Σαν σύννεφο βαρύ , με ..πνίγει πάλι απόψε η θλίψη ,
ακόμα και τ’ αηδόνια , έπαψαν να κελαϊδούν στη ρεματιά..
την τόση , ολόγυρα , ομορφιά , τι να την έχει τάχα πνίξει ;
τι να’ ναι αυτό , που χαρακώνει της ψυχής , κάθε , ματιά ;
* *
Σκληρή , σαν πέτρα , η μοναξιά , όσο κι’ αγαπημένη ,
μοναδική μου συντροφιά , στους έρημους τους ξένους κόσμους ,
όσο μακριά κι’ αν ταξειδεύει ο νους , πάντα η ψυχή μου μένει ,
στους ίδιους πάντα τόπους , τριγυρνάει στους ίδιους πάντα δρόμους ..
* *
Πάντα στον τόπο τούτο , το φεγγάρι με ..πληγώνει ,
έρχονται βράδια , που , ατέλειωτες , μαζί του , ώρες κουβεντιάζω ,
κάποιες φορές , μαζί μετράμε τ’ άστρα , σαν η μέρα ξημερώνει..
κι’ άλλες , που μόνος μές στη μαύρη απελπισία μου ..βουλιάζω ..
*
Κι’ απόψε η θλίψη , πάλι το κατώφλι μου ..περνάει ,
δρόμος γνωστός , και της ψυχής τα σκαλοπάτια..μετρημένα ,
μα.. το φεγγάρι , απόψε.. λείπει , τάχα που να τριγυρνάει ;
τ’ αναζητάω μονάχος , έρημος , με μάτια ..βουρκωμένα……Κ.-
Λιδορίκι 8 – 6- 2009
Αθήνα 11 – 6 -2009
No comments:
Post a Comment