές σχέσεις της με την Κίνα και βυθίζεται στην απομόνωση.
1989
Ο πρώην πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου παντρεύεται σε τρίτο γάμο την αεροσυνοδό της Ολυμπιακής Αεροπορίας, Δήμητρα Λιάνη, στο ναό της Ελευθερώτριας στην Πολιτεία, μετά από ένα θυελλώδες ειδύλλιο που αναστάτωσε την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1307#ixzz4EG2UZuzG
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1916
Δέσπω Διαμαντίδου, ελληνίδα ηθοποιός. (Θαν. 18/2/2004)
1942
Χάρισον Φορντ, αμερικανός ηθοποιός.
1944
Έρνε Ρούμπικ, ούγγρος γλύπτης και καθηγητής της αρχιτεκτονικής, γνωστός για το παζλ του «Κύβος του Ρούμπικ».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1307#ixzz4EG2xXu1c
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1951
Άρνολντ Σένμπεργκ, αυστριακός συνθέτης, «πατέρας» του Δωδεκαφθογγισμού. (Γεν. 13/9/1874)
1965
Φώτης Κόντογλου, αγιογράφος και λογοτέχνης από τις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας. (Γεν. 8/11/1895)
1968
Ηλίας Τσιριμώκος, έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Βουλής. (Γεν. 1907)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1307#ixzz4EG3Bbuca
Φώτης Κόντογλου
1895 – 1965
3851
0
Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος και αγιογράφος, από τα επίλεκτα μέλη της γενιάς του '30, που αναζήτησε την ελληνικότητά της μέσα από την επιστροφή στις ρίζες. Μαθητές του υπήρξαν οι διακεκριμένοι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης και Νίκος Εγγονόπουλος.
Γεννήθηκε στο Αϊβαλί (τις αρχαίες Κυδωνίες) στις 8 Νοεμβρίου 1895 και ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλλη και της Δέσποινας Κόντογλου. Νήπιο ακόμη έχασε τον πατέρα του και ανατράφηκε από τη μητέρα του και τον θείο του ιερομόναχο Στέφανο Κόντογλου. Γι' αυτό και όταν μεγάλωσε υιοθέτησε το οικογενειακό επίθετο της μητέρας του. Το συγγραφικό και εικαστικό του τάλαντο άνθισε νωρίς. Όντας μαθητής Γυμνασίου, εξέδιδε το περιοδικό «Μέλισσα» με κείμενα δικά του και των συμμαθητών του, τα οποία εικονογραφούσε ο ίδιος.
Το 1913 άφησε τη γενέθλια πόλη του και μετέβη στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, παρότι προς στιγμήν σκέφθηκε να γίνει ναυτικός. Το κλίμα στη Σχολή δεν τον σήκωνε, αφού μεταξύ των καθηγητών του κυριαρχούσε το ακαδημαϊκό στυλ του Μονάχου, ενώ ο ίδιος ήταν φορέας άλλης αντίληψης, έχοντας γερά μέσα του ριζωμένο τον μικρασιατικό λαϊκό πολιτισμό. Το 1914 εγκατέλειψε τη Σχολή και έφυγε για την Ευρώπη. Μετά από μικρά παραμονή στη Μαδρίτη, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.
Γρήγορα έγινε γνωστός στους εικαστικούς κύκλους της γαλλικής πρωτεύουσας, όταν τον πρόσεξε ο διάσημος γλύπτης Ογκίστ Ροντέν. Το 1916 βραβεύτηκε για την εικονογράφηση του βιβλίου του Κνουτ Χάμσουν «Η πείνα». Στο Παρίσι συνάντησε τον φίλο του και συμφοιτητή του Σπύρο Παπαλουκά, τον μετέπειτα σπουδαίο ζωγράφο. Την εποχή εκείνη έγραψε και το πρώτο του λογοτεχνικό έργο, την ιστορία του φανταστικού κουρσάρου «Πέδρο Καζάς».
Το 1919 επιστρέφει στο Αϊβαλί. Διδάσκει γαλλικά και ιστορία της τέχνης στο τοπικό παρθεναγωγείο. Παράλληλα, ιδρύει τον πνευματικό σύλλογο «Νέοι Άνθρωποι» μαζί με τους Ηλία Βενέζη και Στρατή Δούκα. Το 1921 στρατεύεται και μετέχει στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την επακολουθήσασα Έξοδο του ελληνικού στοιχείου της Μικράς Ασίας, φθάνει πρόσφυγας στη Λέσβο και στη συνέχεια στην Αθήνα.
Η κυκλοφορία τού «Πέδρο Καζάς» στην Αθήνα τον επιβάλλει αμέσως στους λογοτεχνικούς κύκλους. Το βιβλίο είναι η ιστορία ενός ισπανού κουρσάρου, γραμμένη με ένα ασυνήθιστο δυναμισμό και σε μια γλώσσα γεμάτη νεύρο και παλμό, που αντλούσε άμεσα από τις λαϊκές ρίζες και τα λαϊκά βιβλία παλαιότερης εποχής. Το 1925 παντρεύεται τη συμπατριώτισσά του Μαρία Χατζηκαμπούρη και δύο χρόνια αργότερα γεννιέται η κόρη τους Δέσπω. Τα επόμενα χρόνια θα μοιράσει τον χρόνο του ανάμεσα στον χρωστήρα και τη γραφίδα, ενώ αξιόλογη είναι η θητεία του ως συντηρητή έργων τέχνης.
Το 1932 κτίζει το σπίτι του στην οδό Βιζυηνού 16 (περιοχή Πατησίων), όπου μαζί με τους μαθητές του Τσαρούχη και Εγγονόπουλο ζωγραφίζουν με νωπογραφίες ένα δωμάτιό του. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, θύμα του μαυραγοριτισμού, αναγκάζεται να το πουλήσει για ένα σακί αλεύρι και μετακομίζει με την οικογένειά του σε ένα γκαράζ. Την εποχή αυτή ο Χριστιανισμός τον απορροφά εντελώς και αποφασίζει να τον διακονήσει ολόψυχα ως λογοτέχνης και ζωγράφος.
Ο Κόντογλου εμπνέεται από την ελληνική παράδοση και προσηλώνεται με φανατισμό σε ό,τι θεωρεί καθαρά ελληνικό, βγαλμένο από την παράδοση του Βυζαντίου και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις φορητές του εικόνες χρησιμοποίησε τη μέθοδο της ωογραφίας. Πολλές από αυτές έχουν εκδοθεί από τον «Αστέρα». Αγιογράφησε πολλές εκκλησίες (Καπνικαρέα, Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω, Άγιος Ανδρέας Πατησίων, Ζωοδόχος Πηγή και Αγία Παρασκευή Παιανίας, Ευαγγελισμός Ρόδου, Άγιος Χαράλαμπος Πολυγώνου, Άγιος Γεώργιος Κυψέλης κ.ά).
Φιλοτέχνησε τοπία, σχέδια βιβλίων, περιοδικών, ποιητικών συλλογών, πορτραίτα, ενώ το σημαντικότερο έργο στην κοσμική ζωγραφική είναι οι βυζαντινοπρεπείς νωπογραφίες του στο Δημαρχείο Αθηνών, με θέματα και πρόσωπα από την Ελληνική Ιστορία. Δούλεψε στο Βυζαντινό Μουσείο, το Κοπτικό Μουσείο του Καΐρου και δημιούργησε το Βυζαντινό τμήμα του Μουσείου της Κέρκυρας. Σημαντική ήταν η συμβολή του στην αποκατάσταση των τοιχογραφιών στον Μυστρά.
Ο Φώτιος Κόντογλου πέθανε στις 13 Ιουλίου 1965 στον «Ευαγγελισμό» από τις επιπλοκές που του είχε προκαλέσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εικαστικούς καλλιτέχνες, που άνοιξε νέους δρόμους στην ελληνική ζωγραφική. Το πλούσιο λογοτεχνικό του έργο παρέμεινε εν πολλοίς στρατευμένο στην υπόθεση του Χριστιανισμού, όμως τα πρώιμα έργα του και ιδιαίτερα το μυθιστόρημα «Πέδρο Καζάς» ανήκουν στις σημαντικές στιγμές της λογοτεχνίας μας.
Ενδεικτική Εργογραφία
- «Πέδρο Καζάς» και «Βασάντα» («Παπαδημητρίου - Αστήρ»)
- «Γιαβάς ο Θαλασσινός» («Παπαδημητρίου - Αστήρ»)
- «Έκφρασις» Το εικαστικό μανιφέστο του Κόντογλου. («Παπαδημητρίου - Αστήρ»)
- «Μυστικά Άνθη» («Παπαδημητρίου - Αστήρ»)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/274#ixzz4EG3XWcSZ
Ηλίας Τσιριμώκος
1907 – 1968
39
0
Έλληνας νομικός και πολιτικός· εκ των ιδρυτών του ΕΑΜ, αλλά και πρωθυπουργός της δεύτερης κυβέρνησης των «Αποστατών» το καλοκαίρι του 1965. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος της Βουλής για λίγες ημέρες στα τέλη του 1963 και στις αρχές του 1964. Υπήρξε σημαντικός παράγοντας του σοσιαλιστικού δημοκρατικού κινήματος της χώρας μέχρι την«Αποστασία».
Ο Ηλίας Τσιριμώκος γεννήθηκε στη Λαμία το 1907 και προερχόταν από οικογένεια με παράδοση στην πολιτική. Ήταν γιος του Ιωάννη Τσιριμώκου (1861-1934), που διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής (1911- 1912, 1928-1930) και επανειλημμένα υπουργός με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, και εγγονός του Δημητρίου Τσιριμώκου (1828 -1890), βουλευτή Φθιώτιδας και αντιπροέδρου της Βουλής. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, οικονομικά και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από το 1931 άρχισε να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου, πρώτα στη Λαμία και κατόπιν στην Αθήνα.
Πολύ γρήγορα αναμίχθηκε στην πολιτική κι εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 στην περιφέρεια Φθιωτοφωκίδος. Στις σύντομης διάρκειας εργασίες της βουλευτικής αυτής περιόδου ορίστηκε εισηγητής των διατάξεων για τις ατομικές ελευθερίες στην επιτροπή αναθεώρησης του συντάγματος.
Αντιτάχθηκε στο δικτατορικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά και υπήρξε από τους πρώτους που δραστηριοποιήθηκαν για την οργάνωση της εθνικής αντίστασης εναντίον των γερμανών κατακτητών. Το 1941 ίδρυσε την πολιτική ομάδα «Ένωσις Λαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΛΔ), η οποία μαζί με το ΚΚΕ, το ΣΚΕ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας) και το ΑΚΕ (Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας) δημιούργησαν το ΕΑΜ στις 27 Σεπτεμβρίου 1941.
Το 1943, ο Τσιριμώκος, εκπροσωπώντας το ΕΑΜ, πήρε μέρος σε αντιπροσωπεία που μετέβη στο Κάιρο για διαβουλεύσεις με την εξόριστη κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού για το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και γραμματέας Δικαιοσύνης της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), γνωστής και ως «Κυβέρνησης του Βουνού», από τον Μάρτιο έως τις 2 Σεπτεμβρίου 1944, οπότε ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εθνικής Οικονομίας στις κυβερνήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου (2 Σεπτεμβρίου - 18 Οκτωβρίου και 23 Οκτωβρίου - 2 Δεκεμβρίου 1944).
Ως εκπρόσωπος του ΕΑΜ, μαζί με τους Γιώργη Σιάντο και Δημήτρη Παρτσαλίδη, υπέγραψε τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουάριου 1945), σε μία προσπάθεια τερματισμού της εμφύλιας σύγκρουσης. Στη συνέχεια εγκατέλειψε το ΕΑΜ και μαζί με τον συνταγματολόγο Αλέξανδρο Σβώλο ίδρυσαν νέο πολιτικό φορέα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα - Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΣΚ-ΕΛΔ), του οποίου διετέλεσε γενικός γραμματέας (1945-1953) και με τον οποίο εξελέγη βουλευτής Αθηνών στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. Μετά τη διάλυση του ΣΚ-ΕΛΔ, ο Τσιριμώκος προσχώρησε στη Φιλελευθέρα Δημοκρατικήν Ένωσιν (ΦΔΕ) του Σοφοκλή Βενιζέλου και στη συνέχεια στο Δημοκρατικόν Κόμμα Εργαζόμενου Λαού. Στις παραμονές των εκλογών της 11ης Μαΐου 1958 αποχώρησε από το κόμμα και συνεργάστηκε με την ΕΔΑ, με την οποία εξελέγη βουλευτής Αθηνών. Τον ίδιο χρόνο ίδρυσε τη Δημοκρατικήν Ένωσιν, ως πρόεδρος της οποίας συμμετέσχε στην ίδρυση της Ενώσεως Κέντρου (1961).
Με την Ε.Κ. εξελέγη βουλευτής στις εκλογές των ετών 1961, 1963 και 1964. Διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής (17 Δεκεμβρίου 1963 - 8 Ιανουαρίου 1964) με την υποστήριξη της ΕΚ και της ΕΔΑ και τον Ιανουάριο του 1965 ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Μετά την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία (15 Ιουλίου 1965), ο Τσιριμώκος, ενώ αρχικά τάχθηκε στο πλευρό του «Γέρου τής Δημοκρατίας» και δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην πρώτη κυβέρνηση των λεγόμενων «Αποστατών» υπό τον Γεώργιο Αθανασιάδη - Νόβα, λίγες μέρες αργότερα αποχώρησε από την ΕΚ και προς γενική έκπληξη αποδέχθηκε εντολή για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης (Δεύτερη Κυβέρνηση των «Αποστατών», 20 Αυγούστου - 17 Σεπτεμβρίου 1965), η οποία όμως είχε την ίδια τύχη με την πρώτη, αφού δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή.
Στην τρίτη κυβέρνηση των «Αποστατών» υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο ανέλαβε καθήκοντα αντιπροέδρου και υπουργού Εξωτερικών. Στις 11 Απριλίου 1966 υπέβαλε την παραίτησή του, διαφωνώντας με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο Κυπριακό και ειδικότερα με την υποστήριξη προς τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα, στην ανώτατη διοίκηση του οποίου αποφασίστηκε να υπαχθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις αντίθετες εισηγήσεις του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Στη συνέχεια επανίδρυσε τη Δημοκρατική Ένωση, σκοπεύοντας να λάβει με το κόμμα αυτό μέρος στις επικείμενες εκλογές του Μαΐου του 1967, πράγμα που δεν κατέστη δυνατό, λόγω της επιβολής τουδικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, υπήρξε εκδότης της παράνομης σοσιαλιστικής εφημερίδας «Μάχη», της οποίας παρέμεινε διευθυντής και πολιτικός συντάκτης και μετά την Απελευθέρωση (1941-1952). Διετέλεσε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της «Σοσιαλιστικής Επιθεώρησης» και από το 1959 εκδότης, διευθυντής και πολιτικός συντάκτης της μηνιαίας επιθεώρησης «Πολιτική». Μετά την 15η Ιουλίου 1965 επανεξέδωσε τη «Μάχη» ως προσωπικό του όργανο. Συνέγραψε, επίσης, αρκετά πολιτικά δοκίμια:«Έλεγχος του αστικού ιδεαλισμού» (1934), «Αντιφασιστικά» (1945), «Μνήμη» (σκιαγραφία Ιωάννη Τσιριμώκου, 1953), «Η δημοκρατία στην Ελλάδα» (1955), «Λόγος προς τους νέους για την Δημοκρατία, τις αρρώστιες και τις ελπίδες της» (1962), «Αλέξανδρος Σβώλος (η δική μας αλήθεια, 1962)» κ.ά.
Ο Ηλίας Τσιριμώκος πέθανε στις 13 Ιουλίου 1968 στην Αθήνα, σε ηλικία 61 ετών. Κόρη του είναι η Τζούλια Τσιριμώκου - Πιμπλή, που διετέλεσε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας (1977-1981) και εγγονή του η Άννα Παπαδημητρίου - Τσάτσου, πρώην αναπληρώτρια περιφερειάρχης Αττικής και νυν περιφερειακή σύμβουλος Αττικής με τον συνδυασμό του Γιάννη Σγουρού.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1388#ixzz4EG3pZ56B
Δέσπω Διαμαντίδου
1916 – 2004
2032
0
Μία από τις κορυφαίες ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, με διεθνή καριέρα, η Δέσπω Διαμαντίδου, γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1916 στον Πειραιά. H καταγωγή της ήταν από τη Ρωσία. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη μέση εκπαίδευση σε γερμανική σχολή.
Αφού τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε στο Χορό της Μήδειας του Ευριπίδη το 1942. O πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν αυτός της Λαίδης Καρολίνας στο έργο του Tζέιμς Μπάρρυ «Δεν φταίει το αστέρι μας», υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου, Κάρολου Κουν. Στο θέατρο συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, όπως του Μουσούρη, του Ανδρεάδη, της Μανωλίδου - Αρώνη και του Χορν.
Από το 1946 έως το 1950 ήταν βασικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου. Το 1949 είναι η κορυφαία του Χορού στην Ορέστεια του Αισχύλου που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη. Στο Εθνικό επανήλθε το 1954 και παρέμεινε έως το 1963. Εμφανίστηκε σε πολλά έργα, ενώ ξεχώρισε με την ερμηνεία της ως κορυφαία στην Εκάβη του Ευριπίδη, στον Γλάρο του Τσέχωφ ως Πωλίνα και στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη στο ρόλο του Κήρυκα.
Το 1947 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη, στην ταινία «Τα παιδιά της Αθήνας», αλλά ο δρόμος για τη διεθνή κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε τη δεκαετία του '60. Το 1965 εμφανίστηκε στην ταινία «No Mr Johnson» με παραγωγό τον Tζέιμς Πάρις και σκηνοθέτη τον Γρηγόρη Γρηγορίου.
Το 1967 έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου παρέμεινε έως το τέλος της δικτατορίας, το 1974, εκφράζοντας την αντίθεσή της στο καθεστώς. Με την αχώριστη φίλη της, Μελίνα Μερκούρη, πρωταγωνίστησαν στο έργο του Ζιλ Ντασέν «Ίλια Ντάρλινγκ» (θεατρική διασκευή της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή»), στο θέατρο Μαρκ Χέλιντζερ, στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Σταθμός στη θεατρική της πορεία θεωρείται ο ρόλος της στο «Καμπαρέ», όταν αντικαθιστώντας τη Λότε Λένια, μεταμορφώθηκε σε Φράου Φράιντερ. Την ίδια περίοδο έγινε η κινηματογραφική μητέρα του Γούντυ Άλλεν, στον «Ειρηνοποιό».
Το 1991 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο β' γυναικείου ρόλου για την ταινία του Θ. Σκρουμπέλου «O Τζώνη Κέλν κυρία μου». H Δέσπω Διαμαντίδου διακρίθηκε και για το πλούσιο μεταφραστικό της έργο, ενώ συνεργάστηκε με τους περισσότερους έλληνες σκηνοθέτες. Έλαβε μέρος σε πάνω από 40 ελληνικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος» (1954), «Μανταλένα» (1960), «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «H Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα» (1960), «H Αλίκη στο Ναυτικό» (1961), «Άγγελοι του Πεζοδρομίου» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «H γυνή να φοβείται τον άντρα» (1965).
Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 2004.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/70#ixzz4EG48Uc8q
Έρνε Ρούμπικ
1944 –
112
0
Ο Έρνε Ρούμπικ (Erno Rubik) γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1944. Κατάγεται από την Ουγγαρία και είναι γλύπτης και καθηγητής της αρχιτεκτονικής. Το όνομά του έγινε διάσημο, από τα μηχανικά παζλ που κατασκεύασε, τα οποία πήραν το όνομά του: ο κύβος του ρούμπικ, το μαγικό του Ρούμπικ και το ρολόι του Ρούμπικ.
Τα παζλ αυτά έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή κατά τη δεκαετία του ’80 και αποτελούν ακόμη και σήμερα αγαπημένες σπαζοκεφαλιές μικρών και μεγάλων. Πιο δημοφιλής είναι βέβαια ο κύβος του, μία πλαστική κατασκευή, αποτελούμενη από 26 πολύχρωμα κυβάκια, τα οποία περιστρέφονται γύρω από έναν άξονα. Στόχος του παιχνιδιού είναι κάθε πλευρά του κύβου να έχει ένα ενιαίο χρώμα.
Ο Ρούμπικ επινόησε τον κύβο του το 1974 και από τότε μέχρι σήμερα έχουν πωληθεί περισσότερα από 100 εκατομμύρια κομμάτια. Μάλιστα διοργανώνονται και τουρνουά για τους φανατικούς, οι οποίοι διαγωνίζονται για το ποιος θα λύσει τον γρίφο ταχύτερα.
Το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα έγινε στις 5 Ιουνίου του 1992 στη Βουδαπέστη, με νικητή τον βιετναμέζο φοιτητή Μινχ Τάι, ο οποίος έλυσε τον γρίφο σε 25’’98. Το παγκόσμιο ρεκόρ το κατέχει από τις 16 Οκτωβρίου του 2004 ο ιάπωνας μαθητής Σοτάρο «Μάκι» Μακισούμι με 14’’52.
Σήμερα, ο Έρνε Ρούμπικ διδάσκει αρχιτεκτονική στο πολυτεχνείο της Βουδαπέστης και εργάζεται για την ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών. Από τα κέρδη του έχει ιδρύσει το Διεθνές Ίδρυμα Ρούμπικ, που δίνει υποτροφίες σε ταλαντούχους νεαρούς μηχανικούς και σχεδιαστές.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/132#ixzz4EG4QS31c
Λόριν Μάαζελ
1930 – 2014
18
0
Αμερικανός αρχιμουσικός και βιολιστής, που διηύθυνε ορισμένες από τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου. Θεωρείται από τους κορυφαίους διευθυντές ορχήστρας των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου.
Ο Λόριν Μάαζελ (Lorin Maazel) γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1930 στο Νεϊγί της Γαλλίας, από γονείς ιουδαϊκού θρησκεύματος και ρωσικής καταγωγής. Μεγαλωμένος στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ στους κόλπους μουσικής οικογένειας, έδειξε από μικρός το μουσικό του ταλέντο, τόσο στο βιολί, όσο και στη διεύθυνση ορχήστρας. Το 1953, ενήλικος πια, έκανε το ντεμπούτο του στην Ιταλία, όπου, με υποτροφία του ιδρύματος Φουλμπράιτ, μελετούσε σε βάθος τη μουσική μπαρόκ.
Στη συνέχεια της σταδιοδρομίας του ανέλαβε πολύ σημαντικές θέσεις ως αρχιμουσικός: Γερμανική Όπερα του Δυτικού Βερολίνου (1965-1971), Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας του Δυτικού Βερολίνου (1965-1975), Νέα Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου (1970-1972, 1976-1980), Ορχήστρα του Κλίβελαντ (1972-1982), Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας (1977-1991), Συμφωνική Ορχήστρα του Πίτσμπουργκ (1984-1996), Ορχήστρα της Ρωμανικής Ελβετίας (1997-2002), Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Λειψίας (1996), Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης (2005), Κρατική Ορχήστρα της Δρέσδης (2006), Φιλαρμονική Ορχήστρα του Μονάχου (2011).
Ο Μάαζελ ήταν ιδρυτής του μουσικού σχήματος «Fine Arts String Orchestra», με το οποίο εμφανιζόταν ως βιολιστής. Από τις συνθέσεις του πιο γνωστή είναι η όπερα «1984», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ.
Στις αρχές του 2014 ο Μάαζελ ακύρωσε όλες του τις εμφανίσεις, λόγω ενός προβλήματος υγείας. Έφυγε από τη ζωή στις 13 Ιουλίου 2014 στο Κάστλτον Φαρμς της Βιρτζίνια, σε ηλικία 84 ετών.
Ο Λόριν Μάαζελ ήταν εξίσου ικανός στη συμφωνική μουσική και στην όπερα και το ρεπερτόριό του περιλάμβανε έργα από τον 18ο αιώνα ως τα πιο σύγχρονα. Δεν ήταν εκφραστικός στο πόντιουμ, η τεχνική του όμως συνδύαζε την ευκρίνεια με το μεγάλο συναισθηματικό βάθος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν μόλις ο δεύτερος Αμερικανός που κατείχε ποτέ θέση αρχιμουσικού σε κορυφαία αμερικανική ορχήστρα και ο πρώτος Αμερικανός που υπηρέτησε στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Κρατικής Όπερας της Βιέννης (1982-1984).
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/873#ixzz4EG4iVuTk
Κωνσταντίνος Κόλλιας
1901 – 1998
43
0
Ανώτατος δικαστικός, που διετέλεσε πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας γεννήθηκε το 1901 στα Στύλια Κορινθίας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια σταδιοδρόμησε στον εισαγγελικό κλάδο. Διετέλεσε προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου (1946-1962) και Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου (1962-1967). Με απόφασή του, οΧρήστος Σαρτζετάκης ορίστηκε ανακριτής στην πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Όμως, αναμίχτηκε παράτυπα στην ανάκριση, με στόχο να συσκοτίσει την υπόθεση.
Μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου διατάχθηκε έρευνα για τις ενέργειές του και του επιβλήθηκε η πειθαρχική ποινή της εξάμηνης αργίας από τον Υπουργό Δικαιοσύνης. Ο Κόλλιας προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με την 2942/64 απόφασή του ακύρωσε την υπουργική απόφαση και ανέπεμψε την υπόθεση στον Υπουργό.
Ο Υπουργός επέβαλλε εκ νέου ποινή τρίμηνης αργίας στον Κόλλια και παρέπεμψε την υπόθεση στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, με το ερώτημα της οριστικής απόλυσης του Εισαγγελέα. Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, όμως, έκρινε ότι ο Υπουργός δεν είχε εξουσία να επιβάλει μόνος του πειθαρχική ποινή σε ανώτατους δικαστές, παρά μόνο το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο, και έκρινε την υπουργική απόφαση άκυρη. Έτσι, ο Κόλλιας επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία.
Η κυβέρνηση Κόλλια
Αργά το απόγευμα της 21ης Απριλίου 1967, λίγες ώρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, ο Κωνσταντίνος Κόλλιας ορκίστηκε πρωθυπουργός της Ελλάδαςαπό τον βασιλιά Κωνσταντίνο Β'. Η επιλογή του υπήρξε προϊόν συμβιβασμού μεταξύ του άνακτα και των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Στην κυβέρνησή του, υπουργικά πόστα ανέλαβαν αρκετοί ανώτατοι δικαστικοί, καθώς και η τριανδρία των πραξικοπηματιών (Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος), που ασκούσε την πραγματική εξουσία στη χώρα. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας Κόλλια απομακρύνθηκε η ελληνική μεραρχία από την Κύπρο και συγκροτήθηκε η επιτροπή Μητρέλια για την εκπόνηση νέου Συντάγματος.
Μετά το αποτυχημένο βασιλικό κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, ο Κόλλιας ακολούθησε τον Κωνσταντίνο κατά τη φυγή του στη Ρώμη (14 Δεκεμβρίου). Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο υπουργός Προεδρίας και ιθύνων νους του πραξικοπήματος Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο Κόλλιας καθαιρέθηκε από το δικαστικό αξίωμα με συντακτική πράξη, που συνοδεύτηκε από σχετική απόφαση του υπουργικού συμβουλίου (23 Ιανουαρίου 1968). Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά την πτώση της δικτατορίας. Το 1984 εξέδωσε το βιβλίο «Βασιλεύς και Επανάστασις 1967», όπου παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα που οδήγησαν στη χούντα και το βασιλικό κίνημα.
Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1998.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/674#ixzz4EG4zd5WO
Πέτρος Βούλγαρης
1883 – 1957
51
0
Γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1883 στην Ύδρα, σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και έφθασε μέχρι το βαθμό του αντιναυάρχου.
Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου και πολέμησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποστρατεύτηκε το 1925 μετά την επικράτηση της δικτατορίας Πάγκαλου και επανήλθε στο ναυτικό μετά την πτώση της, όπου υπηρέτησε σε νευραλγικές θέσεις. Αποστρατεύτηκε και πάλι το 1935.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής μετέβη στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε Υπουργός Αεροπορίας στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού (1943). Το 1944 του ανατέθηκε η αρχηγία του στόλου και την ίδια χρονιά κατέστειλε το κίνημα του ναυτικού στη Μέση Ανατολή.
Παρέμεινε αρχηγός του στόλου έως τον Απρίλιο του 1945, οπότε του ανατέθηκε η πρωθυπουργία, την οποία διατήρησε έως τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου.
Πέθανε στην Αθήνα στις 26 Νοεμβρίου 1957.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/94#ixzz4EG5KxgHX
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
| Πέμπτη 14/7 |
|
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
" ΚΑΙΡΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ , ΚΑΙΡΟΣ ΤΑ..ΠΑΠΑΠΟΥΛΙΑ ..."
Πολλά και διάφορα φίλοι μου , είμαστε βλέπεις και περίεργη..ράτσα και πολλά θέλουμε να γίνουν συο χωριό , αλλα όταν γίνουν πολλοί , αν όχι όλοι ,δυσανασχετούν που έγιναν ...
Χρόνια τώρα χωριανοί μου , παρακαλούσαμε να μονοδρομηθεί ο μοναδικός μας δρόμος για να να ανασάνεουμε λίγο , έγινε λοιπόν το 2011 και μετά από τόσα χρόνια δεν έχει.." στεργιώσει " πολλοί δε την σαμποτάρουν ΦΑΝΕΡΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΥΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ..
Φωνάζουμε για την παράνομη στάθμευση που καταταλαιπωρει του ντόπιους αλλα και τους επισκέπτες του χωριού μας αλλά χθες όμως που αστυνομικό κλιμάκιο , έγραψε τους παραβάτες , ΟΛΟΙ ΚΑΤΕΒΑΣΑΝ...ΜΟΥΤΡΑ , ΤΕΛΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΖΗΤΑΝΕ ; ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑ ; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ;
ΑΡΚΕΤΟ ΧΑΟΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΊ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΌ ΜΑΣ , ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ...
ΠΡΟΧΘΕΣ ΦΊΛΟΙΜΟΥ , ΡΩΤΗΣΑ ΑΠΛΑ , ΈΝΑ ΧΩΡΙΑΝΌ ΜΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΆΡΧΗ , ΠΟΣΑ ΚΡΕΟΠΩΛΕΊΑ ΈΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΌ ΚΑΙ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΜΟΥ..ΑΠΑΝΤΗΣΕ ;
" ΤΕΣΣΕΡΑ ΝΟΜΙΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΚΑ..ΠΑΡΑΝΟΜΑ " ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΤΩΝ ΚΡΕΑΤΩΝ ( ΥΠΟΤΊΘΕΤΑΙ...ΝΤΌΠΙΩΝ ) ΣΤΑ ΥΨΗ : 10,50 ΤΟ ΜΟΣΧΑΡΙ . ΜΑΛΙΣΤΑ , ΤΑ ΝΤΟΠΙΑ ΜΟΣΧΑΡΙΑ .
ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΧΝΑ ΤΩΝ ΓΕΛΑΔΙΩΝ , ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΦΊΛΟΙ ΜΟΥ ; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΙ ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΊΠΟΤΑ ΠΕΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ , ΟΛΟ ΗΞΕΙΣ..ΑΦΊΞΕΙΣ ΚΛΠ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΑ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΜΟΥ ΤΗ ΘΥΜΙΟΥΛΑ ΤΗ ΜΑΛΑΜΑΙΝΑ ΠΟΥ ΔΙΆΒΑΖΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ..ΧΡΗΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΚΙ ΑΥΤΉ Η ΕΡΜΗ
ΤΟ ΑΠΙΘΑΝΟ ΤΗΣ ΓΕΛΑΔΟΔΙΚΗΣ ΦΊΛΟΙ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΠΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΆΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ , Η ΔΕ ΜΙΑ ΌΤΑΝ ΡΩΤΗΘΗΚΕ ΑΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΓΕΛΆΔΙΑ , ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΠΩΣ..ΕΙΠΕ :ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ Κ.ΠΡΟΕΔΡΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ..." ΠΑΝΙΚΟΣ " , ΤΟΝ ΕΚΑΨΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ....
Πολλά έχουμε να πούμε φίλοι μου για τη Λιδορικιώτικη καθημερινότητα , αλλα όμως αλλο πρωί ...
Καλή σας μέρα
www.lidoriki.com
No comments:
Post a Comment