TA ΔΩΡΑ ΤΗΣ…ΖΩΗΣ..

 

 

 

   Αχ ! βρε ζωή , φορές – φορές

   φαρμάκια μας ποτίζεις ,

   μα άλλες πάλι… ..απλόχερα

   μ’ αγάπη μας ..γεμίζεις…

  Τι μέρα κι’ αυτή η σημερινή , καταιγίδα,,συγκίνησης , χαράς , αγάπης και ..ελπίδας , θα την κρατήσω πάντα μέσα στην ψυχή μου , όλα σήμερα ήταν ..ευχάριστα , όμορφα , πράγμα ..σπάνιο γιά την ..ταπεινότητά μου , λόγω..ζαβής (..φαίνεται  ) ..κατασκευής ..

  Γεμάτος ο υπολογιστής από όμορφα ..αισιόδοξα μηνύματα , φίλοι αγαπημένοι , παλιοί και καινούργιοι , με δυό τους λόγια , σε κάνουν ευτυχισμένο , έτσι με το…τίποτα , μ’ενα σπυρί ..αγάπης..αλλά..πραγματικής , όχι…μαϊμού…δείτε τι μου ‘γραψε ένας αγαπημένος..παλιόφιλος…

 

  ΧΑΙΡΕ ! Ω..ΧΑΙΡΕ !!

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ...

( Ο Πολιτισμός γεννά Αγάπη - Η Αγάπη γεννά Πολιτισμό )

Πρωταθλητής της πάλης, ο Κώστας ο Καψάλης...

Αποφασισμένος να διαλύσει τις προκαταλήψεις...

Ο αφανής και εμφανής...

Παλεύει με προκαταλήψεις κι "ανεμόμυαλους" (και όχι ανεμόμυλους)!

Κι αντί κοντάρι, κρατά της πένας το μαστίγιο!

Κολωνάκι(!!!), Γυφτομαχαλάς, Ψαλάς, Βαρούσι, Λάκκες...

Τράβα μπροστά! Η βάρκα μου στη διάθεσή σου, για τον προορισμό μας

μέσω σκατορέματος, που σαν δοκιμασία μας οδηγεί στα λαγαρά νερά

της Μορνογούρνας!!

Για το σκοπό μας λοιπόν αυτό, ας πάνε και τα "παλιάμπελα" ας πάει και το "Βελούχι"!

Ο σκοπός γαρ ιερός, εφόσον τώρα μπορούν στο κλεινόν άστυ, να πλένουν

τ' αυτοκίνητα και να γεμίζουν τις πισίνες!

Κι ας είναι ο δρόμος δύσβατος κι εγκαταλελειμμένος (με έκπτωτο ανάδοχο)!

Εμείς μπροστά τραβούμε, σέρνοντας πάντα το χορό στις εορτές τ' Αυγούστου...

...μπόλικο χειροκρότημα για το μεγάλο "έργο" και τους παρόντες προύχοντες και...

όλα καλά κι όλα ωραία!!!

"Είμαστε εμείς! Θαυμάστε μας!

Τιμούμε την παράδοση της γνήσιας λιδωρικιώτικης κουλτούρας,

με πίτες, τραχανόπιτες, λαχανόπιτες, τυρόπιτες, κοσιμάρι, αλλά και κολοκυθόπιτες!

Θαυμάστε μας, λοιπόν!!

Ναι! Σέρνουμε πρώτοι το χορό σε πράξεις πολιτισμού κι ουσίας,

με χωριανή παράδοση κι εκτός... Ανδαλουσίας!"

Μετά τιμής,

Ο Άθλιος των ..Βαρωσίων..

Ασημάκης Πλιάνος

 

   Ευτυχώς αδέρφια , που κάποια πράγματα , κάποιες αξίες σε τούτη τη ζωή , δεν αποτιμώνται σε..χρήμα , ΑΚΟΜΑ , κι’ έτσι έχουμε κάποιες ελπίδες…

  Αγαπημένε φίλε Ασημάκη , χρυσάφι κι’ ασήμι τα λόγια σου  και συ , ο νονός σου , φαίνεται , ήξερε από…ευγενή ..μέταλλα , σ’ ευχαριστώ , είσαι ένας πραγματικά υπέροχος…άθλιος…να ‘σαι ΠΑΝΤΑ  ΚΑΛΑ….

   Και τώρα αδέρφια , διαβάστε , με περηφάνια και..καμάρι , τι γράφει γιά το χωριό μας , το παλιό Λιδορίκι , μιά κυρία , που έζησε στο χωριό μας , κόρη καθηγητή του τότε Γυμνασίου μας , το 1928 !!! Είναι ..κομμάτι μιάς υπέροχης ιστορίας ..ζωής , συγκινητικής , ανθρώπινης , που από καλή τύχη , χάρη σε μιά φωτογραφία , του καιρού εκείνου , που δημοσιεύσαμε στην ταπεινή Λιδορικιώτικη σελίδα μας , και του ..χρόνου το ποτάμι , άρχισε να ..κυλάει αντίστροφα ξετυλίγοντας το κουβάρι της νοσταλγίας και της..ανθρωπιάς ..

  Ένας ..άγνωστος , μέχρι πριν λίγο καιρό , αλλά πολύ καλός φίλος , τώρα , αναγνώρισε στη φωτογραφία αυτή , με τους καθηγητές του Γυμνασίου μας , τότε , το 1928 , τον ..προπάππο του , μάλιστα , τον προπάππο του , που υπηρέτησε γιά κάποια χρόνια στο χωριό μας , κι’ απόψε , μετά από..προσπάθειες , βρήκε την άκρη του κουβαριού , που τον οδήγησε στα αγαπημένα του πρόσωπα , και το αποτέλεσμα ..διαβάστε το….

…Αφού πρώτα , όμως , σας πούμε , πως η κυρία  στην οποία αναφερόμαστε , που τώρα μένει στις Η.Π.Α , είναι η Ήρα Κιούλμπαλη , κόρη του καθηγητή , τότε , των Γαλλικών , Κιούλμπαλη και είνα η κοπέλα , δέκατη όρθια από αριστερά , με το άσπρο μαντήλι , πίσω ακριβώς απ’ τον καθιστό τσολιά , και η φωτογραφία είναι του 1930 η 1931 από μαθητική θεατρική παράσταση όπως λέει και η λεζάντα .

   Δεν ξέρουμε αν την έχει αυτή τη φωτογραφία , εμείς πάντως της την..αφιερώνουμε με πολλή – πολλή αγάπη  , Λιδορικιώτικη  , και της ευχόμαστε να μπορέσει να έρθει στο χωριό μας , όπου την περιμένουν ανοιχτές αγκαλιές , διαβάστε την υπέροχη αφήγηση…

“   Ήλθε επί τέλους ο διορισμός του πατέρα το 1928 και από την Κόρινθο βρεθήκαμε στο Λιδωρίκι που τον είχαν τοποθετήσει στο εκεί Γυμνάσιο σαν καθηγητή της Γαλλικής. Εμένα το Λιδωρίκι μου άρεσε πολύ και μου φαινόταν ότι ήταν το ωραιότερο μέρος. Τον φωνάζανε ο Γάλλος και μας οι Γαλλοπούλες. Ο μισθός ήταν αρκετός και απολαμβάναμε όλα όσα είχαμε στερηθεί. Οι Λιδωρικιώτες μας δέχθηκαν με αγάπη και στις απόκριες και άλλες γιορτές, μας έφερναν πιατέλες με διάφορες πίτες και μπουκάλια με κρασιά.
Η Ευθαλία, σαν μεγαλύτερη, δεν έμεινε πολύ ευχαριστήμενη, ήθελε να φύγει για να τελειοποιηθεί στην μοδιστρική που της άρεσε πολύ. Όλα μας τα φορέματα μας τα έραβε εκείνη από δικά της παλιά. Μετά ένα χρόνο παραμονής στο Λιδωρίκι, έφυγε για την Αθήνα για να μάθει τέλεια την μοδιστρική. Έμεινε σε διάφορες θείες μας που την αγαπούσαν. Εμείς μείναμε τρία χρόνια ακόμα στο Λιδωρίκι. Ύστερα ο πατέρας πήρε μια μικρή αποζημίωση, ασήμαντη μπροστά σε ότι είχε στην πατρίδα του. Αγόρασε το σπίτι της Ν. Ιωνίας και φύγαμε από το Λιδωρίκι αφήνοντας μόνο τον πατέρα. Η Μαριάνθη είχε τελειώσει το Ελληνικό που ισοδυναμούσε με τρεις τάξεις Γυμνασίου και την Αʼ Τάξη τετραταξίου Γυμνασίου. Η επιθυμία της ήταν να γίνει δασκάλα, αλλά ο πατέρας δεν την άφησε, σʼ αυτό κατά την γνώμη μου την αδίκησε πολύ. Εγώ είχα τελειώσει το ημιγυμνάσιο της Ν. Ιωνίας και έπρεπε να κατεβαίνω στην Αθήνα για εξατάξιο Γυμνάσιο. Και εδώ αντέδρασε ο πατέρας και μόνον κατόπιν της επιμονής μου να τελειώσω το γυμνάσιο και της πιέσεις από την μητέρα, δέχτηκε να το τελειώσω τπό τον όρον να πάω μαζί του στο Γυμνάσιο Λιδωρικίου. Εδέχτηκα και έτσι τελείωσα το Γυμνάσιο. Η Ευθαλία είχε τελειώσει την μοδιστρική και έραβε καμμιά φορά ξένα φορέματα, γιατί ήταν πολύ καλή, αλλά φοβόταν ότι δεν θα τα κατάφερνε . “

   Καλέ μου φίλε Νίκο , δεν ξέρω πως θα νοιώσεις , βλέποντας τη φωτογραφία , αν δεν την έχετε , πάντως σε διαβεβαιώνω , πως η δική μας καρδιά χτυπάει τρελά από..συγκίνηση ,  και ελπίζω ανεβαίνοντας στο χωριό να σας έχω , πολλά – πολλά άλλα νέα του παλιού εκείνου όμορφου καιρού , να είσαι καλά και δώσε τους χαιρετισμούς και την αγάπη μας στην κυρία  Ήρα  ,  που έζησε στο χωριό μας και απ’ ό,τι φαίνεται το..αγάπησε …

 

   Υπάρχει , αγαπημένοι μου φίλοι κι’άλλο ένα ..πολύτιμο σημερινό δώρο , σαν εκείνα τα κεντήματα των ..μανάδων μας , που μοσχοβόλαγαν λεβάντα και ..βασιλικό , και τα προσέχουμε , χρόνια και ..χρόνια , μη..φθαρούνε  , κάτι τέτοιο λοιπόν είναι και το δώρο – μήνυμα , το αποψινό , που με ‘κανε να νοιώσω περισσότερο..άνθρωπος ..

  Αποπνέει..αρώματα της γειτονιάς μας , ολόφρεσκα , δυόσμο και μοσχομολόχα , που ανακατεμένα με την ευωδιά του ασβεστωμένου τοίχου της αυλής μας , μας..πάει..ψηλά..πολύ ψηλά..γραμμένο από άνθρωπο που πρόσφερε πολλά στο χωριό μας , και σε πολύ λίγο χρόνο μάλιστα , και την ευχαριστούμε πολύ , γι ‘ αυτό..

  Κρίμα , που δεν μπορώ , δεν έχω το δικαίωμα , να το δημοσιεύσω , σεμνότητος ..ένεκεν , της..αποστολέως , αλλά και..δικής μου άλλωστε  , το θυμάστε αδέρφια ένα παλιό Χολυγουντιανό κινημστογραφικό  έργο ; Το..” Όσο υπάρχουν..άνθρωποι ; “ , σε κάτι τέτοιες στιγμές θέλω δεν ..θέλω , το θυμάμαι και εγώ , και ..παίρνω βαθειά..ανάσα , ναι ..ανασαίνω..και παίρνω θάρρος και ..κουράγιο  και συνεχίζω να…ελπίζω..ναι , υπάρχει ακόμα ελπίδα..χάρη σε κάποιους ανθρώπους που δεν έσβυσαν , ακόμα , απ’ το..λεξικό τους το ρήμα..προσφέρω…

     Καλό σας ξημέρωμα αγαπημένοι μου φίλοι………….Κ.-