“ H ΓΚΟΜΟΖΟΚΑΤΕΡΙΝΗ …”

         ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ

ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ..ΓΛΥΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Μια  άλλη Κατερίνη  ήταν και  η  ΓΚΟΜΟΖΟΚΑΤΕΡΊΝΗ , , ας  τη  θυμηθούμε  κι’ αυτή

Η αξέχαστη Γκομοζοκατερίνη  “ φουμάροντας “ αρειμανίως  το  τσιγαράκι  της παρέα με  τον  αλησμόνητο  ξάδερφο Χρήστο Γατάκη , υπό  το ..βλέμμα της  γυναίκας  του  Ειρήνης , στο  πανηγύρι  του  Αϊ Νικόλα , τον  παλιό  καλό  καιρό…

  Η Κατερίνη  φυσικά , αποτελούσε  αναπόσπαστο…μέλος και  της  δικής μας  οικογένειας , ειδικά  όταν  έφυγαν  οι Μοιραίοι , αλλά  κι’ από  πριν . Εδώ  σε μια  αναμνηστική  φωτογραφία μιας  παρέας  Λιδορικιωτών και  όχι  μόνο , κάτω  απ’ τον Αϊ Θύμιο , ανήμερα  του  Αγίου  Ευθυμίου , στην οποία είναι  και ο  πατέρας  μου , η  μάνα μου και  βέβαια και  εγώ γονατισμένος . Από αριστερά : Νικ. Καραγκούνης , Ιωαν. Ανδρεόπουλος , αυτοκινητιστής  απ’ την  Ερατεινή , που  είχε  έρθει στη  γιορτή του  πατέρα  μου , ο πατέρας μου με την καπαρντίνα , η  μάνα  μου , ο Χρήστος Γατάκης , η Κουτσούμπαινα , η θεια  μου  η Βιολέτα Σπ. Καψάλη , η  Βασιλική Παπαβασιλείου , αδερφή  του  γιατρού , και  τελευταία  δεξιά  η Κατερίνη .

   Δεν ξέρω γιατί , αλλά απόψε ο νους μου δεν λέει να ..συμμαζευτεί,έχει ..κολλήσει εκεί στα περασμένα και με...βασανίζει..βασανιστικά αλλά γλυκά-γλυκά , σήμερα  είναι  της Αγίας Αικατερίνης,και το μυαλό μου,(δεν θέλω...ουουου..)άθελά μου πήγε στην πιο γνωστή Κατερίνη του χωριού μας , την αξέχαστη Κατερίνη Γκομόζια, την Γκομοζοκατερίνη, όπως τη λέγαμε.
   Η Κατερίνη, για όσους δεν γνωρίζουν, ήταν μια συμπαθητική , γραφική φιγούρα της παλιότερης Λιδορικιώτικης ζωής,που ήρθε στο χωριό μας,προφανώς απ'τη Γρανίτσα , άγνωστο όμως πότε και πως,προσωπικά τη γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του 50,όταν επιστρέψαμε στο χωριό,και άνοιξε ο πατέρας μου το Ζαχαροπλαστείο στ' Αλωνάκι.
   Την γνώρισα σαν μαντάμ..ντε..κομπανί,αλλά και..μπέϊμπι..σίτερ, της οικογένειας του αείμνηστου Γυμνασιάρχη , τότε , του Γυμνασίου μας του Χαρίλαου Παπαδημητρίου,ο οποίος είχε ένα μικρό γιο , τον Χρηστάκη , ένα ..τροφαντούλικο,μεγαλόσωμο , πολύ-πολύ ζωηρό , πεντάχρονο περίπου αγοράκι,με σγουρά μακριά μαλλιά, που δεν άφηνε..λίθο επί λίθου που λένε,η μητέρα του,θα πρέπει να ήταν από καλή οικογένεια,μαθημένη με νταντάδες φαίνεται, γι'αυτό και όταν ήρθαν στο Λιδορίκι,προσέλαβε την Κατερίνη για νταντά...παιδαγωγό και...μεταφορέα , του Χρηστάκη.

Εδώ η Κατερίνη , πρώτο .. τραπέζι πίστα , που λένε σε κάποια παρέλαση της όμορφης παλιάς Λιδορικιώτικης εποχής , η Κατερίνη είναι στο βάθος της φωτογραφίας , πίσω απ' το κοριτσάκι με την άσπρη ζακετούλα , όπως βλέπετε πίσω αριστερά στη φωτογραφία , το Κολοκυθαίικο , δεν έχει ακόμα χτιστεί και του Νάκου τότε γινόταν , η φωτογραφία είναι βγαλμένη στην αρχή της δεκαετίας του ..50 !!

   Στις Εθνικές γιορτές,στο Αλωνάκι , στο ηρώον, αλλά και στις διάφορες οικογενειακές εξόδους του ζεύγους Παπαδημητρίου,η Κατερίνη η καημένη , μετέφερε αγκαλιά , συνήθως , τον..πολύκιλο..Χρήστο,ενώ διαμαρτυρόταν προς την αείμνηστη , πιά ,Γυμνασιάρχαινα λέγοντάς της : “ Τ' διν'ς, τ' διν'ς κι..ντιρλικώνει κι δε μπουρού να του..σκώσου ,μ'πέσαν τα..πάκια....”
   Ο Χρηστάκης , βέβαια ήταν αεικίνητος,γυρόφερνε την πλατεία,ανάμεσα στον κόσμο,δημιουργώντας..τζερτζελέ και φασαρία,και πίσω του συνέχεια έτρεχε η καημένη η Κατερίνη,αγανακτισμένη και..λαχανιασμένη, ήταν και μεγάλη γυναίκα..βλέπεις...
   Η ίδια, δεν γνώριζε η δεν θυμόταν πολλά πράγματα για το παρελθόν της ,θυμάμαι όταν την ρωτούσα από πότε είναι στο Λιδορίκι, μ' απαντούσε..στερεότυπα : Απ' τσ' Τούρκς,αυτό και μόνο,ούτε γνώριζε αν είχε συγγενείς ,οικογένεια κλπ.
   Όταν ο Γυμνασιάρχης μετατέθηκε , η Κατερίνη ανέλαβε..παιδαγωγός της οικογένειας Μοίρα ,του Ειρηνοδίκη που είχε έρθει στο Λιδορίκι,ο αείμνηστος Δημ.Μοίρας ,ήταν ένας υπέροχος,ένας..Άγιος άνθρωπος , όπως κι' η σύζυγός του και η Κατερίνη έγινε πια του σπιτιού .

   Όπως είπαμε , αγαπημένοι μας φίλοι , η Κατερίνη , μετά το ..Χρηστάκη , ανέλαβε τη..φύλαξη και..διαπαιδαγώγηση της μικρούλας κόρης του ζεύγους Μοίρα , της Ντίνας , αλλά είχε γίνει και..αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας , το ζευγάρι την είχε στα ώπα..ώπα , την αγαπούσαν και την πρόσεχαν σαν δικό τους άνθρωπο , κι' η Κατερίνη πέρναγε...μπέικα...

   Ο αξέχαστος , Δημητράκης Μοίρας , ήταν βαθειά..θεοσεβούμενος άνθρωπος ,γεμάτος καλοσύνη και αγάπη , για όλους τους ανθρώπους και κατά μείζονα λόγω για την ..Κατερίνη , που  περνούσε μαζί τους , μια ζωή που πολλοί θα ζήλευαν , απλά , υποτίθεται , βοηθούσε την κυρία Άφρο στις δουλειές του σπιτιού , αν ήταν..δυνατόν , και  πρόσεχε και τη μικρή , όπως είπαμε , Ντίνα . Η Κατερίνη έμενε , μόνη της , στο παλιό Σφετσαίϊκο σπίτι , αυτό που έχει τώρα ο Βασίλης ο Κρικέλας , δίπλα στου Μιχ. Τάγκα , στον Ψαλά , βέβαια το σπίτι ήταν σε..όχι και τόσο καλή..κατάσταση , γι' αυτό κι'ο κ.Μοίρας αγόρασε ένα μικρό οικοπεδάκι , δίπλα στην εκκλησία , την Παναγία , με σκοπό να φτιάξει ένα δωματιάκι για την Κατερίνη , τόσο πολύ την αγαπούσαν και την συμπονούσαν .

   Έτσι κι' έγινε , απ' όσο γνωρίζουμε , είχε φτιαχτεί ένα μικρό σπιτάκι δίπλα στην εκκλησία , όπου έμενε η Κατερίνη , μετά οι Μοιραίοι μετατέθηκαν στην Πάτρα , χωρίς ποτέ να πάψουν να ενδιαφέρονται γιά την Κατερίνη , και φυσικά να την νοιάζονται...εμπράκτως , με τα χρόνια όμως η καημένη η Κατερίνη , έπεσε πάλι στην..γνωστή της δυστυχία , έρημη , μόνη όπως ήταν και εγκαταλειμμένη , βέβαια οι χωριανοί την πρόσεχαν και την βοηθούσαν πάντα , όσο και όπου μπορούσαν , αλλά η ίδια δεν είχε τη δυνατότητα ούτε να..αυτοεξυπηρετηθεί ούτε φυσικά  να συντηρηθεί....και να..αυτοπροστατευτεί...

   Χρόνο το χρόνο η κατάστασή της χειροτέρευε , γινόταν όλο και περισσότερο δύστροπη , βέβαια οι Λιδορικιώτες όχι μόνο δεν την..ξεσυνερίζονταν αλλά όσο ήταν ..εφικτό την πρόσεχαν και την συντηρούσαν , ώσπου..μοναχικά κι' αθόρυβα ..έφυγε....

   Αξίζει , ν' αναφέρουμε εδώ , για να καταδείξουμε την ποιότητα του ανθρώπου , πως όταν είχε δικάσιμο στο Λιδορίκι , ο καλόψυχος Ειρηνοδίκης , προσευχόταν ζητώντας τη βοήθεια του Θεού , για να μην αδικήσει, άθελά του , κανέναν άνθρωπο...σας λέει τίποτα αυτό ; πιστεύω πως..πολλά , ή μάλλον..όλα..........Κ.-

Τ' Αλωνάκι , όπως ήταν την ίδια εποχή , όταν ακόμα ήταν...πλατεία , γιατί τώρα δεν είναι , δυστυχώς , τώρα μάλλον είναι..σοκάκι.... Πρώτη στο χορό η Ελένη Δούκα , Θωμοκωστολένη , και την κρατάει η σχωρεμένη η μάνα μου ...

       

    Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη …..Κ.Κ.-