Ένα ολόζεστο , γεμάτο ανθρωπιά κι’ αγάπη , γράμμα , που μας ήρθε απόψε , με το ..ηλεκτρονικό ταχυδρομείο , αγαπημένοι μας φίλοι , μας…τάραξε ευχάριστα , θυμίζοντάς μας κάποια πράγματα , που καμιά φορά..τα..μισο...ξεχνάμε ..
Μετά τις Χριστουγεννιάτικες γιορτάδες , και ..αρκετά καθυστερημένα , στείλαμε σε κάποιους ανθρώπους , είτε χωριανούς μας , είτε σε κάποιους που πέρασαν απ’ το χωριό μας , αφήνοντας ανεξίτηλο το..στίγμα τους , τα..χνάρια τους , όπως λέμε ..το ημερολόγιο του ΠΟΛ και ευχές ..
Ένας απ’ αυτούς , είναι και ο Δημήτριος Κωσταράς , καθηγητής , που για εφτά περίπου χρόνια , έζησε στο χωριό μας , αγάπησε τα παιδιά , τους μαθητές του , το χωριό μας και τους Λιδορικιώτες , κι’ αγαπήθηκε , το ίδιο , κι’ απ’ τα παιδιά , αλλά κι’απ’ όλους τους χωριανούς μας , και όχι μόνον .
Με το Μήτσο , έτσι τον λέμε , είμαστε ξαδέρφια , αλλά αυτό δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία , αν δεν υπήρχε αυτό το κάτι..άλλο , που συνδέει τους ανθρώπους , τη βαθιά εκτίμηση και αγάπη , κάτι , που στη δική μας περίπτωση , ύπήρχε , και μάλιστα στον..υπέρτατο βαθμό..γι’ αυτό κι’ αυτή η σχέση κρατάει..αταλάντευτη χρόνια τώρα ..
Δεν θα ‘θελα , να πω περισσότερα , για τον αγαπητό μου ξάδερφο , δεν το θεωρώ άλλωστε και σωστό , γνωρίζοντας και τον σεμνό και ταπεινό του χαρακτήρα , ύστερα , δεν θα πρόσθετα και τίποτα περισσότερο , απ’όσα νοιώθουν και γνωρίζουν , όσοι Λιδορικιώτες τον γνώρισαν , και κυρίως τα παιδιά , οι μαθητές του , διαβάστε το γράμμα του , και θα καταλάβετε..
20 Μαρτίου 2010
Αγαπητέ εξάδελφε Κώστα,
Χαιρετίζω εσένα ιδιαίτερα αλλά και τα παιδιά του πολιτιστικού ομίλου με ξεχωριστή συμπάθεια, γιατί τα ονόματα τους μου θυμίζουν τους παλιούς μου μαθητές, που με αγάπη και στοργή προσπάθησα να τα προσανατολίσω σε ηθικές και κοινωνικές αξίες.
Εκφράζω τις ευχαριστίες μου για το ημερολόγιο που μου έστειλες, γιατί και ο κόσμος και ο τόπος των φωτογραφιών πλημμύρισαν την ψυχή μου με συναισθήματα συγκίνησης, χαράς και νοσταλγίας. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο περιγράφοντας την επταετία 1965-1972 που υπηρέτησα ως καθηγητής του γυμνασίου Λιδορικίου. Σημειώνω όμως ότι είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μου με έντονα βιώματα και αξέχαστες αναμνήσεις. Τελειώνοντας θέλω να σας συγχαρώ για την αξιόλογη προσπάθεια που ξεκινήσατε, να ασχοληθείτε με την τοπική παράδοση και ευρύτερα με την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Σήμερα που έχουμε κρίση αξιών και κινδυνεύουμε να χάσουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα είναι καλό και αναγκαίο να προβάλλεται η ελληνική παράδοση, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Έλαβα υπόψη μου επίσης και εκείνες τις «αγαθοεργούλες», που πράγματι δίνουν σάρκα και οστά στα λόγια και τις ευχές. Γι’ αυτό και ανταποκρίνομαι σήμερα με μια συμβολική χειρονομία, καταθέτοντας ένα ελάχιστο ποσό υπέρ το πολιτιστικού ομίλου και στη μνήμη της μάνας σου και του αδερφού σου Γιώργου Καψάλη, γιατί για εμάς ήταν «μάνα» και «αδερφός» αντίστοιχα.
Με πολύ αγάπη και νοσταλγία χαιρετίζω όλο το Λιδορίκι και εύχομαι ευόδωση και επιτυχία στο έργο σας.
Δημήτριος Κωσταράς,
Όλα τα δώρα της ζωής , αγαπημένοι μου φίλοι , δεν ..αποτιμώνται , ευτυχώς , σε…χρήμα , έχουν απομείνει και κάποια , λίγα ίσως , που δεν πουλιούνται κι’ αγοράζονται , αλλά..κερδίζονται με την ανθρώπινη αγάπη και τη στάση ζωής του καθενός μας , γι’ αυτό κι’ όσοι “ πόνταραν “ , στη ζωή τους , αποκλειστικά και μόνο στις..κούρσες του χρήματος και της ..δόξας , σίγουρα και εκ του…ασφαλούς , απογοητεύτηκαν..
Τι άλλο να πω στον αγαπημένο ξάδερφο , τα είπε , βλέπεις , όλα αυτός , στο όμορφό του γράμμα , εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω , είναι να του αφιερώσω , ένα ταπεινό μου πόνημα , που , προφητικά ίσως , περιέχει πολύ..Μήτσο Κωσταρά ..
Ο Ν Ε Ι Ρ Ι Κ Ο.
Βγες , στα περβόλια., στους αγρούς ,
κι’ασ’την ψυχή σου ν’ανασάνει ,
πιό πάνω απ’τους εφτά ουρανούς σε φτάνει ,
το αιθέριο άρωμα , που βγαίνει απ’τους ανθούς .
* *
Πιές κρύο νερό , ξαπόστασε , αφουγκράσου
των ελατιών τ’αχνό σιγοψυθίρισμα ,
κι’εκεί , παραδομένος στης βραδιάς το γλυκογύρισμα ,
από το ρόδινο λαιμό των αστεριών , κρεμάσου .
* *
Πάρ’τη ζωή σου , μακριά απ’τη ρουτίνα ,
κι’ασ’τους καυμούς της πόλης , στους πολλούς ,
στις λαγκαδιές και στα ρουμάνια σαν θ’ακούς
τ’αηδόνι , να σου γλυκοκελαιδάει κι’η καρδερίνα .
* *
Αγάπα τα μικρά , φτωχά , τ’ασήμαντα ,
τη σιωπή της ερημιάς σου , ερωτέψου ,
πόσο μικρή είν’ηζωή σου , τάχα , σκέψου
στ’απέραντα , του κόσμου σου τα σύμπαντα .
* *
Κοίτα τον ήλιο το πρωί , κατάματα ,
κάν’την ευχή σου , κι’ότι θέλεις ζήτα ,
κι’όλα , θαρθούν στο μαξιλάρι σου τη νύχτα ,
των μαγεμένων σου αστεριών τα τάματα . …… K.-
Λιδορίκι 13 09 95 – 06 05 06
No comments:
Post a Comment