Καμένο Λιδορίκι , 29-8-1944 , ο κεντρικός δρόμος του χωριού μας ..
*******
Καλησπέρα Λιδορικιώτες
Καλησπέρα φίλοι του χωριού και της εφημερίδας μας
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΗΜΕΡΑ 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:50
Δύση Ήλιου: 20:02
Σελήνη 14 ημερών
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/#ixzz3k7sZswPX
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1826
Η Μάχη του Πολυαράβου. Οι οπλαρχηγοί της Μάνης νικούν τον κύριο όγκο των δυνάμεων του Ιμπραήμ. Έτσι, η Μάνη δεν υποκύπτει πλέον στον Ιμπραήμ και μένει ελεύθερη μέχρι τέλους.
1898
Ο Κάλεμπ Μπράνταμ μετονομάζει το ανθρακούχο αναψυκτικό του από Brad's Drink σε Pepsi-Cola.
1904
Ο Παύλος Μελάς αρχίζει τον αγώνα του κατά των κομιτατζήδων της Δυτικής Μακεδονίας.
1963
Κατά τη διάρκεια πορείας υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μαύρων στην Ουάσιγκτον, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 200.000 άνδρες, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφωνεί τον περίφημο λόγο του «I have a dream».
1987
Με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ύστερα από πρόταση του Υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια, αίρεται η εμπόλεμη κατάσταση της Ελλάδας με την Αλβανία.
1995
Ένας όλμος προερχόμενος από την πλευρά των Σερβοβοσνίων πέφτει στην αγορά του Σαράγεβο και σκοτώνει 38 ανθρώπους. Είναι η αφορμή για τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς εναντίον των Σερβοβοσνίων.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2808#ixzz3k7ssaqDy
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1749
Γιόχαν Βόλφγκανγκ Φον Γκέτε, γνωστός στην Ελλάδα και ως Ιωάννης Γείθιος, γερμανός φιλόσοφος και συγγραφέας. («Φάουστ») (Θαν. 22/3/1832)
1828
Λέων Τολστόι, ρώσος συγγραφέας. («Πόλεμος και Ειρήνη», «Άννα Καρένινα») (Θαν. 7/11/1910)
1912
Αλίκη Διπλαράκου, ελληνίδα καλλονή, Μις Ευρώπη το 1930. (Θαν. 30/10/2002)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2808#ixzz3k7wqmPaM
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1968
Δημήτρης Πικιώνης, αρχιτέκτονας. Μεταξύ των έργων του, η μελέτη της διαμόρφωσης του χώρου στην Ακρόπολη και στου Φιλοπάππου. (Γεν. 1887)
1991
Αλέκος Σακελλάριος, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος. (Γεν. 7/11/1913)
2011
Λεωνίδας Κύρκος, έλληνας πολιτικός, ιστορικός ηγέτης της ανανεωτικής αριστεράς. (Γεν. 12/10/1924)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2808#ixzz3k7xGbBDS
Λέων Τολστόι
1828 – 1910
1102
Ρώσος συγγραφέας, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες του κόσμου. Είναι γνωστός για τα έργα του «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Άννα Καρένινα», που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών.
Ο κόμης Λεβ Νικολάγεβιτς Τολστόι, γνωστός στο ελληνικό κοινό ως Λέων Τολστόι, γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1828 (28 Αυγούστου, με το παλαιό ημερολόγιο) στη Γιάσναγια Πολιάνα της Ρωσίας από αριστοκρατική οικογένεια. Ορφάνεψε, όμως, προτού κλείσει τα δέκα του χρόνια και από πατέρα και από μητέρα.
Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Καζάν ανατολικές γλώσσες και νομικά, μα δεν πήρε το δίπλωμά του. Ήταν φύση ανήσυχη, γεμάτη σχέδια και αναμορφωτικές ιδέες, επηρεασμένος από τη Γαλλική Επανάσταση. Θέλησε να ανυψώσει τους Ρώσους χωρικούς και να μορφώσει τα παιδιά τους. Ίδρυσε, μάλιστα, και σχολείο και εξέδωσε παιδαγωγικό περιοδικό με τον τίτλο «Γιάσναγια Πολιάνα».
Έχοντας μεγάλα χρέη από τη χαρτοπαιξία, αποφάσισε να καταταγεί στο στρατό. Πήρε μέρος στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), όπου γνώρισε την ψυχή του ρώσου στρατιώτη και τη φρίκη του πολέμου. Στη συνέχεια επιχείρησε δύο ταξίδια και γυρίζοντας στη Ρωσία, παντρεύτηκε (1862), έκανε οικογένεια κι έζησε ευτυχισμένος «σαν πατριάρχης», όπως έγραψε ο ίδιος. Με την κατά 16 χρόνια μικρότερη σύζυγό του Σοφία Μπερς απέκτησε 13 παιδιά. Την περίοδο εκείνη έγραψε τα δύο αριστουργήματά του «Πόλεμος και Ειρήνη» (1869), το οποίο ζωντανεύει τη Ναπολεόντεια εποχή και την «Άννα Καρένινα» (1877), ένα δυνατό ψυχογραφικό και οικογενειακό δράμα.
Η ανησυχία του, όμως, ταράζει και πάλι τη ζωή του. Είχε τύψεις που ζούσε μέσα στα πλούτη, ενώ τόσοι άλλοι δυστυχούν. Θέλει να τα αφήσει όλα, περιουσία, οικογένεια, δόξα και να ζήσει απλά, σύμφωνα με τις ιδέες του. Τότε γράφει τα έργα του με τα μεγάλα προβλήματα και τις υψηλές ηθικές αρχές της αγάπης, της καλοσύνης και της συμπόνοιας: «Πάτερ Σέργιος» (1898), «Σονάτα του Κρόιτσερ» (1889), «Κύριος και δούλος» (1895) και «Ανάσταση» (1899). Έγραψε, ακόμα, ένα δραματικό έργο, «Το κράτος του ζόφου» (1886) κι ένα θαυμάσιο μεγάλο διήγημα «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» (1866).
Το 1910 αποφασίζει να εγκαταλείψει τα «εγκόσμια», να τα αρνηθεί όλα και να ζήσει μία απλή ζωή μέσα στη φύση. Μα είναι πια 82 ετών και η υγεία του κλονίζεται. Στις 20 Νοεμβρίου (7 Νοεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο) ο σπουδαίος ρώσος συγγραφέας, «ο γίγας της ρωσικής γης», όπως τον αποκαλούν, άφησε την τελευταία του πνοή στη σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης Αστάκοβο της Ρωσίας.
Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσεις, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/964#ixzz3k7xQnHDJ
Αλέκος Σακελλάριος
1913 – 1991
1671
Κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Νοεμβρίου του 1913. Σπούδασε νομικά και ξεκίνησε την πολυσήμαντη καριέρα του ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Μαθητής». Η πένα του δημοσιογράφου δεν σταμάτησε να τον συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αφού αρθρογραφούσε και κρατούσε μόνιμη στήλη χρονογραφήματος σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες για περίπου 60 χρόνια.
Γρήγορα άρχισε ν’ ασχολείται με τη συγγραφή θεατρικών έργων και κειμένων για επιθεωρήσεις, ξεκινώντας το 1935 με το «Βασιλιά του Χαλβά», που ανέβασε ο θίασος του Πέτρου Κυριακού στο θέατρο «Κοτοπούλη». Πολυγραφότατος, στο θέατρο έγραψε 185 έργα, πολλά απ’ τα οποία είναι καρποί της ευδόκιμης συνεργασίας του με το Χρήστο Γιαννακόπουλο.
Αυτοδίδακτος κινηματογραφιστής, το 1946 ξεκίνησε εξίσου λαμπρή καριέρα και στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ύστερα από παράκληση του Φιλοποίμενα Φίνου την ταινία «Παπούτσι από τον τόπο σου», σε σενάριο δικό του και του Χρήστου Γιαννακόπουλου.
Γρήγορα διέπρεψε και στον τομέα του κινηματογράφου, μεταφέροντας αρχικά τα ήδη δοκιμασμένα στη σκηνή θεατρικά του έργα και αργότερα με ταινίες που βασίζονταν σε αυτούσια κινηματογραφικά του σενάρια, ταινίες που αποτέλεσαν σταθμό εμπορικότητας, («Λατέρνα φτώχια και φιλότιμο», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Η θεία απ’ το Σικάγο» κ.ά.) και ανέδειξαν τους γνωστότερους σήμερα ηθοποιούς του κινηματογράφου (Τζένη Καρέζη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, κ.ά.)
Έγραψε στίχους αμέτρητων τραγουδιών, που είχαν ως αφετηρία τη θεατρική σκηνή, αλλά γρήγορα αποκτούσαν πανελλήνια εμβέλεια («Άστα τα μαλλάκια σου...», «Πάμε σαν άλλοτε», «Πού να’ σαι τώρα», «Το τραμ το τελευταίο», «Ο Ταμπαρίφας» κ.ά.). Περίπου 1.500 τραγούδια φιλοξενούν τους στίχους του, ανάμεσά τους κι αυτά που ξεκινούσαν την πορεία τους από το πανί της μεγάλης οθόνης και συγκεκριμένα από τις ταινίες του («Γαρύφαλλο στ’ αυτί», «Πες μου μία λέξη», «Τράβα μπρος», «Αστο το χεράκι σου», «Νιάου-νιάου βρε γατούλα», «Υπομονή» κ.ά.).
Η πορεία του φυσικά δεν σταμάτησε εδώ. Προσέγγισε το χώρο της τηλεόρασης από το πειραματικό της ακόμη στάδιο και υπήρξε ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης πάνω από 40 τηλεοπτικών κωμωδιών («Δόκτωρ Τικ», «Μία Αθηναία στην Αθήνα» κ.ά.), ενώ παράλληλα παρουσίαζε μόνιμες ψυχαγωγικές εκπομπές («Εγώ κι εγώ», «60 λεπτά χωρίς λεπτά», «Μόνο για σας», «Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα», «Η παλιά επιθεώρηση», κ.ά.).
Τιμήθηκε με το «Έπαθλο Ξενόπουλου» για τα θεατρικά του έργα «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (αργότερα ταινία με πρωταγωνιστές τους Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Βύρωνα Πάλλη), «Ένα βότσαλο στη λίμνη» (αργότερα ταινία με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Βασίλη Λογοθετίδη και πολλά χρόνια μετά ρημέϊκ με τίτλο «Ο Σπαγγοραμένος» με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα), ενώ η ταινία του «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία της πενταετίας 1955-60, κατά τη διάρκεια της α’ εβδομάδας του Ελληνικού Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη (μαζί με τη Στέλλα και το Δράκο).
Η αφηγηματική του δεινότητα στην ενθύμηση παλιών και αξέχαστων στιγμών αποτυπώθηκε στις σελίδες του βιβλίου του «Λες κι ήταν χθες» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκη).
Δημιουργικός και δραστήριος, χρονογραφούσε μέχρι το τέλος της ζωής του, που ήρθε στις 28 Αυγούστου του 1991.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/175#ixzz3k7xjo3AH
Γεώργιος Καφαντάρης
1873 – 1946
62
Ευρυτάνας πολιτικός του φιλελεύθερου χώρου, που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 6 Φεβρουαρίου έως τις 12 Μαρτίου 1924.
Ο Γεώργιος Καφαντάρης γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1873 στη Φραγκίστα της Ευρυτανίας. Ήταν γιος του Κωνσταντίνου Καφαντάρη, που διετέλεσε Δήμαρχος Αγραίων Ευρυτανίας επί 36 συνεχή χρόνια (1876-1912). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία αρχικά στο Μεσολόγγι και κατόπιν στην Αθήνα. Τις ελεύθερες ώρες του ασχολείτο με τη μελέτη της οικονομίας και μάθαινε ξένες γλώσσες.
Στην πολιτική αναμίχθηκε για πρώτη φορά το 1902 και τρία χρόνια αργότερα εκλέχθηκε βουλευτής Ευρυτανίας με το κόμμα του Δημητρίου Ράλλη. Αν και συντηρητικών αρχών, αντιτάχθηκε στη Βουλή στην προσπάθεια του κράτους να επέμβει στο γλωσσικό ζήτημα με σκοπό τον περιορισμό της χρήσης της δημοτικής.
Μετά το κίνημα στο Γουδή (15 Αυγούστου 1909) και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (6 Οκτωβρίου 1910), συμπαρατάχθηκε με τα παλαιά κόμματα και δεν έλαβε μέρος στις εκλογές που διενεργήθηκαν μετά τη διάλυση της Α’ Αναθεωρητικής Βουλής (28 Νοεμβρίου 1910). Ήταν, μάλιστα, ο συντάκτης της προκήρυξης, που απευθύνθηκε στο λαό και τον καλούσε σε αποχής.
Ο Γ. Καφαντάρης κατά την έξοδό του από τη Βουλή
Η εξέλιξη, όμως, των πολιτικών πραγμάτων της χώρας τον έπεισε ότι έπρεπε να προσχωρήσει στο Κόμμα των Φιλελευθέρων, το οποίο έπραξε το 1911. Του ανατέθηκε τότε η θέση του γενικού γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών, την οποία διατήρησε για ένα χρόνο. Το 1912 εκλέχθηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και στις αγορεύσεις του στη Βουλή επέδειξε τη βαθιά γνώση του σχετικά με τα οικονομικά ζητήματα της χώρας. Ήταν ο γενικός εισηγητής του προϋπολογισμού του κράτους επί σειρά ετών και υποστήριξε τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος.
Μετά τις εκλογές της 31 Μαίου 1915, ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου και όταν εξερράγη το «Κίνημα της Εθνικής Άμυνας» (1916), ακολούθησε τον Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη. Στην αποκληθείσα «Βουλή των Λαζάρων», που συγκλήθηκε μετά την επάνοδο στην εξουσία του Ελευθερίου Βενιζέλου (Ιούνιος 1917), υποστήριξε στη Βουλή την ανάγκη εγκαθίδρυσης δημοκρατικού πολιτεύματος. Καθ’ όλη την περίοδο του «Εθνικού Διχασμού» ανήκε στην κατηγορία των αδιαλλάκτων αντιπάλων του Βασιλιά Κωνσταντίνου.
Στις 9 Ιανουαρίου 1919 ανέλαβε το Υπουργείο Γεωργίας στην κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου και εισηγήθηκε τον νόμο 2052 της 29ης Φεβρουαρίου 1920, βάσει του οποίου αποκαταστάθηκαν οι ακτήμονες καλλιεργητές. Στις 28 Απριλίου του ίδιου χρόνου διαφώνησε με τον Βενιζέλο και παραιτήθηκε. Αντέδρασε στη διεξαγωγή των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου 1920, μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, και προεξόφλησε την απώλειά τους για τον Βενιζέλο, όπως και συνέβη.
Μετά την επανάσταση του 1922 έγινε μέλος της διοικούσας επιτροπής του Κόμματος των Φιλελευθέρων και στην ουσία αρχηγός του. Αντιτάχθηκε στις παρεμβάσεις των στρατιωτικών στην πολιτική, καθώς και στη βίαιη μεταβολή του πολιτεύματος, προτείνοντας τη διενέργεια ελεύθερου δημοψηφίσματος.
Στην κυβέρνηση Βενιζέλου, που σχηματίστηκε μετά τον τερματισμό της επαναστατικής περιόδου και τις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923, ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και πέτυχε την ψήφιση νόμων περί χορηγήσεως αμνηστίας και χάριτος, καθώς και επανέκδοσης και αποζημίωσης των εφημερίδων, την έκδοση των οποίων είχε απαγορεύσει η επανάσταση.
Αλ. Παπαναστασίου - Γ. Καφαντάρης - Ελ. Βενιζέλος
Όταν μετά από λίγο παραιτήθηκε η κυβέρνηση Βενιζέλου, ο Γεώργιος Καφαντάρης κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση στις 6 Φεβρουαρίου 1924. Έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή στις 26 Φεβρουαρίου, αλλά στις 12 Μαρτίου 1924 παραιτήθηκε. Η παραίτησή του οφείλεται στην έλλειψη κατανόησης και συμφωνίας για το πολιτειακό και στη γενικότερη αδυναμία να ελεγχθεί το στράτευμα. Αφορμή για την παραίτηση της κυβέρνησής του υπήρξαν οι πρωτοβουλίες των συνταγματαρχών Βουτσινά και Λάγγουρα - με τη συνεργασία του στρατηγού Τσερούλη και την καθοδήγηση του Πάγκαλου - να πιέσουν την κυβέρνηση να ανακηρύξει αμέσως το πολίτευμα της αβασίλευτης δημοκρατία. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου.
Λίγες μέρες αργότερα, ο Γεώργιος Καφαντάρης ίδρυσε δικό του κόμμα, το Κόμμα των Προοδευτικών Φιλελευθέρων, και υποστήριξε τις μετέπειτα κυβερνήσεις του Θεμιστοκλή Σοφούλη και του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου, για να επιτευχθεί έτσι η επάνοδος του στρατού στον κύριο προορισμό του και να παύσει να αναμιγνύεται στην πολιτική.
Υπήρξε πολέμιος της δικτατορίας του στρατηγού Παγκάλου και γι’ αυτό το λόγο εξορίστηκε. Μετά την ανατροπή του Πάγκαλου και τη διενέργεια εκλογών από τον Γεώργιο Κονδύλη (7 Νοεμβρίου 1926), μετείχε στην οικουμενική κυβέρνηση, που σχηματίστηκε υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, ως Υπουργός Οικονομικών και παρέμεινε στις μετέπειτα κυβερνήσεις ευρέως και στενού συνασπισμού μέχρι την ανάληψη της κυβέρνησης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (4 Ιουλίου 1928). Επί της υπουργίας του υπήρξε ο πρωταγωνιστής της προσπάθειας για τη σταθεροποίηση της δραχμής και την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος, με την ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος. Πέτυχε, ακόμη, την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού και τον διακανονισμό των χρεών της Ελλάδας.
Στις εκλογές της 19ης Αυγούστου 1928 κατήλθε ως αρχηγός του Κόμματος των Προοδευτικών Φιλελευθερων και πέτυχε να καταλάβει τρεις έδρες. Κατά την τετραετία 1928-1932 άσκησε οξεία πολεμική κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου από τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου 1932 κατήλθε και πάλι ως αρχηγός του ίδιου κόμματος και πέτυχε να καταλάβει 15 έδρες. Στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (16 Ιανουάριου 1933) με τη σύμπραξη όλων των βενιζελογενών κομμάτων, ο Καφαντάρης ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο διατήρησε έως τις 5 Μαρτίου 1933, οπότε παραιτήθηκε η κυβέρνηση Βενιζέλου, μετά την εκλογική νίκη του Λαϊκού Κόμματος και των συνεργαζόμενων με αυτό κομμάτων.
Ο Γ. Παπανδρέου, ο Αλ. Παπαναστασίου, ο Ελ. Βενιζέλος και ο Γ. Καφαντάρης.
Μετά το κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 συνελήφθη ως υποστηρικτής του. Οδηγήθηκε σε δίκη ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου, αλλά αθωώθηκε. Μετά την πολιτειακή μεταβολή της10ης Οκτωβρίου 1935 και την επάνοδο της βασιλείας αγωνίστηκε υπέρ της δημοκρατίας, αλλά μετά το δημοψήφισμα της 25ης Νοεμβρίου 1935 αναγνώρισε το νέο πολίτευμα και πολιτεύθηκε εντός των πλαισίων του. Συμμετείχε στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, συμπράττοντας με τους Αλέξανδρο Παπαναστασίου και Γεώργιο Παπανδρέου στο ψηφοδέλτιο του «Δημοκρατικού Συνασπισμού», που απέσπασε 7 έδρες. Ο ίδιος εκλέχθηκε βουλευτής Ευρυτανίας για τελευταία φορά.
Κατά την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά εξορίστηκε στη Ζάκυνθο, λόγω της ανένδοτης εμμονής του στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Κατά την περίοδο της Κατοχής (1941-1944) παρέμεινε στην Αθήνα, δεν αναμίχθηκε στην αντίσταση, αλλά εργάστηκε για τη μελλοντική εγκαθίδρυση του αβασίλευτου δημοκρατικού πολιτεύματος.
Μετά την απελευθέρωση καταπολέμησε όλες τις σχηματισθείσες βραχύβιες κυβερνήσεις. Στην κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη ανέλαβε την αντιπροεδρία (22 Νοεμβρίου 1945), παραιτήθηκε όμως στις 11 Φεβρουαρίου 1946, λόγω διαφωνίας του ως προς τον τρόπο διενέργειας των εκλογών της 31 Μαρτίου, τις οποίες χαρακτήρισε εκ προοιμίου ανελεύθερες και νόθες, και δεν έλαβε μέρος σε αυτές. Αντιτάχθηκε, επίσης, στην εσπευσμένη διενέργεια του δημοψηφίσματος της 1ης Σεπτεμβρίου 1946 για το πολιτειακό και πρότεινε την αναβολή του για να διεξαχθεί σε ηρεμότερη ατμόσφαιρα.
Οι δηλώσεις αυτές υπήρξαν η τελευταία πολιτική πράξη του Ευρυτάνα πολιτικού. Αργά το βράδυ της 28ης Αυγούστου 1946 πέθανε ξαφνικά από βρογχίτιδα στο σπίτι του στη Φιλοθέη, σε ηλικία 73 ετών. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρί Παπαλεξοπούλου, κόρη του ναυάρχου Δημητρίου Παπαλεξόπουλου.
Ο Γεώργιος Καφαντάρης ήταν πολιτικός με προσωπικές αρχές και πεποιθήσεις, αυστηρός, άτεγκτος και άκαμπτος. Διακρινόταν για το θυμόσοφο πνεύμα του, αλλά και τη ρητορική του ρωμαλεότητα.
Εγγονή του Γεωργίου Καφαντάρη είναι η γνωστή ηθοποιός Λίλα Καφαντάρη, που διατέλεσε βουλευτίνα του ΚΚΕ και συγγενής του η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Χαρά Καφαντάρη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1439#ixzz3k7yMNK1r
Λεωνίδας Κύρκος
1924 – 2011
55
Έλληνας πολιτικός· ηγετική φυσιογνωμία της ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα.
Ο Λεωνίδας Κύρκος γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης στις 12 Οκτωβρίου 1924. Ήταν γιος του εμποριολόγου και πολιτικού Μιχαήλ Κύρκου (1893-1967), ο οποίος διετέλεσε, προπολεμικά, βουλευτής και υπουργός σε πολιτικούς σχηματισμούς του φιλελεύθερου χώρου, ενώ μεταπολεμικά υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΔΑ.
Μεγάλωσε σ’ ένα φιλελεύθερο οικογενειακό περιβάλλον και σε μικρή ηλικία επηρεάστηκε από τις κομουνιστικές ιδέες. Στρατεύθηκε νέος στο κίνημα της Αριστεράς και συμμετείχε πάντα από το χώρο αυτό σ’ όλες τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές του έθνους.
Ο Λεωνίδας Κύρκος (αριστερά) και ο Μανώλης Γλέζος με χειροπέδες στο Στρατοδικείο
Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή, αλλά δεν κατόρθωσε να τελειώσει τις σπουδές του, εξαιτίας των επανειλημμένων πολιτικών του διώξεων. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση στις γραμμές τής σπουδάζουσας νεολαίας της ΕΠΟΝ. Κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου φυλακίστηκε κατ’ επανάληψη (1946-1948) και το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο.
Μετά την αποφυλάκισή του το 1953 ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, έως το 1966 ως συντάκτης της εφημερίδας «Αυγή» και διευθυντής της την περίοδο 1958-1961. Από το 1956 ανήκε στα καθοδηγητικά κλιμάκια της ΕΔΑ ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής. Εκλέχθηκε βουλευτής το 1961 στο Ηράκλειο και το 1963 και 1964 στην Αθήνα.
Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 21ης Απριλίου συνελήφθη και κρατήθηκε σε διάφορες φυλακές για πέντε χρόνια, μέχρι το 1972. Κατά την περίοδο της δικτατορίας εκδηλώθηκε η διάσπαση του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 1968). Ο Λεωνίδας Κύρκος τάχθηκε αμέσως με το Γραφείο Εσωτερικού και αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ-Εσωτερικού. Υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου από το 1ο Συνέδριο του κόμματος και γενικός γραμματέας του ΚΚΕ-Εσωτερικού από τον Ιούνιο του 1986.
Μετά τη μεταπολίτευση εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ-Εσωτερικού (1974, 1977, 1985) και ευρωβουλευτής του κόμματος από το 1981 έως το 1985. Από τον Απρίλιο του 1987 διετέλεσε γραμματέας της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ), του κόμματος που προήλθε από το ΚΚΕ-Εσωτερικού και στο οποίο συμμετείχαν και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, καθώς και νέων κινημάτων. Σημαντική, τέλος, ήταν η συμβολή του στη διαμόρφωση το 1989 του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου», του οποίου υπήρξε γραμματέας μέχρι το Μάρτιο του 1991.
Με τον Χ. Φλωράκη, στο «τιμόνι» του Συνασπισμού
Από το 1989 έως το 1993 ήταν βουλευτής με τον Συνασπισμό. Έγινε στόχος σφοδρής κριτικής από το χώρο του ΠΑΣΟΚ για τη συμμετοχή του Συνασπισμού στην κυβέρνηση Τζανετάκη, που παρέπεμψε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο.
Το 2000 προτάθηκε τιμητικά από το κόμμα του Συνασπισμού για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Στην ψηφοφορία της 8ης Φεβρουαρίου έλαβε 10 ψήφους, έναντι 269 τουΚωστή Στεφανόπουλου, που επανεξελέγη στο ύπατο αξίωμα της χώρας.
Στις 30 Ιουνίου 2010 με δήλωσή του υποστήριξε το νεοσύστατο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ). Ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Η δημιουργία του νέου κόμματος σημαίνει ανανέωση του αγώνα για ριζοσπαστικές λύσεις μέσα στο δημοκρατικό πλαίσιο, όχι φωνακλάδικη στήριξη των λαϊκών αγώνων, για τάχιστη δυνατή έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη. Σημαίνει νέα ορμή στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ασυμφιλίωτη πάλη κατά των φαινομένων βίας και του αριστερίστικου εξτρεμισμού, ανοιχτόχερη υιοθέτηση της σύγχρονης ατζέντας του περιβαλλοντικού και οικολογικού κινήματος.»
Εκτός από τα άρθρα του σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες έγραψε τα βιβλία: «Το Αύριο της Ελλάδας», «Ποια Αριστερά», «Λεωνίδας εκ βαθέων», «Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή» (3 τόμοι), «Ανατρεπτικά» και «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού».
Ο Λεωνίδας Κύρκος πέθανε στις 28 Αυγούστου 2011, σε ηλικία 86 ετών. Την πολιτική διαδρομή της οικογένειας Κύρκου συνεχίζει ο γιος του Μίλτος Κύρκος (γ. 1959), ευρωβουλευτής με «Το Ποτάμι».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1441#ixzz3k7ys9wR
Γεράσιμος Μαρκοράς
1826 – 1911
Ελαιογραφία του Νικηφ. Λύτρα (Αθήνα, Συλλογή Κουτλίδη - Εθνική Πινακοθήκη)
309
Κερκυραίος ποιητής, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Επτανησιακής Σχολής. Είναι γνωστός για τα ποιήματά του Μάνα και Εργασία, που ανέθρεψαν γενιές ελληνοπαίδων μέσα από τα σχολικά Αναγνωστικά. Μείζον έργο του θεωρείται το επικολυρικό ποίημα Ο Όρκος, που αναφέρεται στο ολοκαύτωμα του Αρκαδίου.
Ο Γεράσιμος Μαρκοράς γεννήθηκε το 1826 στην Κεφαλληνία, όπου ο πατέρας του Γεώργιος Μαρκοράς υπηρετούσε ως εισαγγελέας. Καταγόταν από παλαιά αρχοντική οικογένεια της Κέρκυρας, πολλά μέλη της οποίας διέπρεψαν στις επιστήμες, τα γράμματα και τις καλές τέχνες. Ο πατέρας του ήταν στενός φίλος του Διονυσίου Σολωμού και διακρίθηκε και ως πολιτικός. Μετά την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα το 1864 εξελέγη βουλευτής και διατέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής το 1865.
Ο νεαρός Μαρκοράς φοίτησε στο Κερκυραϊκό Γυμνάσιο, με διευθυντές πρώτα τον Οριόλη και έπειτα τον Ανδρέα Κάλβο. Το 1849 ξεκίνησε σπουδές νομικής μαζί με τον αδελφό του Σπύρο στην Ιταλία (Πανεπιστήμιο της Παβίας), όπου ήρθε σε επαφή με τα έργα του Δάντη, του Αριόστο και άλλων σπουδαίων Ιταλών συγγραφέων. Ο θάνατος του μεγαλύτερου αδελφού του Στυλιανού τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Κέρκυρα το 1852 και να πάρει το πτυχίο του της Νομικής από την Ιόνιο Ακαδημία, χωρίς ποτέ να ασχοληθεί με την επιστήμη του.
Το 1854 νυμφεύθηκε την αρχοντοπούλα Αικατερίνη Δούσμανη, κόρη του κόντε Αντωνίου Δούσμανη, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Ευστάθιο Μαρκορά, ο οποίος δεν ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του, αλλά ασχολήθηκε ως αγρότης με την οικογενειακή περιουσία. Μετά τον πρόωρο χαμό της συζύγου του από φυματίωση (1870) έζησε απομονωμένος στην Κέρκυρα μαζί με τη χήρα αδελφή του, αφοσιωμένος στην τέχνη της ποίησης έως το θάνατό του. Τον Μάιο του 1896 επισκέφθηκε για πρώτη και τελευταία φορά την Αθήνα, όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον λογοτεχνικό κόσμο της πρωτεύουσας.
Σε νεαρή ηλικία γνώρισε μέσω του πατέρα του τον Διονύσιο Σολωμό και επηρεάστηκε βαθιά από τις ιδέες και το έργο του. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο δημοσιευμένο ποίημά του είναι η Το πρώτο ψυχοσάββατο (1857), μια έμμετρη νεκρολογία για το θάνατο του Σολωμού, όπου διαδηλώνει την πίστη του για τη συνέχιση της δημιουργίας του εθνικού ποιητή από τους μαθητές του.
Η ποίηση του Μαρκορά στρέφεται σε γενικές γραμμές γύρω από τον έρωτα, τον θάνατο και την πατρίδα, «τους τρεις κοινούς, αλλά και μεγάλους τόπους της ποίησης», όπως παρατηρεί ο Κωστής Παλαμάς. «Την χαρακτηρίζει αβρότητα και ευγένεια, μια γλώσσα δροσισμένη από την εφτανησιώτικη παράδοση, κι ακόμα μια σπάνια τελειότητα μορφική» (Λίνος Πολίτης).
Ο Μαρκοράς έτρεφε ακράδαντη πίστη στην ολοκλήρωση του Ελληνικού Έθνους και κάθε αγώνας που είχε σκοπό την ελευθερία τον συγκινούσε βαθύτατα. Ιδιαίτερα τον συγκίνησε η εποποιία της Κρητικής Επανάστασης του 1866 και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, που του ενέπνευσε το περίφημο ποίημά του Ο Όρκος (1875), το σημαντικότερο της ποιητικής του παραγωγής. Αποτελείται από 1216 ομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους και ο Παλαμάς το θεωρεί ως μία θαυμαστή συγχώνευση του Κρητικού και των Ελευθέρων Πολιορκημένων του Σολωμού, «το Άσμα Ασμάτων του συγχρόνου ηρωισμού».
Όλο του το ποιητικό έργο του Μαρκορά συγκεντρώθηκε σε δύο συλλογές, τα Ποιητικά Έργα (1890) και τα Μικρά Ταξίδια (1899). Το μεταφραστικό του έργο περιλαμβάνει αποσπάσματα του Ομήρου και του Δάντη στη δημοτική (Ο Μαρκοράς ήταν από τους πρώτους δημοτικιστές), ποιήματα του Σίλερ, του Φώσκολου και ιταλικούς στίχους του Σολωμού. Μαζί με τους Ψυχάρη, Παλαμά, Καρκαβίτσα και Πολυλά συνέβαλε στην επιβολή της δημοτικής και στην αναγέννηση των νεοελληνικών γραμμάτων.
Ο Γεράσιμος Μαρκοράς πέθανε στην Κέρκυρα στις 28 Αυγούστου του 1911 σε ηλικία 85 ετών.
Ο Μαρκοράς αυτοβιογραφούμενος
«Όταν σας ειπώ ότι εγεννήθηκα το 1826 στην Κεφαλωνιά, όπου ο πατέρας μου έμενε σαν εισαγγελέας εφτάμιση χρόνια, ότι εμπήκα στο Κερκυραϊκό Γυμνάσιο σαν ήταν διευθυντής πρώτα ο Οριόλης και μετά ο Κάλβος, ότι τα 1849 επήγα με τον αδελφό μου Σπύρο στην Ιταλία για να σπουδάξω Νομικά, ότι κατόπι από δυο χρόνια ξαναγύρισα στην πατρίδα μας εξ αιτίας όπου απέθανε ο πρωτότοκος αδελφός μου Στυλιανός κι ο πατέρας μου απέμεινε μόνος του, ότι έλαβα εδώ το δίπλωμα, ότι δεν άνοιξα από τότε κανένα νομικό βιβλίο, ότι έγραψα κάπου-κάπου στίχο, είναι όσα ημπορώ να σας γράψω για το άτομό μου. Δεν επιθυμώ να δημοσιέψετε ότι ελάβατε από με τέτοιες ασήμαντες πληροφορίες».
(Από επιστολή προς τον ιστοριοδίφη Σπυρίδωνα Δε Βιάζη, που του είχε ζητήσει βιογραφικά στοιχεία)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/684#ixzz3k7zLsyd1
Ζυγούρης Τζαβέλλας
? – 1823
H Μάχη της Καλιακούδας
Ήρωας της Ελληνικής Επανάσταση, που «έπεσε» στη Μάχη της Καλιακούδας (28 Αυγούστου 1823). Έδρασε στην Ήπειρο και τη Δυτική Στερεά Ελλάδα.
Ο Ζυγούρης Τζαβέλλας γεννήθηκε στο Σούλι και ήταν ο τριτότοκος γιος του Λάμπρου Τζαβέλλα (1745-1795), αρχηγού της ονομαστής σουλιώτικής φάρας των Τζαβελλαίων και της Μόσχως, αδελφός του Φώτου και Κίτσου Τζαβέλλα. Μετά την πτώση του Σουλίου (1803) κατέφυγε στην Κέρκυρα, όπου υπηρέτησε ως εκατόνταρχος στον ρωσικό στρατό και παρέμεινε στο νησί ως το 1820.
Κατά την περίοδο της σύγκρουσής του με τον σουλτάνο, ο Αλή Πασάς παραχώρησε στον Ζυγούρη το αρματολίκι της Χασιάς, που το κράτησε ως τις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης. Πολέμησε στο πλευρό του Αλή κατά των σουλτανικών στρατευμάτων και μετά τη συντριβή του Αλή (25 Ιανουαρίου 1822) και τη συνθηκολόγηση του Σουλίου (28 Ιουλίου1822) κατήλθε στην Αιτωλοακαρνανία και μετείχε της Ελληνικής Επανάστασης. Νωρίτερα, είχε υπερασπιστεί την Κιάφα κατά την αποτυχημένη εκστρατεία του Χουρσίτ Πασά κατά των χωριών του Σουλίου (15 Μαΐου - 2 Ιουνίου 1822).
Κατά το πρώτο εξάμηνο του 1823, η Δυτική Στερεά Ελλάδα υπήρξε πεδίο ανταγωνισμού και αντιζηλιών μεταξύ των ντόπιων οπλαρχηγών και των Σουλιωτών καπεταναίων. Η φιλαρχία και οι ραδιουργίες του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου είχαν φέρει το ελληνικό στρατόπεδο στα πρόθυρα διαίρεσης. Η προαγωγή του Μάρκου Μπότσαρη σε στρατηγό (12 Οκτωβρίου 1822) προκάλεσε την αντίδραση των Τζαβελαίων (Τζαβελαίοι και Μποτσαραίοι ανήκαν σε αντίπαλες σουλιώτικες φάρες). Έτσι, η επαναστατική κυβέρνηση αναγκάστηκε να προάγει σωρηδόν σε στρατηγούς πολλούς αγωνιστές, ανάμεσά τους και τον Ζυγούρη Τζαβέλα (12-16 Ιουνίου 1823).
Στις 14 Ιουλίου 1823, Μποτσαραίοι και οι Τζαβελλαίοι συμφιλιώθηκαν, όταν έφθασαν πληροφορίες ότι ο Μουσταή Πασάς της Σκόδρας θα εκστράτευε κατά της Δυτικής Στερεάς. Ο Ζυγούρης Τζαβέλας πολέμησε υπό τις διαταγές του Μάρκου Μπότσαρη στη Μάχη του Κεφαλόβρυσου (8-9 Αυγούστου 1823) -περιοχή κοντά στο Καρπενήσι- και μετά τον θάνατο του ηρωικού Σουλιώτη πολέμαρχου αναγνωρίστηκε αρχηγός του ελληνικού στρατιωτικού σώματος, που θα αντιμετώπιζε και τους τουρκαλβανούς του Μουσταή Πασά στο βουνό Καλιακούδα, νότια του Καρπενησίου. Κατά τη διάρκεια μιας επιθετικής κίνησης των ανδρών του Μουσταή, οι ελληνικές δυνάμεις κυκλώθηκαν και ο Ζυγούρης Τζαβέλας προσπαθώντας να διασπάσει τον εχθρικό κλοιό έπεσε ηρωικά μαχόμενος στις 28 Αυγούστου 1823.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/521#ixzz3k7zfKfBE
Καμένο Λιδορίκι , η εκκλησία μας , η Παναγία , καμένη …
άββατο
29/8
03:00
15°C
49%
2 Μπφ BA
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
09:00
16°C
54%
2 Μπφ Α
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
15:00
30°C
20%
4 Μπφ BA
24 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
21:00
23°C
31%
3 Μπφ BA
16 Km/h
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
“ ΚΑΙ ΠΑΠΟΙΟΙ ΕΚΕΊ ΣΤΟΝ..ΚΑΦΕΝΈ …”
Αύριο αγαπημένοι μου φίλοι , είναι μια πολύ σημαντική μέρα για το χωριό μας , είναι ημέρα πένθους και μνήμης των Λιδορικιωτών , που δεν ξεχνούν την μεγάλη καταστροφή του χωριού μας στις 29-8-44 , απ’ τους Γερμανούς , που ισοπέδωσαν το Λιδορίκι , αλλά και για τους 5 αδικοχαμένους μας χωριανούς , που έπεσαν θύματα της Γερμανικής θηριωδίας …
Πέρασαν 70 χρόνια φίλοι μου απ’ το κάψιμο , και μόλις πέρυσι , αξιώθηκε η Δ.Α να σεβαστεί αυτό το Λιδορικιώτικο αίτημα που σερνόταν για χρόνια. Βέβαια η σημερινή Δ.Α , άργησε μόνο…3.5 χρόνια , απ’ το 2011 , αλλά οι προηγούμενες , που ήταν και Λιδορικιώτες , ΠΕΡΙ ΑΛΛΑ ..ΕΤΥΡΒΑΖΑΝ , για 65 χρόνια …
Ποιος να ..νοιαστεί φίλοι μου για τέτοια..” αναχρονιστικά “ πράγματα , μάλιστα , οι γνωστοί..άγνωστοι μηδενιστές , που το μόνο που τους νοιάζει είναι τα ..” προοδευτικά “ (!!!!!) θέματα και πάντα με το..αζημίωτο …Είναι θλιβερό φίλοι μου , αύριο το πρωί που θα γίνεται η σχετική δοξολογία και η κατάθεση στεφάνων , όλοι αυτοί οι προοδευτικοί , να παίζουν ..” ατάραχοι “ την πρέφα ή τη δηλωτή τους στο καφενείο , θα μου πείτε “ ΚΕΦΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΠΕΛΟ ΤΟΥΣ “…ΝΑΙ ΑΛΛΑ…ΜΗΝ ΤΟ Μ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ..ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ..ΠΕΝΤΑΡΑΣ …ΑΡΚΕΤΑ…
Όλοι αύριο λοιπόν οι Λιδορικιώτες φίλοι μου , πλην φυσικά Λακεδαιμονίων , θα πρέπει να τιμήσουμε τους αδικοχαμένους χωριανούς μας και την 13 ΑΙΩΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΗΥ ΜΑΣ , δεν πειράζει ας αναβληθεί η..χαρτοπαιξία για μια ημέρα ..ΔΕΝ ΧΑΛΑΣΕ ΚΙ’ Ο ΚΟΣΜΟΣ
Καλό σας απόγευμα
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment