ΤΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΟΥ Ε.Ο.Τ
Αμέσως , λοιπόν , μετά τη γέφυρα του Στενού , σε απόσταση 5-6 χιλιομέτρων απ’ το Λιδορίκι , και λίγο παραπέρα , απ’ το σημείο που ήταν , παλιότερα , το Χάνι του Κωσταντελάκη , πάνω στο δρόμο Λιδορικίου – Ναυπάκτου , ο Ε.Ο.Τ , με τις διαδικασίες , που αναφέραμε στο προηγούμενο , έφτιαξε ένα τουριστικό περίπτερο , έτσι το χαρακτήριζαν , ένα είδος Motel , κατά τα ξένα..πρότυπα .
Ήταν ένα σύγχρονο διώροφο κτίριο , που έγινε , γιά να εξυπηρετεί , τους περαστικούς ταξειδιώτες , που κινούνταν στο δρόμο Αμφίσσης – Λιδορικίου – Ναυπάκτου – Ιωαννίνων , επίσης και τους ξένους τουρίστες , που απ’ τους Δελφούς , θα ήθελαν να επισκεφτούν και την Ολυμπία , μιάς και τότε η διαδρομή , μέσω Λιδορικίου , ήταν η μοναδική .
Το Motel του Μόρνου , πρόσφερε πρόχειρο φαγητό , αναψυκτικά , καφέδες και διέθετε και έξι κρεβάτια , γιά την περίπτωση διανυκτέρευσης , πρώτος υπέυθυνος γιά τη λειτουργία του , ήταν ο Θανάσης Κολοκύθας , απ’ τον Κόκκινο ( Λούτσοβο ) , αγρότης , που δεν είχε ιδιαίτερες γνώσεις , γι’ αυτό και σύντομα αντικαταστάθηκε , αφού ο Ε.Ο.Τ , ενοικίασε το περίπτερο σε ιδιώτη .
Πιστεύουμε , πως αν υπήρχε κατάλληλο προσωπικό , το περίπτερο , μέχρι και τη δεκαετία του 60 , θα δούλευε καλά , γιατί εκείνη την εποχή , απ’ το Λιδορίκι , προς Ναύπακτο και Ιωάννινα , περνούσαν πολλά , αυτοκίνητα , και την καλοκαιρινή δε περίοδο , όλα τα τουριστικά λεωφορεία , που πήγαιναν επισκέπτες από Δελφούς προς Ολυμπία , περνούσαν από εκεί , και σταματούσαν στο Λιδορίκι , γιατί, τελικά , δεν κατάφερε , γιά τους λόγους που αναφέραμε , να γίνει σταθμός των περαστικών , έλειπε ο επαγγελματισμός και το κατάλληλο προσωπικό .
Βέβαια , όταν πιά έγινε ο παραλιακός δρόμος Ναυπάκτου , μέσω Ερατεινής , η κίνηση των τουριστικών λεωφορείων , κόπηκε σχεδόν τελείως , με αποτέλεσμα το περίπτερο να..μαραζώσει ..
Πάντως , η επιλογή , να γίνει το περίπτερο στη θέση αυτή , αποδείχθηκε λανθασμένη , ενώ , αντίθετα , αν γινόταν στο Λιδορίκι , η τύχη του , ίσως , να ήταν διαφορετική , καλύτερη , βέβαια μετά την ενοικίασή του σε ιδιώτη , ξέφυγε απ’ τον…προορισμό του , και..φυτοζωούσε , αφού και πάλι δεν είχε ειδικευμένο προσωπικό , και λειτουργούσε , ούτε καν σαν…χάνι …΄
ΤΟ ΧΑΝΙ ΚΟΛΟΚΥΘΑ ( ΓΚΕΚΑ )
Λίγο πιό πέρα , πάνω στο δρόμο , και σε απόσταση 1500 , περίπου μέτρων , βορειοδυτικά του περιπτέρου , πριν απ’ τη στροφή της γέφυρας του ποταμού Κόκκινος , υπήρχε κι’ άλλο χάνι , το Χάνι του Μήτσου Κολοκύθα η Γκέκα , όπως όλοι τον ήξεραν . Ένα μικρό , διώροφο σπίτι , στην αριστερή πλευρά του δρόμου προς Ναύπακτο , που πρόσφερε καφέδες , αναψυκτικά και..πρόχειρο φαγητό , χώρο γιά διανυκτέρευση , φυσικά , δεν είχε..
Το χάνι του Γκέκα , ήταν σχεδόν στο σταυροδρόμι , του κεντρικού δρόμου , Λιδορικίου – Ναυπάκτου , με τους άλλους επαρχιακούς , χωματόδρομους , που πήγαιναν στα γύρω ορεινά χωριά τις Δωρίδας , που εξυπηρετούνταν , προβληματκά κατα κανόνα , με τις λεγόμενες άγονες..γραμμές , Διακόπι , Δάφνος , Πενταγιού , Αρτοτίνα , Κόκκινος κλπ , κι’ ακόμα , λειτουργούσε σαν …διαμετακομιστικό ..κέντρο , των κοπαδιών των αιιγοπροβάτων , όλων των χωριών που αναφέραμε , γιατί τα κοπάδια , κατέβαιναν μέχρι το χάνι , κι’ εκεί επιβιβάζονταν στα φορτηγά , γιά το Λεκανοπέδιο Αττικής , όπου και ξεχείμαζαν όλα σχεδόν τα κοπάδια των ορεινών χωριών , σε Ανάβυσσο , Γλυφάδα , Ηκιούπολη , Κερατέα , Αυλώνα , Σχιστό , Παιανία , μαραθώνα κλπ .
Όπως επίσης διηγούνται οι μεγαλύτεροι κάτοικοι των γύρω χωριών , απ’ το τέλος περίπου της δεκαετίας του ‘50 , και γιά 5-6 χρόνια , στο χάνι ερχόταν κινητό Ιατρικό συνεργείο , του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού , και οι γιατροί εξετάζανε τους ασθενείς των χωριών και τους χορηγούσαν τα απαραίτητα φάρμακα .
Το χάνι , άρχισε να λειτουργεί προπολεμικά , και συνέχισε μέχρι και τα μέσα της δεκαετία του 1970 , όταν ήταν και σε πλήρη εξέλιξη τα έργα του φράγματος του Μόρνου , έκτοτε γιά κάποια χρόνια , έμεινε κλειστό , μέχρι που με το ..κλείσιμο του φράγματος , καταποντίστηκε , όπως και το Βελούχι..
ΤΟ ΧΑΝΙ ΚΑΡΑΠΙΣΤΟΛΗ
Ένα χιλίομετρο , περίπου , βορειοδυτικά , απ’ το χάνι Κολοκύθα , και λίγο πριν τη διασταύρωση του κεντρικού δρόμου , με τον επαρχιακό , χωματόδρομο , που πήγαινε προς Διακόπι και Δάφνο , υπήρχε το χάνι του Καραπιστόλη , τελευταίος χανιτζής ήταν ο μπάρμπα Μήτσος Καραπιστόλης ή Ντακουίνος .
Άγνωστο από πότε άρχισε να λειτουργεί το χάνι αυτό , πάντως ήτα μέσα στα πλατάνια , διώροφο κι’ αυτό , διέθετε και χώρο γιά ύπνο , αλλά και ολόγυρα είχε άπλα , γιά τα κοπάδια , που κατλεβαιναν , γιά να επιβιβασθολυν στα φορτηγά .
Στην περίοδο του 1821 , το χάνι αναφέρεται και σαν το χάνι του Σκορδά , παρότι υπάρχουν αναφορές και άλλων χανιών , σε άλλες περιοχές της Ελλάδας , με την ονομασία αυτή . Ο Λιδορικιώτης συγγραφέας , Γιλωργος Καψάλης , στο βιβλίο του “ Η Φωκίδα στο 1851 “ , αναφέρει :
“ Ο Κιουταχής όμως μετά τη νίκη του στο Μεσολόγγι , θέλησε να ξεμπερδεύει μιά και καλή με τη Δωρίδα , και αποφασίζει να χτυπήσει τα ορεινά , από Πενταγιού και πάνω . Επικεφαλής δυό χιλιάδων Τούρκων , φεύγει από Μομποτινά και φτάνει στην Πενταγιού . Επικεφαλής των Ελλήνων ήταν οι Ράγκος και Τζόγας . Έγινε μάχη φοβερή , στις 30 Ιουλίου 1826 , όπου οι Τούρκοι αποδιώχτηκαν προς το ποτάμι Κόκκινος και σταμάτησαν στου Σκορδά το χάνι , το γνωστό στις μέρες μας χάνι Καραπιστόλη . Εκεί όμως τους χτύπησε ο Σκαλτσάς και γέμισε το ποτάμι κουφλαρια και λαβωμένους . Στην Πενταγιού οι Τούρκοι είχαν 46 σκοτωμένους και 8 αιχμαλώτους , έχασαν και πολλά άλογα φορτωμένα “.
Υπάρχει επίσης και κάποια άλλη σχετική αναφορά στα απομνημονεύματα του Νικολάου Κασομούλη , στο έργο του “Στρατιωτικά ενθυμήματα “ :
“ Οι Δήμος Σκαλτσάς , Γεώργιος Κίτζιος , Γεωργάκης Βαλτινός , Αναγν. Καραγιάννης , καθώς και ο Γεν. Έφορος των στρατευμάτων της Στερεάς Γ. Αινιάν , ευρίσκοντοα τοποθετημένοι ταις περισσότερες φοραίς κατά το Κλήμα και Σκορδά το Χάνι , και είχαν προκατειλημμένον το γεφύρι υποκάτω του Λιδορικίου , θέσιν εις την οποίαν πολεμήσαντε με τους εχθρούς , πολλάκις τους ενίκησαν “.
Βέβαια , πέρα απ’ τις ιστορικές αυτές αναφορές , δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία , ντόπιου , που να μεταφέρθηκε από γενιά σε..γενιά , αναφορικά με το θέμα αυτό , θα πρέπει όμως μα αναφέρουμε , πως στην περιοχή μας , στη Δωρίδα , και ιδιαίτερα στο χωριό μας το Λιδορίκι , λεγόταν , και ίσως ακόμα να λέγεται , η..έκφραση : “ Καλή αντάμωση στου Σκορδά το χάνι “ , συνήθως όταν αναφέρονταν σε..αόριστη , σε μη..συγκεκριμένη , χρονικά η και..τοπικά ακόμα , συνάντηση ..
Ο μπάρμπα Μήτσος , ο Ντακουίνος , ήταν κοντός , λγόσωμος , συγγενής μας , και ερχόταν τακτικά στο Λιδορίκι , ενώ προσωπικά τον ..επισκεπτόμουνα κάθε..χρόνο , στις 6 Αυγούστου , στο πανηγύρι της Αγίας Σωτήρας , έτσι λέγανε , ένα μικρό εκκλησάκι , που ήταν στην απέναντι όχθη του ποταμιού , και φυσικά , απέναντι απ’ το χάνι . Στο εκκλησάκι αυτό , που ανήκε μάλλον στο Λούτσοβο , τον Κόκκινο , και ήταν στην ακροποταμιά , μέσα στα ΄δέντρα ,τη μέρα αυτή , γινόταν ένα όμορφο , απλό , πανηγύρι , και έρχονταν απ’ όλα τα γύρω χωριά , κι’ απ’ το Λιδορίκι , βέβαια συγκοινωνίες δεν υπήρχαν , ει μη μόνο δυό ταξί , του μπάρμπα Βασίλη Ρέλλου και του Γιάννη Μποβιάτση , τα περίφημσ..δίδυμα..Φορτάκια ..
Πηγαίναμε λοιπόν και μεις , με τη μάνα μας , γιατί ο πατέρας μας έμενε στο μαγαζί , παρέα με πολλούς άλλους χωριανούς , και συνήθως ποδαρόδρομο η..γαϊδουροκαβαλαρία , ήταν όμως μέρα νηστείας , κάτι που τότε το..κρατάγανε αυστηρά , η κάθε παρέα λοιπόν έπιανε ένα δέντρο , γιά να ‘χει ίσκιο , και τα φαγητά , όπως καταλαβαίνετε ήταν , ντομάτα , ψωμί , ελιές , άντε και λίγος χαμβάς , αν ..υπήρχε . Οι μεγαλύτεροι και οι πι΄πο..επιτήδειοι , ψάρευαν στο ποτάμι , κάτι μικρά ψαράκι , χαμοσύρτια και..δρομίτσες , τα λέγανε , και άναβαν φωτιά και τα ‘ψηναν , εγώ , περνούσα κάθετα το ποτάμι , που δεν είχε νερό , και πήγαινα στον αγαπητό μου μπάρμπα Μήτσο , που έφκιαχνε πολύ ωραίο περιβόλι ,πλάι στο ποτάμι , και έπαιρνα νομάτε και αγγούρια γιά το φαγητό μας , είχαμε και..ντόπια ρίγανη , και περνούσαμε ..μπέϊκα …
Έτσι λοιπόν , και να ‘θελα να τον ξεχάσω τον αλησμόνητο μπάρμπα Μήτσο , δεν είναι δυνατόν…ας είναι αναπαυμένος..
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι …….
No comments:
Post a Comment