Δεν ξέρω αδέρφια , το γιατί , αλλά χρόνια τώρα , κάθε που καλοκαιριάζει , όλο στριφο..γυρνάνε στο νου μου , διάφορες παλιές ιστορίες , για την ξενιτειά τους ..ξενιτεμένους , έρχονται στο νου , παλιοί αγαπημένοι φίλοι και συγγενείς , που απ’ το χρόνο , λες , και ..ξεθώριασε η εικόνα τους και πάει να σβήσει..έχουν μισο..ξεχαστεί..
Πόσα και πόσα παιδιά , μιλάμε για..τότε , έφυγαν ..αμούστακα σχεδόν , παλληκαράκια , γεμάτα φλόγα για δουλειά , για..προκοπή , με “ προίκα “ τους μοναδική , την ευχή , μια; έρμης μάνας , που δεν είχε , πια , ούτε δάκρυ για να..βγάλει .
Δεν ξέρω , αν ήταν τύχη η..ατυχία , που η μοίρα με ‘φερε πολλές φορές ..μάρτυρα , σε τέτοιες στιγμές , στιγμές αποχωρισμού , αλλά , καλώς η κακώς , λες και , παιδί ακόμα τότε , μπορούσα να διαβάσω τα..παραμέσα , της μάνας , του πατέρα , των αδερφιών , των φίλων , των συγγενών , ποτέ δεν με ..ξεγέλασε εκείνη η..ψυχρή εικόνα που έβλεπα , όχι , το ‘νοιωθα , το ..καταλάβαινα , πως μέσα τους..γινόταν ..σεισμός , και με το ζόρι στέκονταν ορθοί , σαν..αγάλματα ..
Πως φεύγαν , απ’ το χωριό , σφιγμένα-σφιγμένα , τα παιδιά μας , λες και φορούσαν ..μάσκα , που τα κανε αλλιώτικα , και πήγαιναν ..που ; Ανάθεμα κι’ αν ..ήξεραν…Άκουγαν για…” Μπάξες “ με όλα τα καλά του κόσμου , για..ντόλλαρς , που τα..μάζευαν ( !!) με το..φαράσι , κι’ ένα σωρό άλλα.., ας μη τα χαρακτηρίσουμε …
Θα μου πείτε , καλά τι σε ‘πιασε Τεταρτιάτικα , με τα της..κακούργας ξενιτειάς ; Έλα μου ντε ..αλλά ας πούμε την..πάσα..αλήθεια ..
Έχοντας , ζαβάδας..ένεκα , στο νου , όλα τα παραπάνω , ίσως και λόγω κάποιας σχετικής συζήτησης , που είχαμε με ένα φίλο , και γυρνώντας πίσω , στα παλιότερα χρόνια , που έρχονταν οι “ Αμερικάνοι “ , έτσι λέγαμε τους ομογενείς μας , και μας λέγανε πολλά και διάφορα , για τις ..μπάξες με τα καλούδια και τους..θησαυρούς , του..Αμερικάνικους , φυσικά , με παίρνει στο τηλέφωνο ο ανιψιός μου ο Θύμιος λέγοντάς μου , πως εδώ πιο κάτω , στη γειτονιά μας , πλάϊ σ’ένα σκουπιδοτενεκέ , είναι αφημένη , μια…” ΜΠΑΞΑ “ , μάλιστα , μια πραγματική Αμερικάνικη …μπάξα ..που μάλιστα απευθυνόταν σε κοντοχωριανή μας , εξ..Αβόρου ..
Πολύ βέβαια , δεν ήθελα , πήγα , ώρα 9,30 ‘ το βράδυ , και την φωτογράφισα τη μπάξα , ενώ οι περαστικοί βλέποντάς με να φωτογραφίζω τα ..σκουπίδια , ποιός ξέρει τι θα..σκέφτονταν..δείτε όμως…
Ποιός ξέρει αδέρφια , πόσα όνειρα , πόσες ..ελπίδες και..βάσανα , βέβαια , δεν κουβάλησε μέσα της αυτή η ..” μπάξα “ , του Αμερικάνικου ονείρου , και πόσες φορές δεν..ξεχείλισε απ’ τα δάκρυα της κυρά ..Σπειρδούλας , που μαράζωνε , έχοντας , γιο..άντρα , ποιός ξέρει , στην ξενιτειά…
Αχ ! Θειά..Σπειρδούλα , να ‘ξερες πόσα μου ‘φερε στο νου αυτή σου η…μπάξα…
Διαβάστε και ένα συγκινητικό σχετικό σχόλιο :
avoros said...
Απρόσμενο!Απίστευτο! Σιγκινητικό! Αυτό το μπαόυλο το έστειλε ο πατέρας μου στην αδελφή του την δεκαετία του 50, φορτωμένο με προικιά! Πού βρίσκεται τώρα; Πως το βρήκατε;
Θεόδωρος Κέντον (Κιντώνης)
ΣΑΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ......
Πέρασαν , λες , σαν το νερό , σχεδόν πενήντα χρόνια ,
τότε που ξεκινάγαμε , αμούστακα.. παιδιά…
στα τέσσερα , του ορίζοντα , σημεία , σαν χελιδόνια
σκορπίζοντας , με όνειρα , κι’ ελπίδες στην καρδιά .
* * *
Σαν τις σταγόνες της βροχής , που τις σκορπάει ο αγέρας
σκορπίσαμε ολόγυρα , σε τόπους μακρινούς ,
στον κόρφο ένα φυλαχτό , κι’η ευχούλα μιας ..μητέρας ,
π’ άναβε λαδοκάντηλα , σ’άγιους εσπερινούς .
* * *
Χρόνια σκληρά , ολόπικρα , μα και πολυαγιασμένα ,
ζήσανε μικροφαμελιές , ανάστησαν.. παιδιά ,
παντρέψαν ορφαναδερφές , πρόσωπα αγαπημένα ,
μα μείναν πάντα ζωντανές οι πίκρες στην καρδιά …
* * *
Τώρα , με γκρίζα τα μαλλιά , την ξενιτειά στα μάτια ,
μα την ελπίδα , πάντοτε , φλογάτη στην καρδιά ,
Πατρίδα εδώ , Πατρίδα εκεί , γίναμε δυο… κομμάτια ,
πουλάκια του καλοκαιριού , γυρνάμε στα παλιά… Κ.-
Αθήνα 11.2.08
Αφιερωμένο εξαιρετικά στα ξενιτεμένα μας αδέρφια .
Καλό σας μεσημέρι , να είστε όλοι καλά ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment