του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Ήμουνα τριαντάρης σκάρτα όταν ο συχωρεμένος ο πατέρας μου με μεγάλη χαρά μου ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αγοράσει ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Ενα γαλάζιο HONDA CIVIC CEDAN 1200 κυβικά.και 54 ολόκληρων ίππων. Ήταν Απρίλης του 1983. Θυμάμαι με πόση χαρά κι οι δυό μας το παρατηρούσαμε καθώς έλαμπε κάτω απ τον Απριλιάτικο ήλιο , έξω απ το σπίτι.
Το κοιτάγαμε και το ξανακοιτάγαμε και δώστου ανοιγοκλείναμε τις πόρτες και δώστου «κοίτα μισό ύφασμα μισό δερματίνη τα καθίσματα» και ραδιόφωνο SONY και «αχ δεν έχει δεξιό καθρέφτη γιατί δεν έρχεται στην Ελλάδα» και «μισοδερμάτινο το λεβιεδάκι των ταχυτήτων». Τεσσάρι σανζμάν για να είμαστε ακριβείς. Χαρά μεγάλη όλοι μας, κι ο μικρός τότε γιός μου δυο χρονών, σαλιάριζε πάνω στο μεγάλο για τα παιδικά του μάτια τιμόνι κι όλο τουτου παππού και τουτου παππού ήταν.
Οι σιδερένιες ζάντες του καλογυάλιζαν, που αλουμινένιες τότε, αλλά τουλάχιστον ήταν ασημόχρωμες και γυαλιστερές . Το πρώτο ταξίδι ήταν εκεί που πάει όλος ο κόσμος που πρωτοαγοράζει αυτοκίνητο Μέχρι τη Βάρκιζα. Τέσσερα άτομα και μαζί και το μικρό Δεθήκαμε οι μπροστά. 1983 με ζώνες ασφαλείας. Οχι βέβαια αυτόματες αλλά τουλάχιστον υπήρχαν. Οδηγούσε ο συχωρεμένος. Προσεκτικός πάντα. Αθόρυβο μονολογούσε.
Έβαλε και το καλοριφέρ παρ όλη την Απριλιάτικη ζέστη. Φούρνος. Καμμία σχέση με το Φίατ μου έλεγε μάλλον με στεναχώρια γιατί εκείνο το μπορντώ 128 ήταν η λατρεία του και η δική μου αργότερα. Όντως καμμία. Γιαπωνέζικη τεχνολογία. Έκαιγε και απλή βενζίνη όχι σούπερ. Αυτό που το βάζεις;
Γυρίσαμε στο σπίτι για τα κλασσικά συμπεράσματα. Καλό που είναι και ευρύχωρο και οικονομικό. Εκείνη την όχι πολύ μακρινή εποχή ποιός μίλαγε για αερόσακκους και ABS,BAS,ESP,EDP και όλους τους τριγράμματους συνδυασμούς, ποιός μιλούσε για διζωνικούς κλιματισμούς και απουσία τριγμών και αστέρια κατά NCAP.
Εκείνη την όχι πολύ μακρινή εποχή, θέλαμε να ανεβαίνει τις ανηφόρες χωρίς να ζεσταίνεται, να μην κάνει θόρυβο να έχει μια στοιχειώδη πολυτέλεια κι ένα σχετικά ευρύχωρο χώρο αποσκευών.Και τα είχε.
Λίγο ακριβότερο απο άλλα ίδιας κατηγορίας αλλά σπουδαίο για εκείνη την εποχή.
Το μπορντώ 128 ήρθε στην κατοχή μου. Οχι πως δεν ήταν δηλαδή αλλά και επισήμως. Ξέρετε οι σχέσεις με τους γονείς είναι μια μυστήρια ιστορία. Όταν μούπε χαμογελώντας πάρε το 128 και μην αγοράσεις καμμιά μεταχειρισμένη φόλα, ήξερα. Παρ όλα αυτά και για να είμαι εντάξει απέναντι του αλλά κι απέναντι στον εαυτό μου του είπα ότι τα έχω τα λεφτά που θα έπαιρνα αμάξι. Κράτα τα μου είπε και κάνε κάτι άλλο.
Ηταν απ τους ανθρώπους που με τον πιο μειλίχιο και γλυκό τρόπο σου δήλωνε πως δεν σήκωνε άλλη κουβέντα.
Η ζωή τα φέρνει ανάποδα τις πιο πολλές φορές . Αυτός ο μειλίχιος και γλυκός άνθρωπος έφυγε πολύ άσχημα και με μεγάλη ταλαιπωρία απ τη ζωή κάποια χρόνια αργότερα. Αν με ρωτήσετε θα σας πω με κάθε ειλικρίνεια πως δεν ξεπέρασα ούτε θα ξεπεράσω ποτέ αυτή την απουσία. Δεν γίνεται.
Ισως γι αυτό 26 χρόνια μετά από εκείνη την μέρα του Απρίλη του 83 το γαλάζιο civic είναι ακόμα ζωντανό. Ξέρω πως κάποιοι χαμογελάνε με ειρωνεία.Κάποιοι πιο ειλικρινείς μου το λένε κιόλα,ς δεν την πετάς τη σαβούρα; Μπορεί να έχουν δίκιο αλλά δεν μου πάει η καρδιά.Για μένα είναι αυτο που λένε συναισθηματική επένδυση.
Δεν με μέλλει αν πάλιωσε, αν έχει κόψει το χρώμα, αν έχει ξεφλουδίσει το βερνίκι, αν ψιλοκαίει τα λαδάκια του, αν δεν πολυτραβάει, αν είναι παρωχημένης τεχνολογίας, αν δεν είναι και πολύ ασφαλές, ή αν είναι πολύ ελαφρύ.
Σε κάτι μυστήριες συναισθηματικές κρίσεις που με πιάνανε στη διάρκεια αυτών των ετών , απόκτησε και air condition και μάλιστα οχι με πατέντα γιατί είχε τις προδιαγραφές. Γιαπωνέζικη τεχνολογία γαρ.
Και δεξιό καθρέφτη. και ηλεκτρικά παράθυρα και ηλεκτρική κεραία και ραδιο cd με mp3 και τεμπέλη για ν ακουμπάμε τον δεξιό μας βραχίονα και δερμάτινο τιμόνι και στροφόμετρο και πεντάρι σανζμάν και αλουμινένιες ζάντες, μέχρι και στροφόμετρο. Α και φιλτροχοάνη.
Μόνο που αυτά δεν τά έβαλα όλα εγω. Κάποια, τα περισσότερα τάβαλε ο γιός μου, ο τουτου παππου τουτου παππού. Μ αυτό γυρίζανε με τον παππού απ τα παιγνιδομάγαζα και ξεφορτώνανε τα ποδήλατα και τα δεκάδες παιγνίδια.
Μ’ αυτό έμαθε να οδηγεί, μ αυτό πήγε τα πρώτα ραντεβουδάκια, μ’ αυτό το πρώτο κρυφό του ταξίδι στο χωριό, χωρίς να μας πει κουβέντα.
Στα 28 του χρόνια σήμερα, αν τον ρωτήσεις με τι θα πάει στη δουλειά του, σου λέει, με τη γριά. Η γριά είναι το χοντάκι το γαλάζιο το σεντάν. Το χοντα του παππού. Κι ας έχει άλλο αυτοκίνητο δικό του σύγχρονο,καινούργιο.
Προχθές το βράδυ με πήρε τηλέφωνο. Κατέβα να δείς κάτι μου είπε και κατέβηκα. Για να δω το μαύρο μπακετ δερμάτινο κάθισμα οδηγού. Δεν μίλησα. Απλά γέλασα .Η γρια με μπάκετ; Ρώτησα. Ναι αμέ, μου ήρθε η απάντηση άμεσα. Γιατί παιδί μου; Γιατί κάνω τη δουλειά μου και δεν με πούλησε ποτέ. Θα τη φτιάξω τη γριά. Κι άρχισε να μου αραδιάζει κάτι για καταλυτικούς κινητήρες με πλεξούδες και πεντάρια σανζμάν,κάτι για τροπέτα, κάτι για δισκόφρενα και πίσω άξονες και ηλιοροφές.
Χαμογελάω. Όχι γιατί θα φτιάξει όλα αυτά που μου αραδιάζει. Μπορεί και να τα κάνει. Χαμογελάω με ικανοποίηση γιατι όσο κι αν κάποιοι με κατηγορήσουν ή με θεωρήσουν οπισθοδρομικό ή παλιομοδίτη και ψυχάκια, ή ότι άλλο, φαίνεται πως κατάφερα να μεταδώσω κάποια ψήγματα συναισθηματισμού σ αυτό το παλληκάρι. Μπορεί και νάμαι παλιομοδίτης .Ποιός ξέρει; Μα δεν νιώθω άσχημα.
Όπως δεν νιώθω άσχημα όταν ανεβαίνοντας στο χωριό και πηγαίνοντας να ανάψω το καντήλι στον παππού, δεν βρίσκω αναμμένο καντήλι, βρίσκω απιθωμένο δίπλα στο λιβανιστήρι ένα τσιγάρο. μια συνήθεια που απόχτησε ο γιός μου, όταν κάποτε απ τον πολύ αέρα δεν μπορούσε να ανάψει καντήλι και για να μη φύγει άπρακτος άφησε ένα τσιγάρο.
Ξέρω πως πέρασε ο νεαρός να τιμήσει τον παππού του και τι σύμπτωση όταν βρώ το τσιγάρο ξέρω πω έχει ανέβει στο χωριό με τη γριά.
ΣΗΜ : Βιογραφικά στοιχεία του φίλου – συγγραφέα , γιά ..τεχνικούς , όπως λέμε , λόγους θα σας έχουμε αύριο .
Καλό σας βράδυ ….Κ.-
No comments:
Post a Comment